Γειά σου αμπα μου! Έχω μια καινούργια σχετικά φίλη, τη γνώρισα στη σχολη τυχαια, εγώ μεταπτυχιακή εκείνη προπτυχιακή. Από τις λίγες περιπτώσεις που το “να πάμε για κάνα καφέ μωρέ” όντως συνέβη και εδώ και δύο χρόνια μιλάμε και βρισκόμαστε δυο φορές το μήνα τουλάχιστον. Τη συμπάθησα από την αρχή που της συστήθηκα και πραγματικά είναι πολύ καλή παρέα. Ο προβληματισμός μου είναι ότι δεν έχει άλλες παρέες, κάτι που βασικά προβληματίζει την ίδια, όμως ζητάει τη γνώμη μου για ποιο λόγο δεν έχει πολλές φίλες ή αγόρι και από ένα σημείο και μετά νοιώθω άσχημα να λέω “ειλικρινά δεν έχω ιδέα απορώ γιατί δεν έχεις βρει παρέες” ενώ δεν απορώ καθόλου, μάλιστα έχω στο μυαλό μου αρκετούς λόγους. Ακούγεται άσχημο αυτό που λέω αλλά δεν είναι, όντως τη θεωρώ καλή παρέα και ότι οι συμφοιτητές της που δεν της έδωσαν την ευκαιρία να τη γνωρίσουν στο πρώτο έτος της ( όταν τη γνώρισα και γω) πραγματικά χάνουν. Εννοείται όμως δεν μου πάει καρδιά να της πω κοίτα Αφροξυλάνθη μου, ντύνεσαι σαν να είσαι 45 χρονών και ο τρόπος που μιλάς και φέρεσαι είναι σαν να δείχνεις ότι δεν έχεις κανένα κοινό με τα άτομα τη ηλικίας σου και αυτή είναι η πρώτη εντύπωση που δίνεις. Κρίνει αρνητικά τις προτιμήσεις των συνομηλίκων της στα πάντα, όμως επιμένει ότι τους θέλει για παρέα. κάποια από τα πράγματα που κρίνει αρνητικά είναι και δικά μου στοιχεία αλλά σε μένα λέει δεν την ενοχλούν γιατί με ξέρει καλά και με καταλαβαίνει. Και όντως νιώθω ότι με αγαπάει και με θεωρεί φίλη της και τέλεια περνάμε κλπ κλπ. Υπό άλλες συνθήκες δε θα με απασχολούσε ποιους άλλους φίλους έχει όμως με ρωτάει και θέλει τη γνώμη και τις συμβουλές μου μιας και είμαι μεγαλύτερη και κοινωνική, όμως έχω την αίσθηση ότι θέλει να με ακούσει να λέω ότι είναι πρόβλημα των άλλων και ότι αυτοί χάνουν και ότι δικό τους λάθος είναι που δεν την κάνουν παρέα, όμως δε γίνεται να φταίει μόνο η μία πλευρά! Μπορώ κάπως να τη βοηθήσω ή να της δώσω κάποια συμβουλή χωρίς να ακουστεί σαν να την κρίνω; το τελευταίο που θέλω είναι να τη στεναχωρήσω.
Η φίλη της Αφροξυλάνθης-
Λοιπόν, συνήθως εδώ οι ερωτήσεις είναι «πώς να πω τη γνώμη μου» και η απάντηση είναι ότι δεν χρειάζεται να λες τη γνώμη σου αν δεν σου τη ζητήσουν. Τώρα όμως σου τη ζητούν, επανειλημμένα. Συμφωνώ απολύτως ότι θέλει να ακούσει να λες ότι είναι πρόβλημα των άλλων, αλλά ίσως το επαναλαμβάνει γιατί παράλληλα κατά βάθος θέλει να καταλάβει τι συμβαίνει και τι εντύπωση δίνει. Δεν χρειάζεται, ούτε συνίσταται, να κάνεις έναν μεγάλο μονόλογο με τη λίστα όλων όσων την κάνουν να μοιάζει παράταιρη στα μάτια άλλων. Ο πιο ήπιος τρόπος είναι να καταλήξει να το πει μόνη της, γιατί κατά βάθος ξέρει, αλλά δεν θέλει να αντιμετωπίσει. Για να γίνει αυτό νομίζω ότι η καλύτερη αφετηρία είναι να πεις αυτό που λες εδώ: δεν γίνεται να φταίει η μια πλευρά. Ρώτα την: «εσύ, τι πιστεύεις ότι είναι;» θα ξεκινήσει λέγοντας πολλά που θα την δικαιολογήσουν – όπως ότι όλοι οι συνομήλικοι έχουν λάθος γούστα – και τότε μπορείς να επαναλάβεις το «δεν γίνεται να φταίει μόνο η μια πλευρά». Αν έχει όντως την πρόθεση να καταλάβει, ίσως κάποτε ανοίξει μια χαραμάδα. Αλλά αν θέλει να καταλάβει ουσιαστικά, και να αλλάξει κάτι στη ζωή της που την προβληματίζει, χωρίς να αυτοσχεδιάζει και να προχωράει στα τυφλά, μια είναι η λύση, και ελπίζω να έχετε αρκετά καλή σχέση ώστε κάποτε να μπορείς να το αναφέρεις, γιατί με τον ένα καφέ ανά δίμηνο, δεν θα προχωρήσει ιδιαίτερα η εξέλιξή της.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Δηλαδή πώς ντύνονται οι 45 χρονών; 😛
Αν είχατε θάρρος μεταξύ σας θα μπορούσες να της πεις τη γνώμη σου ανοιχτά. 2 φορές το μήνα σε αυτές τις ηλικίες δεν είναι αντιπροσωπευτικο μιας φιλίας. Εμείς σαν φοιτητές ήμασταν κάθε μέρα με φίλους που κάναμε στη σχολή με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Μήπως την κάνεις παρέα επειδή τη λυπάσαι? Μήπως είναι γνωριμία αυτό που έχετε και όχι ουσιαστική φιλία? Προφανώς το “να πάμε για έναν καφέ μωρέ” συνεβει επειδή δεν είχε άλλες παρέες. Λέω εγώ τώρα…..
2 φορές τη βδομάδα τουλάχιστον επί δύο χρόνια η μία μεταπτυχιακή και η άλλη ακοινώνητη μη σου πω και πολύ μου φαίνεται. Βασικά από ό,τι κατάλαβα η κοπέλα που έστειλε την ερώτηση δεν θεωρεί και πολύ φίλη της την άλλη αλλά η άλλη έχει λίγο πολύ προσκολληθεί στη δικιά μας.
Μου θύμισε μια έκφραση που είχα δει: “οι εσωστρεφείς άνθρωποι δεν κάνουν φίλους, απλά βρίσκουν κάποιον εξωστρεφή να τους υιοθετήσει”
2 φορές το μήνα γράφει η δικιά μας πως βρίσκονται…. Προφανώς δεν είναι φίλες… Απλώς διατηρούν αυτή την κατάσταση η μία από ανάγκη και η άλλη από λύπηση….
Ναι συγγνώμη μήνες ήθελα να γράψω οχι βδομάδες. Και πάλι πολύ μου φαίνεται για το είδος της σχέσης που έχουν, δηλ που η μία νομίζει ότι έχει κολλητή αλλά η άλλη απλά γνωστή.