Αγαπητή «Α, μπα»: Δεν θέλει να φύγει από το νησί

Αγαπητή μου Α,μπα, πόσα χρόνια σε διαβάζω, πόσες φορές ταυτιστηκα με τις ιστορίες των αναγνωστών .. Και να που ήρθε η σειρά μου να πω και τον δικό μου πόνο. Είμαι γέννημα θρέμμα Αθήνας, και ο δρομος μου ως εκπαιδευτικος με έφερε σε ενα νησί 8000 κατοίκων. Μετα απο 3 μακροχρόνιες σχέσεις που είχα πριν ξεκινήσω αυτο το επάγγελμα και 3 χρονια σχεδόν single γνώρισα σε αυτο τον τόπο έναν άντρα 6 χρόνια μικρότερο μου. Εγώ σήμερα ειμαι 34. 2 περίεργα χρόνια πέρασαν και μέσα απο αυτά βρήκαμε τις ισορροπίες μας και ειμαστε πολυ καλά συναισθηματικά και στην καθημερινότητα μας σχετικά με τα κοινά ενδιαφέροντα που έχουμε και τον χρόνο που περνάμε μαζί. Το θεμα είναι ότι ήρθε η ώρα εγω να θέλω να προχωρήσω τη σχέση ενα βήμα παρακατω, διότι α,μπα μου ωραιο το νησί δε λεω, αλλά δε θα μείνω εδω για πάντα σαν τη μαρίνα μανταρινακη να περιμένω το γαμπρό να μεγαλώσει και να νιώσει έτοιμος, είμαι και 34 και θα ήθελα στα επόμενα 2 3 χρόνια να εχω κάνει παιδί με αυτόν τον άνθρωπο. Η αλήθεια είναι ότι όντως υπάρχει ενα ζήτημα οικονομικό απο την πλευρά του το οποιο εγώ θέλω να ξεπεράσουμε μαζι και έτσι τον καθησυχαζω χωρις όμως αποτέλεσμα. Αυτός εξακολουθεί να το προβάλει σαν επιχείρημα και μου ζητάει να περιμένω. Ναι μεν κοιμόμαστε κάθε βράδυ μαζί αλλά δεν είμαστε “οικογένειά” όπως το εχω ανάγκη εγω. Αυτή την περίοδο μου έχει πει ότι θέλει απο Σεπτέμβρη να μείνουμε μαζί “επίσημα”.. Και εδώ έρχεται για μένα το πρωτο σοκ. Θελω, τον αγαπάω αλλά… δε θέλει λέει να φύγει απο το νησι, ενώ ως τώρα μου έλεγε ποσο του αρέσει η Αθήνα όπου έχει σπουδάσει και θα ήθελε ν μείνουμε μαζί εκεί. Να σημειωσω οτι εγώ στην Αθήνα εχω 3 σπίτια δικα μου ενώ εδώ θα είμαστε στο ενοικιο. Σήμερα έκλαιγε και μου έλεγε ότι δεν έχει καταφέρει τόσο καιρό να με κάνει να αγαπήσω αυτόν τον τοπο και ότι τόσο καιρό μέσα του πίστευε ότι τελικά μετα απο χρόνια δε θα ήθελα εγώ η ίδια να φυγω . Μα τον αγαπάω βρε α, μπα αλλά τι μου φταίει; δε θα έπρεπε να μη με νοιάζει αφού αγαπάω αυτο τον άντρα; τι να κάνω; α,μπα εγώ είμαι παιδι της πολης. Ωραιο το νησί, αλλά η λέξη “για πάντα” μου προκαλεί ασφυξία. Πρέπει να διαλέξω ή αυτόν ή το σπίτι μου; γιατί για μένα η Αθήνα είναι το σπίτι μου, είναι οι γονείς μου, οι δυο αδερφές μου και τα τέσσερα ανίψια μου, οι φίλοι μου και τα πάντα μου. Μήπως αυτο που μου προκαλεί ασφυξία εδώ είναι ότι η σχέση δεν προχωράει όπως θέλω εγώ; μήπως φταίει γενικά ότι δεν εχω μάθει να ζω σε τόσο μικρή κοινωνία; απο την άλλη τα ίδια νιώθει και αυτός για τον τοπο του και νιώθω τύψεις μήπως σκέφτομαι εγωιστικά. Αλλά υποφέρω στη σκεψη ότι θα με φάει η αλμύρα για όλη μου τη ζωή. τι να κάνω; μήπως υπάρχει κάποιο πρόβλημα στη σχέση μας και δεν το βλέπω και αυτά είναι δικαιολογίες; δε θα έπρεπε να μη με νοιάζει τπτ αλλο μονο να ειμαι εγώ αυτος και η θάλασσα ή μεγάλωσα για ρομαντισμους;

-ΛιγοκρασιΠολυθαλασσαΚαιτοαγοριμου

Δεν έχετε κοινό όραμα ευτυχίας, άρα δεν έχετε κοινό μέλλον. Το πόσο αγαπιόσαστε είναι δυστυχώς, άσχετο. Αυτό είναι το πρόβλημα στη σχέση σας, ότι δεν λειτουργείτε σα να έχετε σχέση, αλλά ως μονάδες που θέλουν διαφορετικά πράγματα και κοιμούνται μαζί το βράδυ. Ο ένας εύχεται να ήταν λίγο αλλιώς ο άλλος. Αν το σπίτι σου είναι η Αθήνα και όχι αυτός, τότε δεν κάνετε μαζί. Αν το σπίτι σου ήταν αυτός, θα το ήξερες, θα το ξέρατε και οι δυο. Καλύτερα έτσι, καλύτερα τώρα, που δεν έχετε κάνει παιδί.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News