Αγαπητή «Α, μπα»: Αυτή η κοπέλα με εκνευρίζει με ό,τι κάνει

Είμαι 23 χρονών και έχω μια φίλη που πλέον με εκνευρίζει το ό τι κάνει. Με αυτήν την κοπέλα γνωρίστηκα πριν περίπου 3 χρόνια, λίγο μετά που μπήκα πανεπιστήμιο και όντας εγώ σχεδόν 20 και αυτή 23 θεωρούσα οτι είχα πράγματα να πάρω και να μάθω απο αυτήν όντας μεγαλύτερη. Στην αρχή της φιλίας μας δεν ήμασταν πολύ κοντά αλλα με το που άρχισε η σχέση της (οπου συζούσαν) να πηγαίνει κατα διαόλου μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα καταλήξαμε να βρισκόμαστε 4 φορες την εβδομάδα και να περνάμε πολύ όμορφα, να μιλάμε, να γελάμε και να μοιραζόμαστε σημαντικά πράγματα ο ένας με τον άλλο. Με την πάροδο του χρόνου έπεσαν και οι βαριές κουβέντες απο μεριά της, του στυλ οτι με νιώθει κολλητό της και σαν αδερφό της και αυτό με τίμησε πάραπολυ και με χαροποίησε, με φόβησε όμως κιόλας γιατί εγώ δεν έλεγα πολλά και κρατούσα τις γνώμες που είχα διάφορα πράγματα που είχα για τον εαυτό μου, οπότε δεν με ήξερε καλά. Σε κάποια πράγματα με βοήθησε παραπολυ, μου έδωσε συμβουλές, με βοήθησε με την σχέση μου και ένιωθα μεγάλη εκτίμηση προς το άτομο της. Στα μέσα του δεύτερου χρόνου της φιλίας μας αυτή χώρισε και εννοείται πως ήμουν εκεί να την στηρίξω σε οτιδήποτε μου ζητούσε (ακόμα και κάτι περίεργα πράγματα του στυλ να κοιμηθώ μαζί της, να της κάνω τα ψώνια του σουπερμάρκετ, να περνάω χρόνο μαζί της ενω έχω κάτι να κάνω, να μαζέψω τα πράγματα του πρώην και να του τα πάω). Απο κάποια στιγμή και μετά όταν άρχισα να γίνομαι και εγώ πιο ” ανεξάρτητος”, και της έλεγα οτι δεν μπορούσα να κάνω κάτι απο αυτά ή δεν ήθελα ή έχω κανονίσει κάτι άλλο, κατέβαζε μούτρα μέχρι κάτω, παρεξηγούνταν και έβγαζε ένα passive aggresion απέναντι μου στο οποίο εγώ δεν έδινα σημασία στην αρχή και το άφηνα να περνάει στο φλου. Στο μεταξύ να σου αναφέρω οτι όταν βρήκε νέα σχέση, στις αρχές η συχνότητα που βρισκομασταν ήταν 1 φορα την εβδομάδα και ΑΝ. Επειδή πλέον ούτε με την σχέση της περνάει πολύ χρόνο και όλοι οι φίλοι/ες της την έχουν κάνει πέρα όποτε δεν έχει τι να κάνει με παίρνει τηλέφωνο για να βγούμε και πολλές φορές χωρις να σέβεται οτι μπορει να έχω άλλα πράγματα να κάνω ή και να κοιμάμαι στο κάτω κάτω. Σε πολλές συζητήσεις μας επειδή πλέον θεωρούσα είχα φτάσει σε ένα τέτοιο επίπεδο οικειότητας, έλεγα την γνώμη μου αφιλτράριστη και την υποστήριζα όπως πίστευα, ή της έθετα αντεπιχειρήματα σε αυτά που έλεγε και εννοείται πως είτε δεν με άκουγε, συνέχιζε να λέει το δικό της απαντώντας οτι “Αυτή είναι η γνώμη μου, επειδή όλοι υποστηρίζουν το αντίθετο απο εμένα, δεν σημαίνει οτι πρέπει να το κάνω και εγώ” στο οποίο συμφωνώ αλλα όχι οταν επαναλαμβάνεις τα ίδια και τα ίδια επιχειρήματα σε μια συζήτηση τα οποια όμως ο άλλος στα έχει καταρρίψει και εσύ συνεχίζεις. Μη σου πω και το άλλο, πόσες φορες μου παραπονιέται οτι δεν βρισκόμαστε αρκετά και όταν κανονίζουμε μου το ακυρώνει ή αλλαζει τις ώρες και τα σχέδια γιατί είτε εχει ξεχάσει οτι είχε κανονίσει με άλλους ή της πρότεινει ο γκόμενος της να βγούν και εμένα με ακυρώνει λέγοντας ψέμματα του στυλ οτι κάτι έπαθε η οικογένεια της και πρέπει να πάει να τους δει (ΕΛΕΟΣ). Ελεγε για 8 μήνες ψέμματα οτι και καλά δουλεύε και τελικά μας δούλευε όλους, και οταν μαθεύτηκε υποστήριξε πως δεν το έκανε επίτηδες αλλα δεν ήθελε εμεις και η σχέση της να την θεωρούμε άχρηστη. Πλέον η όλη κατάσταση με γεμίζει αρνητισμό, όταν βγαίνουμε, για να περάσω καλά μαζι της πρέπει να πιω και όπως σου είπα το οτιδήποτε και να κάνει με εκνευρίζει, η ειρωνία, ο εγωισμός, η υποκρισία που όταν είναι με την σχέση της με έχει χεσμένο και όταν δεν ειναι, παραπιονιέται γιατι δεν της λέω να βρισκόμαστε, το οποίο το κάνω για να είμαστε απο μακρυά και αγαπημένοι, στεναχωριέται και λέει ότι της λείπω. Ναι, έχω καταλάβει πως είναι πολύ ανασφαλής άνθρωπος, ότι δεν μπορεί να κάνει μόνη της, οτι θέλει να γίνεται πάντα το δικό της, ότι είναι έτσι λίγο μυθομανής και έχω προσπαθήσει πολλές φορες να την βοηθήσω, να μιλήσουμε, να πούμε τα ίδια και τα ίδια πράγματα, να αντιμετωπίσουμε μαζί της ανασφάλειες της αλλα ποτέ δεν με ακούει γιατί πάει και ξανακάνει τα ίδια. Το τραγικό της κατάστασης είναι οτι πάει και σε ψυχολόγο. Και εγώ δεν αντέχω άλλο, τα νεύρα μου έχουν σπάσει, και να της μιλήσω, να της τα πω όλα αυτά, θα τα προσβληθεί, θα προσπαθήσει μετά να “συμμορφωθεί” και μετα απο λίγο καιρό όταν της περάσει, θα τα ξανακάνει. Απο την άλλη δεν θέλω να την ξεκόψω γιατι την νοιάζομαι, την αγαπάω, εκτιμάω όλα όσα έχει κάνει για μένα, δεν θέλω να την αφήσω μόνη της χωρίς φίλους και ξέρω οτι deep down ειναι καλός άνθρωπος. Δεν ξέρω τι να κάνω πλέον, πως να το διαχειριστώ, πες μου την γνώμη σου σε παρακαλώ.

Η σχέση σας έχει κάνει τον κύκλο της. Δέξου το και προχώρα. Deep down όλοι καλοί είμαστε, δεν είναι αυτός λόγος για να κρατάς κάποιον στη ζωή σου.

Δεν είναι δική σου ευθύνη το πόσους φίλους έχει ή δεν έχει. Αν μένεις μαζί της από οίκτο, ούτε εσύ είσαι φίλος.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News