Αγαπητή Α,μπα και παρέα, Ως μαθήτρια δεν πέρασα ποτέ εύκολα. Έπαιρνα καλούς βαθμούς, ήμουν πολύ ήσυχο παιδί και απουσιολόγος (αχ αυτό το απουσιολόγιο). Χωρίς να προκαλώ κανέναν, δηλ. τα περισσότερα παιδιά δεν μου μιλούσαν καν, ώστε να έχουν σχηματίσει αρνητική γνώμη για εμένα (και για να προλάβω τυχόν επιφυλακτικούς, ούτε έβαζα απουσίες αβέρτα) εισέπραττα αυτό που σήμερα μάλλον ονομάζεται bulling. Για να καταλάβεις, ούσα μαθήτρια ήμουν 1,66 και 60 κιλά και επειδή σχεδόν όλοι οι συμμαθητές μου με έλεγαν χοντρή, πέρασα την εφηβεία μου πιστεύοντας ότι είμαι κιόλας. Πρόσφατα ανακάλυψα φωτογραφίες από τα 15 μου και όχι επειδή ήμουν εγώ, αλλά ναι ήμουν καλλονή και απόρησα με τον εαυτό που ντρεπόταν να βάλει σορτς στο σχολείο. Αυτά μέχρι πριν 11 χρόνια, όταν δηλ. τελείωσα το σχολείο. Χθες λοιπόν, μετά από 11 χρόνια συνάντησα τυχαία στον δρόμο έναν παλιό συμμαθητή μου, από αυτούς που δεν με κορόιδευαν, απλά αδιαφορούσαν. Για την ακρίβεια εγώ περπατούσα και αυτός καθόταν σε μία καφετέρια. Δεν είχα σκοπό να του μιλήσω, απλά ένα νεύμα τύπου γεια θα έκανα. Τη στιγμή που είχα σηκώσει το χέρι και ετοιμαζόμουν να κάνω το νεύμα μου, αυτός με κοίταξε καλά καλά και γύρισε πολύ επιδεικτικά το κεφάλι του από την άλλη. Καταλαβαίνω ότι το πρόβλημα είναι μάλλον δικό του. Αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι ότι στα 30 μας ακόμα ισχύουν τα στερεότυπα του σχολείου. Ότι δηλ. είμαι ακόμα το φυτό και δεν μπορούμε να πούμε ούτε ένα τυπικό γεια. Επίσης δεν είχαμε ποτέ σχέσεις και τι, πίστεψε ότι ξαφνικά θα πάω πάνω από το κεφάλι του να πιάσω κουβέντα; Μου φάνηκε τραγικό το όλο σκηνικό. Πίστευα ότι ειλικρινά στα 30 μας κι ενώ κάποιοι τώρα κάνουν τα δικά τους παιδιά, τα έχουμε ξεπεράσει αυτά. Δεν ξέρω αν έχω κάποια ερώτηση συγκεκριμένη για εμένα. Απλά μία γενική, φιλοσοφική. Είναι δυνατόν οι ρόλοι που είχαμε ως μαθητές, να συνεχίζουν να μας ακολουθούν μια ζωή;
Είναι. Δεν ξέρω αν η ερμηνεία που έδωσες σε αυτό που έγινε ήταν η σωστή, λέω «είναι» επειδή εσύ πιστεύεις ότι αυτό έγινε επειδή στα μάτια όλων των παλιών συμμαθητών είσαι «το φυτό». Μπορεί ας πούμε να σε αναγνώρισε, αλλά να μην περίμενε ότι θα τον χαιρετήσεις, οπότε δεν γύρισε «επιδεικτικά» το κεφάλι του από την άλλη, απλώς το γύρισε. Αυτός δεν ξέρω τι κάνει, ξέρω όμως σίγουρα ότι εσύ είσαι αυτή που σκέφτεται τον εαυτό της ακόμα ως την καλή μαθήτρια που έζησε bullying.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εγώ πάντως ανακάλυψα μεγαλώνοντας ότι προέβαλα στους άλλους τα δικά μου κόμπλεξ και ανασφάλειες. Και μάλιστα τους κατηγορούσα ότι με είχαν στο περιθώριο ενώ μόνη μου έμπαινα σε αυτό. Εγώ ήμουν από τις μαθήτριες φαντάσματα. Δεν μιλούσα σε πολλούς είχα δυο τρεις φίλες μόνο και νόμιζα ότι κανένας δεν με ήξερε ή δε με ήθελε για παρέα. Πριν μερικά χρονια λοιπόν πηγαίνοντας σε ένα νησί η σερβιτόρα του μπαρ που έπινα το ποτο μου, ήρθε και μου μίλησε. Με χαρά με ρώτησε αν είμαι η τάδε και μου είπε ότι πηγαίναμε μαζί σχολείο. Ούτε που θυμόμουν ποια ήταν, ένα κενό… Διαβάστε περισσότερα »
Ομοιοπαθούσα! Κι εγώ ήμουν μαθήτρια φάντασμα και μένα μου έχει τύχει να με χαιρετήσει πρώην συμμαθήτρια, να με πει με το όνομα μου και εγώ να μη θυμάμαι το δικό της. Και σκεφτόμουν “καλά, αυτή ποτέ δεν μου είχε μιλήσει στο σχολείο, πώς στο καλό με θυμάται;”
Έχοντας βιώσει παρόμοια τα σχολικά μου χρόνια μου είναι πλέον τρομερά ανακουφιστική η συνειδητοποίηση πως η γνώμη όλων αυτών που στην εφηβεία θεωρούσα κουλ δεν μέτρησε τελικά ποτέ και πουθενά.
Και εδώ που τα λέμε κανενός η έγκριση δε μετράει πιο πολύ από τη δικιά σου. Κοινώς, σκασίλα σου. Ή τουλάχιστον πρέπει να το δουλέψεις ώστε να μη σε νοιάζει.
Μου θύμισε πολύ αυτή η ερώτηση το κορυφαίο: “κι άμα δω κανένα φίλο, τρέμω μη με θυμηθεί, πεθαμένες καλησπέρες δε γουστάρω να μου πει”. Μπορεί να μη σε γνώρισε, μπορεί να μην περίμενε να χαιρετήσεις εσύ, οπότε δε χαιρέτησε ούτε αυτός, μπορεί να μη γούσταρε, πολλά μπορεί. Μου έχει τύχει να μάθω από φίλη ότι παλιά μας συμμαθήτρια διαδίδει ότι είμαι πολύ σνομπ γιατί την πέτυχα στο δρόμο και δεν τη χαιρέτησα. Δεν έχω ιδέα πότε έγινε αυτό, διότι εγώ δεν την είδα καν. Είναι χαρακτηριστικό μου να περπατάω αφηρημένη και μπορεί να κοιτάω γύρω μου, χωρίς στην ουσία να… Διαβάστε περισσότερα »
Καλά και εγώ πιστεύω ότι μάλλον δεν το έκανε και επιδεικτικά.. Μετά από τόσα χρόνια και άμα φορούσες και μάσκα που να σε καταλάβει.. Πάντως αυτό που είπες για τις φώτο το έχω πάθει και εγώ… Μια ζωή να ζω σαν χοντρή και μετά να βλέπω σε φώτο ότι ήμουν σχεδόν αδύνατη… Απίστευτο..
Συμφωνώ με όλα τα σχόλια αλλά μη ξεχνάμε και τη μυωπία και τον αστιγματισμο. Ποιός συμμαθητής; Ούτε τη μάνα μου δε βλέπω απο κάποια μικρή απόσταση, χωρίς να έχω βαθμούς που να δικαιολογούν συνεχή χρήση γυαλιών. Απλά οι φάτσες θολώνουν
Αυτο θα πει “είναι θέμα οπτικής”
Εκτός από οπτικού.
Μπορεί να μη σε είδε, μπορεί να είχε στο μυαλό του χιλια πράγματα, μπορεί να σε είδε και να μην σε αναγνώρισε, μπορεί να σε είδε και να μην ήθελε να σου μιλήσει. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους και αυτό ισχύει σε όλες τις ηλικίες ανεξαρτήτως από ποια κλίκα ανήκαμε στο σχολείο. Αλλά είστε πλέον 30! Εχει περάσει μια ζωή ολόκληρη από τότε που τελειώσατε το σχολείο. Εσύ πλέον έχεις φίλους; Είσαι ευτυχισμένη; Νιώθεις αποδεκτή; Βρήκες ανθρώπους που σου ταιριάζουν; Αυτό έχει σημασία και όχι αν σε χαιρέτισε ένας άσχετος. Το παρελθόν μας καθορίζει αλλά αν μας δυσκολεύει ακόμα… Διαβάστε περισσότερα »
Απόλυτη ταύτιση εδώ. Και το χειρότερο είναι ότι κάνω αυτό ακριβώς που λέει η απάντηση, κρίνω ακόμα τον εαυτό μου υπό το πρίσμα της “βαρετής απουσιολόγου” που δεν είναι αρκετά “κουλ” για να κάνει φίλους. Δεν ξέρω αν οι ρόλοι μας ακολουθούν, προσπαθώ όμως να σκέφτομαι ότι όλ@ εξελισσόμαστε. Σε αντίστοιχες τυχαίες συναντήσεις, άλλ@ με έχουν αγνοήσει, άλλ@ όμως έχουν φερθεί πολύ εντάξει κι ένας ζήτησε και συγγνώμη για τη συμπεριφορά του.
BiggerOnTheInside είσαι πάντως αρκετά κουλ για να εκτιμήσεις τον doctor και αυτο ειναι το πιο σημαντικό! :):)
καρδούλες <3
Πρώην απουσιολόγος εδώ! Σε καταλαβαίνω από τα βάθη της ψωχής μου. Και ναι, είδα κι εγώ φωτογραφίες παλιές και παρόλο που δεν θα έλεγα καλλονή, θα έλεγα ότι ήμουν πολύ πιο acceptable απ’ ότι νόμιζα. Τα άτομα σαν και μας πρέπει να προσέξουν μήπως πέφτουν θύματα του ίδιου του του αφηγήματος. “Δεν άρεσα ποτέ σε κανέναν”. “Κανείς/καμία δεν ενδιαφέρθηκε για μένα”. Και μπαίνουμε σ’ ένα φαύλο κύκλο όπου γινόμαστε πλέον εμείς υπεύθυνοι/ες για την εικόνα που θεωρούμε ότι προβάλλουμε.
Κοίτα επειδή εσύ θυμάσαι ακόμη κ μπορείς να αναγνωρίζεις τους παλιούς σου συμαθητές δεν σημαίνει το ίδιο κ για αυτούς. Εγώ ας πούμε είμαι καμένη κ δεν θυμάμαι πια συμαθητές, συμφοιτητές κλπ. Όχι από κακία απλά δε θυμάμαι ή είμαι σε φάση κάτι μου θυμίζει αυτό το πρόσωπο αλλά ποιος ναναι; Κ στο φβ αν με κάνουν αντ κ βλέπω το ίδιο σχολείο λέω α πρώην συμαθητές οκ αξεπτ. Μέχρι που μου έτυχε ο παλιός μου κολλητός (μαζί από δημοτικό μέχρι τα 23 μας) που είχα να τον δω 2-3 χρόνια να κατέβει από το αμάξι να με χαιρετήσει κ… Διαβάστε περισσότερα »
@Rock kastoras, εισαι δικος μου ανθρωπος πλεον. Πριν αρκετα χρονια, ετοιμογεννη στο πρωτο μου παιδι, ημουν στο μαιευτηριο και κατι περιμενα ορθια στο διαδρομο. Ηρθε λοιπον μες την μουρη μου κυριολεκτικα μια κοπελα η οποια λεει το ονομα μου, το επιθετο μου, το σχολειο που πηγαιναμε. Εγω τιποτα. Κενο. Καμμια απαντηση. Την εβλεπα, την ξαναβλεπα δεν μου θυμιζε απολυτως τιποτα. Ε ηταν μια συμμαθητρια μου, οχι κολλητη αλλα φιλη τοτε, που ειχα να την δω απο εκεινα τα χρονια. Οταν μου ειπε ποια ηταν επαθα σοκ. Προς υπερασπιση μου ειχε αλλαξει απιστευτα. Το αστειο ηταν οτι λογω καταστασης, λογικα εγω… Διαβάστε περισσότερα »
Κάποιοι άνθρωποι συνδεδεμένοι με το περιβάλλον του σχολείου, μας κάνουν να νιώθουμε ακριβώς όπως στο σχολείο αν τύχει να τους δούμε. Λογικό είναι. Τώρα βέβαια, αυτό έφερε όντως στην επιφάνεια αυτό που λέει η Λένα: ότι ακόμα κάπου νιώθεις ανοιχτή την πληγή του bullying, την ταμπέλα του “φυτού” κτλ. Δούλεψέ το αυτό. Τα τραύματα της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας μπορεί να είναι πολύ βαθιά και να μας στοιχειώνουν μια ζωή αν το επιτρέψουμε. Ξεκίνα μέσα σου να ανατρέπεις την εφηβική οπτική γωνία του “όλοι οι άλλοι είναι ένα και μόνο εγώ είμαι μόνος μου”. Το 70% των εφήβων νιώθει… Διαβάστε περισσότερα »