Γειά σου Α,μπα μου. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου κάποιες σκέψεις που με απασχολούσαν για περίπου 3 χρόνια αλλά με τον καιρό χωρίς να γνωρίζω τον λόγο μειώθηκαν αισθητά. Πρόσφατα διάβασα μια δημοσίευση στην στήλη σου με ένα παρόμοιο θέμα σχετικά με την ματαιότητα του κόσμου αν θυμάμαι καλά. Για να μπω στο θέμα. Εγώ από σχετικά μικρή ηλικία 12 χρονών είχα ανησυχίες σχετικά με τον κόσμο. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, σχεδόν κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ σκεφτόμουν πιο είναι το νόημα του κόσμου, γιατί ζούμε, ποια ειμαι εγώ κλπ. αλλά αυτό που με έκαιγε και με έκανε κυριολεκτικά να κλαίω με λυγμούς ήταν το ότι δεν μπορούσα να καταλάβω με τίποτα αυτό που όλοι μου λέγανε ότι ο κόσμος θα υπάρχει για πάντα. Αυτό το πάντα μου έτρωγε το μυαλό. Έκλαιγα και δεν μπορούσα να το πιστέψω και έλεγα ότι αποκλείεται και ότι θα τελειώσει κάποια στιγμή και τότε απλά θα έχουμε πεθάνει όλοι και θα είναι σαν να μην υπήρξαμε ποτέ. Σκεφτόμουν δηλαδή ότι παραδείγματος χάριν σε 3000 χρόνια μπορεί η γη που ζούμε και όλη ανθρωπότητα γενικότερα να μην υπάρχει. Ένιωθα σαν αυτή η σκέψη να ήταν τεράστια για να μπορέσω να την κατανοήσω και δεν μπορούσα να το διαχειριστώ όλο αυτό. Όταν ρωτούσα την μαμά μου και την αδερφή μου μου έλεγαν απλά ότι θα υπάρχει για πάντα αφού αναπαραγόμαστε και θεωρούσα την αδερφή μου πολύ τυχερή που δεν είχε τέτοιες σκέψεις να την βασανίζουν. Η μαμά μου με καταλάβαινε περισσότερο αλλά δεν είχε κάποια απάντηση να μου δώσει. Με τον καιρό άρχισαν να μου φεύγουν αυτές οι σκέψεις αλλά παρ’ όλα αυτά καμία φορά τα σκέφτομαι όλα αυτά και στενοχωριέμαι. Δεν ξέρω πώς μπορεί να εξηγηθεί όλο αυτό και αν υπάρχει κάποια λογική απάντηση αλλά αυτό το ερώτημα με βασάνιζε πολύ για ένα μεγάλο διάστημα. Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου!
-Μπερδεμένη
Δεν ξέρω τι ακριβώς ρωτάς και πώς να απαντήσω, χαίρομαι που υποχώρησε αυτό το βάσανο κι ας μην ξέρεις γιατί υποχώρησε.
Ο κόσμος δεν ισούται με την ανθρωπότητα. Αυτό είναι το πρώτο που έχω να πω. Το αν θα υπάρχει πάντα ο «Κόσμος» κανείς δεν το ξέρει. Αν θα υπάρχει η ανθρωπότητα για πάντα, κι αυτό είναι άγνωστο επίσης, Σε τρεις χιλιάδες χρόνια μπορεί να μην υπάρχει η ανθρωπότητα, ναι. Γιατί ακριβώς στενοχωριέσαι με αυτή τη σκέψη;
Μάλλον σε έπιασε το άγχος του θανάτου, και σιγά σιγά το εκλογικεύεις.
Δεν ξέρω τι σημαίνει το «θα είναι σα να μην υπήρξαμε ποτέ». Δεν θα είναι. Υπήρξαμε. Είναι πάρα πολλοί οι άνθρωποι που πέρασαν ήδη από τη γη, το ότι εσύ δεν τους ξέρεις, δεν τους κάνει ανύπαρκτους. Είχαν ζωές, ανησυχίες, συγγενείς και προσωπική ιστορία, όπως όλοι μας. Δεν μας χρειάζονται για να επιβεβαιωθούν.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Για να κατανοήσουμε όλοι την ανθρώπινη ύπαρξη στη Γη:
Δε συζητώ για το υπόλοιπο σύμπαν..
Για να μιλήσουμε με δεδομένα: ο πλανήτης μας θα υπάρχει για άλλα 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, όσο δηλαδή ο ήλιος μας θα είναι άστρο κύριας ακολουθίας και θα έχει πάνω κάτω τη σημερινή του μορφή. Πιθανόν, θα είναι κατοικήσιμη για λιγότερο διάστημα, ας πούμε 4 δισεκατομμύρια χρόνια, με την έννοια πως θα υπάρχει οικοσύστημα. Με βάση την ιστορία των ειδών, δεν είναι πολύ πιθανό το είδος μας, ο homo sapiens, να υπάρχει μέχρι τότε, αλλά κι αν υπάρχει θα έχει άλλη μορφή. Κι αυτό αν δεν προκύψει κάποια απρόβλεπτη κλιματική αλλαγή ή κάποιος μετεωρίτης που δεν θα έχουμε την τεχνογνωσία να… Διαβάστε περισσότερα »
“Όμως τελικά βρίσκω την ιδέα αυτή υπέροχη και απελευθερωτική.” Ακριβώς! “Πρόκειται να πεθάνουμε και τούτο μας καθιστά τυχερούς. Οι περισσότεροι άνθρωποι ποτέ δε θα πεθάνουν, διότι ποτέ δε θα γεννηθούν. Οι δυνάμει άνθρωποι που θα μπορούσαν να βρίσκονται εδώ στη θέση μου, αλλά που στην πραγματικότητα δε θα αντικρίσουν ποτέ το φως της ημέρας, είναι περισσότεροι από τους κόκκους της άμμου της Σαχάρας. Σίγουρα αυτά τα αγέννητα φαντάσματα περιλαμβάνουν ποιητές σπουδαιότερους από τον Keats, επιστήμονες σπουδαιότερους από τον Νεύτωνα. Το γνωρίζουμε αυτό, διότι το σύνολο των δυνάμει ανθρώπων που επιτρέπει το DNA μας είναι κατά τάξεις μεγέθους μεγαλύτερο από το… Διαβάστε περισσότερα »
Δράττομαι του σχολίου της Mitsi και θα συμφωνήσω προτείνοντας ψυχοθεραπευτή που έχει λάβει εκπαίδευση στην υπαρξιακή προσέγγιση και όσο νά ‘ναι λαμβάνονται υπ’ όψιν στη θεραπεία οι θεμελιώδεις και πανανθρώπινες υπαρξιακές ανησυχίες όπως είναι ο θάνατος, η φθαρτότητα, το νόημα ή η απουσία νοήματος, η ελευθερία και η ευθύνη. Ταυτόχρονα, αυτού του είδους τα (αναπάντητα) ερωτήματα έχουν απασχολήσει διαχρονικά τη φιλοσοφία, τις επιστήμες και την τέχνη. Ίσως και κάποια αναγνώσματα να βοηθούσαν -εμένα προσωπικά με έχουν βοηθήσει στο να “αντέξω” κάπως τη “βέβαιη αβεβαιότητα”, την τυχαιότητα και την παραδοξότητα της ίδιας μας της ύπαρξης. Για παράδειγμα, ο Yalom, ο Τολστόι,… Διαβάστε περισσότερα »
Για το φοβο του θανατου συστηνω το «Στον κηπο του Επικουρου» του Yalom
O 2ος θερμοδυναμικός νόμος μας λέει ότι όλα κάποτε θα τελειώσουν, η εντροπία θα φτάσει τη μέγιστη δυνατή τιμή της. Τα πάντα θα είναι σχεδόν τελείως τελειωμένα και ανενεργά για τη μεγαλυτερη διάρκεια της υπαρξης του σύμπαντος. Προσωπικά οι ίδιοι φυσικοί νόμοι που λένε ότι ο κόσμος η γη θα πάψει να υπάρχει είναι αυτοί που με καθησυχάζουν κιόλας. Είναι αυτοί που φαίνεται να δείχνουν ότι ο χρόνος είναι ίσως και να είναι μια απλή ψευδαίσθηση. Από κάποιο σημείο του χρόνου και έπειτα όντως δεν θα υπάρχουμε εμείς και από κάποιο άλλο σημείο και μετά δεν θα υπάρχει τπτ. Αυτό… Διαβάστε περισσότερα »
Αχχχ καταραμένα υπαρξιακά. Υποφέρω κι εγώ όπως κι εσύ από πολύ μικρή ηλικία. Πόσα βράδια θυμάμαι να μιλάμε με τον πατέρα μου περι ανέμων και υδάτων για να ξεχαστώ και να ηρεμήσω στις 3 και 4 το πρωί. Και το χαζό το μυαλό να πηγαίνει και να “κολλάει” σε αυτές τι σκέψεις, να προκαλεί. Κι εμένα έχουν φύγει τα τελευταία χρόνια σε ένα βαθμό. Στη δική μου περίπτωση είμαι σίγουρη ότι βοήθησε η ψυχοθεραπεία (που ξεκίνησα πάλι φέτος, να ναι καλά ο κορωνοϊός). Σίγουρα είναι ευχάριστο και ανακουφιστικό που έχουν μειωθεί αλλά θα πρότεινα να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία (αν δεν κάνεις).… Διαβάστε περισσότερα »
Η Γη δημιουργήθηκε πριν 4,5 δις χρόνια και σχετικά σύντομα αναπτύχθηκε η ζωή. Οι άνθρωποι σαν είδος όπως το γνωρίζουμε εμφανίστηκαν πολύ πρόσφατα, μόλις πριν λίγες χιλιάδες χρόνια. Ήμαστε ένα από τα εκατομμύρια είδη που εμφανιστήκαν μέσω της φυσικής επιλογής, τα περισσότερα έχουν εξαφανιστεί ή έχουν δώσει τη θέση τους σε άλλα. Όλη μας η ιστορία είναι μηδαμινή σε διάρκεια σε σχέση με την ιστορία αυτού του πλανήτη. Ενός ασήμαντου πλανήτη που δεν είναι παρά ένας μικρός βράχος που γυρίζει γύρω από ένα άστρο, ένα από τα 200 δις του γαλαξία μας. Ενός κοινότυπου γαλαξία ανάμεσα τους πολυάριθμους άλλους του… Διαβάστε περισσότερα »
Είμαστε και κάπως άτυχοι γιατί ζούμε σε πόλεις. Μια από τις συγκλονιστικότερες στιγμές της ζωής μου είναι όταν βρέθηκα ένα βράδυ μεσοπέλαγα με μικρό σκάφος σε ξάστερο ουρανό. Είχα δει ουρανό με πολλά αστέρια, αλλά ήμουν πιο μικρή, εκείνη την φορά που λέω ήμουν στα 30μου. Και έγινε κάπως ξαφνικά, είχα κατέβει μετά το ηλιοβασίλεμα στο εσωτερικό του σκάφους για να κάνω ντουζ και να μαγειρέψω, και βγήκα καμιά ώρα μετά οπότε βρέθηκα απότομα κάτω από τα περισσότερα αστέρια που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Και κάπως έτσι συνειδητοποίησα ότι αυτό που λέμε «κόσμος» είναι ένα κλάσμα δευτερολέπτου πάνω… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω κάποια στιγμή στην ενήλικη ζωή μας, καταλαβαίνουμε ότι δεν τα ξέρουμε όλα και ούτε θα τα μάθουμε ποτέ. Όχι μόνο εμείς αλλά κανένας άνθρωπος ποτέ, ούτε πριν από εμάς ούτε μετά. Όχι ότι αυτό θα μας σταματήσει να ψάχνουμε για απαντήσεις, απλά πρέπει να αποδεχτούμε το άγνωστο σαν φίλο και συνοδοιπόρο στη ζωή και όχι σαν εχθρό μας.
Αν όμως απαντήσω κυριολεκτικά στην ερώτηση αν θα τελειώσουν όλα, ναι κάποτε όλα θα τελειώσουν. Όμως είναι τόσο μακρινό, που δεν το χωρά ανθρώπινος νους. Προσωπικά δεν θα με απασχολούσε πολύ κάτι που θα συμβεί σε κάποια δισεκατομμύρια χρόνια
συναντηθηκαν δυο πλανητες
– Πουσε ρε φιλε, ποσα εκατομυρια χρονια εχουμε να τα πουμε , χαθηκαμε , τι κανεις , απο υγεια καλα ;
– Καλα ειμαι, μονο που εχω βγαλει κατι. . . ανθρωπους τωρα τελευταια και ανησυχω
– Α δεν ειναι τιποτα, ειχα και γω παλια , και περασαν απο μονοι τους