Γεια σου Α μπα μου. Θα θελα να ζητήσω τη γνώμη σου για ένα πρόβλημα που αφορά μια πολύ καλή μου φίλη. Η φίλη αυτή στα mid thirties της αποφάσισε να χωρίσει από έναν υπερδεκαετή γάμο. Λόγοι χωρισμού κατά την ίδια το σεξουαλικό και η έλλειψη δυναμισμού του συζύγου, ο αδύναμος χαρακτήρας, η έλλειψη αυτοπεποίθησής του, που την είχε κουράσει πολύ. Αφού χωρισε δήλωσε πως αυτά τα προβλήματα υπήρχαν από την αρχή σχεδόν του γάμου αλλά δεν αποφάσιζε να δώσει ένα τέλος γιατί ο σύζυγός της ήταν πολύ καλό παιδι κλπ (όντως ειναι). Βγαίνοντας από αυτή τη σχέση τα έφτιαξε κατευθείαν με έναν τύπο από τη δουλειά της που την πολιορκούσε για μια τετραετία και αυτή δεν του έβαζε όρια προφανώς. Ο τυπάς αυτός 18 χρόνια μεγαλύτερος, παντρεμένος με παιδιά, με αδυναμία στο ποτό και στις νεαρές γυναίκες. Πολύ δυναμικός, στα δικά μου μάτια υπομανιακός, στα δικά της πολύ γοητευτικός. Μετά από ένα χρόνο τη χωρίζει αυτός. 2 είναι τα ερωτήματά μου: 1. Αν και πηγαίνει σε ψυχολόγο από το διαζύγιο και μετά, τη βλέπω να βυθίζεται όλο και πιο πολύ σε θλίψη (μετά τον 2ο χωρισμό) και ανησυχώ. Ήταν πάντα ένας πολύ ενεργητικός και χαρούμενος άνθρωπος, το βρίσκω λογικό να συνειδητοποιεί τώρα τα πράγματα που έχουν συμβεί, έχω αρχίσει και σκέφτομαι την πιθανότητα να ξελογιαστηκε απ τον άλλον και γι αυτό να χωρισε, αλλά το να την ακούω και να μου βγάζει τόση πολλή θλίψη το θεωρώ πια στο όριο του αρρωστημένου. Υπάρχει και ένα ιστορικό αυτοκτονίας στην οικογένεια που μπορεί ίσως να είναι άσχετο αλλά δεν το ξεχνώ. Υπάρχει περίπτωση να έχει ξεκινήσει κάποια κατάθλιψη και η ψυχολόγος να μην τη στέλνει σε ψυχίατρο για να μη χάσει την πελάτισσα; Δεν είναι ότι ξεχνάει να πλυθεί ή να φροντίσει τον εαυτό της αλλά μπορεί να είμαστε μαζί για 4 ώρες και να είναι βαριά δυσθυμη και χωρίς υποψία χαμόγελου από την αρχή μέχρι το τέλος. Κι αυτό συμβαίνει 4 μήνες τώρα. 2. Έχει 2 γονείς που τους λατρεύει και τη λατρεύουν. Οι γονείς της την είχαν πάντα καλομαθημενη, της τονωναν πάντα την αυτοπεποίθηση, της δημιουργούσαν την αίσθηση ότι είναι κάτι ξεχωριστό. Δεν είναι κακό αυτό απλώς κατά τη γνώμη μου όλοι έχουμε και ελαττώματα στον χαρακτήρα μας και οι γονείς της δεν τα έβλεπαν ποτέ με αποτέλεσμα η κοπέλα να μην έχει σκεφτεί ποτέ ότι μπορεί να κάνει κι αυτή λάθη, νομίζει πως είναι κάτι πολύ ξεχωριστό (όλοι είμαστε και αυτή όντως είναι μια καλλιεργημένη, όμορφη, καλοψυχη γυναικα) αλλά ρε παιδί μου δεν είσαι μόνη σου σ αυτό τον κόσμο! Την έκαναν μια καλοψυχη ψωναρα. Οι γονείς αυτοι λοιπον επειδή πίστευαν πως το παιδι τους είναι σούπερ έξυπνο ώριμο και αλάνθαστο της έδωσαν από τα 18 το μερίδιο της περιουσίας που της αναλογούσε, γεγονός που οδήγησε κατά τη γνώμη μου στην ψευδη μακροημέρευση του γάμου της. Γιατί τα οποια προβλήματα όταν τεθούν σε πραγματικές βάσεις φαίνονται πιο εύκολα, όταν καλύπτονται από μια οικονομική ευμάρεια κρύβονται κάτω απ το χαλί. Σ αυτό το πλαίσιο οι γονείς της παρόλο που είχαν υποψιαστεί πως ο γάμος έχει προβλήματα δεν της έλεγαν κουβέντα, απλώς παρακολουθούσαν από μακριά με ανησυχία. Για να μη γινουν παρεμβατικοι, 10 χρονια δεν της μιλησαν καθόλου. Το θεωρείς αυτό σωστο; έχεις πει πολλές φορές πως από τα 18 και μετά είσαι πλήρως ανεξάρτητος, αυτό τι σημαίνει, πως δεν κάνεις λαθη και πως οι γονείς δεν πρέπει να παρεμβαινουν; ποια η διαφορά από τα 17 στα 19 πχ. Πάλι μικρός δεν εισαι; Και στα 25 δεν έχεις ανάγκη από συμβουλή ανθρώπου που σε αγαπαει; Προέρχομαι από μια οικογένεια με την οποία εχω αποξενωθει λόγω παρεμβατικοτητας γονέων κ θα ημουν η τελευταια που θα υποστηριζε κατι τετοιο αλλά σε αυτή την περίπτωση θεωρώ πως οι γονείς θα έπρεπε να είχαν παρεμβει, θα έπρεπε να την είχαν κουβεντιασει έστω με το ζόρι. Ξανά και ξανά. Τι πιστευεις;
– Friends
Πιστεύω ότι δεν είναι σωστό να συζητάμε τη ζωή ενός τρίτου ανθρώπου μέσω από τα λόγια κάποιου άλλου. Μπορεί να έχεις δίκιο σε κάποια από αυτά που λες, αλλά είναι αδύνατον να αφαιρεθούν οι δικές σου προκαταλήψεις, οι δικές σου προβολές, οι δικές σου ελλείψεις σε αυτό που βλέπεις, σε αυτό που είσαι σε θέση να δεις. Το βλέπεις από το πρίσμα σου. Είναι φίλη σου και όσο πιο πολύ φίλη σου είναι, τόσο πιο απίθανο να την βλέπεις αντικειμενικά. Ακριβώς γι’αυτό υπάρχουν ψυχολόγοι.
Μου φαίνεται πολύ τραβηγμένο από τα μαλλιά να υπάρχει ψυχολόγος που έχει πελάτη με αυτοκτονικές ιδέες και δεν τον παραπέμπει σε ψυχίατρο για να μην τον χάσει από πελάτη. Αν αυτοκτονήσει, τότε σίγουρα θα τον χάσει από πελάτη. Είναι αντίστοιχο του να μην γινόμαστε δωρητές οργάνων για να μην μας σκοτώσουν οι γιατροί στο νοσοκομείο.
Δεν είναι ασυνήθιστο να ξεκινάει κανείς θεραπεία και να γίνεται «χειρότερα» στα μάτια των άλλων. Κατά πάσα πιθανότητα είναι χειρότερα, αλλά επειδή αρχίζει να βλέπει πράγματα που πριν δεν έβλεπε, και αυτό δεν την κάνει καθόλου χαρούμενη. Έχει περάσει ένα διαζύγιο και μια πολύ γερή χυλόπιτα, πάνω στην οποία ίσως βάσιζε την ευτυχία της, και αν έχει αρχίσει να καταλαβαίνει τι έχει κάνει όλα αυτά τα δέκα χρόνια, μάλλον είναι αναμενόμενο να είναι χάλια.
Και τώρα στην ερώτηση. Μεταξύ του παρεμβατικού γονέα και αυτού που δεν βγάζει μιλιά επί δέκα χρόνια για να μην φανεί παρεμβατικός υπάρχουν πολλά ενδιάμεσα στάδια. Δεν έχω πει ότι μετά από τα 18 χρόνια είσαι πλήρως ανεξάρτητος. Έχω πει ότι είσαι ενήλικας, άρα ως ενήλικας πρέπει να φέρεσαι, κι ένα μέρος αυτής της ευθύνης είναι να μην κατηγορείς τους γονείς σου για ό,τι δυσάρεστο σου έχει συμβεί ποτέ. Αλλιώς οι γονείς σου θα το χρησιμοποιούν εναντίον σου και αντί να σου ζητήσουν συγνώμη, θα σου λένε κι από πάνω τι να κάνεις.
Αλλά σαν τι να της έλεγαν δηλαδή; Ήξερε τα προβλήματα από την αρχή, και έμεινε μαζί του δέκα χρόνια επειδή ήταν καλό παιδί. Δεν ήταν ότι υπήρχε κάτι που δεν ήξερε. Να έπαιρναν την ευθύνη πάνω τους για το διαζύγιο; Αυτό μόνο μόνη της έπρεπε να το αποφασίσει, δεν γίνεται να πάρεις το ρίσκο να ακούσεις «εσύ μου είπες να χωρίσω».
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
#Αναρχία στον Άγιο Βαλεντίνο! Ούτε μια ερώτηση αγάπης- καψούρας -χωρισμού σήμερα 🤘
Κι όμως μου έχει τύχει η ψυχολόγος μου να μην με στέλνει σε ψυχίατρο και να προσπαθεί να με βοηθήσει να νιώσω καλύτερα με τις κρίσεις πανικού μου, ώσπου έφτασα σε σημείο να καταρρεύσω και πήγα μόνη μου. Οι προτάσεις της για να σταματήσω την κρίση πανικού την ώρα που μου συνέβαινε, ήταν να χτυπήσω παλαμάκια μια φορά και να πω στον εαυτό μου σταμάτα να το σκέφτεσαι! Δεν έπιασε…
Η κατάθλιψη είναι ένα ελάττωμα στη χημεία, όχι στον χαρακτήρα.. όπως κι άλλες ψυχικές ασθένειες..
Η κατάθλιψη θέλει φαρμακευτική αγωγή. Οι κρίσεις πανικού επίσης. Η ψυχολόγος σου ήταν για τα πανηγύρια (και άκρως επικίνδυνη).
Εντελώς καλοπροαίρετα η κατάθλιψη μόνο με φαρμακευτική αγωγή αντιμετωπίζεται; Η χρόνια; Ή γενικά;
Επίσης ελάττωμα στην χημεία;
Κάποιος ειδικός ας απαντήσει pls
Δεν είμαι ειδικός.. Η δική μου ήθελε αγωγή φαρμακευτική και ψυχοθεραπεία μαζί. Γνωρίζω πως υπάρχουν περιπτώσεις που αρκεί η ψυχοθεραπεία, άλλες περιπτώσεις θέλουν συνδυασμό. Καθαρά εμπειρικά μιλάω, όχι σαν ειδικός.
Αν γνωρίζεις αγγλικά:
https://www.nimh.nih.gov/health/topics/depression/index.shtml
Ευχαριστώ! 🙂
Αναλόγως, αν μιλάμε για μειζονα καταθλιψη χρειάζεται αγωγή ναι. Υπάρχουν περιπτώσεις καταθλιψης διαχειρίσιμης από ψυχολόγους. Υπάρχουν κριτήρια για να πεις αν είναι ο άνθρωπος επικίνδυνος για τον εαυτό του κι αν αυτά πληρούνται προφανώς και τον κάνεις παραπομπή σε ψυχίατρο την ίδια κιόλας στιγμή.
Major, σε αυτό που λες έχω να προσθέσω παρόμοια εμπειρία. Παλεύω με κατάθλιψη από την εφηβεία μου- χωρίς βέβαια να το γνωρίζω. Όταν αποφάσισα να πάω θεραπεία (28), έμεινα για 4 χρόνια με 2 θεραπευτές που με αντιμετώπισαν έτσι ακριβώς. Στα αλήθεια, περισσότερη βλάβη μου έκαναν, και ειδικά με την τελευταία μου, έχω θυμώσει. Για δυο χρόνια πήγαινα κάθε βδομάδα για να λέμε τα ίδια, με εμένα να της λέω λόγια “Δεν μπορώ να πάω παραπέρα-δεν βοηθιέμαι”. Με αυτοκτονικές σκέψεις καθημερινά, μοναξιά, πόνο και σκοτάδι. Ούτε με βοηθούσε, ούτε μου έλεγε να πάω σε έναν άλλο ειδικό. Με κρατούσε εκεί… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν ξέρω αν απαντάς σε μένα, όπως και να χει, κι εγώ χαίρομαι που βρήκες το δρόμο σου! Το ότι μιλάμε σήμερα γι’ αυτά τα πράγματα, είναι πολύ ελπιδοφόρο για μένα.. όχι άλλο στίγμα..
Σε εσένα απαντάω, not today. Σε αποκάλεσα Major εξαιτίας του avatar σου, το οποίο μου αρέσει πολύ. 🙂
μόνο μπράβο θα σου πω, βρε συ Bishō no Teresa, να σου πηγαίνουν όλα καλά!
Ευχαριστώ πολύ Φούστα! Ανταποδίδω και σε σένα την ευχή σου!
Εγώ δεν κατάλαβα, υπάρχει ερώτηση; Ή απλώς να εδώ τα λέμε κάτσε να σας πω τι έπαθε η φίλη μου; Να βγάλω καφέ και κουλουράκια;
“Για να μη γινουν παρεμβατικοι, 10 χρονια δεν της μιλησαν καθόλου. Το θεωρείς αυτό σωστο;”
όχι καλέ δεν το θεωρώ σωστό απαράδεκτοι οι γονείς, άκου να δεις 😛
Αν έχεις, παρ’ όλα αυτά, καφέ και κουλουράκια μαζί με τσάι και συμπάθεια, εγώ είμαι μέσα.
έχω, αλλά τα βγάζω ένα ένα για να μη μείνουν και τα πετάξω
είναι καβουρδισμένα τουλάχιστον;
Τι; Θα έρθεις κι εσύ; Α πολλοί μαζεύεστε φέρτε ο καθένας το κουλουράκι του
Λατρεύω το από που ξεκίνησε αυτό το thread και που πηγαίνει. 😂😂😂
Άμα είναι έτσι, άστο, τσιγκουνιές δε θέλω, ένα ρημαδοκαφέ είπαμε να πιούμε.
να τον φέρεις από το σπίτι σου τον καφέ
Να είστε καλά έσκασε το χειλάκι μας πρωί πρωί 😂
Πες τα, χρυσόστομη!
Μήπως μιας και μεσημέριασε και μαζευτήκαμε και πολλοί να παραγγείλουμε καμία πίτσα;;;
Δεν εχω εμπειρια απο ψυχολογους, αλλα εχω απο γιατρους
κανενας γιατρος δεν με παρεπεμψε σε αλλη ειδικοτητα γιατρου, αλλα με βγαζανε και τρελη η εμμονικη αν επεμενα.
πχ ειχα παει (κακως) σε παθολογο για εναν επιμονο βηχα. Οχι μονο δεν εγινα καλα.. οχι μονο με εβγαλε τρελη.. Τελος παντων.. ευτυχως μου κοψε να παω σε πνευμονολογο για να μαθω οτι εχω ασθμα.
Και εχω αλλα δυο παραδειγματα απο αλλους γιατρους
μην θεωρεις κανεναν αυθεντια..
Kαι εγώ θέλω να πω ακριβώς αυτό. Μη θεωρείτε κανέναν αυθεντία. Όλοι κρίνονται με βάση το αποτέλεσμα. Αν πας στον “καλύτερο γιατρό” ή στον “καλύτερο ψυχολόγο” και γίνεσαι όλο και χειρότερα, ε τότε έφυγες. Χθες. Ο άλλος, ακόμα και αν είναι η μεγαλύτερη φίρμα παγκοσμίως, σε ότι σε αφορά είναι κάποιος που τον πληρώνεις για να σε βοηθήσει με το θέμα σου. Εσύ έχεις την ευθύνη. Ξέρεις γιατί; Γιατί εσύ θα λουστείς στο τέλος τις συνέπειες σε όλο τους το μεγαλείο…
Αχ πίκρα… κι εγώ κάπως έτσι! Έχω πάει σε ΩΡΛ για ρινίτιδα, όλα εντάξει. Στη συνέχεια αρχίζει επίμονος βήχας, στην αρχή αδιαφορούμε, κρυωματάκι θα ‘ναι, συνεχίζει ο βήχας, πάω πάλι στον ΩΡΛ, μου δίνει ένα φάρμακο, τίποτα. Βήχω, βήχω, καταλήγω να κλειστώ στο σπίτι, αφού φοβόμουν να πάω θέατρο/σινεμά/τελικά οπουδήποτε (το βλέμμα συνεπιβατών μου στο λεωφορείο “ΙΙΙΙΟΥΥΥΥΥ ΤΙ ΕΧΕΙ ΑΥΤΗ, ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ” αξέχαστο), κάαααποια στιγμή πάω σε άλλον ΩΡΛ και με στέλνει όπως είμαι σε πνευμονολόγο. Κι έγινα καλά άμεσα, φοβερό; Μέχρι και σήμερα πάντως, μια δεκαετία μετά, ο φόβος μου για τις κρίσεις άσθματος είναι δυσανάλογος του… Διαβάστε περισσότερα »
“Μου φαίνεται πολύ τραβηγμένο από τα μαλλιά να υπάρχει ψυχολόγος που έχει πελάτη με αυτοκτονικές ιδέες και δεν τον παραπέμπει σε ψυχίατρο για να μην τον χάσει από πελάτη” Δεν υπάρχουν ανίδεοι ή ανήθικοι επαγγελματίες; Οι ψυχολόγοι δεν αποτελούν εξαίρεση. Δυστυχώς, όσες καλές εμπειρίες έχω τόσο σε πλαίσιο θεραπείας όσο και σε πλαίσιο επαγγελματικής συνεργασίας, άλλες τόσες κακές εμπειρίες έχω από ψυχολόγους και ψυχοθεραπευτές που προκειμένου να έχουν πελάτες, αναλαμβάνουν περιστατικά για τα οποία δεν είναι εκπαιδευμένοι και τα οποία, εάν υπήρχε σωστό επαγγελματικό πλαίσιο στην Ελλάδα, δεν θα μπορούσαν να αναλάβουν. Εγώ στη θέση της ερωτώσας θα παρέπεμπα τη… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ ότι αυτό με τον ψυχολόγο δεν είναι καθόλου τραβηγμένο από τα μαλλιά, ίσα-ίσα συμβαίνει μάλλον συχνότερα απ’όσο φανταζόμαστε. Σαφώς υπάρχουν οι σωστοί και ευσυνείδητοι επαγγελματίες που θέλω να πιστεύω ότι είναι η πλειονότητα, αλλά δυστυχώς υπάρχουν κι αυτοί που χαλάνε την πιάτσα. Και για να μη μιλάω αφηρημένα κι αόριστα, ας δώσω ένα τρανταχτό παράδειγμα που ξέρω εκ των έσω. Λοιπόν πολύ καλή μου φίλη πηγαίνει εδώ και καμιά 5ετία στον ίδιο ψυχολόγο. Βελτίωση δεν έχω δει ως εξωτερικός παρατηρητής για να είμαι ειλικρινής, αντιθέτως με τα χρόνια γίνεται πιο φοβική, πιο υπεραναλυτική, πιο δυσαρεστημένη από τη ζωή της.… Διαβάστε περισσότερα »
Ας αρχίσουμε από το τέλος. Τι θα έπρεπε να κάνουν οι γονείς της ? Να της βάζουν λόγια να χωρίσει ? Τους είχε πει ποτέ ότι αντιμετώπιζε προβλήματα στο γάμο της ? Αν όχι, τι να κάνουν δηλαδή, να της κάνουν ανάκριση με λάμπα, πες μας, είσαι καλά, αν δεν είσαι, χώρισε ? Μεγάλη κοπέλα ήταν και ναι, αυτή είχε τον έλεγχο της ζωής της. Σαν γονέας θα “ανακατευτώ” μόνο αν μου ζητήσει το παιδί μου τη βοήθειά μου. Αλλιώς το θεωρώ πολύ παρεμβατικό να μπω μέσα σε κάποιον γάμο, έστω και του παιδιού μου και να λέω την αποψάρα… Διαβάστε περισσότερα »
έλα ντε!τι επρεπε να λένε οι γονείς της; Αχ αγάπη μου, είναι κάπως φλώρος ο δικός σου, μήπως πρέπει να χωρίσεις;
Μήπως αυτή η θλίψη που λες οφειλεται στο γεγονός με όλα αυτά που προκύπτουν από τις συνεδρίες ? Ερχεται αντιμέτωπη ισως με αποφάσεις και συμπεριφορές που οδήγησαν στις σημερινές καταστάσεις και αυτό, πίστεψέ με, δε χωνεύεται καθόλου ευκολα…
Εάν πράγματι η ερωτώσα δεν κάνει λάθος, δεν είναι λογικό 1+ χρόνο με συνεδρίες και να βυθίζεται περισσότερο στη θλίψη. Η θλίψη όπως και ο θυμός είναι λογικός στα πρώτα στάδια της θεραπείας, εάν όμως επιμένει (σε βαθμό που να γίνεσαι δυσλειτουργικός) τότε πρέπει ο ίδιος ο θεραπευτής να ελέγξει μήπως συμβαίνει κάτι άλλο.
Διαβάζοντας το γράμμα σου βλέπω ότι κι εσύ ρίχνεις το βάρος της δυστυχίας σε όλους τους άλλους (στην ψυχολόγο, στον εραστή, στους γονείς της) εκτός από την ίδια. Η κοπέλα έκανε κάποιες επιλογές στη ζωή της, κάποιες βγήκαν σε καλό κάποιες όχι. Βρίσκω λογικό αυτή την περίοδο να είναι στα πατώματα (όχι ευχάριστο, αλλά αναμενόμενο). Πηγαίνει σε ψυχολόγο, έχει λεφτά, δουλειά, υποστηρικτικούς γονείς..θεωρητικά είναι σε ένα καλό μονοπάτι για να διαχειριστεί τα θέματά της. Τι άλλο να πούμε εμείς εδώ;
Δύο σχόλια απλά:
1.Κατά τη διάρκεια της θεραπείας, πολλές φορές βυθίζεσαι σε θλίψη. Αυτό δε σμηναίνει πως δε λειτουργεί ή ότι γίνεσαι χειρότερα ούτε ότι έχεις κατάθλιψη. Σημαίνει ακριβώς το αντίθετο: Πως έρχεσαι σε επαφή με το τραύμα σου κι ως εκ τούτου αρχίζεις να το επεξεργάζεσαι.
2.Οι γονείς που δεν παρεμβαίνουν δεν το κάνουν πάντα από διακριτικότητα. Να σου δείξω εγώ άπειρους που ωθούν τα παιδιά τους σε λάθος δεσμούς κι απεύχονται το χωρισμό τους για να μην είναι “μόνα τους” “διαζευγμένα” και λοιπά όμορφα.
Εγώ το’ χασα εκεί που είπε ότι επειδή της έδωσαν από νωρίς το μερίδιο της περιουσίας, γιαυτό κράτησε περισσότερο ο γάμος της. Τι σχέση έχει το ένα με το άλλο??? Ή μήπως η “έλλειψη δυναμισμού” και “αυτοπεοίθησης” του συζύγου, είναι κωδικός για να πει σε απλά ελληνικά άνεργο ρεμάλι που τον ζούσε με τα λεφτά της? Μιλήστε καθαρά βρε παιδιά να καταλαβαινόμαστε.