Αμπα μου, ειμαι παντρεμένη με ενα κουκλο με καταγωγή από μυστηριώδη χώρα του εξωτερικού στην οποία και διαμενουμε. Όλα καλά αλλά.. του έβαλα τις προάλλες να ακούσει Χαρούλα (μια είναι η Χαρούλα) το “οταν πινει μια γυναικα” και δεν είχε καμία συναισθηματική αντιδραση και μετά θυμήθηκα και ένα γκόμενο που είχα από Αθήνα (και καλά πανκι) και ούτε αυτός είχε καταλάβει και λέω άμα δεν είσαι γυναίκα ρε παιδί μου. Μετά του έβαλα (του συζυγου) το “μια είναι η ουσία” και του μετέφρασα τους στίχους και με ρώτησε αν πίνουμε όλοι μαζί ναρκωτικά στην Ελλάδα. Και τώρα τραγουδάει “ντεν υπάρκει ατανασια” και με εκνευρίζει. Αυτό που άμα αρχίσει να σου λείπει η Ελλάδα το playlist γεμίζει με Χαρούλα και Ρένα και Σωτηρία το παθαίνεις κι εσυ;Όλα σε θυμιζουν
Όχι.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εμένα άμα αρχίσει να μου λείπει η Ελλάδα διαβάζω λίγο πολιτικές ειδήσεις και μου περνάει.
Στη ψυχή μου μίλησες Κοντράριε 😉
Πόσο αλήθεια
Εγώ γεμίζω τη μπανιέρα με τζατζίκι και πέφτω μέσα.
αλλά εισαι ψαρι φουσκα και επιπλεεις. Τραγικό;
Αααα! Σαν το τζατζίκι δεν έχει!
Με τηγανητές πατατουλες καλαμαράκια και ουζάκι Ελλάδα:)
Μα ποιο εξωτερικό;! Εγώ στην Ελλάδα είμαι με έναν τύπο και καλά ροκά και όταν του βάζω λίγο “αγαπιομασταν Χριστέ μου,αγαπιομασταν” και του λέω “μα τι κόμματαρα,θεέ μου!” αυτός μουγκρίζει…
Άμα δεν μπορείς να μοιραστείς το λαϊκό το άσμα,είναι σα να βρίσκεσαι στην ξενιτιά..
Κουράγιο φίλη!
Κομματάρα όντως , αγαπώ!
Από τις ελάχιστες φορές που ένα όχι με έκανε να γελάσω τόσο.
Μπορεί. Αλλά η γυναίκα στο συγκεκριμένο τραγούδι πίνει γιατί πονάει και αυτό είναι ξεκάθαρο. Ας μην είμαστε τοοοσο της θετικής σκέψης!! Ας πονέσουμε ελεύθερα, γνήσια και ατόφια καμία φορά!
Θέλουμε στήλη με κοινωνιολογικές αναλυσεις των τραγουδιων κατα φωτεινή!!!!!
Βάλε και άκου το Όταν βλέπετε να κλαίω, Καζαντζίδης, μουσική Μάνου Λοΐζου. (Τι κομματαρα θεέ μου!!)
Υπάρχουν άπειρα λαϊκά άσματα που περιγράφουν τέτοιες και άλλες τόσες καταστάσεις. Δεν υπάρχει κατάσταση που να μην έχει περιγράψει -μην πω φιλοσοφήσει- το λαϊκό τραγούδι!
Γέλασα παραπάνω απ όσο έπρεπε. Ανάλογα τη μυστηριώδη χώρα που ζω στο εξωτερικό κολλάω και με άλλους καλλιτέχνες. Στην μακρινή ήπειρο άκουγα Γονίδη και Μαζωνάκη στην γηραιά Αλβιώνα από την άλλη επιλέγω Βοσκόπουλο και Δημητρίου. Δε χρειάζεται να καταλαβαίνουν, απλώς απολαμβάνω τον σουρεαλισμό. Πολύ απολαυστικό. Για την ακρίβεια όσο πιο λαικός ο καλλιτέχνης τόσο μεγαλύτερη η σύνδεση με την Ελλάδα.
Κρίμα που δε ζει ο Πυθαγόρας βρε Φωτεινή να τον διδάξεις πώς να γράφει άσματα.
Σε 5 χρόνια που θα εχει πάθει κυρωση ηπατος που πίνει κάθε μέρα,να δω τι γλέντια θα κάνει.
Μα δε θα πίνει πέντε χρόνια!θα τα πιει,θα τα σκεφτεί,θα τα επεξεργαστεί τα ζητηματα και θα προχωρήσει!δε θα προλάβει να παύει κίρρωση ήπατος!
Όχι θα κάτσει να τα κρατήσει μέσα της και να σκάσει!
Αχ, μου θύμισες ότι στην αρχή που είχα έρθει Πορτογαλία, είχα καψουρευτεί ένα γκομενάκι και για να επικοινωνήσω το συναίσθημα ήθελα να του βάλω να ακούσει το Καίγομαι-καίγομαι από το Ρεμπέτικο, το οποίο βρήκα και με υπότιτλους αγγλικούς…
I am burning, I burning, quench my fire with oil / I am drowning, I am drowning throw me into deep waters…
Νομίζω, ο τύπος ακόμα γελάει.
Δε μεταφράζονται μανούλα μου αυτά τα πράγματα. Αστο το παλικάρι ήσυχο. Ή τουλάχιστον μάθε του να τραγουδάει “Στου Παράντισου την πόρτα” να γελάει κι εσένα λίγο το χειλάκι σου.
Kαλέ εγω του εβαλα Πάριο και τίποτα.Πάριο!Ποιός να συγκριθεί μαζί σου!Δεν πήγα καν σε πιο προχωρημένα Τόλη ,Διονυσιου,Μαρινέλλα.
Εχω ένα φίλο ,που μου έλεγε οτι παρότι ποτέ στη ζωή του δεν άκουγε ελληνική μουσική (ισχύει,μια φορά του ανέφερα το Μάλαμα και αναρωτιόταν ποιός είναι με ειλικρινέστατη απορία) όταν ήταν μετανάστης στη Στοκχόλμη , είχε μια κασέτα με Πουλόπουλο και την ακουγε νύχτα μέρα.Λογικότατο το βρίσκω,πολλά πραγματα δεν μπορούν να καταλάβουν οι ξενοι και των ξένων εμείς,εδω ο δικός μου(ο πρωην δικος μου τελοςπάντων) δεν καταλαβαίνει οτι στην Ελλαδα δεν εχουμε social democrats.Eπειδή δηλαδη αυτοι εχουν νομιζει οτι ολοι έχουν !Ελεος!