Α μπα γειά σου, Είμαι μαθήτρια, δεκαφτα χρονών και φέτος θα δώσω πανελλήνιες. Πάντα ήμουνα πολύ καλή στα μαθήματα με την τυπική έννοια, καλοί βαθμοί και τα λοιπά. Τώρα που αποφάσισα ότι η σχολή που θα μου ταίριαζε είναι η ιατρική, είναι ξαφνικά πάρα πολλή η πίεση να μην γράψω στις εξετάσεις απλά καλύτερα από τους είκοσι συμμαθητές μου αλλά αντικειμενικα πάρα πολύ καλά ώστε να μπω στη σχολή. Και συνειδητοποιω οτι μέχρι τώρα, όλα μου τα “κατορθώματα” ήταν σε πάρα πολύ μικρή κλίμακα. Δηλαδή απλώς με θεωρούσαν καλή επειδή ήμουν καλύτερη από τον περιγυρο μου σε κάποια λίγο υποκειμενικα πράγματα όπως οτι οι βαθμοί μου ήταν πιο καλοί από των άλλων ή ότι διάβαζα πιο πολύ από τον αδερφό μου. Τώρα ας πούμε που βλέπω ότι δυσκολεύομαι πάρα πολύ να γράψω καλές εκθέσεις, καταλαβαίνω ότι δεν έχει σημασία πόσο καλή είμαι στη φυσική τη χημεία και τη βιολογία γιατί μπορεί να μην περάσω λόγω της έκθεσης. Αφού όμως βλέπω ότι δεν τα καταφέρνω στην έκθεση, οι βαθμοί που έπαιρνα τόσα χρόνια ήταν μια φούσκα; Μήπως με επιβραβευαν χωρίς να το αξίζω; Τώρα που το σκέφτομαι, το πρόβλημα μου δεν είναι η ιατρική. Γιατί και οι γονείς μου ιδιαίτερα πιεστικοι δεν είναι και εγώ νομίζω ότι θα χαιρόμουν και σε κάποια άλλη σχολή του ίδιου πεδίου ακόμα και νοσηλευτικη. Αλλά μου δημιουργεί ανασφάλεια το γεγονός ότι αυτό που θεωρούσα μέχρι τώρα επιτυχία δεν το αξιζα. Και μεταξύ μας, σε δεκαφτα χρόνια ζωής (λίγα είναι το ξέρω) το καλύτερο που είχα να επιδειξω ήταν ικανότητα στα θετικά μαθήματα; Ε αυτό δεν είναι λίγο απάτη; Άσε που πάω να μπω σε ένα χώρο που θα είναι πολύ κακό να θεωρουμαι καλή χωρίς να είμαι. (Το ξέρω ότι η ερώτηση μου είναι λίγο περιορισμένη ως προς την κατάσταση όμως ίσως και άλλοι άνθρωποι σε διάφορες φάσεις της ζωής τους έχουν τέτοια ανησυχία οπότε σκέψου το να γράψεις δύο σκέψεις με αφορμή αυτή την ερώτηση ή κάποιο άλλη παρόμοια.) Υγ. Μπορεί να είναι και ότι μεγαλωνω σιγά σιγά και γειωνομαι. Πως όμως επανακτας την αυτοπεποιθηση που σου παίρνει η γείωση;
– δοκτωρ φουσκα (που έσκασε)
Η στιγμή της συνειδητοποίησης ότι ο ανταγωνισμός στις πανελλήνιες είναι ανάμεσα στους καλούς μαθητές όλης της Ελλάδας και το σοκ που συνοδεύει αυτή την συνειδητοποίηση είναι κάτι κοινό σε όλους τους καλούς μαθητές της Ελλάδας που διαβάζουν για τις πανελλήνιες.
Δεν είσαι φούσκα. Δεν είναι δυνατόν να είσαι φούσκα όταν είσαι σταθερά καλή μαθήτρια σε όλα σου τα μαθητικά χρόνια. Το δείγμα σε κάθε τάξη είναι μικρό, αλλά το δείγμα που συνδυάζει την εξέλιξη σου εδώ και δώδεκα χρόνια στα θρανία είναι μεγάλο. Δεν είχες πάντα τους ίδιους συμμαθητές, ούτε τους ίδιους δασκάλους, και δεν συναγωνίζεσαι μόνο τα είκοσι παιδιά του τμήματος, αλλά όλης της τάξης, καθώς και της συνολικής εικόνας περί απόδοσης που έχει ο κάθε δάσκαλος που συνάντησες ως τώρα, και αυτό το δείγμα δεν είναι καθόλου αμελητέο.
Είναι στενάχωρο να έχεις πάθει impostor syndrome από τα δεκαεφτά σου. Λες ότι κανείς δεν σε πιέζει, οπότε θα χρειαστεί κάποτε να αναλύσεις γιατί το έχεις τόσο έντονο. Ξεκίνα διαβάζοντας γι’αυτό. Εν τω μεταξύ, σκέψου γιατί πιστεύεις ότι σου ταιριάζει η ιατρική. Δυστυχώς – δυστυχέστατα για το κοινωνικό σύνολο – πολλοί βρέθηκαν να κάνουν αυτό το επάγγελμα επειδή ήταν οι καλύτεροι στην τάξη, και αυτός δεν είναι καθόλου καλός λόγος για να γίνεις γιατρός. Ούτε είναι «ακόμα και η νοσηλευτική» καλή επιλογή όταν βάζεις μπροστά το «ακόμα». Είναι μια δουλειά με πολύ συγκεκριμένες απαιτήσεις που απαιτεί πολύ συγκεκριμένες δεξιότητες. Το πόσο καλά γράφεις στην έκθεση στις πανελλήνιες δεν θα έχει καμία σχέση με αυτά τα δυο επαγγέλματα. Σε παρακαλώ όσο υπάρχει χρόνος να σκεφτείς πολύ καλά γιατί θέλεις να γίνεις γιατρός, βγάζοντας απ’ έξω το επιχείρημα «ήμουν πάντα η καλύτερη στην τάξη, άρα πρέπει να μπω στην σχολή που πηγαίνουν όλοι οι καλύτεροι της τάξης». Δεν χρειαζόμαστε άλλον έναν γιατρό που δεν πολυσυμπαθεί τους ασθενείς του.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Η ερωτώσα μου δίνει την αίσθηση πως εξαιτίας της έκθεσης προβληματίζεται για το αν αξίζει/ άξιζε τους μέχρι τώρα βαθμούς της και την προοπτική να μπει στο ιατρικό επάγγελμα. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι απλή, όσο κι αν τώρα δεν το βλέπει. Φυσικά και άξιζε/αξίζει, δεν είναι δυνατό η πορεία 12 χρόνων να είναι τυχαία, όπως είπε και η Λένα. Επίσης θα συμφωνήσω με Πόντια και Rebecca πως μπορεί να βελτιωθεί πολύ η κατάσταση στην έκθεση, πράγματι είναι κάτι που διδάσκεται και μπορεί να φέρει άριστα αποτελέσματα. Να πω εδώ πως μου φαίνεται πως μια χαρά γράφει, με… Διαβάστε περισσότερα »
Υπέροχη απάντηση και συμβουλές Κασσάνδρα. Ως αποδέκτης των υπηρεσιών ιατρών και νοσηλευτών, θυμάμαι με συγκίνηση εκείνους που με έκαναν να αισθανθώ εμπιστοσύνη και πως οι ίδιοι νοιάζονται για τον ασθενή αλλά και για τους ανθρώπους του. Ειδικά αν ο ασθενής είναι μικρό παιδί ή χωρίς τις αισθήσεις του, και αυτοί με τους οποίους μπορείς να συνεννοηθείς είναι οι οικείοι του. Γι’αυτό αγαπητή επίδοξη Δόκτωρ, μίλησε με γιατρούς και νοσηλευτές πριν αποφασίσεις, αλλά σκέψου και τι άλλο σε ελκύει και αγαπάς και μίλα και με εκείνους που το εξασκούν. Αφού έχεις γονείς που σε στηρίζουν και (ελπίζω πως στ’αλήθεια) δεν δέχεσαι… Διαβάστε περισσότερα »
Η εντατική έχει αυτό το τρομακτικά απόκοσμο, που είμαι σίγουρη πως κάνει αυτές τις κινήσεις φροντίδας που γίνονται με αγάπη, με έγνοια, πολλαπλάσια ανακουφιστικές, υπενθυμίζει ότι είσαι στη γη, άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους. Ότι αξίζεις, κάποιος νοιάζεται για σένα. Υπάρχεις.
Πιο ψυχολογικά, η αίσθηση καθαριότητας που ακολουθεί τη φροντίδα ανακουφίζει το άγχος, όπως και στα βρέφη άλλωστε. Άλλη αίσθηση νιώθει το μωρό που το αλλάζουν με στοργή, ακόμα κι αν είναι βιαστικά, και άλλη εκείνο που το αλλάζουν βίαια, θυμωμένα, απότομα. Συστηματικά εννοείται.
Τα είπες πολύ ωραία Κασσάνδρα.
Ενα θα σου πω. Αν δεν σου αρεσει η νοσηλευτικη και δεν καταλαβαινεις τι ειναι, μην το δηλωσεις. Εγω που νομιζα οτι μου αρεσει και πηγα, το μετανιωσα. Ειναι δυσκολο επαγγελμα και φυσικα καμια σχεση με την ιατρικη. Το οτι ειναι παραιατρικο επαγγελμα δεν σημαινει οτι εχουν καμια σχεση. Να στο πω λιγο ωμα, ως νοσηλευτρια θα μαζευεις και σκ@τα, ως γιατρος οχι.
Καλη επιτυχια σε οτι και αν αποφασισεις. Εμενα μου φαινεσαι πολυ εξυπνη και νομιζω θα εισαι καλη με οτι καταπιαστεις.
Φοιτήτρια Ιατρικής εδώ, σε συμβουλεύω επίσης να διπλοσκεφτείς τους λόγους που επέλεγες τον κλάδο, καθώς ακόμα και μέσα στη σχολή βλέπω συμφοιτητές μου να πελαγώνουν με τα κλινικά μαθήματα, όχι γιατί δεν ανταπεξέρχονται, αλλά γιατί δεν τους ταιριάζουν (είναι πιο καλλιτεχνικοί τύποι, πιο υπερ των “καθαρών επιστημών” βλ. μαθηματικά) Κατα δεύτερον, χαλάρωσε. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να ΜΗΝ σκέφτεσαι τον ανταγωνισμό και τις τελικές εξετάσεις. Να βλέπεις κάθε τεστ που θα κάνεις ξεχωριστά, να σε νοιάζει να βελτιώνεσαι σε ότι βλέπεις ότι δεν έχεις καταλάβει. Ένας μαθηματικός μου κάποτε μας είπε ότι στις πανελλήνιες πρέπει να συμπεριφερόμαστε… Διαβάστε περισσότερα »
*επέλεξες
Νομίζω ότι αν επενδύσεις σε καλή/ό εκπαιδευτικό για την Έκθεση, θα τα πας τέλεια. Η σκέψη σου είναι διεισδυτική και τη διατυπώνεις και κατανοητά. Πραγματικά όμως, τα επαγγέλματα υγείας είναι από εκείνα που προϋποθέτουν να σου περισσεύει η αγάπη για τον άνθρωπο, η αστείρευτη κατανόηση για τις αγωνίες του. Αλλιώς και εσύ θα κουράζεσαι και οι ασθενείς θα ταλαιπωρούνται. Αυτό με τους γιατρούς νομίζω κρατάει από παλιά, που ήταν πάρα πολύ δύσκολο να σπουδάσει κανείς, πολύ ακριβό, και οι ιατρικές σπουδές λόγω διάρκειας και αφοσίωσης, ήταν ίσως οι δυσκολότερες. Τι ίσως, σίγουρα. Οπότε ή τεράστια οικονομική δυνατότητα έπρεπε να έχει… Διαβάστε περισσότερα »
Σε καμία περίπτωση δεν είσαι φούσκα. Ωστόσο, αυτό που βιώνεις τώρα είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στους καλους μαθητές λίγο πριν τις Πανελλήνιες. Πράγματι, αν εισαι μελετηρο παιδί και με πρόγραμμα δεν είναι δυσκολο να βγάλεις καλούς βαθμούς και να τους διατηρήσεις. Ειδικά αν ήσουν πάντα καλη μαθητρια, η φήμη σου προηγείται και διατηρεις καλούς βαθμούς ακόμα και αν η επίδοση σου πέφτει. Το είχα παρατηρήσει ως μαθητρια για τον εαυτό μου, το παρατηρώ και ως καθηγητρια στους μαθητές μου. Επίσης, οι καλοί βαθμοι στο σχολείο δεν αντιστοιχούν σε ιδια ποσότητα μορίων. Κοινώς άλλο ειναι να γράφεις 18 στο διαγωνισμα έκθεσης… Διαβάστε περισσότερα »
Κάθε φορά που συναντώ τέτοιες σκέψεις, καταλήγω ότι δεν υπάρχει επαγγελματικός προσανατολισμός και καταλήγουν οι περισσότεροι μα κάνουν για μια ζωή μια δουλειά από την οποία δεν αντλούν ικανοποίηση. Το να βρεις ένα γκόμενο που να γουστάρει ο ένας τον άλλο πολύ, πάρα πολύ και να οδηγήσει αυτό σε κάτι παραπάνω, πολύ παραπάνω και ακόμη κι αν γίνουν όλα αυτά να συνεχίσετε να γουστάρετε ο ένας τον άλλο πολύ, πάρα πολύ.. είναι και λόγο θέμα τύχης.. Το ίδιο και με όλες τις διαπροσωπικές σχέσεις. Τουλάχιστον σε αυτά που αρχίζουν και τελειώνουν με εμάς και μόνο, ας είμαστε πιο συνειδητοποιημένοι και… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ ωραία απάντηση της Λένας. Επίσης να πω ότι θαύμασα το πόσο συγκροτημένη είναι η σκέψη σου καλή μας 17χρονη αναγνώστρια. Εγώ στην ηλικία σου ούτε τα αβγά απέναντι που λένε. Καλή επιτυχία!
Αχ ποσο γελασα περναει και κοσμος! 🍚
Αμα τα βρασεις πρωτα τα περνας απεναντι Κυρία!
Άσε Πόντια μου, μερικούς δεν είναι να τους εμπιστεύεσαι ούτε με σφιχτόβρασμένα φραγκόκοτας 😂
“Και μεταξύ μας, σε δεκαφτα χρόνια ζωής (λίγα είναι το ξέρω) το καλύτερο που είχα να επιδειξω ήταν ικανότητα στα θετικά μαθήματα;” Την ικανότητα στα θετικά μαθήματα να μην τη θεωρείς καθόλου αμελητέα, μα καθόλου όμως. Σημαίνει πως το μυαλό σου λειτουργεί οργανωμένα και διεξοδικά και αυτό θα σε βοηθήσει πάρα πολύ σε οτιδήποτε κι αν κάνεις. Αυτό που λέω πάντα είναι πως “όλα είναι μαθηματικά” και η θετική οργάνωση του μυαλού σου μπορεί να σε βοηθήσει ακόμα και στην έκθεση. Είναι αυτό που σου λέει και η Εύα Ευσταθιάδου, δες την έκθεση σαν παζλ, σαν μια άσκηση με αρχή,… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπητή no_roots, Θα διαφωνήσω μαζί σου, με κάθε σεβασμό. Η έκθεση χρειάζεται για την οργάνωση της σκέψης, την κριτική αξιολόγηση του υλικού που έχεις στη διάθεσή σου για να διαμορφώσεις επιχειρήματα, και τη συναρμολόγηση των επιχειρημάτων με λογική συνέχεια, ώστε να φτάσεις στη ζητούμενη θέση επί του ζητήματος. Θεωρώ πως είναι δεξιότητα ζωής και όχι μόνο για συγκεκριμένα επαγγέλματα. Πάσχει πολύς κόσμος από την έλλειψη αυτής της δεξιότητας, και φαίνεται πλέον στα σόσιαλ, τα μήντια, την αδυναμία διαλόγου δημοσίως και με φίλια πρόσωπα… Πάντως συμφωνώ με τη μέθοδο παζλ που προτείνεις και συνεχίζω να φτιάχνω ένα μίνι-σκελετό πριν αρχίσω να… Διαβάστε περισσότερα »
Ευχαριστώ idril μου 🙂 Να πω την αλήθεια δεν νομίζω ότι το κατέχω… Μου παίρνει αρκετή ώρα να γράψω ένα σχόλιο, ειδικά αν είναι μεγάλο (σβήνω, γράφω κλπ) και γι’ αυτό, επειδή δουλεύω παράλληλα, δεν σχολιάζω όσο συχνά θα ήθελα. Αυτή η δεξιότητα που λες δεν μου είναι τόσο οικεία και θαυμάζω όλες εσάς που τα γράφετε έτσι όμορφα. Πολλές φορές λέω να κι εγώ αυτό σκέφτομαι, μα γιατί δεν μπορώ να το εκφράσω τόσο ωραία… Πάντως καθόλου δεν θεωρώ μη απαραίτητη την έκθεση! Αυτό που ήθελα να πω είναι πως δεν θα έπρεπε να απογοητεύεται επειδή δεν είναι και… Διαβάστε περισσότερα »
Θα ευχαριστήσω για τον όμορφο έπαινο που με συγκαταλέγει σε αυτές που τα γράφουν όμορφα (κοκκινίζω!) και θα σου πω ότι σιγά μη γράφω σχόλια απνευστί, εκτός κι αν είναι μια ατάκα που μου ήρθε. Γράφω-σβήνω και το ξαναδιαβάζω σε δεύτερο χρόνο για να ελέγξω ότι έχει σωστή ροή και δεν μπορεί να προκαλέσει παρεξήγηση. Και πάλι δεν είναι σίγουρο ότι τσεκάρει πάντα τα κουτάκια μου. Υπάρχουν σχόλια που παίρνουν ώρες για να πατήσω τη δημοσίευση! Όσο για το χρόνο, κι εγώ διαβάζω Α,Μπα κλεφτά στη δουλειά και πολλές μέρες δεν σχολιάζω τίποτε. Αν είχαν τα άρθρα την αυτόματη ανανέωση… Διαβάστε περισσότερα »
Η έκθεση ιδεών, η φιλοσοφία, είναι σαν μαθηματικά με λέξεις, αυτό κατάλαβα. Μια αλήθεια μπορείς να τη διατυπώσεις με διάφορες λέξεις, ανάλογα την ικανότητα σου να χρησιμοποιείς τις λέξεις. Έναν ισχυρισμό μπορείς να τον υποστηρίξεις βρίσκοντας τις σωστές γι’αυτόν τον ισχυρισμό λέξεις, στον σωστό συνδυασμό. Αν ο ισχυρισμός είναι λάθος, δεν βγαίνει αληθής με την καμία. Μπορεί να ξεγελάσεις κάποιον που δεν ξέρει και πολλά, αλλά το θέμα είναι να πείσεις εκείνον που ξέρει, όχι εκείνον που έχει άγνοια. Βασικά πρέπει να σου αρέσει να μιλάς και δεν αρέσει σε όλους να μιλάνε. Εμένα, δε θα το πιστέψετε, μου αρέσει… Διαβάστε περισσότερα »
Φυσικά και δεν είναι φούσκα και συμφωνώ με την Λένα κυρίως στις 2 πρώτες παραγράφους. Αυτό που πρέπει να σκεφτείς ανεξαρτήτως από το πόσο καλή μαθήτρια ήσουν μέχρι τώρα είναι τι αγαπάς να κάνεις, τι θα ονειρεύοσουν να σπουδάσεις, τι θα σε γέμιζε χαρά. Δεν έχει να κάνει με τους βαθμούς αυτό, ίσα ίσα που θα σου δώσει το πραγματικό κίνητρο και τώρα στις εξετάσεις και αργότερα στη σχολή που θα είσαι. Το πιο σημαντικό από όλα είναι να θυμάσαι ότι μια μερική ή και ολική αποτυχία στις πανελλήνιες δεν σημαίνει γενική αποτυχία που αντιπροσωπεύει αυτό που εισαι, αυτό να… Διαβάστε περισσότερα »
“Αλλά μου δημιουργεί ανασφάλεια το γεγονός ότι αυτό που θεωρούσα μέχρι τώρα επιτυχία δεν το αξιζα.” φλερταρεις με εναν επικινδυνο τροπο σκεψης του “ολα η τιποτα”. το οτι δεν εισαι πολυ καλη στην εκθεση, δεν σημαινει ουτε οτι δεν αξιζεις, ουτε οτι δεν εισαι καλη μαθητρια, ουτε οτι δεν σου αξιζε η αναγνωριση που ειχες σαν μαθητρια και οι βαθμοι σου… πιθανολογω οτι ο ιδιος τροπος σκεψης σε ωθει στην ιατρικη, θεωρωντας την ως τον υψηλοτερο στοχο ενος μαθητη, επομενως το “τελειο”(ολα η τιποτε). ομως στις επιλογες επαγγελματος και ζωης, δεν υπαρχει κατι “τελειο” για ολους, ουτε “τελειο” για ολους… Διαβάστε περισσότερα »