Αγαπητή Α,μπα, η ερώτησή μου έχει να κάνει με το dating. Συγκεκριμένα, ποιος είναι ο πιο κατάλληλος τρόπος για να συνεχίζεις να βγαίνεις ραντεβού με καινούριους ανθρώπους με όρεξη, όταν πλέον στο ιστορικό σου έχεις έναν ικανό αριθμό ιστοριών που δεν πολέβγαλαν κάπου; Για να δώσω και λίγο το πλαίσιο. Είμαι 32 και ελεύθερη. Βγήκα από μια κακή (κακοποιητική) σχέση δυο χρόνων πριν περίπου δυο χρόνια, και πριν από αυτό είχα σχέσεις μερικών μηνών μαξ και αρκετές ψιλοεφήμερες καταστάσεις. Μετά λοιπόν από την κακή μου σχέση μάζεψα την κατεστραμμένη μου αυτοεκτίμηση και έμαθα πολλά πράγματα για τον εαυτό μου. Ξαναβγήκα λοιπόν δειλά δειλά στην αρένα του dating, και αυτή τη φορά μένω μακριά από κακοποιητικές καταστάσεις (είμαι πολύ περήφανη!!). Αυτό που θέλω είναι μια σταθερή και όμορφη σχέση, αλλά αυτό δεν έχει προκύψει ως τώρα. Είτε δεν τους αρέσω, είτε δεν μου αρέσουν, είχα και μια καλή χυλόπιτα που με έστειλε αδιάβαστη. Όπως και να ‘χει, σε κάθε νέα γνωριμία λοιπόν πάω/πήγαινα με όρεξη να μάθω πράγματα για τον άλλον άνθρωπο, να του ανοιχτώ (όσο ταιριάζει στο στάδιο της γνωριμίας μας) για να με γνωρίσει και αυτός, και γενικά με διάθεση καλή και ανοιχτή. Αυτό που με προβληματίζει όμως είναι πως, μετά από τόσες γνωριμίες που έμειναν στα 1-5 ραντεβού, βλέπω σιγά σιγά αυτήν την καλή διάθεση να μειώνεται. Δηλαδή πλέον βλέπω κόσμο στο app και λέω δε βαριέσαι, αφού πάλι δε θα βγάλουμε άκρη, που να τραβιέμαι στο τσατ και μετά για ποτό και πάλι τσατ, και όχι να ξανακανονίσουμε, και τελικά ξενέρωμα γιατί δεν υπήρξε σπίθα. Τώρα βγαίνω με κάποιον που γνώρισα σε μια έξοδο και αρχίζει να μου αρέσει, και βλέπω πως είμαι πολύ μαζεμένη στο πόσο του ανοίγομαι, του έχω πετάξει και κάνα δυο λίγο επιθετικά σχόλια, γιατί σκέφτομαι πως στατιστικά οι πιθανότητες είναι με το μέρος της αποτυχίας και κάπως άγαρμπα πάω να προστατέψω τον εαυτό μου πριν καν γίνει το κακό. Ξέρω, πολύ απαισιόδοξος τρόπος σκέψης που μπορεί να καταλήξει σε αυτοπραγματοποιούμενη (υπάρχει η λέξη;) προφητεία. Δεν ξέρω πως γίνεται να προκύψει όμορφη σχέση αν δεν έχεις όρεξη να είσαι ανοιχτή στο να βάλεις κάποιον στη ζωή σου. Άσε που τα στραβά μούτρα δεν είναι καν ελκυστικά, τι να γουστάρει ο άλλος σε μένα αν πηγαίνω με ύφος για να δούμε τι δούμε πάλι εδώ που ήρθαμε. Βλέπω πως ήτα με την ήτα γίνομαι όλο και πιο κλειστή και κυνική. Άρα, επιστροφή στο ερώτημα, πως συνεχίζεις να πηγαίνεις με όρεξη σε κάθε νέο ραντεβού έχοντας νωπές στη μνήμη σου όλες τις προηγούμενές σου αποτυχίες; Αυτό που έχω σκεφτεί μόνη μου είναι πως οι απογοητεύσεις είναι μέσα στο παιχνίδι και πρέπει να το αποδεχτώ και να μην το βάζω κάτω. Αλλά δυσκολεύομαι να το τηρήσω. Οπότε πάνσοφη Λένα και σχολιαστές, εσείς τι έχετε να προτείνετε; Είμαι πολύ περίεργη. Σας αγαπώ και σας διαβάζω καθημερινά 🙂
–first date problems
Έχεις πειστεί από κάπου ότι για να κάνεις σχέση πρέπει να είσαι με καλή διάθεση, ανοιχτή και ευχάριστη με όλους τους υποψήφιους.
Ε, όχι.
Εκεί είναι το λάθος. Φυσικά και καταναλώνεις άπειρη ενέργεια έτσι, και φυσικά και έρχεται η μια απογοήτευση μετά την άλλη. Είναι εξαιρετικά απίθανο να ταιριάξεις με κάποιον. Όχι εσύ ειδικά, όλοι μας. Είναι πολύ δύσκολο, σπάνιο, πώς το λένε. Όχι επειδή «στις μέρες μας» το ένα και το άλλο. Επειδή γενικώς είναι δύσκολο να ταιριάξεις με άνθρωπο, είτε μιλάμε για φίλο, είτε για συνεργάτη. Εδώ με τους συγγενείς μας δεν μπορούμε να τα βρούμε. Πόσο μάλλον με έναν άγνωστο.
Δεν είναι όλες οι γνωριμίες «ευκαιρία», ούτε χρειάζονται όλοι όσοι ενδιαφέρονται για σένα μια ευκαιρία «μπας και». Ούτε είναι προϋπόθεση να είσαι εσύ με την καλύτερη διάθεση και με όρεξη να γνωρίσεις τον άλλον με το πρώτο ποτό.
Ούτε είναι το ανάποδο η λύση, όμως. Χρειάζεται μια ισορροπία, που θα την περιέγραφα ως «συγκρατημένη απαισιοδοξία». Χρειάζεται καθαρή ματιά, να μην διστάζεις να απορρίπτεις. Αν κάτι δεν σου κάθεται καλά, μην το αγνοείς (όπως κάνουμε συνήθως), αντίθετα, εμβάθυνε το συντομότερο για να ξεμπερδεύεις. Μην βγαίνεις ραντεβού για να βγεις. Βγες γενικώς, αυτό ναι. Με τους φίλους σου. Όχι όμως ραντεβού σώνει και ντε, «σήμερα θα πάω να ενδιαφερθώ για τον τάδε άγνωστο». Βγες ραντεβού με κάποιον γιατί όντως θέλεις να τον δεις μόνο του.
Τον εαυτό σου τον προστατεύεις όταν ακούς τις επιφυλάξεις του, όταν δεν εκλογικεύεις καταστάσεις, όταν δεν βγαίνεις χωρίς να θέλεις να βγεις. Δεν γίνεται να συναντάς κόσμο δεξιά αριστερά και μετά να προσπαθείς να μην επηρεάζεσαι. Βγες (γενικώς) για να περάσεις καλά, και ΑΝ κάποιος σου φανεί ΠΟΛΥ ενδιαφέρων, τότε μόνο τον ξαναβλέπεις.