Αγαπητή α,μπα Σε διαβάζω χρόνια, γύρω στα 5 και σε ευχαριστώ για όσα μου έχεις μάθει και για όσα μου έχεις δείξει μέσα από τα λεγόμενα σου, για την αξία και τη δύναμη των γυναικών. Λοιπόν εμένα το πρόβλημα μου είναι ότι χώρισα μετά από 6 χρόνια σχέσης, δε χωρίσαμε επειδή μας τελείωσε (εμένα τουλάχιστον παρότι εγώ πήρα την τελική απόφαση)αλλά επειδή μέσα σε αυτά τα χρόνια οι ζωές μας άλλαξαν πολύ και λογικό καθώς από φοιτητές που δεν έκαναν τίποτα όταν τα φτιάξαμε στα 21 φτάσαμε στα 27 με δουλειές και υποχρεώσεις. Μαζί δε μέναμε και τελευταία αυτή η προοπτική είχε φύγει. Βασική αιτία στα δικά μου μάτια η δουλειά του. Μια δουλειά άσχετη με το αντικείμενο του, με απαίσιο μισθό, χάλια ωράρια, δουλειά Κυριακές και αργίες και καμιά προοπτική εξέλιξης… Επί ένα χρόνο προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι αξίζει κάτι καλύτερο αλλά τίποτα. Ήταν πάντα κουρασμένος και από εκεί που βρισκόμασταν σχεδόν καθημερινά έγινε μια φορά την εβδομάδα, από εκεί που πάντα ήταν δοτικός και έκανε πολλά για τη σχέση μας δεν έκανε τίποτα… Ίσως ήμουν καλομαθημενη. Βλέποντας ότι τίποτα δε θα αλλάξει του είπα να χωρίσουμε. Έχουν περάσει 6 μήνες, έχουμε μιλήσει 3 φορές όλο αυτό το διάστημα και δεν έχουμε βρεθεί καθόλου. Αλλά γιατί όσο περνάει ο καιρός τον σκέφτομαι όλο και πιο πολύ?? Αντί να περνάει χειροτερεύει…Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν παραπάνω χρόνος μαζί του όπως παλιά. Και αναρωτιέμαι αν δεν περάσει ποτέ? Αν αυτός ήταν ο μεγάλος έρωτας και τώρα τέλος? Συνέχισε να μας εμπνέεις όπως κάνεις
– Faidra
Δεν ήταν ο παραπάνω χρόνος μαζί του το μόνο που ήθελες. Ήθελες να μην κάνει αυτή τη δουλειά, που κατά τη γνώμη σου δεν έχει προοπτική, και να κάνετε σχέδια να μείνετε μαζί. Ήθελες επίσης να μην είναι αδιάφορος και μόνιμα κουρασμένος. Βασικά, ήθελες έναν άλλον άνθρωπο.
Δεν το ξεπερνάς γιατί δεν θέλεις να δεις ότι χωρίσατε επειδή σας τελείωσε, και προσπαθείς να βρεις άλλες εξηγήσεις. Αν δεν ήταν το ένα, και αν δεν έκανε το άλλο, τότε θα ήταν αυτός που θα ήθελες να είναι. Μόνο που είναι ό,τι βλέπεις τώρα μπροστά σου. Όταν δεις την πραγματικότητα, θα σου περάσει. Αν ήταν αυτός ο μεγάλος έρωτας, αλίμονο μας βρε Φαίδρα. Τι είναι αυτό που χτίσατε μαζί και είναι τόσο μοναδικό που δεν μπορεί να επαναληφθεί;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Δεν είχες καλό χαρτί.
Πήγες πάσο.
Καλά έκανες, άσχετα από το αν στην επόμενη παρτίδα πετύχεις καλό χαρτί ή όχι.
Α ρε Άννα, είσαι που είσαι φίλη μου, όταν κάνεις και reference στην ποκίτσα θέλω να σε βγάλω έξω για σοκολατίνες!! ❤️
Να μου μάθεις και ποκίτσα, γιατί δεν ξέρω 😉
Πολύ ευχαρίστως! Ας ξεκινήσουμε με το ότι συνήθως το κακό χαρτί δεν το πετάμε, το κάνουμε να μοιάζει με καλό! Εσύ φίλη της ερώτησης μην ακούς, για σένα ότι είπε η Άννα.
Να ξεκινούσαμε από το τι είναι καλό χαρτί μήπως;
(Νομίζω με χιούμορ και να ξέρει να μαγειρεύει καλά)
Πάντως αυτές οι φοιτητικές σχέσεις είναι όντως δύσκολο να ξεπεραστούν. Είναι λίγο σαν να ξεπερνάς την πρώτη νιότη σου, και είναι επίπονο.
Όχι δεν ήταν “the one” αγαπητή φαίδρα (προσωπικά, πιστεύω οτι κάτι τέτοιο δεν υπάρχει καν, αλλά άλλο θέμα αυτό). Νομίζω, φοβάσαι λίγο να συνεχίσεις την ζωή σου χωρίς την σταθερά που είχες, φοβάσαι να μεγαλώσεις.
Μην κάνεις (άσκοπες) συγκρίσεις και μη φοβάσαι τις αλλαγές. Είσαι σε μεταβατικό στάδιο και είναι αναπόφευκτες.
Χωρίσαμε μετά από 6 χρόνια. Είπαμε θα μείνουμε φίλοι γιατί ο χωρισμός ήταν κοινή απόφαση, χωρίς δράματα και παλινδρομήσεις. Το πρόβλημα μου, όπως και το δικό σου, ήταν η δουλειά του, μόνιμη γκρίνια και μιζέρια, όλο περίμενε αυτό το κάτι καλύτερο που δεν ερχόταν. Ε με το που χωρίσαμε υποτίθεται ήρθε…μιλήσαμε χθες μετά τον 1ο του μήνα σε αυτή την ‘καλύτερη’ δουλειά…πάλι μιζέρια και γκρίνια. Χαίρομαι τόσο που πλέον μπορώ να του πω ‘ναι ναι έχεις δίκιο’ και να κλείσω το τηλέφωνο ήσυχη και ήρεμη που δεν είμαι πλέον μαζί του. Δεν λέω ότι είναι η ίδια περίπτωση με τη… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτές οι φοιτητικές σχέσεις.. Πόσο συνηθισμένη κατάληξη. Παρότι τώρα σου φαίνεται το τέλος του κόσμου, θα δεις αρκετά σύντομα πως ήταν το τέλος εκείνου του κόσμου, που σε άλλες πτυχές της ζωής σου είχε τελειώσει προ πολλού. Προς θεού δεν λέω πως όλες οι φοιτητικές σχέσεις είναι καταδικασμένες να αποτύχουν, αλλά είναι γεγονός πως βγαίνοντας από αυτή την τελευταία και πιο ωραία φούσκα της νιότης, οι περισσότεροι αλλάζουμε με τρόπους που μας απομακρύνουν. Ή μάλλον, δεν αλλάζουμε ακριβώς, περισσότερο ξεδιπλώνουμε κι ανακαλύπτουμε αυτό που ήμασταν εξαρχής. Μέσα στο χάος της νέας πραγματικότητας, στις ματαιώσεις αλλά και στην ανακάλυψη του εαυτού… Διαβάστε περισσότερα »
Πέρα από το λόγο που χωρίσατε, που συμφωνώ ότι δεν “έφταιγε” η δουλειά αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος που είχες δίπλα σου. Οταν λήγουν οι φοιτητικές σχέσεις με το πέρας της φοιτητικής ζωής σε πιάνει μια κάποια φρίκη. Βeen there, done that. Τι εννοώ, γύρω στα 25-27 βλέπεις πολλούς σε μακροχρόνια σχέση να έχουν βρει τον άνθρωπο τους να έχουν μια εξαιρετική συντροφική σχέση είτε “πάνε για γάμο” είτε οχι. Όταν η δική σου μακροχρόνια σχέση δε πάει έτσι και όχι γιατί το θες εσυ, αλλά γιατί το θέλει ο άλλος και είτε σε γράφει και έχει καραβολευτεί (ενώ οι… Διαβάστε περισσότερα »