Βρε Α,μπα, γεια σου! Μόλις μου έκατσε rent controlled συμβόλαιο εδώ στη Σουηδία που μένω και πετώ από τη χαρά μου. Με λίγα λόγια, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, η αναμονή είναι δέκα χρόνια και μέχρι να σου συμβεί αυτό, είσαι στην υπενοικίαση με μετακομίσεις κάθε χρόνο – στην καλύτερη. Αποφάσισα λοιπόν να αγοράσω σπίτι και μάζευα για την προκαταβολή αφού η αγορά θα ήταν πιο αποτελεσματική. Μου έκατσε όμως το λόττο και τώρα μπορώ να φτιάξω το forever home μου και να τσεκάρω ένα κουτάκι στο bucket list. Αυτό που σκέφτομαι τώρα είναι η επίπλωση. Με τα μαζεμένα για την προκαταβολή, μπορώ να το επιπλώσω όπως θέλω. Σε κάθε επιλογή επίπλου όμως, έχω δύο φοβερά ενοχλητικές και ακραίες φωνές στο κεφάλι μου που μου δυσκολεύουν τις αποφάσεις. Να αναφέρω εδώ ότι αγαπώ την προσαρμοσμένη-κατά-περίπτωση ισορροπία, δεν έχω συνηθίσει να μην μπορώ να μετριάζω άκρα και αυτοενοχλούμαι. Η μία φωνή λοιπόν λέει “μην παραξοδεύεις, κοίτα αν υπάρχει κάτι φθηνότερο, δεν έχει σημασία αν θα είναι αυτό ή το άλλο”. Η άλλη φωνή λέει “μα, αν αυτό ακριβώς θέλεις, αυτό ακριβώς μπορείς να έχεις και η καθημερινότητά σου δεν θα επηρεαστεί καθόλου αν το πάρεις”. Για λίγο background επίσης να σας πω, καλοί φίλοι, χωρίς πρόθεση να κινήσω συγκινήσεις, ότι προέρχομαι από μεσαίας τάξης οικογένεια που κατακρημνίστηκε αρκετά χρόνια πριν την κρίση και ήμασταν με τα απολύτως απαραίτητα (πχ χωρίς θέρμανση), Καμία σκοτούρα όμως, και σπούδασα και εδώ και δύο χρόνια δουλεύω εδώ, με εξαίσιο μισθό και γενικά όλα είναι μέλι-γάλα στα αισίως 30. Αναζητώ λοιπόν, αμπα, τις συμβουλές σου, γιατί ούτε το κατοχικό σύνδρομο θέλω να ακούσω, ούτε να ακούσω τη δεύτερη φωνή και να κάνω αηδιαστικούς και απρόσεκτους νεοπλουτισμούς. Πού αξίζει να επενδύσω σε έπιπλα και πού να περιμένω; Τι πρέπει να λέει η φωνή που θα μπει στη μέση; Σου τσουγκρίζω το sensibly priced ροζέ μου.
–Περιμένοντας το Black Friday
Συγχαρητήρια! Αλλά δεν μπορεί να σου πει άλλος τι να κάνεις. Μερικές φορές το φθηνότερο είναι εξίσου καλό, όμως όχι πάντα. Έχει μεγάλη σημασία τι θεωρείς εσύ προσωπικά σημαντικό, πχ, την κουζίνα; Θέλεις να καλείς κόσμο; Θέλεις να ζεις πολύ μέσα, κυρίως μόνη σου;
Θα σου πω τις προσωπικές μου απόψεις, που είναι τωρινές, και δεν ταυτίζονται καθόλου με αυτές που είχα δέκα χρόνια πριν. Θα έπαιρνα ακριβό στρώμα. Ακριβά μαξιλάρια. Ακριβά σεντόνια. Φτηνές πετσέτες. Ακριβό πλυντήριο πιάτων (λόγω επιπέδου θορύβου, και ικανότητα να καθαρίζει πραγματικά), ρούχων, και στεγνωτήρα. Φτηνά πιάτα/ποτήρια/μαχαιροπήρουνα, και πολλά. Μέτρια τηλεόραση. Μεγάλο ψυγείο, αλλά φτηνό.
Και για έπιπλα, δεν θα βιαζόμουν, και θα έψαχνα μήνες για προσφορές, μεταχειρισμένα, και ακριβά μόνο αν υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος, πχ μόνο αυτό έχει τις διαστάσεις αλλιώς δεν χωράει. Αξεσουάρ (φωτιστικά, βάζα, μαξιλάρια στον καναπέ) με πολλή ρέγουλα, καλύτερα μόνο αν υπάρχει συναίσθημα (δηλαδή κάτι σου αρέσει πάρα πολύ για δικούς σου λόγους) ή μόνο σε ταξίδια.
Θέλει χρόνια για να φτιάξεις το σπίτι που θέλεις, που θα είναι δικό σου. Πάνω από δύο, σίγουρα. Πρέπει να το ζήσεις πρώτα, και θα σου πει μόνο του τι χρειάζεται. Η καλύτερη συμβουλή που έχω να σου δώσω είναι να μην βιάζεσαι.