Αγαπητή «Α, μπα»: Αισθάνομαι ενοχές που πηγαίνω για βόλτα ενώ οι γονείς μου πεθαίνουν από την κούραση

Γεια σου αγαπημενη Α,μπα! Συγχαρητηρια για το site κι ευχομαι να ερχονται συνεχεια καινουρια,θετικα πραγματα για να αλλαζουμε ολοι προς το καλυτερο. Ειμαι 25 χρονων και μολις τελειωσα τη σχολη μου,ενω ταυτοχρονα δουλευα πανω στο αντικειμενο μου και για την εμπειρια αλλα και για να ζηταω οσο το δυνατον λιγοτερα χρηματα απο τους γονεις μου γιατι πιεζονται οπως ολοι αυτον τον καιρο. Ψαχνω,ψαχνω κι αλλη δουλεια και δουλεια δεν βρισκω οποτε η επιστροφη στο πατρικο μου φανταζει αναποφευκτη γιατι δεν μπορω να σταθω στα ποδια μου μονο με τα 3 ευρω/ωρα που παιρνω στην παρουσα φαση. Το θεμα ειναι α,μπα οτι στο σπιτι μου δεν θελω να γυρισω γιατι δεν μπορω να διαχειριστω την κατασταση που επικρατει. Τουλαχιστον οχι για πολυ καιρο,οσο οσο διαρκει στις διακοπες. Οι γονεις μου ειναι οι πιο στοργικοι ανθρωποι που εχω γνωρισει με αποτελεσμα να επωμιζονται ολα τα προβληματα της ευρυτερης οικογενειας γιατι ολοι οι υπολοιποι βαριουνται να ασχοληθουν. Δηλαδη τι να κανουν; Να αφησουν τη γιαγια με την ανοια σε καποιο τελειωμενο γηροκομειο γιατι τα αλλα αδερφια την παρατανε; Τον παππου που δεν βλεπει το ιδιο;Ειναι η επιλογη τους,η οποια ομως,κουραζει,ειδικα οταν δεν υπαρχουν τα χρηματα για να παρεις καποιον να σε βοηθαει. Ετσι η μαμα μου,φροντιζει,πλενει,μαγειρευει για ολους περα απο τη δουλεια της κι ο μπαμπας μου καθαριζει,τρεχει δεξια κι αριστερα σε γιατρους και σουπερ μαρκετ κι αυτος περα απο τη δουλεια του. Οταν γυρναω λοιπον με πιανει ενα παραπονο που δεν εχουν λιγο χρονο για αυτους παρολο που ειναι επιλογη τους,αλλα ρε α,μπα απο ποτε η ανθρωπια ειναι προαιρετικη επιλογη; Ποιος θα γυρισει να τους πει οτι πρεπει να κοιταξουν τον εαυτο τους κι οχι τους ανθρωπους που τους γεννησαν; Ετσι λοιπον,εγω στα 20,στα 22,στα 25 οποτε γυρναω,καταργω ως ενα μερος την κοινωνικη μου ζωη,δημιουργωντας προβληματα στη σχεση μου και στις φιλες μου καθως “εξαφανιζομαι” γιατι προσπαθω να βοηθησω οσο μπορω με αποτελεσμα να βρισκομαστε μια φορα την εβδομαδα. Νιωθω κι εγω υπευθυνη για την κατασταση και οτι πρεπει να λυσω το προβλημα,κανενας δεν μου το ζηταει αλλα δεν μπορω να πηγαινω για βολτα κι οι γονεις μου να πεθαινουν απο κουραση.Τι να κανω; Πως να βοηθησω αλλα ταυτοχρονα να μην τρελαθω κι εγω; Οσο σκεφτομαι οτι θα γυρισω και για ενα χρονο θα ζω οτι ζω στις διακοπες,πνιγομαι και μετα πνιγομαι παραπανω νιωθοντας ενοχες.

–Η κορη

Πριν από όλα, και πιο επιτακτικά, συνέχισε να ψάχνεις, ψάχνεις ψάχνεις δουλειά εκεί που είσαι, ή αλλού, γιατί το πιο ασφαλές είναι να μην γυρίσεις στο πατρικό σου, κάτι που ξέρεις, αλλά δεν γίνεται να μην το επισημάνω κι εγώ. Μην τα παρατάς, και μην τα παρατήσεις ακόμα και αν γυρίσεις πίσω. Δεν είσαι δέντρο, δεν είσαι καταδικασμένη να μείνεις για πάντα όπου πας, άνοιξε τους ορίζοντες για άλλες ασχολίες, για άλλα μέρη. Προσπάθησε να σκεφτείς αντισυμβατικά, από άλλη πόλη μέχρι άλλη χώρα. Ρώτα τους συμφοιτητές σου τι σκοπεύουν να κάνουν, μπορεί να σου έρθουν ιδέες.

Και τώρα, στο τι θα γίνει αν δεν πετύχει τίποτα από όλα αυτά:

Είναι αξιέπαινος ο τρόπος που σκέφτεσαι. Μπορεί να σου φαίνεται παράδοξο που γράφω κάτι τέτοιο ενώ καταλήγεις στις ενοχές σου, αλλά ειλικρινά το πιστεύω. Το πιστεύω επειδή η αμφιταλάντευση που έχεις μεταξύ του σωστού και της αυτοπροστασίας είναι ακριβώς αυτό που μάλλον λείπει από τους γονείς σου. Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση. Είναι μερικές φορές που το πιο σταθερό σημείο είναι να ισορροπείς πάνω σε ένα μπαλόνι που βρίσκεται πάνω σε μια σανίδα που βρίσκεται πάνω από το νερό. Νομίζω ότι εσύ τώρα είσαι πάνω στο μπαλόνι

Η λύση, αν μπορεί να την πει κανείς λύση, είναι τα όρια. Θα χρειαστεί να αποφασίσεις τι είσαι διατεθειμένη να κάνεις και τι όχι, βάζοντας στην εξίσωση και την βοήθεια που θέλεις να δώσεις, αλλά και τους φίλους που θέλεις – και πρέπει – να δεις. Δουλειά, διασκέδαση, και προσωπική επίτευξη στόχων, στις δόσεις που θέλεις εσύ για σένα. Ανακοίνωσε στους γονείς σου σε τι θα τους βοηθάς ώστε να έχουν καλύτερη εικόνα και να μπορούν να προγραμματίσουν και τα δικά τους, και προσπάθησε να μην παραβιάζεις τα όρια που έχεις βάλει στον εαυτό σου και στους άλλους, όσο είναι δυνατό βέβαια, γιατί θα προκύπτουν συνέχεια διάφορα έκτακτα.

Θα είχες πραγματικά τεράστιο πρόβλημα αν οι γονείς σου σε πίεζαν να είσαι όπως αυτοί με συναισθηματικό εκβιασμό. Τώρα, απλώς ζουν τη ζωή τους. Μπορείς να διαφωνείς με τον τρόπο που τη ζουν, μπορείς ακόμα και να στενοχωριέσαι με τον τρόπο που τη ζουν, αλλά είναι δική τους και θα εκπληρώσουν το προσωπικό τους όραμα στην δική τους ζωή όπως θέλουν. Η κούραση είναι αυτό που θέλουν, η αυταπάρνηση είναι αυτό που θέλουν, μπορεί ακόμα και να θέλουν να ζουν ως οσιομάρτυρες. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι, δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι – μπορείς να συμπαρασταθείς, δεν χρειάζεται να τους αλλάξεις, ούτε να αλλάξεις τον εαυτό σου. Ναι, μπορείς να πηγαίνεις για βόλτα και να πεθαίνουν οι γονείς σου από κούραση. Μπορείς. Πρέπει να μπορέσεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News