Αγαπητή Αμπα, Μένω και εργάζομαι τα τελευταία δέκα χρόνια σε χώρα του εξωτερικού, όπου τα πράγματα μου πάνε αρκετά καλά. Προέρχομαι, βλέπεις, από πολύ δύσκολες εργασιακές συνθήκες στην Ελλάδα και εκτιμώ ιδιαίτερα αυτό που μου συμβαίνει τώρα. Τα ενοίκια στο Λονδίνο είναι πολύ υψηλά και θα με βοηθούσε (όπως όλους) αν αποκτούσα το δικό μου σπίτι. Δεν ζητάω λεφτά από τους γονείς μου πλέον, παρότι οι ίδιοι έχουν ένα πολύ ψηλό εισόδημα από ακίνητα (πάνω από 15.000 τον μήνα) και απ ότι καταλαβαίνω τα βάζουν τα περισσότερα στην άκρη καθώς ζουν λιτά (δεν έχουν άλλο παιδί, οπότε δε στηρίζουν κάποιον). Είναι και οι δύο λίγο μετά τα ογδόντα κι εγώ είμαι 45. Θα ήθελα όμως να με βοηθήσουν οικονομικά ώστε να πάρω επιτέλους κάποιο ακίνητο γιατί τόσα χρόνια έχω δώσει μία περιουσία στα ενοίκια και οι ίδιοι δε θα στερηθούν κάτι. Θα ήθελα ιδανικά να μου δώσουν ένα μέρος και τα υπόλοιπα να τα δίνω δάνειο. Όταν τους το είπα αυτό , η αντίδραση ήταν απογοητευτική. Ένιωσα υπερβολικά μόνη και απίστευτη οργή γιατί με κάνουν να σκέφτομαι ότι περιμένω να πεθάνουν για να πάρω κάτι που στην ουσία αν το δώσουν δε θα υπάρξει πρακτική διαφορά στη ζωή τους. Μάλιστα οι ίδιοι ανέφεραν ως δικαιολογία (τελείως στα ίσια) ότι δε θέλουν να δεθώ με την Αγγλία με ένα ακίνητο, και να χαθεί κάθε ευκαιρία να γυρίσω Ελλάδα, που είναι και το μεγάλο τους όνειρο. Και ότι επειδή θέλω να πάρω σπίτι μικρό για ένα άτομο, καταλαβαίνουν ότι θέλω να μείνω για πάντα ανύπαντρη και χωρίς παιδιά, κάτι το οποίο όσο περνούν τα χρόνια βλέπουν ότι είναι όλο και πιο πιθανό. Εγώ είμαι οκ με αυτό το ενδεχόμενο. Ειδικά να αποκτήσω παιδιά (με οποιοδήποτε τρόπο) το αποκλείω. Λέγοντας τον καημό μου στον κολλητό μου, μου εξεφρασε μια πλευρά που δεν σκέφτηκα. Μου είπε ότι είμαι εγωίστρια και κακομαθημένη να θυμώνω, γιατί τα λεφτά είναι δικά τους και θα τα κάνουν ότι θέλουν. Και ότι δε φτάνει που με στήριξαν να κάνω τόσα χρόνια διδακτορικό, δεν έχει σημασία αν είναι πλούσιοι, και πάλι δεν τους χαρακτηρίζει σαν γονείς η στάση τους σε σχέση με την αγορά σπιτιού. Είμαι τελείως κακιά? Πώς θα συμβούλευες να το χειριστώ.. Περιμένω εναγωνίως την απάντησή σου, σε περίπτωση που το δημοσιεύσεις..–Βελουτε
Δεν είναι παράλογο να ζητάς βοήθεια από τους γονείς σου, ούτε είναι παράλογο να απογοητεύεσαι που δεν σου τη δίνουν. Κατά τη γνώμη μου όμως, θυμώνεις για κάτι πολύ επιφανειακό, που είναι τα χρήματα, και το χοντραίνεις ακόμη περισσότερο με το «σκέφτομαι ότι περιμένω να πεθάνουν».
Ίσως το κάνεις για να αποφύγεις αυτό που είναι το εξοργιστικό, ότι ακόμη και σε αυτή την ηλικία που έχετε φτάσει όλοι σας, σου φέρονται σα να είσαι έφηβη. Θέλουν τόσο πολύ να γίνει αυτό που είναι σωστό για τους ίδιους και μόνο για τους ίδιους, που έχουν φτάσει σε σημείο να θεωρούν δικαιολογημένο να μην βοηθάνε το παιδί τους στο στήσιμο της ζωής του. Περιμένουν ακόμα και τώρα, πατημένα τα ογδόντα, και εσύ μεσήλικας, ότι θα σε πιέσουν και θα γυρίσεις στην Ελλάδα και θα κάνεις οικογένεια. Δηλαδή, το μεγάλο τους όνειρο, δεν είναι δικό τους, δεν είναι για την δική τους ζωή. Το μεγάλο τους όνειρο είναι να κάνει κάτι κάποιος άλλος.
Αυτό, για μένα, είναι ένας λόγος να νιώσεις απίστευτη οργή. Αν σου έλεγαν «δεν σου τα δίνουμε γιατί είναι δικά μας» θα είχε δίκιο ο φίλος σου, ή έστω περισσότερο δίκιο. Όμως το «δεν σου τα δίνουμε για να σε εκβιάσουμε να κάνεις αυτό που θέλουμε εμείς» δείχνει μια δυναμική που εξηγεί ίσως και το «σκέφτομαι ότι περιμένω να πεθάνουν». Ο λόγος για τον οποίον δεν σε βοηθάνε, τους χαρακτηρίζει απόλυτα σαν γονείς.
Δεν μπορείς να χειριστείς κάτι. Εκφράστηκες, σου είπαν όχι, δε νομίζω να αλλάξουν γνώμη για το ποιος είναι ο σωστός γονιός. Το πώς θα τους βλέπεις από δω και πέρα, είναι αποκλειστικά δικό σου θέμα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Οι γονείς σου γίνονται εμπόδιο σε κάτι που πρακτικά θα διευκολύνει τη ζωή σου, χωρίς να πρακτικά να δυσκολέψει τη δική τους, επειδή η πράξη που τους ζητάς δε συμφωνεί με τη δική τους θεωρία, που είναι ότι το παιδί πρέπει να εκπληρώνει τις επιθυμίες των γονιών και όχι να έχει τις δικές του. Στον κολλητό σου να πεις ότι μάλλον έκανες διδακτορικό επειδή οι γονείς σου ήθελαν να κάνεις. Αυτό δε λέγεται βοήθεια ή υποστήριξη, σύμπτωση λέγεται, σε περίπτωση που το ήθελες κι εσύ. Συνέχισε την πετυχημένη σου ζωή τώρα που έχεις την ευκαιρία και ας είναι το πρόβλημα… Διαβάστε περισσότερα »
Συγνώμη αλλά από πού βγαίνει το συμπέρασμα ότι έκανε διδακτορικό επειδή το ήθελαν οι γονείς της; Την βοήθησαν επειδή το ήθελαν… οκ. Αλλά θα μπορούσε να κάνει και χωρίς βοήθεια ή να μην κάνει αν και το ήθελαν οι γονείς της.
Οκ να αναδιατυπώσω γιατί μάλλον δε φαίνεται, από όλο το σχόλιο, ότι θα ήταν παράλογο να υπαινίσσομαι ότι η γράφουσα δεν ήταν ικανή να κάνει ή να μην κάνει κάτι, ούτε ότι αυτή η συγκεκριμένη πρόταση που απομόνωσες, βασίζεται στα λόγια του κολλητού της, που της λέει εμμέσως πλην σαφώς ότι στους γονείς της χρωστάει το ότι έκανε διδακτορικό.
Στον κολλητό σου να πεις ότι οι γονείς σου μάλλον σε στήριξαν στο να κάνεις διδακτορικό επειδή οι ίδιοι, ήθελαν να κάνεις, δηλαδη ήθελαν να έχεις. Γιατί αν δεν ήθελαν να έχεις, δε θα σε στήριζαν.
Εννοεί ότι επειδή οι γονείς της κοπέλας ήταν σύμφωνοι με την ιδέα του να κάνει διδακτορικό η κόρη τους (συνεπιπτε δηλαδή με το δικό τους πλάνο για τη ζωή που θα κάνει η κόρη τους), γι’αυτό δέχτηκαν, χωρίς αντιστάσεις και εκβιασμούς, να χρηματοδοτήσουν το διδακτορικό.
Χωρίς να θέλω να βάλω λόγια στο στόμα της, η Πόντια εννοεί ότι υπήρξε χρηματοδότηση από τους γονείς για το διδακτορικό γιατί συμβάδιζε με τα πλάνα που είχαν για το παιδί τους. Δεν ήταν πλάνο που πήγαινε κόντρα σε κάτι άλλο που είχαν σχεδιάσει για εκείνη, δεν ήταν ‘λανθασμένη επιλογή’ στα δικά τους μάτια. Το αν είχε την οικονομική δυνατότητα να το κάνει χωρίς τη συμμετοχή τους δεν το ξέρουμε ενώ το να της υποδείκνυαν οι γονείς να το κάνει αλλά εκείνη να μην το ήθελε και να την πίεζαν θα ήταν άλλο ζήτημα από μόνο του νομίζω αν και… Διαβάστε περισσότερα »
Ααααα οκ παιδια… Τώρα το έπιασα 🙂
Άποψή μου είναι πως δεν μπορείς να υποχρεώσεις κανέναν να σε βοηθήσει εφόσον ο ίδιος δεν το θέλει, ακόμα κι αν αυτός ο κάποιος είναι οι γονείς σου. Συμφωνώ πως δικά τους είναι και ότι θέλουν θα τα κάνουν, από το να τα φάνε μέχρι να τα δωρίσουν κάπου αλλού (όχι σε εσένα) μετά θάνατον. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχεις δικαίωμα να θυμώνεις, να βγάζεις τα συμπεράσματά σου και να πράττεις αναλόγως φυσικά. Να έχεις υπόψιν σου, όμως, πως όποιος δεν έχει λάβει, δεν χρωστάει κιόλας. Αυτού του είδους τις βοήθειες πάντα, με κάποιον τρόπο, θα πρέπει να τις… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό ακριβώς που λέει η Λένα. Δικαιολογείται το να σε πονάει ότι έμμεσα προσπαθούν να εκβιάσουν το να κάνεις τις επιλογές που θέλουν. Αν ήσουν αρραβωνιασμένη κ έψαχνες μεζονέτα στην Ελλάδα φαίνεται ότι θα σε βοηθούσαν μετά φανών και λαμπάδων. Είναι πικρό, αλλά είναι αυτό που είναι. Πρακτικά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Συναισθηματικά, μπορείς να κάνεις ψυχοθεραπεία, αν σε ενδιαφέρει να το διαχειρστείς.
Σε τιμωρούνε που κάνεις του κεφαλιού σου. Δηλαδή αν δεν οργιστείς με αυτό στα 45 σου, πότε να οργιστείς; Θεωρώ ότι θα ήταν άλλη η αντίδρασή σου αν σου λέγανε ότι νιώθουν ανασφάλεια γιατί τα μισά τους τα τρώει η εφορία, ότι από εδώ και πέρα θα έχουν αυξημένα ιατρικά έξοδα/μόνιμη βοηθό στο σπίτι και θέλουν να μπορούν να μην σε επιβαρύνουν οικονομικά ποτέ.
Αυτό μου θύμισε τη γιαγιά μου ( τη μαμα του πατέρα μου) του έδωσε 2 σπίτια κ κάποια άλλα ακίνητα, κράτησε την επικαρπια κ μέχρι να πεθάνει τον απειλούσε ότι θα τα πάρει πίσω όταν δεν ης έκανε τα χατηρια. Δηλαδή μην τα δώσεις καθόλου ρε κούκλα μου
Αν αναρωτιέστε πέθανε πριν 3 χρόνια. Όχι ο μπαμπάς μου δεν είναι σαν τη μαμά του!!!!! Κουράγιο φίλη.
Συγνωμμη που πεταγομαι, αλλα μηπως σας δουλευε ψιλο γαζι η γιαγια? Με την επικαρπια μπορεις απλα να ωφεληθεις απο την χρηση του ακινητου, για οσο ζεις. Μπορεις να το ιδιοκατοικησεις, να το νοικιασεις, να το παραχωρησεις σε αλλον για να το κατοικησει ΑΛΛΑ δεν εισαι πλεον ο ιδιοκτητης του και ουτε μπορεις να το παρεις πισω. Υποθετω πως την ψιλη κυριοτητα την ειχε ο πατερας σου.
Διορθωστε με αν κανω λαθος!
Γράφεις: “Μάλιστα οι ίδιοι ανέφεραν ως δικαιολογία (τελείως στα ίσια) ότι δε θέλουν να δεθώ με την Αγγλία με ένα ακίνητο, και να χαθεί κάθε ευκαιρία να γυρίσω Ελλάδα…”, δεν είναι δικαιολογία, μάλλον ειναι ο λόγος που δεν σε βοηθούν. Τί να πω; Είναι καθαρόαιμος εκβιασμός.
Όταν όμως έχεις γυρίσει μία κατασταση (ανεργία στην Ελλαδα) και έχεις βρει την άκρη σου, την λύση σε ένα τόσο συνθετο πρόβλημα όπως η διαμονή και η εργασία στο εξωτερικό, είμαι σίγουρη θα βρεις την λύση και σε αυτό.
Δεν καταλαβαίνω γιατί τέτοια επίθεση προς τους γονείς. Αυτοί μπορεί να έχουν όνειρα τα οποία είναι χτισμένα πάνω στη δική σου ζωή και δικαίωμα σου να μην τα ακλουθείς. Αλλά αντίστοιχα δεν καταλαβαίνω γιατί περιμένεις τα δικά σου όνειρα (να αγοράσεις σπίτι) πρέπει να χτιστούν πάνω στις δικές τους πλάτες. Κάλα έκαναν και σε στήριξαν τόσα χρόνια αλλά από το σημείο που ζεις μια αξιοπρεπή ζωή δεν καταλαβαίνω γιατί θεωρείς υποχρέωση τους να συνεχίζουν να σε στηρίζουν σε επιλογές που μάλιστα δεν συμφωνούν. Sorry κιόλας αλλά μου ακούγεται λίγο θέλω και την πίττα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο αυτή η… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτά που κάνουν οι γονείς της, δεν είναι απλώς “όνειρα”. Είναι προσπάθεια χειρισμου. Και για την γράφουσα δεν είναι όνειρο. Ειναι ανάγκη.
Και μένα η τοποθετηση σου μου ακούγεται “και κερ…ς και δαρμενος”
Νομίζω μπορεί να τους πει όσες φορές χρειαστεί ότι δεν σκοπεύει να γυρήσει στη Ελλάδα και τελίωσε. Και εγώ στην Αγγλία ζω και τα ίδια ακούω. Γενικά αυτό είναι ένα θέμα που υποθέτω το χειρίζεσαι και ανάλογα με την σχέση που έχεις με τους γονείς σου. Εμένα η ένσταση μου είναι στο σπίτι. Ανάγκη δεν είναι ξεκάθαρα γιατί απ’ότι φαίνεται μια χαρά επιβιώνει στο ενοίκιο. Απλά θέλει κάτι καλύτερο και δικαίωμα της. Αλλά μην τρελαθούμε κιόλας… δεν το λες και ανάγκη να είσαι ιδιοκτήτης σπιτιού. Ειδικά στην Αγγλία σίγουρα δεν είναι ο κανόνας. Από πότε ρε παιδιά είσαι και κερ***ς… Διαβάστε περισσότερα »
Μην το δένεις κόμπο πάντως ότι θα τα πάρεις όταν πεθάνουν. Μπορεί να τ’ αφήσουν σε κανένα ίδρυμα ή κάτι παρόμοιο.
Το “Δεν φτάνει που σε στήριξαν για διδακτορικό” μεταφράζεται στο “Σε βοήθησαν να πραγματοποιήσεις το όνειρό σου, κάνε κάτι να τους το ξεπληρώσεις ή να τους ικανοποιήσεις”. Να κάνει δηλαδή το χατίρι στους γονείς της σαν payback, που απ’ ό,τι καταλαβαίνω είναι να επιστρέψει Ελλάδα και να κάνει οικογένεια.
Αμήν και πότε θα απαλλαγούμε από το σκεπτικό ότι η ζωή των παιδιών πρέπει να διαμορφώνεται με βάση τα θέλω των γονέων.
Παθογένεια κανονική.
Παιδιά εγώ δεω το εξέλαβα καθόλου έτσι το σχόλιο του φίλου. Εμένα μου ακούστηκε περισσότερο ως: οι γονείς σου ήδη σε έχουν βοηθήσει και με το παραπάνω να κάνεις πράγματα που θέλεις στη ζωή σου, δεν έχουν υποχρέωση να το κάνουν αυτό για πάντα. Πουθενά δεν είπε ο άνθρωπος ότι πρέπει να τους το ξεπληρώσει γυρίζοντας στην Ελλάδα. Απλά της είπε ότι είναι εγωιστικό να θυμώνει γιατί δεν της δίνουν ακόμα περισσότερα όποτε το ζητήσει.
Τον λόγο για τον οποίο της αρνηθηκαν, δεν τον έλαβε υποψιν ο φίλος. Πάλι καλά που δεν της ειπε να παει να απολογηθεί κιολας που τόλμησε να ζητήσει βοήθεια
Ναι ισχύει 100% αυτό που λες. Ο τρόπος ήταν σίγουρα άσχημος. Τώρα οι γονείς της φυσικά και δικαιούνται να υποστηρίξουν μόνο συγκεκριμένες επιλογές της κοπέλας. Ειδικά στη συγκεκριμένη περίπτωση που μιλάμε και για μία πολυτέλεια. Μάλλον σε αυτό απευθυνόταν ο φίλος αλλά σίγουρα το εξέφρασε λαθος
Να βάλω και κάτι άλλο στη συζήτηση; Όταν μιλάμε για μεγάλους στην ηλικία ανθρώπους είναι πολύ πιθανό να έχουν ανασφάλεια με τα χρήματα. Ειδικά όταν δεν έχουν άλλα παιδιά, μπορεί να σκέφτονται ότι αν πάθουν τίποτα θα χρειαστεί να πληρώνουν ανθρώπους να τους φροντίζουν. Όχι ότι δεν ισχύει αυτό που λέει η Λένα, αλλά μάλλον ισχύει και αυτό.
Δεν ανεφεραν καμία ανασφάλεια για τα οικονομικά τους.
Και πώς να αναφέρουν μετέτοια έσοδα?