Αγαπητη αμπα, Ποσο με εχεις συντροφεψει αυτα τα χρονια! Σε ανακαλυψα καπου στα 11-12 και απο τα 13 μέχρι σημερα που ειμαι 16 μου εχεις κρατησει παρεα σε ενα σωρο στιγμες κι εχεις γινει συνηθειο.(παρεμπιπτόντως το σαιτ είναι ενας θαυμασιος χωρος που προσφερει τοσα ενδιαφέροντα ερεθισματα, μπραβο σου!) Αυτο που με προβληματιζει ειναι κατι πιο ακατονοητο κι απο ενα σουρεαλιστικο πινακα ζωγραφισμενο απο ασθενη με αλτσχαιμερ. Το τελευταίο καιρο (εδω και ενα με δυο χρονια περιπου) αισθανομαι οτι η ικανοτητα της σκεψης μου εχει ατονησει. Παντοτε ειχα αρκετη φαντασια και μια καποια μεθοδικοτητα στους συλλογισμους μου. Δεν ημουν ποτε έξυπνη, το μυαλο μου λειτουργουσε ετσι ποτε αυτοματα, ποτε συνειδητα. Ας πουμε παλιοτερα τα γεγονοτα και οι καταστασεις που βιωνα, ακουγα, εβλεπα κλπ καταλαμβαναν πολυ μεγαλυτερο χωρο στο μυαλο μου απ’οτι τωρα. Αισθανομουν την αναγκη να αναλυω (ενιοτε και να υπεραναλυω), να δικαιολογω, να αναρωτιεμαι κλπ.Το εβρισκα κατι φυσιολογικο και σχεδον ωφελιμο με καποιον τρόπο. Τωρα ειναι λες και τιποτα δεν μου “κανει εντυπωση”. Αλιμονο, δεν λεω οτι ειμαι περπατημενη-και μονο η σκεψη ακουγεται αστεια- αλλα μαλλον αναισθητη/ αναισθητοποιημενη ως προς τα ερεθισματα που λαμβανω απο το περιβάλλον μου. Δεν ξερω ρε συ αμπα, ηθελα να αναπτυξω μια καποια κριτική σκεψη, να μαθω, να δω και τωρα απλα είμαι βυθισμενη σε μια τετοια πνευματικη αδρανεια που ενα εγκεφαλογραφημα ισως και να εδειχνε οτι ειμαι κλινικα ενα φυτο. Ειμαι κυκλοθυμικη, αναβλητικη και δεν ξερω κι εγω τι αλλο και με εκνευριζει που ειμαι ετσι αλλα δεν ξερω απο που να αρχίσω. Ξερω το μαντρα του αμπα σχεδον απ’εξω αλλα δυστυχως ο ψυχολογος δεν ειναι μια επιλογη για μενα προς το παρον. Τωρα βεβαια η προφανης απάντηση ειναι οτι με εχει βαρεσει η εφηβεια στο κεφαλι, αλλα για αυτο στελνω σε σενα, γιατι δεν θελω ακομα μια προφανη απάντηση;) ΥΓ ειναι ενα ειδος εκβιασμου να σου ζηταω μια μη προφανη απαντηση την στιγμη που ξερω οτι συχνα οι προφανεις απαντησεις ειναι οι σωστες;
H σκέψη σου έχει κάτι το αυτοαναφορικό, το εγωκεντρικό και απαιτητικό, όλα αναμενόμενα για την ηλικία που βρίσκεσαι. Η απάντηση που έχω να σου δώσω είναι «γιατί δεν είναι επιλογή για σένα προς το παρόν ο ψυχολόγος», ακόμη περισσότερο επειδή μας αναλύεις τα πάντα σχετικά με την σκέψη σου, αλλά αυτό, που είναι το πιο σημαντικό από όλα όσον αφορά το επόμενο βήμα, το προσπερνάς σε μια πρόταση χωρίς καν να εξηγήσεις το γιατί.
Αν θέλεις να μάθεις, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Η επιλογή της ομφαλοσκόπησης είναι επίσης καλή, αν δεν νιώθεις ότι οι σκέψεις σου αυτές σου δημιουργούν προβλήματα με τους άλλους ή στην καθημερινότητα σου. Το «με βάρεσε η εφηβεία στο κεφάλι» είναι ένας άλλος τρόπος για να πούμε ότι ο εγκέφαλος σου ακόμα αναπτύσσεται, και μόλις έχεις αρχίσει να καταλαβαίνεις ότι είσαι αυτόνομος άνθρωπος με την δική του πορεία, και ό,τι σου συμβεί, θα είναι δική σου ευθύνη από δω και πέρα, και όχι των γονιών σου. Η συνειδητοποίηση της αυτονομίας δίνει μια αίσθηση ελευθερίας, αλλά κυρίως ανοίγει μια χαραμάδα στην κουρτίνα της υπόλοιπης ζωής, και αυτό μπορεί να είναι πολύ τρομαχτικό. Η αναζήτηση του εαυτού σου μόλις ξεκίνησε, και θα κρατήσει μια ολόκληρη ζωή. Εδώ ίσως κάποιος άλλος ίσως έλεγε ότι θα ήθελε να ήταν στη θέση σου, αλλά εγώ δεν θα σε ξεγελάσω: δεν είναι εύκολο να είσαι νέος, ή μάλλον, την ευκολία της νεότητας την καταλαβαίνεις πολλά χρόνια αφού λήξει. Μια συμβουλή έχω μόνο. Οπλίσου με γνώσεις, και δεν εννοώ μόνο τις γνώσεις του σχολείου. Δεν έχει σημασία από πού θα ξεκινήσεις.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αν σταμάτησαν τα ερεθίσματα να σου κάνουν εντύπωση πρέπει να τα δυσκολέψεις, γιατί, μεταξύ μας, δεν είναι ότι δεν ήσουν ποτέ έξυπνη, είσαι πολύ και το ξέρεις κιόλας 😉 Οπότε διάβασε πιο δύσκολα πράγματα, δες ντοκυμαντέρ, διάβασε στα αγγλικά που έτσι κι αλλιώς θα σου χρειαστούν, βρες τι σου αρέσει. Ό,τι διάβασα στη ζωή μου κάπου μου χρειάστηκε κι ας μην ήξερα πού όταν το διάβαζα και δεν έχω μετανιώσει ούτε δευτερόλεπτο από αυτά που αφιέρωσα για να μάθω πράγματα, και σοβαρά κι ανούσια και trash κι απ’ όλα
Εντωμεταξύ από τον τίτλο θα έβαζα στοίχημα ότι γράφει μητέρα σε άδεια μητρότητας, αλλά τελικά καμία σχέση 😂😂
😂😂😂😂
Υπό νορμάλ συνθήκες στην ερώτηση νιώθω ότι χάνω την ευφυία μου από έφηβο είναι άσε πας κουκλίτσα μου, αλλά θα πω απλά ότι ΠΡΟΦΑΝΏΣ το κοινωνικό και ακαδημαϊκό επίπεδο ανεβαίνει, και προφανώς το να είσαι ιδιοφυής στο νηπιαγωγείο δεν είναι το ίδιο με το λύκειο και το πανεπιστήμιο. Νομίζω είσαι απλά η κλασική περίπτωση παιδιού που έλεγαν μικρό ποσό έξυπνο είναι και απλά συνειδητοποίησες ότι ΠΑΝΤΑ, πάντα ομως, υπάρχει κάποιος καλύτερος και αυτό είναι το νόημα εν τέλη.
Δεν πειράζει, θα περάσει.
Μήπως περνάς πολλές ώρες με πράγματα που δεν απαιτούν παραγωγική ή κριτική σκέψη, αλλά περισσότερο παθητική αφομοίωση; Πχ. τηλεόραση, σερφάρισμα κτλ; Βρες το χόμπυ σου, ό,τι αγαπάς, και ασχολείσου με αυτό αρκετές ώρες θα ήταν μια καλή συμβουλή. Επίσης μην ξεχνάς να ξεδίνεις με κάποιον τρόπο, γυμναστική κλπ, για να αδειάζει το μυαλό, γιατί αυτές οι υπερβολικά πολλές πληροφορίες που παίρνουμε κάθε μέρα δεν είναι αθώες, σαμποτάρουν τη συγκέντρωση (έχουν αρχίσει οι πρώτες έρευνες, μην με ρωτήσετε τίτλους) και γενικά κάνουν ένα μυαλό άνω κάτω.
Οπλίσου με γνώσεις, και δεν εννοώ μόνο τις γνώσεις του σχολείου. Δεν έχει σημασία από πού θα ξεκινήσεις.
Γνώσεις και θετική στάση στη ζωή!
Καμία φορά σκέφτομαι οτι το σχολείο, με τα κουτάκια που τσεκάρουμε, ειναι τοσο μακριά απο την χαοτική πραγματικότητα. Εμένα μου έφαγε άπειρο χρόνο για να να προσαρμοστώ στην αλλαγή. Τα χαστούκια και τα ερεθίσματα ειναι πλεον τοσο πολλα που δεν προλαβαίνω καν να τα επεξεργαστώ. Αν στα 16 σου θέλεις ερεθίσματα, ανάλαβε ευθύνες ή μπορεί και να θέλεις να αράξεις προς το παρόν γιατί αργότερα αυτά θα έρθουν ούτως η άλλως.