Καλησπέρα Λένα και ομάδα. Είμαι μια γυναίκα 45 χρ παντρεμένη με παιδί. Πρόσφατα έχασα τον αγαπημένο πατέρα μετά από πολύμηνη ταλαιπωρία με νοσοκομεία και νοσηλευτές κατ οίκον. Παράλληλα φροντίζαμε με τον αδερφό μου και τη μητέρα μας σε πολύ προχωρημένη άνοια. Ζήσαμε τραυματικές καταστάσεις τις οποίες ακόμα αδυνατώ να ξεπεράσω. Πήρα τη μαμά σπίτι μαζί μας μετά το θάνατο του μπαμπά για ενάμιση μήνα αλλά η κατάσταση ξέφυγε εκτός ελέγχου λόγω του προχωρημένου της ηλικίας μα κυρίως της άνοιας και αποφασίσαμε να μπει σε κοντινό μας και πάρα πολύ καλό οίκο ευγηρίας, μιας και δεν υπήρχε άλλη λύση. Δυστυχώς, είχε τελικά μεγάλη λίστα αναμονής και μέχρι να την πάρουν την βάλαμε σε έναν άλλον προσωρινά. Δεν έχω προλάβει να θρηνήσω τον πατέρα μου γιατί σκέφτομαι συνέχεια τη μητέρα μου. Δεν περνάει καλά εκεί, δεν τρώει, έχει επιδεινωθεί η υγεία της… Έψαξα κι αλλού αλλά είναι ελάχιστα καλύτερα από κει που είναι τώρα ή είναι πανάκριβοι. Δεν κοιμάμαι τα βράδια. Στεναχωριέμαι βουβά γιατί δεν θέλω να με βλέπουν χάλια ο άντρας και το παιδί μου, με στοιχειώνει η αδυνατισμένη της εικόνα κι ενώ πάω κάθε μέρα και της δίνω χυμούς, φαγάκι, συνήθως είναι μάταιο. Δεν μπορώ να διαχειριστώ τη στεναχώρια μου προς το παρόν. Κάνω μόνο υπομονή μέχρι να την δεχτούν στο άλλο. Αν γίνει ποτέ αυτό… Λένα. Τι θα έκανες στη θέση μου? Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων. Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο.
–Δυστυχισμένη_λογίστρια
Αν ένιωθα ότι δεν μπορώ να διαχειριστώ τη στενοχώρια μου, θα πήγαινα αμέσως σε ψυχολόγο. Το άλλο που δεν θα έκανα, είναι να υποφέρω βουβά. Δεν είναι ούτε καλό για σένα, ούτε για τον άντρα σου και το παιδί σου να υποφέρεις βουβά. Δεν τους προστατεύεις, αντιθέτως χτίζεις ένα τείχος ανάμεσα σας. Μίλησε για όσα αισθάνεσαι στον άντρα σου, δεν παντρευτήκατε για να μοιράζεστε το σπίτι, αλλά για να μοιραστείτε τις ζωές σας. Μίλησε και στο παιδί σου, ανάλογα με την ηλικία του μπορείς να του εξηγήσεις τι συμβαίνει στη μαμά και είναι στενοχωρημένη, αλλιώς είναι πιθανό να νομίζει ότι φταίει εκείνο για την διάθεση σου. Μην θεωρείς ότι είναι δυνατόν να κρύψεις αυτό που νιώθεις από τους ανθρώπους που ζουν μαζί σου στο ίδιο σπίτι, και αν όντως το έχεις καταφέρει, δεν είναι κατόρθωμα, είναι μεγάλο πρόβλημα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ως παιδί θέλω να σε ευχαριστήσω που δεν κράτησες τη μαμά σου μαζί σας. Η δική μου μητέρα επέλεξε να φροντίσει την αδερφή της, που δεν είχε άνοια αλλά εγκεφαλικό, στο σπίτι, επειδή δεν διανοούνταν να την εγκαταλείψει. Την καταλαβαίνω, δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές αλλά δεν εξετάστηκε καμία. Ουσιαστικά έχασα τη μαμά μου στα 16 μου. Ως παιδί μητέρας με περιπλεγμένο πένθος, με πένθος που δεν κατάφερε να διαχειριστεί, θέλω να σου πω ότι μου κόστισε πολύ. Ήταν βασανιστικό για μένα να βλέπω τη μητέρα μου να βασανίζεται και να μην μπορώ να τη βοηθήσω. Ήταν βασανιστικά τα ανεξέλεγκτα… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι, να πω βέβαια ότι το ιδανικό είναι να μπορούμε να φροντίζουμε κατ’οίκον τα αγαπημένα μας πρόσωπα, κρατώντας ισορροπίες, έχοντας επίγνωση ότι για κάποιο διάστημα θα ξεβολευτούμε και θα κουραστούμε. Παίζει ρόλο όμως μέχρι και η διαρρύθμιση του σπιτιού σ’αυτό, δηλαδή πρακτικά πράγματα. Χρειάζεται ρεαλισμό, που όταν είσαι συναισθηματικά φορτισμένος, τον χάνεις. Γι’αυτό είναι καλό να υπάρχει κάποιος που θα σου μιλάει ρεαλιστικά, χωρίς να αισθάνεσαι ότι έχει δικούς του λόγους να σου προτείνει ό,τι σου προτείνει. Αυτό που επικρατεί έντονα, τουλάχιστον στο δικό μου βίωμα, είναι ότι αν μπορείς να έχεις το αγαπημένο σου πρόσωπο στο σπίτι, το φροντίζεις… Διαβάστε περισσότερα »
Έχεις καταντήσει πολύ κουραστική, με όλο το σεβασμό στον αγώνα που κάνεις.
Τα λέω αλλά να πω ότι σέβομαι και την Ελένη Λουκά. Κι εκείνη δίνει τον αγώνα της.
Εχθές μερικοί συνσχολιαστές με φάγανε επειδή είπα οτι με προσβάλει ο τρόπος που παρουσιάζεις τους άντρες σαν σύνολο, σήμερα πραγματικά προσβάλεις και ανθρώπους με προσωπικό πόνο με τον τόπου που παρουσιάζεις τις απόψεις σου.
Έχω τόσα ακόμη να σου πω αλλα επειδή έχω αντιληφθεί οτι πιθανών σου φτιάχνει την ημέρα το να προβοκάρεις και να περιμένειςτα μηνύματα κάτω απο τα ποστ σου, θα εφαρμόσω αυτό που μου έμαθε το ίντερνετ εδώ και μερικά χρόνια, “Don’t feed the troll” απο εμένα ήταν το τελευατίο σχόλιο σε ποστάρισμά σου.
Chublis out.
Με το που είδα να το λέει αυτό, ήμουν σίγουρη ότι θα πεις εσύ κάτι τέτοιο… και πάλι έτσι νομίζεις εσύ! Άντε στον άντρα της, στο παιδί της, τι πρόβλημα θα της δημιουργούσε η πατριαρχία στο να ξεσπάσει στο παιδί, ιδίως όταν ο άντρας δεν ασχολείται με παιδιά, παρά μόνο με τρύπες (κατ’ εσέ); Ή μήπως πιστεύεις ότι δεν την έχουν πάρει χαμπάρι, ιδίως ο σύζυγος; ΤΟΣΟ δύσκολο είναι το ενδεχόμενο ο καθένας να έχει τον δικό του τρόπο να εκφράζει τον πόνο του; Η δυστυχισμένη λογίστρια διάλεξε τον βουβό πόνο, η μαμά της Πόντιας ξεσπούσε. Πού έβγαλες εσύ συμπέρασμα… Διαβάστε περισσότερα »
Στο μεταξύ και η δική μου μάνα δεν ξεσπούσε επειδή της το επέτρεπε κάποιος, Ξεσπούσε επειδή από ένα σημείο και μετά, ο βουβός πόνος έβγαινε με κραυγές, που φαινομενικά δεν ήταν κραυγές πόνου, αλλά ήταν. Σ’αυτές τις περιπτώσεις δηλαδή, είναι ενοχλητικά ανώριμο να μιλάς για πατριαρχία, σεξισμό και λοιπά. Μπροστά στον ψυχικό πόνο, οι ιδεολογίες και ιδεοληψίες χαμηλώνουν λίγο το κεφάλι, σιωπούν. Βγάζουν τον σκασμό, πώς το λένε. Αν πας στο Δίστομο, δε θα ακούσεις να μιλάνε για φασίστες και για ναζιστές. Θ’ακούσεις να λένε για το πόσο κακό κάνει ο πόλεμος. Ο καθένας στις ιδιωτικές συζητήσεις του, μπορεί να… Διαβάστε περισσότερα »
΄Δηλαδή από τα λίγα πράγματα που μπορούν να με κάνουν έξαλλη, είναι η εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου, για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς μας. Όποιοι κι αν είναι αυτοί, αγαπητοί μου.
Συμφωνώ με Ποντια ιντερνάσιοναλ👍Και ήθελα να εστιασω σε αυτον τον βουβό πόνο, να σταματήσεις να στεναχωριεσαι μέσα σου βουβά, αλλά να το βγαλεις προς τα έξω, δείχνοντας το και κυρίως μιλώντας για αυτό με την οικογένεια σου, με συγγενείς, με φίλους, με αυτά τα άτομα που θεωρείς εσύ οτι πρεπει να το πεις. Οι δικοί σου δεν ξέρουν τι περνάς και στο βαθμο που το περνας. Μετά το οτι τα κρατας μέσα σου κάποια στιγμη θα ξεσπάσεις άθελά σου και δεν ειναι ωραίο να συσσωρεύεις τόσο πόνο εσωτερικά, γιατί σου βγαίνει σε ψυχοσωματικά. Πήγαινε σε εναν ψυχολόγο, συζήτησε το με… Διαβάστε περισσότερα »
Βρε κορίτσι μου, το έγραψα και στο χθεσινό σχόλιό σου πριν λίγο, το γράφω και εδώ :οι απαντήσεις σου θυμίζουν γραφικό κομμουνιστή, που με κάθε ευκαιρία θα πετάξει τα τσιτάτα του. Δεν είναι απαραίτητο να γράψεις παρηγορητικα σχόλια. Μη χρησιμοποιείς τις ιστορίες των ανθρώπων τόσο πεζά, είναι σαν να κάνεις προπαγάνδα. Δείχνεις μια εικόνα ανθρώπου χωρίς ενσυναισθηση. Σίγουρα υπάρχει δίκιο σε αυτά που γράφεις. Ο κόσμος μας έχει πολύ δρόμο ακόμη στα θέματα φεμινισμού. Ο στόχος μας όμως δεν είναι να ανοίξουμε πόλεμο με το αντίθετο φύλο. Και φυσικά, όσους εκπροσώπους του τους έχουμε εδώ μέσα, εφόσον δείχνουν ότι συμμεριζονται… Διαβάστε περισσότερα »
Φωτεινή συγνώμη για την παρέμβαση, αλλά θα ήθελα να σου πω να διαβάζεις τα σχόλια όταν έχεις χρόνο, δεν γράφουν όλα τα ίδια. Θα σε βοηθήσει να αναθεωρήσεις αρκετά πράγματα και να δεις πως κάπως έχουν προχωρήσει αυτά που σε απασχολούν.
Φωτεινή καταλαβαίνω γιατί στεναχωριέσαι (και δεν υποστηρίζω πως έχεις άδικο), όπως καταλαβαίνω πως κι εδώ έχεις δεχτεί πολλές άδικες επιθέσεις, κάθε τρεις και λίγο κάποιος σου λέει ότι είσαι πολύ μικρή (λες κι αυτό είναι κακό ξέρω γω) ή πως είσαι τρολ. Όμως αδικείς τον εαυτό σου, ανατροφοδοτείς τη στεναχώρια σου διαβάζοντας τέτοια σχόλια και μη διαβάζοντας τα σχόλια στο α,μπα. Εδώ τουλάχιστον είμαστε μια ομάδα ανθρώπων που πιστεύουμε τα ίδια πράγματα με εσένα, έχουμε φάει το σεξισμό με το κουτάλι και υποστηρίζουμε το φεμινισμό. Όμως, για παράδειγμα, πολλές από εμάς ζούμε με άντρες που καμία σχέση δεν έχουν με… Διαβάστε περισσότερα »
Είναι ελάχιστες οι ερωτήσεις στις οποίες δεν σχολιάζεις. Όντως, αν διαβάσει κανείς όλες τις ερωτήσεις στις οποίες έχεις σχολιάσει, θα δει ότι αυτό που δεν έχει ειπωθεί ούτε από τη Λένα, ούτε από άλλο σχολιαστή, αλλά μόνο από εσένα, είναι πάντα μια εστίαση “στο πατριαρχικό αίτιο”. Το ότι σ’ένα γυναικείο-φεμινιστικό σάιτ, είσαι η μοναδική που συστηματικά προβάλλει το πατριαρχικό αίτιο με οποιαδήποτε αφορμή, φέρνοντας παραδείγματα που δεν είναι αντιπροσωπευτικά της σημερινής κοινωνίας, δεν θα έκανε κάποιον να διακρίνει μια εμμονή; Αν μου επιτρέπεις, τι άλλο σου προκαλεί αντίστοιχα το ενδιαφέρον, όσο το να εντοπίζεις το πατριαρχικό αίτιο και να μιλάς… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπητή Φωτεινή, πραγματικά χωρίς καμία εμπάθεια και κακή πρόθεση το σχόλιό μου. Μου φαίνεται ότι εχεις την ορμή του νεοφώτιστου – με όσα καλά και όσα κακά έχει αυτό. Υπάρχει για όλα ο κατάλληλος χρόνος και ο κατάλληλος τόπος, οπότε θα σου πρότεινα να κάνεις λίγο step back, προσπάθησε να διαβάζεις και να ακούς παραπάνω και να μιλάς λιγότερο.
Όσον αφορά την μητέρα, δεν ξέρω πού έχετε απευθυνθεί, αλλά υπάρχουν οίκοι ευγηρίας με ειδικά για άνοια. Εχουν εξειδικευμένο προσωπικό για τέτοιους ασθενείς. Επίσης μην φοβάσαι κάτι που είναι λίγο πιο μακρυά απο την ακτίνα που κινείστε. Ας πηγαίνεις τις μισές φορές και ας έχει καθημερινά καλύτερη φροντίδα. Ψάξτε λίγο και τι χρήματα δίνουν τα ταμεία, ανάλογα με τα προβλήματα υγείας δικαιολογούν κάποια λεφτά για φροντίδα.
Σου στέλνω μια αγκαλιά. Καταλαβαίνω τί περνάς. Δεν είναι εύκολο να προσέχεις τον εαυτό σου, αυτό το ξέρει όποιος το έχει περάσει. Θα ήταν καλό να βρίσκεις μια ώρα την εβδομάδα για ψυχολογο, και κανα δυο ακόμη για έναν καφέ με κάποια φίλη, μακριά από ολα. Να τρως καλά και να κοιμάσαι. Να βάλετε βάρδιες με τον αδερφό σου ώστε να μην πηγαίνεις κάθε μέρα, αλλά μέρα παρα μέρα, να προλαβαίνεις να πάρεις μια ανάσα. Πίστεψέ με, θα δεις διαφορά. Όσο για το πένθος, ας μην κολλάμε σε αυτά που γίνονται συνήθως, αυτό το κουβαλάς μέσα σου, και θα το… Διαβάστε περισσότερα »
Το πένθος είναι η πιο οδυνηρή αλλά και η πιο φυσιολογική διεργασία στη ζωή του ανθρώπου. Στην εποχή μας είναι τόσο παρεξηγημένη και γίνεται δύσκολη(ένδειξη αδυναμίας,η ζωή συνεχίζεται,αλλά πράγματα που πρέπει να φροντίσουμε) αλλά πραγματικά μόνο κακό κάνουμε στον εαυτό μας οταν την καταπιέζουμε και δεν την αφήνουμε να ολοκληρωθεί. Και είναι μια διαδικασία συλλογική- πρέπει να μοιράζεται αλλιως μένει μέσα μας και μια μέρα θα γυρίσει να μας ζητήσει τα ρέστα. Να ζητήσεις βοήθεια αν βλέπεις ότι δεν ξέρεις τι να κάνεις. Και να ξέρεις ότι θα έρθει μια μέρα που δε θα νιώθεις έτσι. Μέχρι τότε,σου εύχομαι καλή… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό το συναίσθημα του να βλέπεις τον άνθρωπό σου στον οίκο ευγηρίας, δεν είναι εύκολο. Ακόμα κι αν περνάει υπέροχα, έχεις ένα βάρος, ενοχές βασικά οι οποίες όταν εκλογικευτουν, θα δεις ότι στο τέλος είναι η καλύτερη επιλογή. Δε θα ξεχάσω τον παππού μου που είχε κι εκείνος άνοια, 1 χρόνο έμεινε σε έναν όμορφο ξενώνα για ηλικιωμένους, μόνο 1 φορά τον είδα εκεί γιατί στο μεταξύ είχα μετακομίσει σε άλλη πόλη, αλλά αυτή τη φορά δεν κατάφερα ούτε τα γυαλιά ηλίου μου να βγάλω, ούτε να αρθρωσω λέξη, ήμουν διαρκώς βουρκωμενη. Και δεν ήταν καν αγαπημένος μου παππούς. Και… Διαβάστε περισσότερα »
Πόσο συγκινητική εικόνα.. Οταν οι άνθρωποι που αγαπάμε φεύγουν μένουμε να κοιτάζουμε τα αδειανά πουκάμισα 😥
Και να τα μυρίζουμε ενίοτε σε μια ύστατη προσπάθεια να τους νιώσουμε ξανά.