Αγαπητή Α, μπα, συγχαρητήρια για τη στήλη, τις απαντήσεις και την υπέροχη ομάδα σταθερών σχολιαστών που κάνουν κάθε ερώτηση να απαντάται σε μεγαλύτερο βάθος. Στο ψητό: είμαι 34 ετών και ο φίλος μου 41 κλείνουμε σε λίγο 2 χρόνια σχέσης εκ των οποίων τον ένα χρόνο μένουμε μαζί. Μου φέρεται εξαιρετικά, με στηρίζει, δεν με καταπιέζει σε τίποτα, με θέλει και τον θέλω, τον θαυμάζω και με θαυμάζει, τον αγαπώ και με αγαπάει, οι φίλοι του και οι φίλοι μου μας λατρεύουν σαν ζευγάρι και έχουμε μια εξαιρετική ζωή μαζί. Πλην όμως εγώ θέλω να κάνουμε οικογένεια. Δεν με νοιάζει τόσο ο γάμος (θέλω να παντρευτώ αλλά δεν είναι προτεραιότητα), με νοιάζει όμως το να κάνουμε παιδί. Δεν το θέλω γενικά και δεν το θέλω λόγω ηλικίας ή επειδή οι κοντινοί μου άνθρωποι μπαίνουν σε αυτή τη φάση. Το θέλω επειδή νιώθω έτοιμη, επειδή υπάρχει αυτή η σχέση με αυτές τις ποιότητες και επειδή θεωρώ χαζό ρίσκο να το καθυστερούμε. Εκείνος θέλει γάμο και παιδιά και μου το είχε πει από την αρχή όμως τα μεταθέτει για ένα αόριστο χρονικό σημείο στο οποίο “θα αισθάνεται έτοιμος” και ότι “η σχέση μας έχει δοκιμαστεί στις δυσκολίες”. Για να μείνουμε αρχικά μαζί εγώ πίεσα την κατάσταση, εγώ πήρα πρωτοβουλία να το συζητήσω και πάλι ήθελε να συμβεί “στο μέλλον” χωρίς να ορίζει πότε είναι αυτό. Θεωρώ ότι μείναμε τότε μαζί γιατί επέμεινα και αυτό με ενοχλεί. Το έχω συζητήσει μαζί του και λέει ότι θα συνέβαινε και καλώς συνέβη όταν το πρότεινα τελικά. Όμως για το θέμα παιδί δεν είναι το ίδιο. Δεν μπορεί να δεσμευτεί λέει ότι σε ένα χρόνο από τώρα (που θα είμαστε αν όλα πάνε καλά 3 χρόνια μαζί, 35 και 42 ετών) θα νιώθει έτοιμος και την ίδια στιγμή μου λέει ότι μπορεί να νιώσει έτοιμος και σε 3 μήνες από τώρα. Πραγματικά δεν θέλω να φτάσω στα σημεία που έφτασα για να μείνουμε μαζί που προσπαθούσα να τον κάνω να καταλάβει ότι το να μείνουμε μαζί τώρα μόνο καλό θα είναι. Και όντως ήταν. Μου δηλώνει ότι μαζί μου θέλει να κάνει οικογένεια και το βλέπω αυτό σε πολλά πράγματα και στον τρόπο που αποφασίζουμε το μέλλον. Όμως με ενοχλεί πολύ αυτή η αβεβαιότητα και το γεγονός ότι δεν αισθάνομαι ότι ο ίδιος θα πάρει κάποια πρωτοβουλία. Μέσα μου έχω δώσει μια προθεσμία μέχρι το τέλος της χρονιάς να μου συζητήσει πότε θα κάνουμε παιδί. Εγώ είμαι σίγουρη και όσο βλέπω ότι εκείνος δεν είναι με κάνει να αμφιβάλω για τη σχέση μας κυρίως για το πως πραγματικά τη βλέπει. Δεν μας εύχομαι να έρθουν δυσκολίες, δεν τις θέλω. Είμαστε υγιείς και σχετικά καλά στις δουλειές μας. Δεν καταλαβαίνω τι τον κάνει να επιφυλάσσεται και κάθε φορά που πάω να το συζητήσω δεν μου μιλάει για κάποιο πρόβλημα αλλά για το ότι ο ίδιος δεν νιώθει έτοιμος. Ποιος είναι ο ρυθμός σε ένα ζευγάρι για μια τέτοια απόφαση; Αυτός που δεν νιώθει έτοιμος μπορεί να μας κάνει να περιμένουμε παραπάνω από όσο θέλω να περιμένω εγώ; Εγώ που θέλω σε ένα χρόνο να κάνουμε μαζί παιδί, μπορώ να περιμένω περισσότερο ενώ μέσα μου το θεωρώ περιττό; Σε ευχαριστώ για την απάντηση.
-Asta la vista baby
Αγαπητή φίλη, το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να τοποθετήσεις σωστά την ιστορία στο κεφάλι σου.
Δεν είσαι σε μια τέλεια σχέση που έχει ένα μικρό προβληματάκι. Είσαι σε μια σχέση που έχει ένα πολύ βασικό θέμα διαφωνίας, ένα από τα πιο βασικά που υπάρχουν, και το άλλο βασικό, που είναι «πού θα μείνουμε» λύθηκε με έναν τρόπο που δεν σου αρέσει. Είναι λοιπόν απολύτως απαραίτητο να εγκαταλείψεις την ιδέα ότι βρήκες το τέλειο και πρέπει να βρεις τη μαγική φόρμουλα, αλλά να αναγνωρίσεις ότι έχετε μια πολύ, πάρα πολύ βασική διαφωνία.
Προσπαθείς να καταλάβεις τι σημαίνει το «θέλω αλλά δε νιώθω έτοιμος» σα να είναι κάποιος γρίφος. Δεν είναι: δέξου το όπως σου το λέει. Όπως εσύ ξέρεις ότι νιώθεις έτοιμη – άλλωστε ακριβώς αυτή την έκφραση χρησιμοποιείς – έτσι κι αυτός δεν νιώθει έτοιμος. Τα λογικά επιχειρήματα εδώ δεν εφαρμόζονται γιατί όπως βλέπεις, μπορούν να χρησιμοποιηθούν και από τη μια και από την άλλη. Ο ένας λέει να κάνουμε τώρα που είμαστε καλά, ο άλλος λέει ότι καλύτερα να δούμε αν τα καταφέρουμε όταν δεν είμαστε καλά, πριν αποφασίσουμε κάτι τόσο σοβαρό. Και οι δυο στάσεις είναι σωστές, και οι δυο είναι λάθος, γιατί τελικά, το μόνο που ξέρετε είναι ότι ο ένας είναι έτοιμος, ποιος ξέρει γιατί, και ο άλλος όχι, επίσης ποιος ξέρει γιατί. Η τεκνοποίηση είναι μια βαθύτατα υπαρξιακή και προσωπική απόφαση που λίγη σχέση έχει με τις αντικειμενικές συνθήκες.
Δεν μπορεί να σε κάνει να περιμένεις παραπάνω από όσο θέλεις, εσύ θα περιμένεις όσο θέλεις, ή όσο φοβάσαι ότι δεν θα βρεις κάποιον άλλον επειδή αυτός βαφτίστηκε τέλειος. Εσύ μπορείς να περιμένεις όσο νομίζεις. Είναι απολύτως σωστό να κάνεις σαφείς τις προθέσεις σου και να δώσεις χρονικό όριο που θα γνωστοποιήσεις στον άλλον, όχι ως μέσο εκβιασμού όμως, και για να μην είναι μέσο εκβιασμού πρέπει να το εννοείς: αν περάσει το χρονικό όριο που εσύ θεωρείς λογικό, πρέπει όντως να αποχωρήσεις.
Δεν υπάρχει «ρυθμός για ένα ζευγάρι». Κάθε ζευγάρι είναι ένα ξεχωριστό σύμπαν και ό,τι είναι από κοινού αποδεκτό, είναι το σωστό, δεν υπάρχει άλλος κανόνας.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
εγώ πάντως από το όλο κείμενο αγχώθηκα και πιέστηκα! σαν κουτάκια που χρειάζονται τσεκ μου ακούγονται έτσι όπως τα λες και αυτοαναιρείσαι κιόλας (Δεν το θέλω γενικά και δεν το θέλω λόγω ηλικίας vs και επειδή θεωρώ χαζό ρίσκο να το καθυστερούμε aka λόγω χρόνου και ηλικίας)
Αγαπητοί Λένα και σχολιαστές, είμαι η κοπέλα που έστειλε την ερώτηση. Σας ευχαριστώ όλες και όλους πολύ για τις απαντήσεις σας και για όσα με έκαναν να σκεφτώ κυρίως για εμένα και τις πεποιθήσεις μου. Πράγματι, έχω γίνει πιεστική με το θέμα και πράγματι το κοινό όραμα ευτυχίας που ακόμα θεωρώ ότι έχουμε με τον σύντροφο μου μένει να αποδειχθεί στην πράξη και όχι στην θεωρία αν όντως το έχουμε. Τέλεια σχέση δεν υπάρχει, θεωρώ σημαντικό για εμένα ότι η σχέση που έχω με καλύπτει σαν άνθρωπο, με εξελίσσει και με εμπνέει να ονειρευτώ ένα κοινό μέλλον που δεν ονειρευόμουν… Διαβάστε περισσότερα »
Είναι πολύ ωραίο που το κουβεντιάσατε! Από το να μένει ο καθένας μόνος του στους φόβους και τις πεποιθήσεις του, είναι χίλιες φορές καλύτερα να τα μοιράζεσαι και να βλέπεις πώς νιώθεις για το “δια ταύτα”, για το εδώ και το τώρα της σχέσης, που επαναπροσδιορίζεται διαρκώς. Ένα παράδειγμα: όταν γνώρισα τον άντρα μου είχαμε τέλειο τάιμινγκ – πότε θέλαμε να συζήσουμε και πού, πότε και πώς να παντρευτούμε, αν θέλουμε παιδί και πότε, τι θα κάνουμε αν δεν μπορέσουμε να τεκνοποιήσουμε κτλ. Τελικά το παιδί ήρθε πανεύκολα και όλα καλά. Όμως διχαστήκαμε σοβαρά λίγο αργότερα, γιατί εγώ ήθελα οπωσδήποτε… Διαβάστε περισσότερα »
Αιλουροειδεστατο μου αρεσε πολυ το σχολιο σου. Συμφωνω πολυ. Ειναι αδυνατον να εχεις λυσεις ή εστω απαντησεις σε καποια θεματα πριν καν αυτα προκυψουν. Αυτο δεν μειωνει την ποιοτητα της σχεσης ουτε το μελλον που θα μπορουσε να εχει. Επισης οι σχεσεις δεν ειναι μονο τελειες ή χαλια. Υπαρχουν πολλα επιπεδα μεταξυ αυτων των δυο.
Αυτό το πράγμα να ξεκινάτε λέγοντας “έχουμε μια τέλεια σχέση” αλλά να καταλήγει το παραπονακι και η ερωτησουλα σε προβλήματαρα δε το καταλαβαίνω. Λες ότι είστε μαζί και αγαπιεστε παράφορα και είστε ευτυχισμένοι και μπλα μπλα αλλά πως γίνεται αυτό όταν δεν έχετε κοινό όραμα ευτυχίας; εσύ ξέρεις τι θες και το λες το ζητάς το διεκδικείς – – > συγκατοίκηση γάμος παιδί και αυτός είναι αραλίκι τσιγαράκι και “έλα μωρέ θα δούμε”. Ζητήματα όπως συγκατοίκηση παιδί γάμος είναι πολύ σημαντικά και όταν με τον άλλον έχεις πρόβλημα εκεί “όχι πρόβλημα βασικά. Διαφορά στη φάση και το όραμα ζωής” πως… Διαβάστε περισσότερα »
Έχω μια μικρή ένσταση. Δεν είναι τόσο συνηθισμένο να είμαστε με ανθρώπους που η σχέση δείχνει (τουλάχιστον) να τα έχει όλα. Να περνάμε ωραία, να υπάρχει σεβασμός, να γελάμε, να μας προχωράνε, να αισθανόμαστε ασφάλεια και όλα αυτά με κάποιον που έχουμε και σεξουαλική χημεία. Το λέω γιατί είναι πιθανό να μην ξέρεις από την αρχή ούτε εσύ, ούτε ο άλλος πως νιώθεις για το θέμα “παιδί” ή “συγκατοίκηση”. Όταν λοιπόν αυτό προκύψει είναι λογικό να σκεφτόμαστε έτσι όπως η φίλη που έστειλε το γράμμα. «Πως είναι δυνατόν να είμαστε τόσο καλά μαζί και σ’ αυτό να μην συμφωνούμε;» Πρόσθεσε… Διαβάστε περισσότερα »
Εν μέρει συμφωνώ μαζί σου απλά το σχολίασα γιατί παρατηρώ ότι όλα τα μηνύματα που έρχονται ξεκινάνε “αμπα μου βρίσκομαι σε μια τέλεια σχέση με έναν τέλειο άνθρωπο” και ξαφνικά το σεντόνι καταλήγει σε πρόβληματαρες.
Καταλαβαίνω γιατί το σχολίασες. Καταλαβαίνω πολύ και την άλλη πλευρά όμως. Είναι τόσο συχνό το συγκεκριμένο θέμα. Δεν απορρίπτεις εύκολα μια καλή σχέση (γιατί όντως μπορεί να ναι καλή σχέση) για κάτι που θεωρείς οτι μπορείς να λύσεις. Και όλοι γύρω σου, σου λένε οτι ως γυναίκα οφείλεις να το λύσεις. Πόσες φορές δεν ακούμε το περιβόητο: “Αν μια γυναίκα θέλει παιδί, κάνει παιδί”; Λες και το κάνει μόνη της ή λες και το δύσκολο είναι να το κάνεις και όχι το μετά. Απλά ήθελα να το διευκρινήσω γιατί είναι αρκετά πολύπλευρο το θέμα και νομίζω οτι και η κοπέλα… Διαβάστε περισσότερα »
Φυσικά εγώ δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να χωρίσει. Απλά το όραμα ευτυχίας και τα θέλω του καθενός είναι πολύ σημαντικα ζητήματα για ένα ζευγάρι και καθορίζουν μια σχέση
Βοηθήθηκε και σε ευχαριστεί πολύ este <3
Χαιρομαι πολυ asta la vista baby. Χαρηκα πολυ και για το update που διαβασα παρακατω.❤
Βασικά, este, αν έχει τα χρήματα μια χαρά το κάνει και μόνη της.
Lou μου, νομιζω δεν ειναι αυτο το case. Η κοπελα λεει οτι θελει παιδι με τον συγκεκριμενο ανθρωπο, επειδη βρισκεται στη συγκεκριμενη σχεση. Δεν βλεπει το θεμα παιδι χωριστα απο το θεμα σχεση ή οικογενεια. Ετσι τουλαχιστον εγω το καταλαβαινω διαβαζοντας το γραμμα. Γι αυτο και εστιασαμε τοσο στην συμπεριφορα του συντροφου.
Θυμήθηκα τώρα τον πρώην μου με το οποίο είχαμε 10+ χρόνια σχέσης και δεν ήταν ποτέ έτοιμος για τίποτα. Είναι καλό να βάλεις τα χρονικά σου όρια και να έχεις ένα ξεκάθαρο πλάνο για το πώς θα κινηθείς αν ακόμη δεν νιώθει έτοιμος και τότε. Όμως να είσα αποφασισμένη να το τηρήσεις, όχι απλά να το θέσεις και μετά να το ξεχάσεις. Από την άλλη, σκέψου πώς θα τοποθετηθείς απέναντί του γιατί αυτό που έχω δει από κοντινή μου φίλη είναι ότι όταν τίθενται τελεσίγραφα με απόλυτο τρόπο (ή με παντρεύεσαι ή χωρίζουμε, ή συγκατοικούμε ή χωρίζουμε, ή κάνουμε παιδί… Διαβάστε περισσότερα »
Και εγώ πιέστηκα πάρα πολύ διαβάζοντας το κείμενο αυτό. Σου το λέει απλά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν το δέχεσαι, δεν νιώθει έτοιμος, τι πιο ειλικρινές! Κοίτα γύρω σου να δεις τι γίνεται όταν ένα ζευγάρι κάνει παιδί και ο ένας από τους δύο δεν είναι έτοιμος. Εδώ μας έρχεται ο ουρανός σφοντύλι όταν ”είμαστε έτοιμοι” πόσο μάλλον κάποιος να πρέπει να το κάνει με το ζόρι (που δεν γίνεται). Από τα γραφόμμενα καταλαβαίνω πως δεν κάνεις πίσω, τα θες όλα όπως τα έχεις στο μυαλό σου , με τους δικούς χρόνους και αυτό δεν γίνεται. Δώσε χώρο στον… Διαβάστε περισσότερα »
Μπορεί να ζω στο όμορφο, ροζ συννεφάκι μου, όμως, νιώθω, ότι, όταν ο άλλος είναι ο άνθρωπός μας, όλα παίρνουν τον δρόμο τους χωρίς οποιασδήποτε μορφής πίεση. Αφού θέλει γάμο και παιδιά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί λέει ότι δεν ειναι έτοιμος. Εκτός αν έχει κάποιο επαγγελματικό θέμα, που τον αποδιοργανώνει, ειδικά όπως έχει η κατάσταση τώρα. Αλλά και πάλι… Δε θέλω να σε στενοχωρήσω, όμως, πολλές φορές, δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι, επειδή δε μας το βγάζει ο άνθρωπος με τον οποίο είμαστε μαζί. Ή μπορεί να τον θεωρούμε δεδομένο και να θεωρούμε ότι έχουμε την πολυτέλεια τού χρόνου… Διαβάστε περισσότερα »
Εντάξει, μπορεί για άπειρους λόγους να μην θέλει παιδί κάποιος πέρα από το ότι δεν θέλει τον σύντροφο ή γιατί πιέζεται επαγγελματικά. Μπορεί απλά να μην θέλει παιδί άμεσα. Να θέλει να περνάει ομορφα με τον άνθρωπο του κ μόνο. Κ να το αφήνει για το μέλλον σαν ιδέα. Δεν συμφωνώ με την τόσο απόλυτη ταύτιση θέλω τον σύντροφο = θέλω παιδιά.
Δεν τα ταυτίζω. Δεν τα ταυτιζω ούτε για εμένα προσωπικά. Όμως, αν εκείνη έχει μέσα της ένα χρονοδιάγραμμα, για οποιουσδήποτε δικούς της λόγους, κι από τη στιγμή που εκείνος της έχει πει ότι θέλει παιδιά (αν λέει αλήθεια), θα πρέπει να είναι ειλικρινής απέναντί της. Γιατί αυτό το μπορεί να είμαι έτοιμος σε 1 χρόνο, αλλά μπορεί και σε 3 μήνες, μου φαίνεται λίγο περίεργο, δεν ξέρω…
Πως το «δεν είμαι έτοιμος/η» δεν συγκαταλέγεται στους λόγους που κάποιος δεν θέλει να κάνει κάτι; Το «είμαι έτοιμος/η να κάνω παιδί» είναι ο βασικός λόγος να κάνεις παιδί, ενώ το αντίθετο είναι ο βασικότερος λόγος να μην κάνεις παιδί, ακόμα και θέλεις κάποτε. Δεν χρειάζεται να εφεύρουμε δικαιολογίες για κάτι τόσο απλό. Το παιδί δεν είναι στην ίδια κατηγορία με την συγκατοίκηση. Δεν θα έπρεπε ποτέ να πιεστεί μια τέτοια απόφαση. Σας παρακαλώ μην προσπαθήσετε να κάνετε τα ίδια που κάνατε στην συγκατοίκηση και στην απόκτηση ενός παιδιού.
Αν η συγκατοίκηση έγινε με το στανιό (και ας βγήκε σε καλό), σε καμία περίπτωση δε μπορείς να πάρεις το ίδιο ρίσκο όταν μιλάμε για έναν άλλο άνθρωπο που δε θα φταίει σε τίποτα. Στη θέση σου θα έβαζα ξεκάθαρο deadline πχ 6 μήνες, 1 χρόνο όσο νομίζεις εσύ. Αν δεν αλλάξει γνώμη μέχρι τότε πρέπει να φύγεις, χάνεις απλά χρόνο αν το τρενάρεις επ αόριστο.
Το ότι έχετε διαφορετικά χρονοδιαγράμματα ή/και διαφορετικές προτεραιότητες είναι μια από τις βασικές δυσκολίες που θα δοκιμάσει τη σχέση. Κατά τη γνώμη μου το πιο χρήσιμο είναι να καταλάβετε και οι δύο πως περνάτε ήδη κρίση, και αν δεν βρείτε κοινό τόπο και χρόνο, όλη η αγάπη και ο σεβασμός του κόσμου δε θα καταφέρει να σας κρατήσει μαζί ευτυχισμένους.
Με κάλυψαν οι υπόλοιπες σχολιάστριες, αλλά θέλω να σταθώ σε αυτό: “Αυτός που δεν νιώθει έτοιμος μπορεί να μας κάνει να περιμένουμε παραπάνω από όσο θέλω να περιμένω εγώ;” Μιλάμε για τη ζωή ενός ανθρώπου που θα εξαρτάται πλήρως απο εσάς. Θεωρείς καλή ιδέα να του επιβάλλεις με τελεσίγραφο έναν απρόθυμο πατέρα; Δεν είναι κούκλα το παιδί, έχει πολλή κούραση, πολλές ευθύνες και φέρνει στα όριά τους ακόμη και γονείς που πραγματικά ήθελαν να το κάνουν. Αν εσύ θεωρείς οτι το καλύτερο για εσένα και το μελλοντικό παιδί σου είναι να το κάνεις με έναν άνθρωπο που το έκανε μόνο… Διαβάστε περισσότερα »