Αγαπητή «Α, μπα»: Αν θέλεις την Αντζελίνα Τζολί πρέπει να είσαι ο Μπράντ Πίτ;

Δεν καταλαβαίνω αυτούς που λένε “αν θέλεις την Angelina Jolie πρέπει να ‘σαι ο Brad Pitt”. Είδα σε πρόσφατη απάντηση σχετικά με την Σκάρλετ Γιόχανσον μερικοί να γράφουν ανταπαντήσεις “σιγά μη γύριζε η Σκάρλετ να σε κοιτάξει” ή “μπορεί εγώ να μην είμαι η Τζολί αλλά ούτε εσύ είσαι ο Μπραντ Πιτ”. Ε λοιπόν εμένα προσωπικά αυτό μου φαίνεται εξαιρετικά προβληματικό. Λες και παραδέχεσαι ότι είσαι “κατώτερης ποιότητας” άνθρωπος από τον τάδε και τον δείνα διάσημο. Ναι δεν είσαι η Τζολί ούτε η Σκάρλετ ούτε η Μόνικα ούτε καμιά από αυτές αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είσαι ασχημότερη ή ανήκεις σε χαμηλότερη “κάστα”. Λες και ανήκουν οι διάσημοι/”εμφανίσιμοι” (σε εισαγωγικά γιατί μιλάνε λες και οι προτιμήσεις στην εμφάνιση δεν είναι υποκειμενικές, λες και υπάρχει μια πάγια, αιώνια αισθητική) στην κορυφή κάποιας κοινωνικά κατασκευασμένης ιεραρχίας, εσύ το αποδέχεσαι αλλά ταυτόχρονα παραδέχεσαι και στον σύντροφό σου που ξερογλείφεται με την Γιόχανσον ότι είσαι όντως κατώτερη (αλλά αφού είναι και αυτός πρέπει να “”συμβιβαστείτε”” για να συμμορφωθείτε με τις ανελαστικές κάστες της αισθητικής, μη χέσω βραδιάτικα). Όχι ρε φίλε. Η αισθητική είναι υποκειμενική. Μην ακούω μαλακίες περί “αντικειμενικά ωραίου” γιατί δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Οι συνθήκες, οι μόδες κ.λπ διαμορφώνουν τα πάντα. Η αισθητική σου μπορεί να συμπίπτει με κάποιων ανθρώπων αλλά παραμένει ευμετάβλητη και υποκειμενική σε μεγάλο βαθμό. Και το ότι δεν είσαι η Τζολί η οποιαδήποτε άλλη δεν συνεπάγεται ότι δεν είσαι όμορφη. Με μεγάλα, μικρά, κρεμασμένα ή καθόλου βυζιά. Το πρόβλημα είναι ο μαλάκας που ξερογλείφεται με τη Γιόχανσον και όχι εσύ που δεν είσαι αυτή. Πες μου ρε Αμπά, λέω μαλακίες; Δεν μπορώ αυτό το τροπάριο “δεν είμαι η τάδε, αλλά δεν είσαι και συ ο δείνα”, ηχεί στα αυτιά μου σαν “ναι σκατά είμαι εγώ, αλλά και συ σκατά είσαι όποτε εγώ σου αντιστοιχώ”. (Υ.Γ. ξέρω πόσο αλληλένδετα είναι όλα αυτά με πατριαρχία και τα συναφή)
– δνοφερόν

Οι διάσημοι και εμφανίσιμοι (που είναι συνήθως και πλούσιοι, και ισχυροί) όντως ανήκουν στην κορυφή μιας κοινωνικά κατασκευασμένης ιεραρχίας, την οποία όντως αποδεχόμαστε. Υπάρχουν όντως κάστες, και όντως υπάρχουν κοινωνικές και ταξικές αντιστοιχίες στα ζευγάρια, οι οποίες πάρα πολύ δύσκολα ξεπερνιούνται, και όταν ξεπερνιούνται, συνήθως αυτό γίνεται με μεγάλο κόστος.
Το να μην σου αρέσει κάτι δεν είναι ισοδύναμο με το να μην υπάρχει. Το σύστημα ισχύει ανεξάρτητα από το αν σου αρέσει ή αν το δέχεσαι εσύ προσωπικά. Ιστορικός δεν είμαι, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ μια εποχή της ανθρωπότητας χωρίς καμία ιεραρχία. Όταν κάποιος λέει «αν θέλεις την Τζολί πρέπει να είσαι ο Πιτ» δεν εννοεί μόνο την ομορφιά. Εννοεί και την θέση, και τα λεφτά, και την εξουσία που συνεπάγεται.

Τέλος, όπως και να το κάνουμε, άσχετα με τον καπιταλιστικό τρόπο ιεράρχησης, υπάρχουν άνθρωποι με περισσότερα χαρίσματα από άλλους, και μερικοί είναι τόσο χαρισματικοί, που πραγματικά ξεχωρίζουν. Είναι γεγονός, δεν γίνεται να λέμε ότι όλοι είναι το ίδιο ικανοί, έξυπνοι, αφού τι να κάνουμε, δεν είναι έτσι. Δεν είναι ωραίο να λέμε ότι κάποιος δεν αξίζει πολλά, αλλά αν δεχόμαστε ότι κάποιοι ξεχωρίζουν, ε τότε, μοιραία κάποιοι κατατάσσονται κάπου χαμηλότερα. Η εμμονή στην εξίσωση προς κάποιον υποθετικό μέσο όρο δεν βοηθάει κανέναν. Είναι πολύ προς το συμφέρον μας να αναγνωρίζουμε τους περιορισμούς μας.

Αυτό που έχει να κάνει όντως με την πατριαρχία είναι να νομίζουν οι γυναίκες ότι όταν οι γκόμενοι τους σχολιάζουν άλλες γυναίκες με όρους εμφάνισης, διάσημες ή μη, δεν δικαιούνται να θυμώνουν. Νομίζουν ότι οι «κυρίες» δεν δείχνουν ενόχληση, ή είναι πολύ cool girls για να νοιάζονται. Κάτι τέτοιοι μιλάνε λες και οι γυναίκες είναι δείγματα σε βιτρίνα και αρκεί να αποφασίσουν να τις ευλογήσουν με τον Γιακουμή τους, οπότε το «πού πας ρε Καραμήτρο» είναι η απολύτως κατάλληλη απάντηση,

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News