Α,μπα και σχολιαστές γειά σας!Ελπίζω να είστε καλά!Αποφάσισα να σου γράψω γιατί αντιμετωπίζω ένα δίλλημα η μάλλον μια περίεργη πιεστική κατάσταση.Με το αγόρι μου είμαστε μαζί αρκετό καιρό,έχουμε συγκατοικήσει στο παρελθόν αλλά πλέον θέλουμε κάτι πιο μόνιμο.Μόνο που τα σχέδια που κάνουμε προβλέπουν μετακόμιση στο εξωτερικό.Έχουμε βρεί την χώρα που θέλουμε,έχουμε και φίλους εκεί που μπορούν να μας βοηθήσουν στην ενσωμάτωση.Πιστεύω πως θα βρούμε δουλειές στα ανικείμενά μας αν και προσωπικά σκεφτόμουν να έκανα κάποιο μεταπτυχιακό.Μας αρέσει η Ελλάδα αλλά δεν θέλω να ζήσω στην κρίση.Θέλω να κυνηγήσω κάτι καλύτερο έξω,να ζήσω σε μια άλλη χώρα,να ανοίξουν οι ορίζοντές μου,να γνωρίζω άλλες κουλτούρες.Από παιδί το είχα αυτό.Ήθελα κάποια στιγμή να ζήσω σε μια άλλη χώρα και είναι πολύ σημαντικό για μένα το ότι το αγόρι μου έχει κοινό όραμα με εμένα.Θέλουμε να το κάνουμε και ας αποτύχουμε.Το όραμα αυτό φυσικά δεν το συμμερίζεται η μητέρα μου η οποία θεωρεί πως το να φύγουμε είναι αρκετά τυχοδιωκτικό ειδικά όταν έχω σπίτι στο όνομά μου ακριβώς κάτω από τους γονείς μου. Ε αυτό το πράγμα που κάνουν οι έλληνες δεν το κατάλαβα ποτέ,να χτίζουν ή να γράφουν σπίτια για τα παιδιά ακριβώς κάτω/πάνω/δίπλα από εκείνους.Δεν είμαι αυτής της ιδεολογίας και δεν θέλω να έχω την μητέρα μου συγκεκριμένα πάνω από το κεφάλι μου.Δεν πέρασα άσχημα παιδικά χρόνια όμως σαν παιδί μεγάλωσα με μια άκρως παρεμβατική,μανιακή με την καθαριότητα, επικριτική (σε σημείο τοξικότητας) μητέρα.Προσωπικός χώρος 0 ,επιβράβευση 0 και πολλά άλλα τα οποία μεγαλώνοντας με έκαναν να θέλω να θέσω μια απόσταση μεταξύ μας αφού με λόγια δεν καταλάβαινε.Και μόνο στην ιδέα να την έχω από πάνω και να ζω καθημερινά τον φόβο πως ανα πάσα στιγμή μπορεί να με ενοχλήσει (σχεδόν έτσι το βιώνω) μου προκαλεί τεράστιο άγχος.Δεν θέλω να ζήσω τίποτα που να μοιάζει με την εφηβεία μου ή τα φοιτητικά χρόνια που πέρασα στο ίδιο σπίτι μαζί τους καθώς πέρασα στην πόλη που μένουμε. Με αυτά που έγραψα η επιθυμία μου να φύγω στο εξωτερικό ακούγεται όντως τυχοδιωκτική αλλά δεν είναι αποκλειστικά αυτός ο λόγος.Δεν θα είχα θέμα να μείνω σε κάποιο άλλο μέρος πχ Χαλάνδρι,Ν Φάληρο .Με τον φίλο μου ψάξαμε και εντός Αθήνας αλλά δεν μείναμε ικανοποιημένοι .Είναι και το οικονομικό στην μέση που μας απασχολεί γιατί δουλεύουμε αλλά δεν μας τρέχουν και από τα μπατζάκια.Δεδομένου ότι το σπίτι είναι στο όνομά μου το να μέναμε εκεί θα ήταν μια καλή οικονομική λύση καθώς θα γλιτώναμε το ενοίκιο αλλά θα το πλήρωνα αλλιώς.Έτσι τείνουμε στο αρχικό σχέδιο/όνειρο το οποίο ως τώρα έχει φέρει αναστάτωση.Ακούω σχόλια όπως “και αν χρειαστούμε κάτι με τον πατέρα σου;” ή “τζάμπα σου γράψαμε στο όνομά σου τόσο πράγματα;” τα οποία είναι εντελώς εκβιαστηκά, το γνωρίζω αλλά μου δημιουργούν τύψεις και αμφιβολίες. Εμείς την απόφασή μας την έχουμε πάρει,θέλω να είμαι κυρία του εαυτού μου γιατί μόνο έτσι θα ενηλικιωθώ και θα ανεξαρτηθώ ουσιαστικά.Όμως δεν θα ήθελα να φύγω τσακωμένη μαζί της αλλά πραγματικά δεν ακούει και δεν νομίζω πως θέλει να ακούσει ή να καταλάβει.Είναι σαν να βιώνει την αποχώρηση μάνας-παιδιού και προσπαθεί να με αποτρέψει από το να φύγω.Ηδη με την συμπεριφορά της αισθάνομαι πως θέλει να περάσει το δικό της με διάφορες μπιχτές (ακόμα και για το αγόρι μου) και είναι σαν αν το κάνει επίτηδες.Έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά και δεν ξέρω τι να κάνω.Η όλη κατάσταση είναι πολύ πιο ψυχοφθόρα απ ότι πρέπει.Αφού της έχω μιλήσει όμορφα και ωραία γιατί δεν με καταλαβαίνει και δεν με υποστηρίζει;Ούτε καν ο πατέρας μου μπορεί να της αλλάξει μυαλά.Πως αλλιώς μπορώ να το χειριστώ ώστε να με καταλάβει έστω και λίγο και να μην μαλώσουμε;
– Μ
Ο στόχος σου δεν πρέπει να είναι να σε καταλάβει, γιατί έτσι μεταφέρεις όλη την εξουσία στα χέρια της. Δεν γίνεται να έχεις στη ζωή σου στόχους που εξαρτώνται μόνο από την θέληση κάποιου άλλου. Ο στόχος σου είναι να ζήσεις τη ζωή σου όσο καλύτερα μπορείς, με τους δικούς σου όρους. Επικεντρώσου εκεί.
Εξάλλου, μια χαρά καταλαβαίνει. Καταλαβαίνει ότι έχεις τη δύναμη να φύγεις και να απομακρυνθείς από τον έλεγχό της και μπράβο σου. Αν μπορούσε να σε δει ως αυτόνομο άνθρωπο, θα το είχε κάνει. Της ζητάς (εύχεσαι) να σταματήσει να είναι παρεμβατική, μανιακή με την καθαριότητα και επικριτική, ξαφνικά, τώρα που θέλεις να φύγεις μάλιστα, ενώ ήταν πάντα έτσι. Και μάλιστα ρωτάς πώς θα την κάνεις ΕΣΥ να σταματήσει να είναι έτσι και να πεις κάτι μαγικό και ξαφνικά να πει α! εντάξει τότε. Δεν θέλω πια να ελέγχω το παιδί μου, έγινα ένας ισορροπημένος άνθρωπος επειδή μου είπαν να γίνω. Πρέπει να δεχτείς ότι είναι εντελώς, μα εντελώς αδύνατο. Απλώς, δεν γίνεται. Ακριβώς όπως δεν γίνεται να σου πει κάτι μαγικό (τι; συνέχεια αυτό δεν λέει;) και να σου φανεί καλή ιδέα να μείνεις από κάτω της. Εσύ γιατί δεν την «καταλαβαίνεις;» Δεν βλέπεις ότι δεν μιλάμε για «κατανόηση»; (Μια χαρά καταλαβαίνεις τι θέλει. Αλλά δεν θέλεις να το κάνεις. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για αυτή.)
Η αναχώρηση σου, δηλαδή το αεροπορικό ταξίδι, πλέον, δεν έχει τη βαρύτητα που είχε κάποτε. Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα πριν φύγεις. Δεν είναι κάποια καθοριστική στιγμή που για να γίνει πρέπει να έχουν γίνει πρώτα συγκεκριμένα πράγματα. Δεν χρειάζεται να τσακωθείς διότι δεν χρειάζεται να την κάνεις να καταλάβει κάτι, αλλά αν τσακωθείτε πριν φύγεις, δεν έγινε και κάτι. Υπάρχουν τηλέφωνα και σκάιπ και αεροπλάνα. Μπορείτε να τσακωθείτε και στην Ελλάδα και να μην μιλήσετε για έξι μήνες. Δεν χρειάζεται να φύγεις για να γίνει αυτό.
Οπότε, στο «τι να κάνεις», σε σχέση με τη μητέρα σου, η απάντηση είναι «τίποτα». Αν χρειαστούν κάτι με τον πατέρα σου, θα προσπαθήσεις να βοηθήσεις όπως μπορείς. Αυτά που έγραψαν στο όνομα σου μπορείς να τα πουλήσεις. Ή μπορούν να τα νοικιάσουν. Ή να τα πουλήσουν αυτοί, στο κάτω κάτω. Δεν υπάρχει επιχείρημα, μόνο χειρισμός και ψυχολογικός εκβιασμός υπάρχει.
Επειδή φαντάζομαι ότι η μετανάστευση πλέον καθυστερεί, χρησιμοποίησε τον χρόνο για να επεξεργαστείς την σχέση με την μητέρα σου με ωραιότατη ονλάιν θεραπεία.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Επίσης, παιδιά, επειδή εδώ που ήρθα είδα πολλούς ανθρώπους να απογοητεύονται από τους φίλους που θεωρητικώς θα τους βοηθούσαν, θα έλεγα όπου σκοπεύετε να πάτε να έχετε βρει πρώτα δουλειά ή να έχετε χρήματα να ανταπεξέλθετε τον πρώτο καιρό. Μην πάτε στηριζόμενοι σε ανθρώπους χωρίς σχέδιο. Κι αυτό όχι επειδή οι φίλοι είναι κακοί ή γιατί δε θέλουν να βοηθήσουν αλλά επειδή βοηθάς πιο εύκολα έναν άνθρωπο με σχέδιο παρά κάποιον που πάει με βάρκα την ελπίδα. Μάθετε όσα μπορείτε για τη χώρα που θα πάτε όχι από ‘δω κι από κει αλλά από εγκυρες πηγές. Θα γλιτώσετε απογοήτευση και… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο!
Ωωωω πόσο σωστό! Έχοντας φιλοξενήσει αρκετούς φίλους/γνωστούς σε τέτοιες συνθήκες, από εβδομάδα μέχρι δίμηνο, οφείλω να ομολογήσω ότι το να είναι ο άλλος proactive άλλαζε τελείως και τη δική μου στάση. Ενώ δεν με ενοχλούσε η συγκατοίκηση καθεαυτή, η αντιμετώπιση μπορεί να με εκνεύριζε, ενώ καταλάβαινα ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και δεν αντιμετωπίζουν ίδια τις αλλαγες και τις προκλήσεις…ξεκινούσα με όλη την καλή διάθεση αλλά όταν ο άλλος με αντιμετώπιζε ως το κακώς εννοούμενο “μέσον” χωρίς να έχω ούτε τα φόντα ούτε την ορεξη, κατέληγα να μην θέλω να βοηθήσω, απλως να ξεφορτωθώ!
Ναι το έχω δει και το έχω ζήσει. Και η έκφραση έχω εκεί τον τάδε ή τους τάδε με ανατριχιάζει γιατί μου δείχνει άγνοια και τώρα πια θα κρατηθώ μακρυά.
Ακριβώς έτσι, είναι, luckystrike. Επίσης, αν πας στο εξωτερικό με την ελληνική νοοτροπία του “ξέρω εκεί τον τάδε” είτε δεν θα φτάσεις πολύ μακριά είτε θα τα καταφέρεις και θα είσαι μια ζωή δυσαρεστημένος με τους “ψυχρούς” βόρειους λαούς, “που δεν ξέρουν να ζούνε”
.
απολυτα σωστο κ παθων.
Εγώ πάλι το καταλαβαίνω πολύ καλά αυτό που κάνουν τόσοι και τόσοι γονείς. Όχι μόνο το καταλαβαίνω αλλά το βρίσκω και σατανικά έξυπνο. Σου λέει, σε μεγαλώσαμε με κόπους και θυσίες εσύ πως θα μας το ξεπληρώσεις; με το να σ’ έχουμε του χεριού μας όποτε θέλουμε. Επίσης τα γεράματα πλησιάζουν. Πως θα σ’ έχουμε του χεριού μας αν μένεις όπου να ναι; Επίσης πως θα σ’ εκβιάζουμε αν γίνεις τελείως ανεξάρτητο πλάσμα; Θα μένεις δίπλα μας, στο σπίτι που εμείς φτιάξαμε με το δικό μας γούστο και τα δικά μας λεφτά, για σένα. Προμπλεμ σολβντ!!
με λίγα λόγια για να σε έχουν στο βρακί τους
Θα συμφωνήσω. Στην Αγια ελληνικη οικογένεια είναι δεδομένο πως όταν μεγαλώσουν οι γονείς τα παιδιά ή το παιδί θα τους γηροκομήσει. Φαντάσου να έβλεπαν τα παιδιά τους σαν αυτόνομες προσωπικότητες …(plot twist)
έζησα το ίδιο και χειρότερο. Έκανα μάθημα σ’ ένα παιδί και ζούσε η οικογένεια σ’ ένα σπίτι εξαιρετικά στριμωγμένα. Από πάνω ακριβώς υπήρχε διαμέρισμα μεγάλο, επιπλωμένο στην εντέλεια, με έπιπλα που είχαν πια ξεπεραστεί, αλλά όταν έγιναν στοίχησαν ένα σωρό λεφτά και το οποίο προοριζόταν για το κορίτσι της οικογένειας μετά το γάμο της. Το κορίτσι τότε ήταν 12 χρονών
Αυτός ειναι ο απόλυτος ορισμός της κλειστοφοβίας. Ελπίζω πραγματικά για το κορίτσι είτε να της αρέσει πολύ η οικογένεια της είτε να έχει τα κότσια να φύγει οταν μπορέσει.
Πόση μιζέρια.
Συνήθως χτίζουν σπίτι από πάνω ή δίπλα γιατί είναι πιο φτηνό σε σχέση με το να αγοράσουν και καινούριο οικόπεδο και να χτίσουν από τη βάση το σπίτι. Όποιος νιώθει οτι εξουσιάζεται, συμπεριφέρεται σαν να μην υπήρχε το ακίνητο. Δηλαδή, πάει κ νοικιάζει και έχει το κεφάλι του ήσυχο. Πολλές φορές όμως βλέπουμε “παιδιά” , με τις οικογένειές τους ή χωρίς, να μένουν κάτω, πάνω, δίπλα, και να έχουν έτοιμο φαγητό, νοικοκυριό, αυτοκίνητο, φύλαξη τέκνων και να γκρινιάζουν γιατί καταπιέζονται. Για την συγκεκριμένη περίπτωση, η κοπέλα πρέπει να κυνηγήσει το όνειρό της και να προτείνει στη μητέρα να πουλήσει το… Διαβάστε περισσότερα »
*για πάρτη της. Και αν γουστάρει ας κάνει και πάρτυ κάθε μέρα…
Εγώ θα πω όμως και κάτι προς υπεράσπιση των Ελλήνων γονιών. Πολλές φορές το “κολλητό σπίτι” προκύπτει από ένα οικόπεδο που πήρε ένας γονιός και βγήκαν τα τετραγωνικά για 2 ή 3 σπίτια, προκύπτει από ξαφνικά λεφτά (πχ κληρονομιές) με τα οποία κάποιος αποφάσισε να αγοράσει το διπλανό διαμέρισμα για να έχει έναν έλεγχο στο θέμα πχ υγρασία ή βλάβες κλπ. Το διπλανό σπίτι δεν είναι κακή ιδέα, κακή ιδέα είναι να αναγκάζεις σώνει και ντε το παιδί σου να μείνει εκεί. Οι γονείς μας μας αγόρασαν 2 τέτοια σπίτια με τον αδερφό μου, στα οποία δε μείναμε ούτε μία… Διαβάστε περισσότερα »
Όταν πήρα την απόφαση να φύγω στο εξωτερικό πριν από 7 χρόνια, η μανα μου κατέβασε θεούς και δαίμονες. Δεν μου μιλούσε μέχρι να φύγω, παρά μόνο για τα τυπικά και είχε συνεχώς μια μούρη μέχρι το πάτωμα. Ακόμα κι όταν ήρθε η μεταφορική να πάρει τα πράγματά μου, εκείνη εξαφανίστηκε, κλείστηκε στην κρεβατοκάμαρα και βγήκε μόνο όταν έφυγαν. Κάποια στιγμή μου την έδωσε στα νεύρα η συμπεριφορά της και την προκάλεσα να μιλήσει ανοιχτά. Το τί μου έσουρε; όσα σέρνει η σκούπα: ότι φεύγω και τους παρατάω, ότι θα πάω μόνη μου σε ξένο μέρος χωρίς την οικογένεια μου,… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ να μοιραστώ μια σκέψη μου-βγαίνοντας λίγο έξω από τη συγκεκριμένη περίπτωση.
Από τη στιγμή που γνωρίζουμε τα περιουσιακά στοιχεία των γονιών πάνω-κάτω,δεν ξέρουμε ότι (πιθανώς) θα παίξει και το σενάριο να είναι δίπλα οι γονείς; Από τη στιγμή που δεν είναι αυτό το επιθυμητό σενάριο,δεν ενημερώνουμε τους γονείς ότι δεν το θέλουμε;Τουλαχιστον,να το πουλησουν το σπιτι,να εξασφαλισουν τη φροντιδα τους είτε μεσω γηροκομειου ειτε προσλαμβανοντας εναν/μια βοηθο.
Δεν ξέρω,ενίοτε νιώθω ότι σαν παιδιά είμαστε τόσο εγωιστές (βάζω και τον εαυτό μου μέσα). Εμ,σου εξασφαλίζουν μία στέγη,που μπορεί να κοστίζει μια περιουσία,εμ παραπονιόμαστε κιόλας;
Αχ όχι!! Εγώ μεγαλώνοντας το ακριβώς αντίθετο καταλαβαίνω. Πόσο εγωιστές είναι πάρα πολλοί γονείς. Πόσο θέλουν να παγιδεύουν τα παιδιά με φωσκολικά δράματα και πάντα με πρόσχημα την μητρική / πατρική αγάπη. Επίσης στις περισσότερες περιπτώσεις όταν φτιάχνονται αυτά τα σπίτια (ή η περιουσία γενικότερα), τα παιδιά δεν είναι σε θέση, λόγω ηλικίας, ούτε άποψη να έχουν, ούτε τίποτα. Μπορεί κιόλας να θεωρούν οτι όλα είναι μια χαρά. Μεγαλώνοντας αντιλαμβάνεσαι την παγίδα. Ναι, υπάρχει περιουσία αλλά για να την έχεις πρέπει να κάνεις μια-δυο παραχωρήσεις. Όχι πολλές, να ζήσεις την ζωή που οι γονείς ονειρεύτηκαν.
Este,δεν διαφωνώ με αυτά που γράφεις.Μιλώντας μόνο για την περίπτωση των επεμβατικών γονιών ή/και για το διαφορετικό όραμα ευτυχίας των παιδιών, θεωρώ εγωιστικό το ότι το παιδί να πάρει το διαμέρισμα μόνο με τους δικούς του όρους. Εν τέλει,ας το κρατήσουν οι γονείς και να το αξιοποιήσουν για εκείνους.
Γενικά,παραχωρήσεις θα γίνουν σε κάθε περίπτωση. Ή μπορεί να έχεις ένα σπίτι με τους γονείς πάνω από το κεφάλι σου ή να δουλέψεις σκληρά για να αποκτήσεις τη δική σου περιουσία και να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο από τους γονείς.
Το πρόβλημα θεωρώ δημιουργείται όταν δεν σε ρωτάνε, όταν χτίζουν θεωρώντας ως δεδομένο ότι θα έρθει έτσι η ζωή σου που θα θέλεις να μείνεις κοντά τους. Και μετά ξαφνιάζονται όταν δεν ικανοποιείς το δικό τους όραμα ευτυχίας!
Κατά τα άλλα συμφωνώ ας τα πουλήσουν για να εξασφαλίσουν τα γηρατεία τους.
Στη δική μου περίπτωση επιμέναμε κι εγώ κι ο αδερφός μου ότι δε θέλαμε, και παρόλο που είμασταν ενήλικοι δε μας έδωσαν καμία σημασία και έκαναν το δικό τους. – Θα χαθούν τα λεφτά στην τράπεζα πρέπει κάτι να αγοράσουμε (όταν ξεκίνησε η κρίση) – Ωραία να αγοράσουμε ένα διαμέρισμα σε σημείο που να νοικιάζετε εύκολα – Όχι, θα αγοράσουμε κάτι εντός του δήμου που είναι το πατρικό. Μετά ήρθε το άλλο: – Τα λεφτά δε φτάνουν για δύο μεγάλα καινούρια διαμερίσματα (δύο τα παιδιά τους), οπότε θα πάρουμε ένα οικόπεδο εδώ κοντά για να χτίσουμε στο μέλλον να μείνετε… Διαβάστε περισσότερα »
Ε μάθε κι εσύ ρε Μίτσι, μη μας κρατάς σε αγωνία! Στείλε της να τη ρωτήσεις αν την παλεύει με τον κορονοϊό. Φαίνεται πως είναι η νέα ατάκα για να σπάσει ο πάγος και να νεκραναστηθούν παλιές γνωριμίες.
Νταξει,πέθανα με την ιστορία. Αφού έχει και φωτό στο fb με νυφικό, τότε είναι επίσημο 😂
Ευτυχώς Παναγίτσα μου
Τίγκα στα κλειστά σπίτια- προίκες η Καλαμαριά!