Αγαπητή «Α, μπα»: Δεν πήγα στην κηδεία γιατί θα μ’έπιανε κρίση

Γειά σας! Περνάω μια πολύ δύσκολη φάση και θα ήθελα μέσω της ανωνυμίας να εκφραστώ και να ακούσω γνώμες. Είμαι 27 χρονών και τα τελευταία 4 χρόνια έχω σχέση με έναν άντρα 28 χρονών. Σε γενικές γραμμές τα πηγαίναμε καλά , αλλά τον τελευταίο καιρό έγινε κάτι που μας έχει ψυχράνει. Έχασε έναν αγαπημένο του θείο (τον αδερφό του πατέρα του) τον οποίο γνώριζε από παιδάκι και είχαν πολύ καλές σχέσεις. Ο θάνατος ήταν ξαφνικός και όλοι συγκλονίστηκαν όπως και εγώ μαζί που τον είχα γνωρίσει και ο άνθρωπος ήταν πολύ συμπαθής. Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν ξέρω αν έχω κάνει τόσο μεγάλο λάθος. Εξήγησα στο αγόρι μου πως δεν μπορώ να παρεβρεθώ στην κηδεία. Εκείνος το είχε σίγουρο πως θα είμαι δίπλα του εκείνη την ημέρα και πραγματικά με πονάει πολύ που δεν θα μπορέσω να είμαι αλλά το ρίσκο είναι τεράστιο. Όλα ξεκίνησαν όταν έχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν 19 .Το σοκ ήταν τεράστιο και δεν μπόρεσα να τον αποχαιρετήσω γιατί σπούδαζα σε άλλη πόλη. Στην κηδεία το φέρετρο ήταν ανοιχτό για να πούμε αντίο στο μπαμπά. Η μητέρα μου με πίεσε να τον φιλήσω και να τον χαιρετήσω. Εγώ δεν ήθελα καθόλου, δεν μπορούσα αλλά μου έλεγε πως την ντροπιάζω στους συγγενείς και καλό θα ήταν να συμμορφωθώ. Εκείνη η εικόνα του πατέρα μου σε εκείνη την διατηρημένη μορφή είναι ακόμα χαραγμένη στη μνήμη μου. Η αίσθηση εκείνου το ψυχρού προσώπου που φίλησα ήταν τόσο ξένη. Από τότε ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού και η κατάθλιψη. Πήγα σε ειδικό και ακολούθησα αγωγή για χρόνια για να συνέλθω. Αν δεν είχα τον αδερφό μου και την μητέρα μου να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον, δεν ξέρω τι θα είχα κάνει. Επίσης άργησα πολύ να τελειώσω τη σχολή μου λόγο της κατάστασης αλλά στο τέλος τα κατάφερα. Σήμερα είμαι καλύτερα , ακόμα συνεχίζω τις συνεδρίες αν και πιο αραιά αλλά έχω σταματήσει την αγωγή. Ακόμα όμως φοβάμαι , δεν είμαι όπως παλιά. Κάτι χάλασε μέσα μου από τότε. Αποφεύγω τις κηδείες όπως ο διάβολος το λιβάνι που λένε , γιατί μου “ξυπνούν” εκείνες τις σκέψεις , εκείνες τις κρίσεις που με βασάνιζαν για χρόνια. Και μόνο στην ιδέα πως κάποτε θα χρειαστεί να τακτοποιήσω την μάνα μου με πιάνει πανικός. Στο σήμερα, αν και το αγόρι μου γνωρίζει πολύ καλά την ιστορία μου , δεν κάνει πίσω. Επιμένει πως όφειλα να του σταθώ στον πόνο του αφού έχω περάσει το ίδιο και τον καταλαβαίνω. Κατά την άποψη του το θεωρεί απαράδεκτο το να μην τον στηρίξω σε μια τόσο σοβαρή στιγμή ενώ με έχει ανάγκη. Εμένα όμως ποιος θα με στήριζε Α,μπα μου αν ξανακυλούσα ; Δεν μπορώ να το ξαναπεράσω αυτό που πέρασα , τρόμαξα με εμένα. Φοβόμουν πως θα πεθάνω και εγώ κάποτε και πως θα είμαι σαν τον πατέρα μου. Δεν μπορούσα να καταστρέψω την πρόοδο που έχω κάνει ως τώρα και αν με έπιανε κρίση εν ώρα κηδείας τι θα έκανα ;;; Του τα είπα όλα αυτά ,το συζητήσαμε ώρες ολόκληρες και πριν την κηδεία και μετά αφού ήρθε και με στόλισε λέγοντάς μου πόσο κακή εντύπωση έκανα στους γονείς του οι οποίοι ρωτούσαν που είμαι και που είμαι. Που την βρήκε την όρεξη να με κατηγορεί τόσο πολύ ενώ βρισκόταν σε κηδεία ; Και στην τελική , εντάξει οι γονείς του να λένε ότι είπαν, δεν γνωρίζουν οι άνθρωποι οπότε λογικό να αναρωτηθούν. Εκείνος όμως γιατί ενώ ξέρει; Νιώθω απίστευτες τύψεις όμως και νιώθω λες και βγάζει το αχτι του και την στεναχώρια του πάνω μου. Από τότε δεν μιλάμε πολύ, αραιά και τυπικά. Νομίζω πως θα με χωρίσει στις επόμενες μέρες, το βλέπω να πλησιάζει. Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ ή τη στάση να κρατήσω. Δεν θέλω να τον χάσω όμως θεωρώ την στάση του πολύ άσχημη και εγωιστική ειδικά από τη στιγμή που έχω έναν σοβαρό ιατρικό λόγο που γνωρίζει από πριν. Με έχει βάλει στον τοίχο και πετάει σπόντες. Λες και η υποστήριξή μου θα κρινόταν αποκλειστικά από την κηδεία. Λες και δεν αισθάνομαι άσχημα από μόνη μου που δεν πήγα. Η ερώτησή μου είναι τι να κάνω. Μέσα στο θυμό μου σκέφτομαι πως ίσως είναι καλύτερα έτσι διότι αν είναι να μην καταλαβαίνει κάτι τόσο σοβαρό για εμένα και να το ακυρώνει εντελώς, τότε ποιος ο λόγος να είμαστε μαζί ;

-πληγωμένη

Ευτυχώς το είπες από μόνη σου στο τέλος. Γιατί δεν θέλεις να τον χάσεις; Σου έδειξε σε μια δύσκολη στιγμή ποιος πραγματικά είναι. Γι’ αυτό είναι (και) χρήσιμες οι δύσκολες στιγμές, ξεγυμνώνουν.

Αν κάποιος πρέπει να έχει τύψεις, αυτός είναι, όχι εσύ. Λυπάμαι που δεν το βλέπεις όπως είναι και ο θυμός σου έρχεται τελευταίος. Λες «σε γενικές γραμμές τα πηγαίναμε καλά» που με κάνει να πιστεύω ότι δεν τα πηγαίνατε ποτέ ιδιαίτερα καλά, και ήρθε η ώρα να το παραδεχτείς.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News