Αγαπητή «Α, μπα»: Δεν με ενοχλεί που εγώ δίνω περισσότερα σε αυτή τη σχέση

Γεια σου Α,μπα! Να σου ζήσει η κόρη σου! Το θέμα μου (δεν είναι κάτι σοβαρό, απλά θα ήθελα τη γνώμη σου), είναι το εξής: Είμαι 19 χρόνων, και εδώ και 3 περίπου χρόνια συναναστρέφομαι χαλαρά με μια παρέα, με την οποία συνδέθηκα αρχικά μέσω καλλιτεχνικής συνεργασίας, και βγαίναμε περιστασιακά και συγκυριακά, καθώς μένουμε και σε διαφορετικά μέρη. Τους συμπαθώ όλους πάρα πολύ, τους θαυμάζω και περνάω πολύ όμορφα όταν βγαίνουμε, απολαμβάνω πολύ τις συζητήσεις μας, και νιώθω ότι παίρνω πράγματα από αυτούς. Πλέον μένουμε όλοι σε διαφορετικά μέρη, και βρισκόμαστε σε γιορτές και διακοπές, πολύ περιστασιακά. Νιώθω ότι με συμπαθούν, όμως ξέρω ότι η συναναστροφή αυτή είναι πιο σημαντική για εμένα, απ’ ό, τι είναι για εκείνους. Γνωρίζω, για παράδειγμα, ότι αν δε στείλω εγώ το μήνυμα, δε θα βρεθούμε, και είμαι απόλυτα οκ με αυτό. Δεν αρνούνται σχεδόν ποτέ τις προσκλήσεις μου, είναι ένθερμοι, και εξακολουθώ να περνάω πολύ όμορφα όταν βρισκόμαστε. Ξέρω ότι πάντα αυτό γίνεται με δική μου πρωτοβουλία και δε με ενοχλεί, δε θέλω κάτι παραπάνω από αυτό που ήδη συμβαίνει, μου αρκεί και με καλύπτει. Ωστόσο, κατά καιρούς, άτομα από το στενό οικογενειακό μου κυρίως περιβάλλον, και ενίοτε φιλικό, μου τονίζουν ότι πρέπει να διακόψω αυτή τη σχέση, γιατί θεωρούν, ότι οι φιλικές σχέσεις πρέπει να διατηρούνται μόνο αν είναι απόλυτα αμοιβαίες. Εφόσον όμως εγώ αναγνωρίζω ότι δίνω περισσότερα και δε με ενοχλεί, είμαι απόλυτα οκ με τον τρόπο που εξελίσσονται τα πράγματα, τότε υπάρχει λόγος να διακόψω;

-Δάφνη

Όχι.

Καμία σχέση δεν είναι απόλυτα τίποτα, και αυτό που γράφω είναι απόλυτο, το ξέρω. Αλλά «απόλυτα ισότιμη σχέση» δεν υπάρχει, σκέτα ισότιμη υπάρχει, και η ισοτιμία δεν είναι ευθεία απόρροια του ποιος έχει περισσότερο ανάγκη την σχέση αυτή, αλλά με το αν υπάρχει υποτίμηση, εκμετάλλευση, ανισότητα στις προσδοκίες. Αν οι προσδοκίες σου είναι ευθυγραμμισμένες με την πραγματικότητα, τότε δεν κινδυνεύεις. Είσαι 19, οπότε μου κάνει εντύπωση ότι φαίνεται να το έχεις καταφέρει. Να τολμήσω να το πιστέψω;

Το ποιος έχει την κυρίως πρωτοβουλία για τη συναναστροφή δεν είναι ίδιο με το «εγώ δίνω περισσότερα». Αυτό που δείχνει -ίσως- είναι ότι εσύ θέλεις να τους δεις περισσότερο από όσο θέλουν να σε δουν αυτοί, αλλά εφόσον βρισκόσαστε τελικά, και είναι πάντα θερμή η συνύπαρξη, δεν βλέπω γιατί εσύ οπωσδήποτε δίνεις περισσότερα. Είναι μια περιστασιακή σχέση, δεν είναι η βασική σου παρέα.

Αυτό που θα σου έλεγα να προσέξεις περισσότερο είναι να αρχίσεις σιγά σιγά να λες λιγότερα στους φίλους και στους γονείς σου για τις αποφάσεις που παίρνεις για τη ζωή σου. Το ποιος στέλνει πρώτος μήνυμα σε μια χαλαρή σου συναναστροφή είναι κάτι που δεν βλέπω πώς μπορεί να ξέρουν οι γονείς σου, αν δεν το έχεις πει εσύ. Μου φαίνεται λεπτομέρεια για να το ξέρουν και άνθρωποι του φιλικού σου περιβάλλον, και του οικογενειακού σου. Όταν αμφιβάλλεις για κάτι, σκέψου πολύ καλά σε ποιον μιλάς για να σου πει τη γνώμη του, και σκέψου πολύ καλά τι κίνητρα μπορεί να έχει, τι λόγους έχει για να πιστεύει ό,τι πιστεύει. Λέει τη γνώμη σου για το δικό σου θέμα, ή προσπαθεί να δικαιολογήσει τις δικές του επιλογές; (spoiler: συνήθως το δεύτερο γίνεται).

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News