Αγαπητή Α,μπα μου, σε βρήκα πριν λίγους μήνες και είπα να στείλω κι εγώ το πρόβλημά μου. Είμαι 20 χρονών και σπουδάζω στην Αγγλία από τα 18. Είμαστε φίλες με μια κοπέλα εδώ και δύο χρόνια περίπου. Αυτή από την αρχή (πολύ αρχή όμως, μιλάμε από τους 2 πρώτους μήνες) μου μιλούσε λες και είμαστε κολλητές και αδερφές και τόσο κοντά , ενώ ήταν πολύ νωρίς. Κι εμένα όμως δεν μου είχε φανεί περίεργο γιατί δεν είμαι κοινωνικός άνθρωπος γενικά και ουσιαστικά ήταν η πρώτη φορά που ένοιωθα τόσο κοντά με κάποια φίλη. Αυτή η κοπέλα πάντα ήταν αρκετά εγωκεντρική και στο πρώτο πρόβλημα αντιδράει υπερβολικά λες και ήρθε το τέλος του κόσμου, αλλά σκεφτόμουν πως εντάξει, όλοι έχουμε τα ελαττώματά μας. Αλλά για να σου γράφω σημαίνει ότι δεν είναι πλέον όλα καλά. Γενικά μιλάει τόσο πολύ για τον εαυτό της, σε σημείο να ξεχνάει και πράγματα που απασχολούν εμένα. Παράδειγμα: όταν δίνουμε εξετάσεις δεν θυμάται σχεδόν ποτέ να ρωτήσει πώς τα πήγα ή αν είχα καν εξέταση εκείνη την ημέρα, ενώ αυτή πχ έγραφε δύο μαθήματα σε μια μέρα και εγώ μπέρδεψα πιο έγραφε πρώτο και ήταν σε φάση “έλεος ρε *** τόσες φορές στο έχω πει”. Εδώ και περίπου ένα μήνα, έκανε την πρακτική της οπότε ήταν πολύ απασχολημένη για δύο βδομάδες περίπου και μετά εγώ είχα εξετάσεις οπότε δεν μπορούσα να τη βλέπω τόσο συχνά (10 μαθήματα είχα να δώσω σε δύο εβδομάδες, και μου έλεγε το καταλάβαινε ότι έχω πολύ διάβασμα αλλά στο τηλέφωνο μου πετούσε έμμεσα μπηχτές ότι νοιώθει μόνη και ότι τη γράφω). Γενικά από τον Σεπτέμβριο έχει γκομενικά θέματα (εν συντομία, τα έχει με έναν από απόσταση αλλά την χαλάει τόσο ψυχολογικά όλη η φάση που για έναν μήνα έκλαιγε κάθε μέρα). Ήμουνα δίπλα της, τη στήριζα, τη συμβούλευα να χωρίσει, να μην χωρίσει, τι να κάνει, γενικά όλα στον βρόντο πήγαιναν. Και από τότε ακόμα και τώρα είναι μια κατάθλιψη με πόδια – δεν υπερβάλλω. Σχεδόν ότι και να πω θα της θυμίσει είτε τα γκομενικά της είτε το διάβασμα που έχει για τη σχολή (που έλεος βρε κοπέλα μου, όλοι έχουμε διάβασμα!) και θα την πιάσει πάλι στην καλύτερη να μιλάει για τα προβλήματα και να μην σταματάει όσο και να προσπαθώ να αλλάξω θέμα λέγοντάς της ότι αν θέλει όντως να ξεχαστεί πρέπει να ασχοληθεί με άλλα πράγματα (πόσο παράλογο!) και στη χειρότερη να κλαίει και να μην μπορώ να την ηρεμήσω. Το θέμα είναι ότι έναν μήνα τώρα κάνω παρέα με άλλα άτομα στο πανεπιστήμιο που είναι θετικά και περνάω καλά μαζί τους και να χαίρομαι πραγματικά τη ζωή μου για πρώτη φορά εδώ και δύο σχεδόν χρόνια (καμία σχέση με την κολλητή μου, έχασα τον πατέρα μου τελείως ξαφνικά στα 18 και είχα ήδη χάσει τη μητέρα μου από τα 13). Το να είμαι κολλητή με μια κοπέλα που παθαίνει ελαφριά κατάθλιψη λόγω γκομενικών και διαβάσματος και να αρνείται σχεδόν πάντα να μιλήσει για κάτι άλλο είναι τρομερά ψυχοφθόρο. Για να μην μακρηγορώ (άλλο), θέλω ή να βρω τρόπο να να τη βοηθήσω να βλέπει πιο θετικά τη ζωή ή, αν δεν τα καταφέρω, να ξεκόψω σιγά σιγά, κάτι το οποίο μου φαίνεται πολύ δύσκολο. Όπως σου είπα με βλέπει σαν αδερφή της και έχει όνειρα του στυλ να περάσουμε όλες τις διακοπές του καλοκαιριού στο σπίτι της (κάτι που αρνήθηκα), ακόμα και να συγκατοικήσουμε. Συγγνώμη για το σεντόνι α, μπα μου! Καλή σου μέρα!
BettyBapBoop
Δεν μπορείς να την βοηθήσεις, μόνο η ίδια μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό της, το έχεις προσπαθήσει ήδη άλλωστε. Μόνο να ξεκόψεις μπορείς, και είτε είναι εύκολο, είτε δύσκολο, αυτό πρέπει να κάνεις. Μήπως είναι εύκολη η σχέση που έχετε τώρα;
Το πώς σε βλέπει είναι δικό της θέμα, δεν έχεις εσύ την ευθύνη για αυτό, δεν μου φαίνεται ότι δικαιολογείται από κάπου να σε βλέπει σαν αδερφή της. Πιο πολύ μου φαίνεται ότι το λέει για να σε εκβιάζει συναισθηματικά για να μην την εγκαταλείψεις. Το έκανε από την αρχή, από την αρχή σε ξένισε, αλλά δεν τόλμησες να απομακρυνθείς τότε, το εκλογίκευσες, μπορεί και να πέτυχε η κολακεία της σε κάποιο επίπεδο. Να το θυμάσαι αυτό την επόμενη φορά που θα σου συμβεί.