Σήμερα εκεί που άκουγα μουσική έβαλε ένα του Βαρδή.Οι στίχοι του, που τους θυμόμουν και όλους απο την παιδική μου ηλικία ήταν: Σε αγάπησα στο μέγιστο βαθμό Δε σ αγάπησε ποτέ κανένας τόσο Κι όσο ζεις σε κάποιου άλλου το πλευρό Μου περνάει απ το μυαλό να σε σκοτώσω Τόσα χρόνια είμαστε πωω τραγουδάρα, ωραίος ο Βαρδής!Εγώ όμως, όταν συνειδητοποίησα τι λέει, ανατρίχιασα..Δηλαδή λέει, αφού είσαι με άλλον και όχι με μένα εε θα σε σκοτώσω!Ετσι τραλαλι και τραλαλό..Και παω στα σχόλια…”Δε γραφονται τετοιες τραγουδάρες πλέον.” “Αφιερωμένο στην τάδε” “Πωω καψούρα” κλπ κλπ. Δε θα πρεπε κανονικά να απαγορεύονται αυτά τα τραγούδια;Θα μου πείτε και τα ρεμπετικα για χασισια μιλούσανε αλλα αυτο το “να σε σκοτώσω” μου κατσε λιγο βαρύ!
– τραγουδάκι χαρωπό
Είναι κάπως ακραία η ιδέα «να απαγορεύονται». Αυτό που μπορεί να γίνει, και γίνεται ήδη, είναι να μην είναι αποδεκτά από την κοινωνία. Αυτό που κάποτε σου φαινόταν νορμάλ, τώρα πιστεύεις ότι πρέπει να απαγορεύεται. Δεν φτάσαμε ακόμα εκεί που πρέπει, αλλά όλοι όσοι είμαστε εδώ τουλάχιστον, είμαστε μέρος της κοινωνίας που αλλάζει.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Τα τραγουδια ειναι κάπως σαν τα παραμύθια που διαβάζουμε στα παιδιά. Είναι ένα υγιές μέσο να επεξεργαστούμε κάποιες σκέψεις και καταστάσεις χωρίς να τις κάνουμε πραγματικότητα. Η καψούρα είναι ακραίο συναίσθημα που οδηγεί σε ακραίες δηλώσεις (δώσε μου τώρα να πιω το δηλητήριο, για σένανε μπορώ πατρίδα να προδώσω κλπ κλπ), αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα φαρμακωθούμε ή θα σκοτώσουμε τον εραστή μας ή θα κόψουμε τις φλέβες μας. Ασχέτως αν εκείνη τη στιγμή νιώθουμε όντως ότι από τη μεγάλη αγάπη θα πεθάνουμε. Νομίζω ότι αυτό το φαντασιακό πλαίσιο μας βοηθάει να εκτονωθούμε, γνώμη τώρα όλ’ αυτά, ένας ψυχίατρος… Διαβάστε περισσότερα »
Μου θύμισες κάτι μαμαδογκρούπ που αλλάζουν τους στίχους από παιδικά τραγούδια (θυμάμαι το αχ κουνελάκι μήλο που θα το φας αντί για ξύλο) μη τυχόν και πληγωθεί ο βλαστάρι τους.
Το “200 στη στροφή και με φωνάζουν μαμά” να απαγορεύσουμε!
Δεν είναι μαμά!
Καλά καταπληκτική ιδέα! Τρομερή αποστείρωση. Τι άλλο να απαγορεύσουμε;
Παραμύθια?
Ε δε θα μείνουν και πολλά.
Και γιατί να μείνουμε μόνο στα τραγούδια; Γιατί να μην πάμε και στη ζωγραφική, τον κινηματογράφο, την λογοτεχνία; Τόσες μορφές έκφρασης υπάρχουν να περιορίσουμε. 🙂 🙂
Αστειεύομαι. Όχι, δεν θα έπρεπε να απαγορεύονται τέτοια ή οποιουδήποτε είδους τραγούδια. Αυτά τα πράματα τα κάνουν τυρρηνικά καθεστώτα, που με πρόσχημα την ασφάλεια καταπιέζουν τους πολίτες τους.
Μετά Α,μπα εποχής παρατηρώ κι εγώ όσα παλιότερα δεν θα παρατηρούσα. Κάπου καλά θα μας πάει αυτό ☺️
Το «κάπως» ακραία ιδέα μου άρεσε… Πάντως κι εγώ παθαίνω μια ταραχή με τις παλιές ελληνικές ταινίες και ακόμα μεγαλύτερη ταραχή όταν σκέφτομαι ότι βλέπαμε σαν παιδιά την Βουγιούκλω να τρώει χαστούκια πχ (και τόσα τόσα άλλα) και γελούσαμε χαρωπά γιατί χαχα τι αστείο, την αγαπάει μωρεεε…
Ή εκεινη η κλασική με τον Βεγγο με τις 6 αδελφές που τις έβαζε στην σειρά και τις χαστουκιζε με ένα χαστουκι (οικονομία κινήσεων, όχι αστεία) . Η συγκεκριμένη ταινία βρίθει από σεξιστικές ατάκες, αλλά δεν παύει να έχει πλάκα. Αντανακλούσαν τα ήθη μιας άλλης εποχής….
Είναι κάπως χοντροκομμένο το συγκεκριμένο κομμάτι, πράγματι, σε πιάνει μια ανατριχίλα όταν το ακούς.
Άμα το καλοσκεφτούμε όμως, μέσα σε τραγούδια, ποιήματα, λογοτεχνία, ταινίες κοκ βρίσκεται το μισό – τουλάχιστον – ποινικό δίκαιο. Η τέχνη είναι ελεύθερη, και είναι και μιας μορφής μετουσίωση, ανακούφιση δηλαδή άλλως ανεπίτρεπτων συναισθημάτων.
Πολλα βιβλία ή ταινίες που χαρακτηρίζονται κλασσικά και αριστουργήματα έχουν πολλές φορές ρατσιστικά, σεξιστικά, ταξικά κι άλλου είδους παρόμοιες αναφορές αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα απαγορεύσουμε. Πάντα έχουμε υπ όψιν την εποχή που δημιουργήθηκε κάτι και την κριτική σκέψη θέλω να πιστεύω να καταλαβαίνουμε τι είναι σωστό ή λάθος, μυθοπλασία ή πραγματικότητα και (στην δική σου περίπτωση) υπερβολή. Ο Βαρδής προφανώς και στην προσωπική του ζωή δεν σχεδιάζει να σκοτώσει την οποιαδήποτε πρώην έκανε σχέση με άλλον και ούτε θεωρεί φαντάζομαι την ανθρωποκτονία θεμιτή. Αν αρχίσουμε να λογοκρίνουμε την τέχνη με βάση τα δεδομένα της εποχής και… Διαβάστε περισσότερα »
Ο Βαρδής πάντως έχει φύγει από τη ζωή, οπότε ο Ενεστώτας δεν ταιριάζει.
Ε, όχι, η λογοκρισία δεν είναι λύση! Προφανώς είναι αδύνατο να εξαλείψουμε από την τέχνη όλα τα ίχνη σεξισμού και πατριαρχίας, αλλά ακόμη κι αν μπορούσαμε, αυτό θα θέλαμε; Να ξεχάσουμε ότι η πατριαρχία υπήρξε και υπάρχει, και άρα να πιστέψουμε πως ο φεμινισμός δεν χρειάζεται; Δε νομίζω ότι είναι καλή ιδέα. Να λογοκρίνουμε μήπως και την Ιστορία; Κάθε εποχή και κοινωνία έχει τα ήθη της, που αλλάζουν. Στην αρχαία Αθήνα ήταν απολύτως αποδεκτή η παιδεραστία και το δουλεμπόριο, για παράδειγμα, κι ο Αριστοφάνης κάνει πλάκα με αυτά. Να τον λογοκρίνουμε κι αυτόν; Ο βαθιά σεξιστής και διαβόητος συντηρητικός Δημήτρης… Διαβάστε περισσότερα »