Είμαι κοντά στα 30. Από μικρή δεν με απασχολούσε ο γάμος ούτε ονειρευόμουν πως η ημέρα του γάμου μου θα είναι η καλύτερη ημέρα της ζωής μου. Τώρα που αποφασίσαμε με τον σύντροφό μου να παντρευτούμε για πρακτικούς κυρίως λόγους, ακόμα δεν με ενδιαφέρουν τα γύρω γύρω του γάμου (τελετές κλπ) και ξέρω επίσης ότι δεν θα αλλάξουν πολλά πράγματα στην καθημερινότητα γιατί ήδη συζούμε χρόνια. Όμως δεν σου κρύβω ότι νιώθω μια μικρή χαρά που θα τον αποκαλώ άντρα μου. Και αναρωτιέμαι, είναι αυτό κατάλοιπο της πατριαρχίας; Νιώθω λίγο ντροπή που χαίρομαι και το κρύβω από τους γύρω μου.
-μελονυμφη
Ο γάμος είναι η έμπρακτη δήλωση ότι έχεις διαλέξει έναν άνθρωπο που θα αποτελεί την οικογένεια που διάλεξες μόνη σου. Φυσικά και μπορεί να είναι αυτό πηγή χαράς.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εγώ πάντως μια χαρά σε καταλαβαίνω, και μόνο που βρίσκεις τη λύση πώς να τον χαρακτηρίζεις σε τρίτους. Το “αγόρι μου” για ενήλικες απορρίπτεται με συνοπτικές διαδικασίες, το “γκόμενος” είναι σαν βρισιά, το λέω μόνο στην πλάκα, το “φίλος” αξιοπρεπές αλλά δημιουργεί παρανοήσεις με τους απλούς φίλους, ε έχω καταλήξει σαν εσένα στο “σύντροφος” αλλά κι αυτό μου δημιουργεί ένα αίσθημα σαν να κάνω δηλώσεις στην τηλεόραση. Μ’ένα “άντρας” ξενοιάζεις! 😛
Ε, ναι. Έχω συνάδερφο που αρραβωνιάστηκε εδώ και χρόνια για να μην τους πρήζουν τα σόγια και τον λέει κοροϊδευτικά “ο αρραβωνιάρης”.
Να ντρέπεσαι που χαίρεσαι; Που σου αρέσουν οι άντρες; Που ξεχώρισες έναν άντρα από τους πολλούς; Που αποφάσισες να συνδεθείς νομικά και επίσημα με έναν μόνο άντρα που ξεχώρισες από τους πολλούς; Να ντρέπεσαι που είσαι ελεύθερη να κάνεις αυτό που σε κάνει χαρούμενη;
Δεν ξέρω αν είναι κατάλοιπο της πατριαρχίας να λες “ο άντρας μου” πάντως το να ντρέπεσαι γι’αυτό είναι σίγουρα διαστρέβλωση του φεμινισμού. Δε νομίζω ότι ο φεμινισμός υπάρχει για να ντρεπόμαστε.
Εγω παντως συγκινήθηκα! ο ‘αντρας σου” ειναι ο “άνθρωπός σου” στα παντρεμένα.. Με το καλό!
“…στα παντρεμένα” Τι γλυκό saligari!!
Ακριβώς αυτό που λέει η Λένα, οικογένεια! Δεν αντέχω τους γάμους γενικά ούτε περίμενα να θελήσω ποτέ να παντρευτώ, και ο σύντροφος επισης. Πήγαμε χύμα, πριν 1 μήνα, σε ένα δημαρχείο με τα καθημερινά μας ρούχα μόνο με 2 φιλους, φάγαμε ότι υπήρχε μετά,και απλά χαιρόμαστε που και στην πράξη πλέον ισχύει αυτό που νιωσαμε από την αρχή, ότι είμαστε οικογένεια οι δύο μας!
Ευχαριστούμε πολύ!!!
Τι όμορφα! Να ζήσετε ευτυχισμένοι!
Ευχαριστούμε πολύ!!!
Συγχαρητήρια! Να ζήσετε! Πάντα χαρούμενοι εύχομαι!
Εμένα προσωπικά δε μου αρέσει η φράση “ο αντρας μου/η γυναικα μου”. Δε μου αρεσει γιατι δηλώνει κτητικότητα σε καποιο ανθρώπινο ον και οχι καποιο ρόλο. Προτιμώ το σύζυγος, συντροφος και το τελειο στα αγγλικα hubbie/hubs αντί για husband. Αυτό είναι το δικό μου προσωπικό κόλλημα. Αν εσένα σε κάτι χαρούμενη και σου γεμίζει το στόμα γλυκά φυσικά και να το χρησιμοποιείς 🙂 Ολες και ολοι έχουμε κατάλοιπα πατριαρχίας που δε γίνεται να εξαφανιστουν μαγικά. Ας τα αναγνωρισουμε αλλά ας μην αυτοτιμωρούμαστε ΚΑΙ που δεν είμαστε τελειες φεμινίστριες ή κατι τέτοιο. Εχουμε τόσα άλλα εξάλλου.
Βλέπω τον προβληματισμό σου, Φουστα, για το κτητικο “μου”. Σκέφτομαι ομως ότι, απο την άλλη δεν ειναι απαραίτητο να δηλωνει κτητικότητα, αλλα οικειότητα, πώς αλλιως θα προσδιορίζαμε τη δική μας ξεχωριστή θεση μεσα στην εκάστοτε σχεση; πχ η φιλη μου, ή ο σκύλος μου (και με το σκύλο ως παραδειγμα δεν εννοώ σε καμία περιπτωση την ιδιοκτησία, θεωρω τη σχέση ανθρωπου και σκύλου μεγαλειώδη και άρρηκτη) Θελω να πώ οτι ,αναλόγως πώς το εννοούμε το “μου”, μπορεί να είναι φυσικα και κτητικό, αλλα μπορεί απλως να περιγράφει την προσωπική μας ιστορία και θέση στον κοινωνικό ιστο…(?) προβληματισμός προς συζήτηση πάντα.… Διαβάστε περισσότερα »
εμένα μου κάνει λίγο απρόσωπο και σεξιστικό, πραγματικά είναι ενα pet peeve που δεν εξηγείται. Αν δε αυτη η φραση προέρχεται από άτομα που δεν είναι παντρεμένα- όπου ο άντρας να ισοδυναμεί με το σύζυγο ως κοινωνικος ρόλος εννοω- με πιάνει σύγκρυο. Τι εννοεις άντρας μου; Το καναρίνι μου σα να λέμε;
Ναι σε αυτη την περίπτωση σε νιώθω! είναι περιεργο, εκτος γάμου!
Τώρα ξαναδιαβάζω το σχόλιο σου και δεν ειναι το “μου” το προβλημα σου, παρανόησα μαλλον. Να πω οτι αντιστοιχα, όποτε έχω ακουσει απο αντρα “η γυναίκα μου” χωρις να ειναι παντρεμένοι, έχει μυρισει καραμπινάτη πατριαρχία, μπορει να έτυχε βέβαια, με τους συγκεκριμενους.
Ναι κι εμένα μου φαίνεται κάπως αυτό με το “άντρας μου/γυναίκα μου” στα μη παντρεμένα ζευγάρια. Όμως και το “σύζυγος” θεωρώ έχει μια αρνητική χροιά γιατί η ρίζα της λέξης είναι τέτοια που κάνει τον γάμο να μοιάζει με καταναγκαστικό έργο στο οποίο συμμετέχουν δύο άτομα.
εμένα πάντως μου αρέσει το ο/η σύζυγος γιατί έχει μια ισότητα, μια δημοκρατικότητα πως να το πω είναι ουδέτερο. Σε αντίθεση με πολλές λέξεις πχ υπ-ανδρευομαι που εμπεριέχουν πατριαρχία, το σύζυγος προϋποθέτει τη μοιρασιά στα βάρη της ζωής από κοινού, ο καθένας φορτώνεται όσο μπορεί κ συνεισφέρει οικονομικά, με δουλειές κλπ. που αυτό είναι ο γάμος: δύο άνθρωποι που πορεύονται μαζί κ αντιμετωπίζουν από κοινού τις δυσκολίες της ζωής…
Δεν ξέρω αλλά μου αρέσει πιο πολύ η λέξη αυτή από τις άλλες.
Για μένα το “άντρας μου”/”γυναίκα μου” “σε ζευγάρια που δεν είναι παντρεμένα” αφενός ακούγεται κάπως οξύμωρο λόγω της ιστορικής σημασίας της φράσης, επί της ουσίας όμως μου είναι δηλωτικό μιας βαθύτερης (ενδεχομένως και βιολογικής) ένωσης – “reduction of the universe to a single being” που λένε στο χωριό μου.
Εξαρτάται ποιος το λέει και πώς το λέει νομίζω. π.χ. η πεθερά μου που στο πάρτι μετά το γάμο, απευθυνόταν στον γιο της “άντρα μου” τσιρίζοντας, είναι ξεκάθαρα κτητικό. Εντός ζευγαριού αν λέγεται χαλαρά, όχι με σκοπό να κατουρήσεις την περιοχή σου, τότε γιατί όχι;
Γιατί να κάνουμε απλά πράγματα πολύπλοκα;
Είναι πολύ συστηρητική η άποψη ότι ο γάμος δεν αλλάζει κάτι ουσιαστικό επειδή πλέον μπορούμε να μένουμε κάτω από τη ίδια στέγη και χωρίς αυτόν, (εκτός από το εξοχικό του μπαμπά μας, βεβαίως, βεβαίως).
Κάνεις ένα άλλο άνθρωπο συγγενή πρώτου βαθμού, όχι μόνο είναι εντάξει να χαίρεσαι, αυτά γενικά είναικαλύτερα να γίνονται μόνο όταν μας κάνουν χαρούμενους.
Να ζήσετε!
“εκτός από το εξοχικό του μπαμπά μας, βεβαίως, βεβαίως” 😂😂😂
Anna I saw what you did there (πονηρή αναφορά στο εξοχικό του μπαμπα..).😉😉
Το να χαίρεσαι είναι απόλυτα φυσιολογικό, όπως θα χαιρόσουν και με τη χαρά ενός φίλου σου ή μιας φίλης σου για το γάμο τους αντίστοιχα. Το να αισθάνεται κανείς ότι “ανέβηκε πίστα” ή είναι καλύτερος/καλύτερη από τους άλλους/από τις άλλες, είναι πατριαρχικό κατάλοιπο και δε δείχνεις για τέτοιο παιδί.
Να είστε πάντα καλά και μες τη χαρά!
Και γιατί νομίζεις ότι μπορείς να το λες και να χαίρεσαι μόνο τώρα που παντρεύεσαι? Θα μπορούσες να το λες και την πρώτη βδομάδα ή μήνα που τον γνώρισες αν αισθανόσουνα έτσι. Σου εύχομαι να το λες πάντα με αγάπη και χαρά.
Εύχομαι πάντα ευτυχισμένοι και αγαπημένοι και να χαίρεσαι που θα τον λες άντρα σου σε κάθε περίοδο τη ζωή σας!
Μελόνυμφη, εμένα δεν μου φαίνεται κατάλοιπο της πατριαρχίας αυτό που περιγράφεις. Αλλά και αν μια γυναίκα θέλει να ζήσει τη ζωή της, σύμφωνα με τους κανόνες της πατριαρχίας και συμφωνεί και ο άνδρας της (σιγά που δεν θα συμφωνούσε, αλλά λέμε τώρα) και δεν προσπαθούν να επιβάλλουν τη γνώμη τους στα άλλα ζευγάρια, γιατί είναι τόσο κακό? Έχω μία φίλη, που το όνειρό της από τότε που ήμασταν στο σχολείο, ήταν να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια. Παντρεύτηκε, έκανε δύο παιδάκια και μάλιστα στο μαιευτήριο όταν γέννησε το πρώτο, το μέλημά της ήταν τι θα φάει ο σύζυγος, που ήταν… Διαβάστε περισσότερα »