Αγαπητή Άμπα, Ένας από τους μεγαλύτερους μου φόβους είναι ότι θα κάνω μωρό και δεν θα το αγαπώ. Πως ξέρουμε από πριν ότι θα αγαπάμε το μωρό μας; Αν μου βγει κακός άνθρωπος; Το γνωρίζω ότι και η ανατροφή και τα γονίδια παίζουν κάποιο ρόλο (το γνωστό Nurture Vs Nature) και η αλήθεια είναι ότι έχουμε πολύ καλόκαρδα παιδάκια στην οικογένεια μας αλλά και ένα πολύ κακό μωρό στην οικογένεια μας (υποψιαζόμαστε ότι μπορεί να είναι sociopath) που κακοποιεί παιδάκια, ζωάκια, δεν φαίνεται να έχει συναισθήματα εκτός αν νιώσει ότι δεν του έχεις ικανοποιήσει κάποιο χατίρι και τα μάτια του εκτοξεύουν κακία (είναι 3 αλλά έχει μάτια σαν μεγάλου κακού ανθρώπου – από αυτούς που θέλεις να αποφεύγεις στη ζωή σου). Αν είχα λοιπόν αυτόν για παιδί μου πιθανόν να μην τον αγαπούσα (το γνωρίζω ότι θα ξεσηκώσω αντιδράσεις αλλά είναι η αλήθεια). Είναι η μοναδική προϋπόθεση που έχω. Δεν με ενδιαφέρει πως θα είναι σε όλα τα άλλα πράγματα αλλά στην καρδιά/ψυχή όπως θες πες το θέλω να είναι καλόκαρδο/καλόψυχο. Δεν θέλω έναν ακόμη ένα κακό άνθρωπο στη ζωή μου και μάλιστα από αυτούς που δεν θα μπορώ να απομακρυνθώ από κοντά τους επειδή θα είναι παιδί μου. Δεν ξέρω καν αν έχω το δικαίωμα να βάζω αυτή την προϋπόθεση επειδή υποτίθεται τα μωρά μας τα αγαπάμε ανεξαρτήτως προϋποθέσεων. Και το άγχος μου Άμπα μου είναι αυτό. Αν κάνω μωρό και δεν το αγαπώ;
Είναι ένα ρίσκο που παίρνεις, όταν κάνεις παιδί. Μπορεί να συμβεί. Είναι πολλοί οι γονείς που δεν αγαπάνε τα παιδιά τους, χωρίς να είναι καν τέρατα τα παιδιά, με παιδιά εντελώς κανονικά, καλά παιδιά, μάλιστα. Μπορεί να συμβεί αυτό που φοβάσαι, αλλά μπορεί να γίνουν κι άλλα πολύ χειρότερα, που δεν φαντάζεσαι καν τώρα (όπως να είναι κακός άνθρωπος και να κάνει κάτι πάρα πολύ κακό σε έναν άλλον άνθρωπο). Μπορεί να συμβεί και κάτι άλλο που δεν σου περνάει από το μυαλό γιατί δεν έχεις αρκετή φαντασία. Να το αγαπήσεις πάρα πολύ, και να πεθάνει. Δεν μπορώ να σε καθησυχάσω. Δεν υπάρχουν εγγυήσεις. Δεν γίνεται να έχεις προϋποθέσεις, θα είσαι υπεύθυνη για όποιον άνθρωπο φέρεις στη γη, όπως κι αν είναι αυτός ο άνθρωπος. Αν δεν το αντέχεις, μην κάνεις παιδί – δεν υπάρχει άλλη λύση.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Μήπως διάβασες το ‘we need to talk about Kevin’ και σου γεννήθηκαν αυτες οι απορίες; 😛
Η πρώτη μου σκέψη…
Χα, κι εμένα! Βέβαια εγώ τον είχα κάπου βαθιά αυτόν τον φόβο και προ ταινίας (δεν έχω διαβάσει το βιβλίο). Ήταν λες και κάποιοι καλοί άνθρωποι πήγαν και έγραψαν βιβλίο/σενάριο ειδικά να με αποτελειώσουν!
Βέβαια στην ταινία φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο Κέβιν έγινε έτσι επειδή η μαμά του δεν τον ήθελε γιατί θεωρούσε ότι της κατέστρεψε τη ζωαρα που ομολογουμένως έκανε. Επίσης έχει μια φοβερή σκηνή που κοιτιουνται μάνα και παιδί με δολοφονικό βλέμμα, η μαμά δηλαδή κοίτα δολοφονικά. Ωραία ταινία!
Σχετικα με το ποιος ευθύνεται για τον Κεβιν, το βιβλίο έχει έναν ενδιαφέροντα επίλογο της συγγραφέως. Λέει ότι τα μισά γράμματα που λάμβανει υποστηριζουν αυτό που λες κι εσυ, ότι η ιδια η ηρωίδα ευθύνεται για το πώς κατέληξε το παιδί της γιατί δεν το αγάπησε ποτέ . Τα αλλά μισά τη συμπονούσαν γιατι το παιδί της γεννήθηκε psychopath κι αυτή είδε το πρόβλημα εγκαίρως αλλά δε μπόρεσε να κάνει τίποτα να το βοηθήσει. Εγώ όταν διάβαζα το βιβλίο έκλινα προς το δεύτερο, ότι το παιδί ήταν έτσι από φυσικού του. Και αν ευθύνεται κσποιος θεωρώ ότι ειναι ο πατέρας… Διαβάστε περισσότερα »
Την ταινία την είδα και τη βρήκα ενδιαφέρουσα, το βιβλίο όσο το διάβαζα με αγχωνε, οπότε το άφησα. δεν ξέρω ποιος φταίει, μάλλον κανένας. Η μάνα δεν το ήθελε το παιδί, αλλά προσπάθησε να είναι μια καλή μαμά. Αυτό δεν έγινε ένα καλό παιδί Παρ,ο,τι είχε τα φόντα να γίνει. Πιο πολύ πιστεύω ότι φταίει το παιδί κ η μάνα είχε καταλάβει τι συμβαίνει.
Πάντως, διαβάζοντας την ερώτηση κ γω το βιβλίο σκέφτηκα.
Εμένα η πρώτη μου σκέψη ήταν “Το πέμπτο παιδί”, της Ντόρις Λέσινγκ, που είναι, νομίζω, μακράν το πιο άσχημο βιβλίο που έχω διαβάσει.
Πω πω τι μου θύμησες τώρα. Ήταν και μια έκδοση της κατάρας τύπου εφημερίδας, το είχα διαβάσει και μου είχε πιαστεί η ψυχή.
Κι εγώ αυτή την έκδοση έχω διαβάσει. Μου ήταν τόσο δυσάρεστο, που ένιωσα θυμό για τις ώρες που σπατάλησα διαβάζοντάς το. Τώρα Λουίζ, να ξέρεις, θα μπω να διαβάσω κριτικές στο goodreads, γιατί εγώ δεν κάθισα ποτέ να σκεφτώ τι ακριβώς δεν μου άρεσε. Πάντως θα το ομολογήσω, δεν έχει υπάρξει άλλο βιβλίο να μου προκαλέσει τόσο έντονα αρνητικά συναισθήματα και να αντιπαθώ τόσο όλους μα όλους τους χαρακτήρες.
Ο Κέβιν, παρότι εξαιρετικά επιτυχημένο βιβλίο, δεν είναι καμμιά πιστή αναπαράσταση της πραγματικότητας ούτε και πραγματική ιστορία. Είναι μια ενδιαφέρουσα οπτική της Λίονελ Σρίβερ που παρουσιάζει τα πράγματα από μία και μόνο πλευρά, την πλευρά της μητέρας. Αυτό είναι εσκεμμένο, μην έχοντας πρόσβαση στις οπτικές των άλλων αρχίζεις να βλέπεις κι εσύ ως αναγνώστης τα πραγματα απ’ αυτήν την πλευρά παρόλο που είναι εξαιρετικά μερική. Και το πρόβλημα μ’αυτή την οπτική είναι ότι παρουσιάζει τον Κέβιν ως δαίμονα! Συνήθως τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα στη ζωή. Για να επανέλθω στο θέμα: μήπως παίρνεις μια πιθανή (αλλά και λίγο απίθανη)… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω ότι όταν ένα τρίχρονο βασανίζει ζωακια και άλλα παιδάκια, τότε κάτι πολύ κακό του συμβαίνει του παιδιού αυτού.
Γενικά αγαπάτε τα παιδιά σας, μιας και τα κάνετε. Δε φταίνε ούτε τα παιδιά, ούτε οι άλλοι αν δεν ικανοποιήθηκαν οι προσδοκίες σας. Αλλιώς ας παίρνατε αμάξι ξέρω ‘γω.
Συμφωνώ απόλυτα με τη Λένα, όπως επίσης θα σε συμβούλευα εαν έχεις επαφές με τους γονείς του 3χρονου να τους πεις να πανε το παιδί σε ψυχολόγο. Τώρα που είναι νωρίς
Αχ, μακάρι να ήταν τόσο απλό, Φωτεινή. Είναι πολύ απλουστευμένο το “καλόψυχος άνθρωπος”, έτσι κι αλλιώς. Είμαστε πολύ πιο περίπλοκοι από αυτό, όλοι μας.
Διαφωνώ. Υπάρχουν οι ατόφια καλοψυχοι άνθρωποι όπως και ατόφια κακόψυχοι (σε απλούς “λαϊκούς” όρους που όμως μια χαρά αποδίδουν το νόημα). Βέβαια και οι μεν και οι δε μπορεί να εκδηλώσουν προβληματικές συμπεριφορές -όπως όλες οι προσωπικότητες έχουν τα τρωτά τους σημεία- αλλά αυτό δεν αναιρεί το διαχωρισμό. Και είναι λάθος να τους βάζουμε όλους στο ίδιο καζάνι υπό το άλλοθι της πολυπλοκότητας, γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι πραγματικά επικίνδυνοι και πηγές δυστυχίας για το κοινωνικό σύνολο και πρέπει να μπορούν να αναγνωρίζονται ως τέτοιοι.
Δεν ισχύει πάντα αυτό Φωτεινή. Όπως έχει πει η Λένα, τα παιδιά έρχονται με προεγκατεστημένο λογισμικό σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αφήνω απ’έξω τις περιπτώσεις που υπάρχει κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα αλλά και πάλι, υπάρχει απλά η περίπτωση οι γονείς να μην συμπαθιούνται με το παιδί, να μην ταιριάζουν καθόλου σαν χαρακτήρες. Δεν είναι και τόσο σπάνιο να συμβεί.
Τώρα εμένα μου θύμισες την ιστορία με το σκεπαρνοσκοτωμένο.
Ξέρεις, που κλαίγανε το παιδί που ΑΝ πάει στο κελάρι, όπου κρέμεται ένα σκεπάρνι από ταβάνι και ΑΝ κοπεί το σχοινί που το κρατάει και ΑΝ είναι το παιδί από κάτω και ΘΑ του πέσει στο κεφάλι και ΘΑ σκοτωθεί και να κλάμα γοερό για το αδικοχαμένο το σκεπαρνοσκοτωμένο το παλικαράκι.
Από τη μία, ναι. Δηλαδή από τη μία μου έρχεται να της πω “μωρέ δεν είναι και κανένα δυσπρόσιτο στάνταρ, ε σ’ εσάς θα λάχει ο εκ γενετής sociopath”; Από την άλλη όμως… Όλοι κάνουν παιδιά με την αόριστη βεβαιότητα ότι θα βγάλουν, πώς να το πω, “συνηθισμένα” παιδιά, με τις νορμάλ δυσκολίες που έχει το μεγάλωμα και του πιο καλόβολου παιδιού. Είναι όμως πολλά τα παιδιά που δεν είναι έτσι. Όχι συνήθως με τον τρόπο ειδικά που το φοβάται η γράφουσα, να γεννήσεις τον Damian, αλλά υπάρχουν παιδιά πολύ δύσκολα, παιδιά με χρόνιες παθήσεις, με σοβαρές μαθησιακές δυσκολίες, παιδιά… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν διαφωνώ κάπου, πολύ συμφωνώ μάλιστα με όσα λες, αλλά ας γίνω σαφέστερη για την παράθεση της ιστορίας που έκανα: Προσωπικά αυτός ο τρόπος σκέψης (της γράφουσας) με παραλύει. Δεν μπορώ να υπεραναλύω κάθε πιθανό σενάριο (ιδίως το πολύ κακό σενάριο) για όποια επιλογή πρέπει να κάνω. Αυτό δεν σημαίνει γιόλο και όλα στον αέρα, αλλά να, πάντα μπορεί κάτι να πάει στραβά, απόλυτα στραβά. Δεν έχουμε πουθενά σχεδόν τον έλεγχο. Δηλαδή απλώς βγαίνεις από το σπίτι και υπάρχει πάντα η πιθανότητα να μην γυρίσεις. Τι κάνεις; Μπορείς να μην βγεις, μπορείς να βγεις, μπορείς να βγεις και να τρέμεις… Διαβάστε περισσότερα »
Λυπάμαι ειλικρινά για την απώλειά σου. Εύχομαι να έχεις πάντα δύναμη.
Κι εγώ επίσης συμφωνώ σε αυτό που λες, και ασφαλώς η ώριμη περίσκεψη πριν από μια απόφαση δεν πρέπει να καταλήγει σε καταστροφολογία που παραλύει. Εκτός από την περίπτωση του να φέρεις έναν άνθρωπο στον κόσμο, δεν ξέρω, εκεί δικαιολογώ κάθε πιθανή ανάλυση, γιατί είναι ευθύνη για την ζωή άλλου και είναι κάτι που εκ των υστέρων δεν αλλάζει, σε αντίθεση με γάμους, δουλειές και μετοικήσεις.
Και να τα σκεφτείς τι θα καταφέρεις; Είναι τόσο θεωρητικό αυτό! Ούτε που ξέρω πού βρήκα δυνάμεις όταν έκανα ένα “ασυνήθιστο” παιδί. Δεν είναι δυνατόν να “τα σκεφτείς” αυτά σε σωστή βάση, δεν είναι ρεαλιστικό, μην τρελαθούμε. Εγώ θα πρότεινα να μην τα σκέφτεται κανείς αυτά, τσάμπα ενέργεια. Το μότο μου ειναι we’ll cross that bridge when we get to it.
Συγγνώμη που είμαι αναίσθητη, αλλά στο “έχουμε ενα πολύ κακό μωρό στην οικογενειά μας” σκεφτηκα κατι σε evil genius baby σαν τον Stewie απο το Family Guy και μ’επιασε νευρικό γέλιο.
Αυτό το ‘τα μάτια του εκτοξεύουν κακία’, με κουφανε τελείως.
Ομολογώ κι εμένα. Δλδ, ναι, το να βασανίζει ζωάκια κι άλλα παιδιά είναι πολύ κακή ένδειξη. Αλλά μάτια που εκτοξεύουν κακία; Ποιος είναι, ο Τσάκι;
Καλέ κι εγώ το εχω δει αυτό το βλέμμα σε γριά στο σουπερμάρκετ. Τη σταμπαρω, φρικαρω και μετά από 5 λεπτά παραλίγο να συγκρουστούν τα καροτσια μας σε μια απότομη στροφή. Ε εκεί μου εσκασε μια χαμογελάρα και ειπα ιδέα μου θα ήταν (δεν ήταν :p)
Αυτό για να είμαι ειλικρινής δεν το σκέφτηκα ποτέ, μα ποτέ, και αυτό όχι γιατί θεωρώ δεδομένο πως το παιδί μου θα είναι καλός άνθρωπος αλλά θεωρούσα δεδομένο πως όπως και αν είναι εγώ θα το αγαπώ και θα είμαι δίπλα του. Η αλήθεια όμως βρίσκεται στην απάντηση της Λένας, δεν υπάρχουν εγγυήσεις για τίποτα, οπότε αν δεν είσαι σίγουρη για εσένα μην κάνεις παιδί. Αν ένα τρίχρονο είναι έτσι όπως περιγράφεις παραπάνω , θα πρέπει να ψάξετε να δείτε τι συμβαίνει με το περιβάλλον που μεγαλώνει, αδυνατώ να πιστέψω πως ένα παιδί στα τρία του κακοποιεί ζώα γιατί είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Mitsi, συμφωνώ απόλυτα με αυτο που λες, και είναι μεγάλο ταμπού να το λες. Είναι τόσο βαθιά η πεποίθηση ότι η μάνα φταιει για όλα (τώρα πρόσφατα εγινε το “οικογένεια”) που πέφτουν να σε φάνε όταν λες αυτό που είναι επιστημονικά΄αποδεκτο, ότι οι άνθρωπος ΔΕΝ γεννιέται λευκός καμβάς.
Mitsi, αμέσως μου ήρθε στο μυαλό αυτό το άρθρο, πραγματικά συγκλονιστικό. Μεγαλούτσικο αλλά αξίζει το χρόνο να το διαβάσει κανείς:
https://www.theatlantic.com/magazine/archive/2017/06/when-your-child-is-a-psychopath/524502/
Οντως τρομερα ενδιαφερον – απο την αλλη οι sociopaths ειναι δυστυχως παντου γυρω μας και συνηθως δεν γινονται serial killers… σε ορισμενες δουλειες they thrive as well…
Μα εννοείται πως υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις, φυσικά , νομίζω όμως πως πιο πιθανό είναι το σενάριο να υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο περιβάλλον το οποίο ζει και κινείται το παιδί από ότι να είναι ψυχοπαθής (καθαρά προσωπική μου άποψη αυτό, δεν το βασίζω σε κάποιο επιστημονικό δεδομένο- ενδεχομένως να είναι και λάθος) . Φυσικά όμως μπορεί να ισχύει το δεύτερο , δεν το συζητώ αυτό, δεν το αποκλείω. Επειδή μάλλον όμως παρεξηγήθηκε το ποστ μου , σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω πως το παιδί γεννιέται λευκός καμβάς, αντιθέτως, πιστεύω πως το κάθε παιδί έχει τον δικό του χαρακτήρα, την… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω ο sociopath επηρεάζεται και από το περιβάλλον (όταν λέμε περιβάλλον δεν εννοούμε ότι η μαμά του τον άφησε με κλαίει εννοούμε γονιός παραβατικός μεγάλωμα στο δρόμο κλπ). Αυτό που περιγράφεις κι εσύ και η κοπέλα της ερώτησης είναι ο psychopath. Και έχω ακούσει πολλούς ψ να λένε ότι αυτές οι περιπτώσεις (νομίζω διαταραχές β πλέγματος λέγονται) είναι ανίατες (δεν επιδέχονται ψυχοθεραπείας ή φαρμακευτικής αγωγής). Οι άνθρωποι αυτοί έχουν απλά γεννηθεί με άλλη καλωδίωση στον εγκέφαλό τους. Και ναι είναι ο,τι πιο τρομακτικό και να μην σου τύχει…
Πραγματι τα παιδια ειναι λαχειο που τυχαινει οπως αλλωστε και οι γονεις.
Αν δεν εισαι ετοιμη να δεχτεις καθε πιθανο σεναριο και τις επιπτωσεις του τοτε μην κανεις, αν δεν σκοπευεις να εισαι βραχος λογω ιδιοσυγκρασιας.
Τα παιδια δεν τα επιστρεφουμε.
Μακαρι οι ανθρωποι να ηταν τοσο συνειδητοποιημενοι οσο εσυ οταν αποφασιζουν να κανουν παιδια.