Πωπω Α,μπα! Μόλις έγινε κάτι και νομίζω ότι συνειδητοποίησα κάτι επειδή σε διαβάζω! Άκουσα μόλις το σύζυγό μου να λέει στην τρίχρονη κόρη μας, που φώναζε και γκρίνιαζε: «καλά είναι δυνατόν να φωνάζεις εσύ έτσι; μια τόσο όμορφη πριγκίπισσα; οι πριγκίπισσες δεν φωνάζουν έτσι! εσύ μια τέτοια κουκλίτσα κάνεις έτσι?» και σκέφτηκα «να το! Αυτό λέει η Αμπα! Με αυτό που της λέει της δείχνει τη θέση της: να είναι μια όμορφη πριγκίπισσα που δεν φωνάζει.» Αν δεν σε διάβαζα δεν θα είχα σκεφτεί απλά τπτ πάνω σε αυτό που άκουσα. Του το είπα μετά και συμφώνησε πως ήταν λάθος. Και συνειδητοποίησαμε μαζί πόσα τέτοια μας ξεφεύγουν και εκείνη τη στιγμή ρε γμτ δεν τα συνειδητοποιούμε! Αλλά αντιλήφθηκα ότι διαβάζοντάς σε τουλάχιστον έμαθα να τα εντοπίζω και μετά να τα αντιμετωπίζω καλύτερα. Να είμαι τύπου σε επιφυλακή. Καλά δεν λέω; Ή λέω τπτ λάθος; Αχ δεν ξέρεις πόσο συγκινήθηκα! Σε ευχαριστώ τόσο πολύ!
Κολλητήρι–
Καλά εγώ συγκινήθηκα πολύ περισσότερο. Αχ είδες πόσο υποσυνείδητα περνάνε αυτά τα μηνύματα στα κορίτσια; Οι «κουκλίτσες» δεν φωνάζουν, και μεγαλώνουν οι κουκλίτσες και τις χουφτώνουν στα λεωφορεία και παγώνουν και κλαίνε μετά μόνες τους. Αχ, μαύρισε η ψυχή μου, αλλά η αντίδραση σου μου έδωσε και πάλι ελπίδες. Να συνεχίσουμε να τα λέμε παιδιά ξανά και ξανά, γιατί αυτά μας βγαίνουν αυτόματα, χρειάζεται εγρήγορση για να τα αναγνωρίζουμε.
Όταν τα παιδιά κλαίνε και γκρινιάζουν, αναγνωρίζουμε τον λόγο για τον οποίο τσιρίζουν προσπαθώντας να βάλουμε μέσα στην πρόταση το συναίσθημα που πιστεύουμε ότι νιώθουν, πχ «θύμωσες που δεν σε αφήνω να κάνεις το τάδε, θα περιμένουμε μαζί μέχρι να σου περάσει ο θυμός». Όταν περάσει η κρίση (δεν επεμβαίνουμε καθόλου σε αυτό, είναι από αυτά που το παιδί πρέπει να μάθει μόνο του, το αγκαλιάζουμε μόνο αν το δέχεται), δίνουμε πολλά συγχαρητήρια που το παιδί κατάφερε να κουμαντάρει τα συναισθήματα του. Δεν υποτιμάμε το συναίσθημα, δεν το εκμηδενίζουμε, δεν λέμε στο παιδί ότι κάνει λάθος που νιώθει αυτό που νιώθει, δεν πατρονάρουμε, αλλά δίνουμε το μήνυμα ότι τα συναισθήματα πρέπει και να τα ελέγχουμε. Με τον καιρό το παιδί θα μάθει να συνδέει αυτό που νιώθει με λέξεις και σιγά σιγά θα αντικατασταθούν οι εκρήξεις συναισθήματος με τη γλώσσα και την επικοινωνία.
Θα ακουγόμαστε σαν ρομπότ για πολλά χρόνια, αλλά από όσα έχω διαβάσει, αυτή η αντίδραση μου φαίνεται η πιο λογική, και από την πολύ μικρή μου εμπειρία, είναι η πιο αποτελεσματική.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πω πω τι μου θύμισες!! Μικρή 5-6 χρονών στενοχωριόμουν, γιατί κάποιες συμμαθήτριες μου έλεγαν “ο μπαμπάς μου με λέει πριγκίπισσα” και ΄λέω δεν θα με αγαπάει ο δικός μου τόσο. Το είπα κάποια στιγμή που του είχα θυμωσει για άλλο λόγο και όταν ηρέμησα μου είπε: “Είσαι κανονικό κορίτσι, είσαι όμως έξυπνη και αν προσπαθήσεις πολύ στη ζωή σου θα γίνεις κάτι που θα είσαι υπερήφανη, ενώ οι πριγκίπισσες χρειάζονται ένα πρίγκιπα για να μη σταματήσουν να είναι πριγκίπισσες. Και οι πρίγκιπες δεν είναι κάτι ωραίο, είναι κάτι μαμάκιδες.” Δεν καταλάβαινα ακριβώς την έννοια της λέξης μαμάκιας, όμως με έπεισε… Διαβάστε περισσότερα »
Μιλάμε με ενέπνευσες ως πατέρα, μπράβο! Κλαπ κλαπ κλαπ
Μήπως να τα ξαναπείτε μια με τον μπαμπά εκ νέου και σε βάθος; Γιατί βλέπω την πριγκίπισσα Έλσα στην εικόνα που έχεις επιλέξει. 😇
Να πούμε ένα καλό λόγο και για το σύζυγο που κουβέντιασε και δέχτηκε το λάθος του αντί να βγάλει αντιδραστική άμυνα, δυστυχώς είναι συχνή συμπεριφορά.
Συμφωνώ κι εγώ. Ο σύζυγος θέλει επιβράβευση γιατί είναι ανοιχτόμυαλος.
Έχεις δίκιο. Μπράβο και στο σύζυγο. Κακώς τον παρέλειψα στο δικό μου σχόλιο.
Τέτοιοι γονείς είναι η ελπίδα! Δεν χρειάζεται να τα ξέρεις όλα αλλά να θέλεις να τα μάθεις ❤️
α να συμπληρωσω και κατι αστειο, η κορη μου εχει μαθει να ονομαζει τι νιωθει και να προσπαθει να το χειριστει και το εχει παει σε αλλο επιπεδο “μαμα μπαμπα θελω να μεινω λιγο μονη τωρα να ηρεμισω”(3 χρονων) και μπαπ η πορτα στις εκπληκτες μουριτσες μας αχαχαχα
Θεά η κόρη!
Χαχα τέλεια η μικρή! Μου θύμισε ένα άλλο τρίχρονο; τετράχρονο; που το έστειλε η μαμά του να μαζέψει το δωμάτιο του και να πλύνει χέρια και να φάει και στο δρόμο το πήρε αγκαλιά ο μπαμπάς του, οπότε του είπε κάτι του στυλ άσε με έχω δουλειές με φούντες.
αχαχαχα με φουντες?πεθανα αχαχαχα Η δικια μου εριξε κατα λαθος τα ποπ κορν της κατω (σπιτι) και οταν της ειπε ο μπαμπας της να τη βοηθησει να τα μαζεψουν του απαντησε “μπαμπα λυπαμαι δεν μπορω, ειναι ωρα να κοιμηθω”
Κι εκτός απ΄ αυτό, μεγαλώνουν νομίζοντας πως είναι πριγκίπισσες και όταν αποδεικνύεται πως δεν ισχύει παθαίνουν υπαρξιακό σοκ.
Είναι γνωστό σε όλους: «οι πριγκίπισσες δεν φωνάζουν και τα παλικάρια δεν κλαίνε!»
Τι όχι;
Χίλια μπράβο που το αναγνώρισες για αυτό που είναι, Κολλητήρι. Μάλλιασε η γλώσσα μου να εξηγώ στο συντρόφι μου γιατί δεν τα λέμε, και πόση ζημιά κάνουν. Επειδή φυσικά το είπα μια φορά γενικώς σε συζήτηση περί ανατροφής ανθρώπου, και όχι αμίλητης χαμογελαστής πριγκίπισσας (πωπω τουλάχιστον ποτέ δεν την αποκαλεί πριγκίπισσα, πάλι καλά!), στο εξής τα εντοπίζω όταν του ξεφεύγουν, οπότε συγχίζεται που τον διορθώνω. Πάντως βελτιώνεται και ξέρει πλέον πότε θα σηκώσω τα μάτια στο ταβάνι. Για τη γκρίνια και τα tantrums τού έχω εξηγήσει και πάλι την αντιμετώπιση που δουλεύει, αυτό ακριβώς που αναφέρει η Λένα. Επιβεβαιώνουμε το… Διαβάστε περισσότερα »
τέλειο αυτό που σε διορθώνει και στην περιγραφή η μικρούλα!
Κάπως αντίστοιχα αντιμετωπίζουμε τα tandrums/φρικαρίσματα της κόρης μας (οκ, τώρα που είναι 5 και κάτι δεν έχει ξεσπάσματα) και πολλές φορές μέσα στη φρίκη της και στα κλάμματα μου έλεγε “μαμά, έλα κάτσε να το συζητήσουμε”. “Παπαγάλιζε” δηλαδή αυτό που της έλεγα πάντα και φτάσαμε κάποια στιγμή να συζητάμε σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών και όχι να φρικάρουμε αμφότερες. Πολλοί με δουλεύουν που μιλάω έτσι στο παιδί ή καταφεύγουν σε εύκολες λύσεις (θα σου παρω σοκολάτα αμα δεν κλαις), αλλά ο τρόπος αυτός έχει καλά και μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.
Μπράβο Idril, το ίδιο θέμα έχω με το σύζυγο και τα tantrums. Θα του διαβάσω την απάντησή σου!
Τα αγόρια αυτό που εκπαιδεύονται να κάνουν κυρίως, είναι να μην κλαίνε. Και να μη μιλάνε για το πώς νιώθουν. Μου φαίνεται ότι είναι άδικο να ζητάμε από έναν άντρα που μεγάλωσε έτσι (το συνηθέστερο στην Ελλάδα), ως πατέρας να αλλάξει ξαφνικά και να μπορεί να μιλάει για συναισθήματα. Φυσικά το ίδιο συμβαίνει με πολλές μητέρες, που ως παιδιά υπέστησαν την ίδια καταπίεση. Θέλει χρόνο και φυσικά θέληση και φυσικά ανταμοιβόμαστε στο τέλος και βελτιώνονται οι σχέσεις μας, επειδή επικοινωνούμε καλύτερα. Στη δική σου περίπτωση Idril, ίσως ο άντρας σου εκνευρίζεται επειδή για εκείνον δεν είναι δεύτερη φύση αυτό που… Διαβάστε περισσότερα »
Πόντια θα συμφωνήσω μαζί σου για την πλειοψηφία, αλλά ο συγκεκριμένος λέει τι αισθάνεται. Αν είναι τόσο δυνατό που πνίγεται ή τον παίρνουν τα κλάματα, απαντά σε αυτό που ρωτάω με νεύματα μέχρι να ηρεμήσει και να το βάλει σε λέξεις. Δεν το αφήνει απλά να περάσει. Ούτε έμαθε ότι δεν πρέπει να κλαίει, έχουμε κλάψει πολλές φορές παρέα, πολύ απελευθερωτικό. Μπορεί όμως να με κοροϊδέψει όταν βάζω αισθηματική κομεντί επιτούτου για να κλάψω 😉 Θα εξαγριωνόταν αν ακύρωνα το συναίσθημά του και του έλεγα έλα μωρέ, δεν είναι τίποτε, τι σόι άντρας είσαι και κλαις. Αλλά για κάποιο λόγο… Διαβάστε περισσότερα »
Μια καλή αφορμή ήταν η ιστορία σου για να πω κάτι που ήθελα 😀 Εγώ αντίθετα έχω εντυπωσιαστεί από 2-3 φίλες ειδικά, αν και δεν το έχω δει μόνο σ’αυτές, που δείχνουν να έχουν ξεχάσει εντελώς ότι κάποτε υπήρξαν παιδιά. Ποιος ξέρει, ίσως να μην υπήρξαν κιόλας, τώρα που το σκέφτομαι.
Όρεξη να’χει κανείς να τα ψάχνει. Εμένα μου αρέσει πολύ αλλά κατανοώ ότι αυτό καταντάει κουραστικό για τους άλλους. Πάλι καλά που δεν είχα απωθημένο να γίνω χειρουργός 😛
Ευχαριστώ καλές μου. Rubia θέλω αντιδράσεις του συζύγου!
Σοκοφρέτα, δυστυχώς είναι απαραίτητα αναπτυξιακά. Κι εγώ φρικάρω και αναστενάζω, αλλά το επαναλαμβάνω στον εαυτό μου, δεν έχουν τίποτε να κάνουν με εμένα ως γονιό, είναι κάτι που πρέπει να περάσει το παιδί. Η ευκαιρία μας είναι να μάθει πώς να διαχειρίζεται σωστά τα συναισθήματά του, και αυτό περιλαμβάνει την ικανότητα να τα αντιλαμβάνεται και να τα περιγράφει.
Φούστα, είσαι μεγάλη έμπνευση, μακάρι να μου πει να το συζητήσουμε η μικρή!
Hellooooo??? Σταχτοπούτα
Πριγκίπισσες είναι για τον μπαμπά που νιώθει βασιλιάς. Η μαμά τις εκπαιδεύει για υπηρέτριες, γιατί ως πιο προνοητική λόγω εμπειρίας, ξέρει ότι πρίγκιπες δεν υπάρχουν, οπότε μάλλον πριγκίπισσα δε θα γίνει, οπότε ας είναι καλή υπηρέτρια, μάθε τέχνη κι άστηνε.
Αυτό είναι ένα σενάριο αλλά δεσμεύομαι να βρω κι άλλο.
Μόνο στο παραμύθι Η Πριγκίπισσα και το Ρεβύθι, λένε την αλήθεια.
Εμ “δούλα και κυρά” δε λένε;
ουτε δουλα ουτε κυρα φεμινιστρια αντιφα