Γεια σου, αγαπημένη μου Α, μπα; και καλοί μου αναγνώστες! Μάλλον πολύ απλός ο προβληματισμός μου, αλλά υπαρκτός. Είμαι πλέον 37 χρόνων κι έχω ένα αγοράκι 14 μηνών σχεδόν. Παντρεμένη 4 χρόνια. Δε μας ήρθε γρήγορα το μωρό παρά τις προσπάθειες μας. Περάσαμε εξετάσεις, άγχη κι εκεί που το παρατήσαμε, τσουπ, έμεινα έγκυος! Η εγκυμοσύνη είχε κάποια θεματάκια, αλλά τελικά όλα πήγαν μια χαρά. Κι έμεινα εγώ στο σπίτι με το μωρό κι έπαθα κοκομπλοκο τον πρώτο καιρό. Σε γενικές γραμμές άρχισα να συνέρχομαι στους 9-10 μήνες. Τώρα σωματικά και ψυχολογικά αισθάνομαι καλύτερα, αλλά πιάνω τον εαυτό μου σε καθημερινή βάση και πολύ συχνά να αναρωτιέται αν είχα και δεύτερο παιδί σύντομα ή αν ήταν έτσι ζωηρούλι, να θηλάζει ακόμα τόσο κι αρκετά κολλημένο μαζί μου, όπως αυτό, χωρίς ουσιαστική βοήθεια από κανένα , αν θα τα έβγαζα πέρα. Και νομίζω ότι δε θα τα κατάφερνα ή θα το έκανα με μεγάλη δυσκολία. Θαυμάζω ειλικρινά τις γυναίκες που έχουν πολλά παιδιά. Ενώ πραγματικά θα ήθελα κι άλλο παιδάκι. Χαλάω τη διάθεσή μου με αυτές τις σκέψεις κι ίσως κάποιες στιγμές δε χαίρομαι τόσο και τον μικρό. Αισθάνομαι ανίκανη για μάνα, τεμπέλα και φυγόπονη. Και είμαι προφανώς. Αλλά η αλήθεια ειναι ότι έχω κάνει όλη μου τη ζωή, όλο μου τον εαυτό πίσω (με το μωρό αντιλήφθηκα ποσο εγωίστρια είμαι) και θα συνεχίσω αναγκαστικά- και λόγω οικονομικών- για κάποια χρόνια, γιατί έχω επιφορτιστεί πλήρως το μεγάλωμα. Οι γιαγιάδες δεν μπορούν να βοηθήσουν κι ο μπαμπάς, που όντως έχει δύσκολα ωράρια, είναι πιο πολύ λόγια και στην πράξη απέχει όσο μπορεί. Βέβαια, πάντα λέει ότι θέλει κι άλλο μωρό. Τελευταία φλερτάρω πολύ με την ιδέα να μην κάνω δεύτερο. Αλλά νιώθω και μια ματαίωση και μια αποτυχία ταυτόχρονα…Ξέρω ότι δεν αφορά κανέναν άλλο κι ότι θα πρέπει να ζητήσω περισσότερη βοήθεια απο τον άντρα μου και να τα κανονίσουμε μεταξύ μας αυτά. Αλλά νομίζω ότι δε θα αλλάξει κάτι ουσιαστικά. Πιστεύετε ότι μεγαλώνοντας λίγο το πρώτο γίνονται πιο εύκολα τα πράγματα κι ανακτούμε τις δυνάμεις μας; Το ότι αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να ξαναπερασω μια εγκυμοσύνη και τον πρώτο χρόνο και γενικά να χάσω κι άλλα χρόνια από τη ζωή μου, με κάνει 《λιγότερο 》 μαμά ή εν τέλει μια κακή μαμά…;
-Elizali
Μου προκαλεί ασφυξία αυτό το αυτονόητο δεύτερο παιδάκι, έτσι όπως έχει παγιωθεί, και πάει κόσμος και κάνει δυο παιδιά επειδή όλοι κάνουν δυο παιδιά και κάνει το δεύτερο με σφιγμένα δόντια για να κάνει αυτό που όλοι περιμένουν. Συνήθως δε, η δικαιολογία είναι να έχει παρεούλα το πρώτο, ένας λόγος αστείος, γιατί είναι κάτι που δεν είναι καθόλου δεδομένο, και επειδή είναι πολύ αδύναμο επιχείρημα να φέρεις κάποιον στον κόσμο με πρωταρχικό ρόλο να είναι το αξεσουάρ κάποιου άλλου ανθρώπου.
Είσαι ένα τρανταχτό παράδειγμα αυτού του αυτόματου πιλότου. Πρώτον, πόσες οικογένειες με πολλά παιδιά ξέρεις; Να τις θαυμάζεις όσο θέλεις, αλλά επειδή τις θαυμάζεις, τι έγινε; Δεν θαυμάζεις και άλλους ανθρώπους, με άλλες κατακτήσεις; Θέλεις να ανέβεις και στο Έβερεστ; Η συντριπτική πλειοψηφία κάνει δυο, γιατί έτσι. Επειδή όλοι ρωτάνε «πότε το επόμενο». Όταν κάνεις δυο όμως, και θέλεις τρίτο, μόνο που δεν σε κρεμάνε στην Ομόνοια. Για να μην πω τι ακούς αν κάνεις τέταρτο. Είναι οι Γραφές, πρώτα σπουδές, γάμος, και δυο παιδιά πριν τα 35. Λίγο έλεος όμως.
Κάτσε λίγο ρε παιδί μου, και σκέψου. Ή μπορείς και θέλεις, ή δεν μπορείς και δεν θέλεις. Και υποστηρικτικός να ήταν ο άντρας σου, πάλι μπορεί να μην ήθελες. Θα κάνεις παιδί ελπίζοντας ότι δεν θα είναι δύσκολο; Και αν είναι πολύ δύσκολο, ή έχει κάποια ασθένεια, και ξεκινήσει τη ζωή του με χειρουργεία; Αν πάθεις εσύ κάτι; Την πρώτη φορά ευτυχώς όλα πήγαν καλά, γιατί να πάνε καλά τη δεύτερη; Κάθε εγκυμοσύνη είναι ένα ρίσκο, κάθε παιδί είναι ένα πολύ μεγάλο ρίσκο, και πρέπει να το παίρνεις έχοντας σκεφτεί τι θα κάνεις σε περίπτωση που δεν πάνε καλά τα πράγματα.
Για όνομα του Θορ, δεν είναι εγωισμός να συνειδητοποιείς ότι χάνεις πράγματα από τον εαυτό σου όταν κάνεις παιδιά. Ούτε είναι ένδειξη προσφοράς να κάνεις πολλά. Κανείς δεν ξέρει τι γίνεται μέσα σε κάθε οικογένεια. Δεν ξέρεις τι βοήθεια έχει ο καθένας, πόσα λεφτά έχει, πώς λύνει ένα σωρό προβλήματα. Δεν θα έρθουν όλοι αυτοί να σε βοηθήσουν. Δεν βλέπεις ότι το σώμα σου, το μυαλό σου, η ψυχή σου, σου λένε ότι δεν αντέχουν άλλο; Τι προσπαθείς να αποδείξεις; Ότι θα τα καταφέρεις; Σε ποιον; Και αν τα καταφέρεις, τι θα γίνει; Τι θα σημαίνει; Ότι θα είσαι καλή μάνα; Επειδή κατάφερες να κάνεις δυο παιδιά; Τι είδους μέτρηση είναι αυτή; Θυμώνω, στενοχωριέμαι, δεν φαντάζεσαι πόσο με τα μαμαδόμετρα. Το έχεις δεχτεί ως δείκτη αξιοσύνης και δεν σου περνάει καν από το μυαλό να το αμφισβητήσεις, να αναρωτηθείς γιατί έχει επικρατήσει να είναι «άξια» η γυναίκα που τα κάνει όλα πέρα για να φροντίσει παιδιά, μωρά, ηλικιωμένους και ασθενείς, και «εγωίστρια», «ανάξια μάνα» αν κουράζεται, βαριέται, θέλει να κάνει πράγματα για τον εαυτό της, ενώ όλο σου το είναι κλωτσάει, αντιστέκεται με την αδικία που ζει μέσα στο ίδιο της το σπίτι.
Το γεγονός ότι ο άντρας σου απέχει όσο πιο πολύ μπορεί, δεν λέει τα πάντα για το πόσο δύσκολη υπόθεση είναι; Τον βλέπεις να αναρωτιέται αν είναι κακός πατέρας; Έχει τύψεις που σου έχει αναθέσει όλη του δουλειά; Νιώθει καμία ματαίωση που δεν βλέπει το παιδί του να μεγαλώνει επειδή δουλεύει, όπως λένε στις γυναίκες; Ίσα ίσα θέλει και δεύτερο, για να χρειαζόσαστε πιο πολλά λεφτά, να έχει δικαιολογία να λείπει πιο πολύ από το σπίτι. Άνοιξε τα μάτια σου, αγαπητή φίλη, άνοιξε τα, και δες το παιχνίδι που έχει στηθεί εις βάρος σου, που είναι μέσες άκρες να είσαι συνέχεια στο σπίτι, εξαρτημένη από έναν άντρα, χωρίς να μπορείς να διεκδικήσεις εξουσία εκεί που έχει σημασία, μέσα στην κοινωνία. Αυτή είναι η γυναικεία «αξιοσύνη». Αυτό είναι το φωτοστέφανο της μητρότητας.
Για να μην παρεξηγηθώ. Η Νάνσι Πελόζι έχει πέντε παιδιά. Δεν λέω ότι όποια κάνει πολλά παιδιά είναι καταδικασμένη. Αλλά πρέπει να έχει πάρα πολλά λεφτά, πάρα πολλή υποστήριξη, και τεράστια αποθέματα εσωτερικής δύναμης για να αντικρούει τα σχόλια των γύρω της, όταν θέλει να συγκεντρωθεί στη δουλειά της. Οι περισσότερες δεν έχουμε τίποτα από αυτά. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να μην κάνουμε πέντε παιδιά. Ή δύο. Ή μπορούμε να μην κάνουμε κανένα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αυτή την ερώτηση θα μπορούσα να την έχω γράψει εγώ πριν 1-2 χρονια. αυτό που με βοήθησε να καταλαβω ότι έχω πάρει τη σωστή απόφαση και να μην κάνω 2ο παιδί, είναι το ότι δε μπορώ να με φανταστώ με 2 παιδιά. Με ένα μπορούσα. Με 2 όχι. Δε μπορώ να φανταστω τον εαυτό μου να μεγαλώνει 2 παιδιά μαζί. Και χρησιμοποιώ σκόπιμα α’ ενικό πρόσωπο. Γιατί εγώ θα τα μεγάλωνα. Ο άντρας μου λέει πως αν θέλω κι άλλο, κάνουμε. Αν δε θέλω δεν κανουμε. Χωρίς τύψεις. Χωρίς έννοιες. Το αφήνει σε εμένα γιατί έτσι μου πετάει και την… Διαβάστε περισσότερα »
Amaya, μπράβο για την αφύπνιση σου, γροθιά στο στομάχι το σχόλιο σου για τον ύπουλο χειρισμό… Εύχομαι τα καλύτερα, you got this❣
Η Αμπα και όλες εσείς με αφυπνισατε.. ☺️
Amaya, άι λάβ γιου
Λένα, θεά, πάρε μας τα μυαλά!! 😂😂
Κι εγώ σ αγαπώ ρε Λένα!!
Πες τα Amaya!!
“το ότι δε μπορώ να με φανταστώ με 2 παιδιά. Με ένα μπορούσα. Με 2 όχι”
Είπα ακριβώς αυτό όταν άνοιξε η συζήτηση για το δεύτερο παιδί.
Και το ξανάπα. Και το ξαναλέω. Μα τον Τουτάτη, δεν έχει εμπεδωθεί.
Απλά θα συνεχίσω να το λέω, σαν χαλασμένος δίσκος.
Και ανακάλυψα ακόμη πιο βαθιά κρυμμένα μπαλάκια που μου έχουν γίνει πάσα.
Να σαι καλά, κι εσύ και η Λένα.
Οι απαντήσεις σας μπήκαν στο ειδικό μου σημειωματάριο, να τις διαβάζω και να παίρνω δύναμη <3
Μετρήστε και μένα στο club του ενός παιδιού. Ο σύντροφός μου εντωμεταξύ έχει αναλάβει πλήρως ευθύνες παιδιού και σπιτιού, τα έχουμε πολύ καλά μοιρασμένα και δεν έχω κανένα παράπονο. Αλλά δεν μπορώ να με φανταστώ. Εχω πέρασει ακριβώς τη φάση που περιγράφετε όλοι από πάνω. Αυτομαστίγωμα, μα γιατί βαριέμαι, μα γιατί δε θέλω, φτάνει πιά. Πλεον έχω αρχίσει να νιώθω ΟΚ με τις επιλογές μου, αλλά χρειάστηκε και θα χρειαστεί ακόμα δουλειά μέσα μου. Με βοηθάει πολύ η εδώ κοινότητα (και) σε αυτό.
Μάλλον αυτή η ερώτηση έπρεπε να πέσει: μαμά ετών 40 με 14ων μηνών μικρούλα με παρόμοιους προβληματισμούς. Έχω σχεδόν αποφασίσει κι εγώ ότι δεν θέλω δεύτερο παιδί (δεινοπαθήσαμε για να αποκτήσουμε το πρώτο – κυρίως εγώ) και βλέπω τώρα όλα αυτά τα χαριτωμένα που περιγράφει η φίλη amaya. Ευτυχώς έχω την πλήρη στήριξη των γονιών μου και μπορώ και δουλεύω άνετα. Το μόνο που με προβληματίζει και ομολογώ με κάνει να αισθάνομαι άσχημα για τη μικρή μου είναι όχι ότι δε θα έχει “παρέα” τώρα αλλά ίσως ένα αδέλφι για να αλληλιστηριζονται στις δύσκολες καταστάσεις αργότερα, δεδομένου του ότι εγώ… Διαβάστε περισσότερα »
Βρε παιδιά τι λέτε τώρα, εδώ μου τη λέγανε όταν είπα ότι έκανα επισκληρίδιο, γιατί “αν δεν πονέσεις στη γέννα δεν καταλαβαίνεις ότι έγινες μάνα”. Ότι γουστάρεις εσύ θα κάνεις. Θα μετρήσεις τις δυνάμεις και τις αντοχές σου, τις επιθυμίες και τις ανάγκες σου και θα αποφασίσεις ανάλογα. Φωτοστέφανο και Όσκαρ μητρότητας δε θα σου δώσει κανείς, και δεν το έμαθες από μένα.
Αυτό το βαρέλι πραγματικά δεν έχει πάτο.
Οι πατεράδες πώς γίνονται αφού δεν πονάνε; Ή υπάρχει κάποια μυστική τελετή μαστιγώματος που δεν γνωρίζω;
Κόβουν τον λώρο βεβαίως! Αυτή είναι μυστική τελετή. Είναι βέβαια σκληρή τελετή, με απρόβλεπτα αποτελέσματα. Γι’ αυτό το λόγο, όταν γέννησα το δεύτερο μωρό, και η μαία κρατώντας το είπε περιχαρής “να φωνάξουμε τον μπαμπά”, γυρίζει ο θεούλης ο μαιευτήρας και της λέει: “Άσε μας παιδάκι μου που θα φωνάξουμε τον μπαμπά. Τρεις έχω μαζέψει σήμερα απ’ τα πατώματα. Ας το δει στο δωμάτιο, πλυμένο και ντυμένο. Δε χάθηκε ο κόσμος!”.
@Anna, μη λες κουταμάρες χρυσή μου, όλες ξέρουμε ότι οι πατεράδες είναι αξεσουάρ, μην τους συγκρίνεις με τις ΙΕΡΕΣ ΜΑΝΕΣ.
Είμαι ανεπίδεκτη. Παραπέμπω εδώ για την τέλεια χιουμοριστική περιγραφή γιατί αν το αντιμετωπίσω σοβαρά, θα τρελαθω:
@Σιτζούνε Μιτζίρο
Σωστό. Ιδανικά ο πατέρας θα πρέπει να δει το μωρό όταν γεννηθεί, όπου μπορεί να του κάνει χειραψία, μετά γύρω στα 11, πριν να πάει στο boarding school, όπου θα πάρουν μαζί πρωινό και ο πατέρας θα του δώσει συμβουλές για τη ζωή, και μετά όταν παντρευτεί, όπου και θα δώσει λόγο για το πόσο καθόρισε τη ζωή του η πατρότητα αλλά και για τις αξίες που μετέδωσε στο παιδί του.
😀 Έχω εντρυφήσει στο θέμα γιατί πρόκειται σύντομα να γίνω πατέρας. Είναι πάντως συγκλονιστικό το πόση πίεση δέχεται η γυναίκα μου (όχι από κάπου συγκεκριμένα, μάλλον από παντού – κι από τον ίδιο της τον εαυτό) για να τα κάνει όλα “σωστά”, να παίρνει όλες τις σωστές αποφάσεις και να συνεχίζει να δουλεύει και στον ίδιο ρυθμό γιατί τι δυναμική γυναίκα είναι τελοσπάντων, ενώ εγώ αν κάνω το ελάχιστο σε σχέση με αυτήν (σκοπεύω να μην δουλεύω για μία μέρα την εβδομάδα μετά τη γέννα για το πρώτο διάστημα ώστε η γυναίκα μου να επιστρέψει πιο ομαλά στη δουλειά –… Διαβάστε περισσότερα »
Όπως ακριβώς τα λες είναι.
Με το καλό το μωράκι σας! 😊
Μα τον Όσιρι και μα τον Άπι, σου είπαν αυτή την ατάκα και μάλιστα όχι σε θεωρητική συζήτηση αλλά αναφερόμενοι προσωπικά σ’ εσένα; Υπάρχει οποιαδήποτε άλλη απάντηση που να προκύπτει αυθόρμητα σε τέτοια κουβέντα από το “Μωρέ δεν πας στο διάολο λέω εγώ”; Μερικοί το ζητάνε το πατόκορφό τους, έτσι;
Μιλάμε για γυναίκες γύρω στα 60-70 που πιστεύουν ότι όσο βασανίστηκαν από την ώρα που γέννησαν, τόσα περισσότερα likes τους πατάει το σύμπαν. Συνηθισμένο φαινόμενο.
Καλέ τι 60-70, γνωστή μου στα 35 που και στα δυο παιδιά είχε πανεύκολη γέννα (της γλίστρησαν κυριολεκτικά), περηφανεύεται για την μη χρήση επισκληριδίου ενώ άλλες γνωστές το φέρουν βαρέως κ νιώθουν ότι δεν αξίζουν ως μάνες. Μην πω για καισαρική…Σκοταδισμός φουλ
Ή εκείνη την ώρα να τους τσιμπίσεις ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΑ, και να πεις “ε, αν δεν πονέσεις δεν καταλαβαίνεις τις π@π@τζες που λες”.
Καλά ρε μάνα είναι δυνατόν να άκουσες τέτοια ατάκα; Ήταν από άντρα ή γυναίκα; Όχι απλώς δεν πας στο διάολο θα έλεγα αλλά και άντε και γ… και πολλά ακόμα. Οχετός έχω γίνει τον τελευταίο καιρό μάλλον γιατί ακούω πολλές μ…..
“Μην ανησυχείς, μετά τον τοκετό με έβαλε κάτω η μαία και άρχισε να με τσιμπάει για να βεβαιωθεί ότι θα ξυπνήσει το μητρικό ένστικτο”
Φίλη εγκυμονούσα, η οποία γέννησε πρόσφατα, στεναχωριόταν που αναγκάστηκε να γεννήσει το δεύτερο παιδί της με καισαρική γιατί “η φυσική γέννα είναι η πραγματική γέννα”.
Τα ύστερα του κόσμου!
Πού τις βρίσκετε αυτές τις φίλες ρε παιδιά, και κυρίως αυτό είναι το μόνο κουσούρι που έχουν και λέτε “οκ, κανείς δεν είναι τέλειος;” . Πάντως από άλλη μάνα που το πρώτο το γέννησε hard core (όχι από επιλογή, ήταν οξύς τοκετός και της αρνήθηκαν επισκληρίδιο ή όπως λέει η ίδια μπορεί και να με δουλέψανε) και το 2ο με επισκληρίδιο με καισαρική από δική της επιλογή γιατί πέρασε ένα 6ωρο με πόνους και δεν γεννούσε), μόλις ακούει τέτοιες βλακείες απλά γυρίζει το μάτι στο ταβάνι και χαμηλόφωνα λέει “ε, όχι”. Αυτό.
“Πού τις βρίσκετε αυτές τις φίλες ρε παιδιά..”
Κάποιες γυναίκες έχουν μια χαρά προοδευτικές απόψεις αλλά όταν έρθει η ώρα να πάρουν αποφάσεις για τον εαυτό τους, όταν μείνουν έγκυες και κάνουν παιδιά μοιάζουν να μεταλάσσονται. Ξαφνικά παπαγαλίζουν πράγματα που θα περίμενες να ακούσεις από μαμαδογκρουπ στο φμπ και λες πώς γίνεται. Μάλλον είναι η κοινωνική/οικογενειακή πίεση και η σωματική κόπωση τέτοια που δεν έχουν το περιθώριο να αποστασιοποιηθούν λίγο και να πουν “ώπα, πότε έγινα τόσο συντηρητική, πότε άρχισα τα κλισέ;”
Θα σου απαντήσω στο που βρίσκουμε αυτές τις φίλες. Με την κοπέλα αυτή κάνουμε παρέα χρόνια, μέσω οικογειακής φιλίας, και η αλήθεια είναι ότι δυστυχώς τα έχει εκλάβει πολύ στραβά τα πράγματα. Το αντιλαμβάνομαι από τις πάμπολλες συζητήσεις μας και τις αποφάσεις που έπαιρνε ανέκαθεν στη ζωή της. Της εκφράζω τη διαφωνία μου, όποτε πιστεύω πως είναι σωστό, αλλά, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, δεν πρόκειται ένα συντηρητικό μυαλό να αλλάξει, όταν ειδικά δεν θέλει να αλλάξει. Με λίγα λόγια, αν αποφασίσουμε να απομονώσουμε τα άτομα που πιστεύουν και αναπαράγουν κοινωνικά κλισέ και στερεότυπα, νομίζω πως στο… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ, μου είπε η ξαδέλφη μου ένα τέτοιο ωραίο, ότι το δεύτερο παιδάκι της έχει συμπλέγματα γιατί: “το πήραν με καισαρική και δεν κατάλαβε ότι γεννήθηκε”. Ντόινγκ.
Και αυτή πως το κατάλαβε; έκανε ότι κολυμπάει στο αμνιακό υγρό;
Έκανα εγγραφή για να σου πω Μπράβο Α, Μπα για αυτήν τη τόσο ρεαλιστική και άρτια απάντηση και ένα Ευχαριστώ γιατί με ξεμπλόκαρες επί του ίδιου ακριβώς θέματος.
Άντρας: “Είμαι πολύ εγωιστής για να κάνω παιδιά”: Έχει αυτογνωσία.
Γυναίκα: ” Είμαι πολύ εγωίστρια για να κάνω παιδιά” : Θα γεράσει με σαράντα γάτες κι όταν πεθάνει θα τη φάνε.
Θα ΚΑΚΟγεράσει και μέχρι να γεράσει θα την τρώνε οι ΟΡΜΟΝΕΣ.😡
Ο άντρας θα γίνει μπον βιβέρ. 🕺
Δεν είναι του στυλ μου κάτι τέτοια αλλά οι υπερβολές ενίοτε είναι διασκεδαστικές. Σκέφτηκα τη Ζωζώ Σαπουντζάκη και τον θείο μου.
Εγώ, παρότι άντρας, έζησα από πολύ κοντά το μεγάλωμα των παιδιών. Πάντα το μεγαλύτερο φορτίο πέφτει στη γυναίκα, για βιολογικούς λόγους. Και φυσικά το κοινωνικό πρότυπο επιτείνει το πρόβλημα αυτό στο δεκαπλάσιο. Στο πρώτο παιδί τα είδαμε όλα, λόγω του ότι έπρεπε να είμαστε μαθητευόμενοι μάγοι σε κάτι που κανείς δεν μας είχε διδάξει, κανένας δεν μας είχε προετοιμάσει για τις πρακτικές δυσκολίες. Το κυρίαρχο αίσθημα ήταν η ανασφάλεια μήπως κάνουμε τα πράγματα λάθος. Και η γυναίκα μου σε μόνιμη κατάθλιψη. Παρόλα αυτά, είπαμε και κάναμε πολύ γρήγορα το δεύτερο. Δεν ξέρω αν είμαστε θύματα του μαμαδόμετρου που αναφέρει η… Διαβάστε περισσότερα »
“Πάντα το μεγαλύτερο φορτίο πέφτει στη γυναίκα, για βιολογικούς λόγους
Όχι!δεν πέφτει για βιολογικούς λόγους αλλά για κοινωνικούς.κανε καλύτερη προσπάθεια να το καταλάβεις αυτό
Επιπλέον,δεν υπάρχει κάποια σύνδεση ανάμεσα στο δεύτερο παιδί και στο ότι η γυναίκα σου επανήλθε σωματικά και ψυχικά.καποια άλλη μπορεί να χειροτερευε.ισως επανήλθε επειδή ανελαβες κι εσύ τον ρόλο σου ως πατέρας και μοιράστηκαν ευθύνες
Αγαπητή Νεράιδα, μάλλον δεν διάβασες σωστά τι γράφω. Πουθενά δεν υιοθετώ απόλυτες προσεγγίσεις. Λέω οτι το βιολογικό φορτίο της γυναίκας ΔΕΚΑΠΛΑΣΙΑΖΕΤΑΙ απο το κοινωνικό πρότυπο, και πως ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ της γυναίκας μου το δεύτερο παιδί λειτούργησε λυτρωτικά. Δεν γενικεύω. Εσύ ομως προσπάθησε να μην παιρνεις αφ’υψηλού ύφος “κάνε καλυτερη προσπάθεια να καταλάβεις”, διοτι την ατάκα αυτή εύκολα στην αντιστρέφω. Και αγαπητή carpe noctem, τρια προφανή στοιχεία θα αναφέρω για το βιολογικό βάρος: εγκυμοσύνη, λοχεία, θηλασμός. Εκτός αν ο φεμινισμός υποστηρίζει οτι στα πλαίσια της ισότητας ολα αυτά τα κανει και ο άντρας.
Εγκυμοσύνη=ναι η γυναίκα κυοφορεί αλλά αφότου γεννηθεί το μωρό αρχίζει η ανατροφή του και μπορεί εξίσου και ο πατέρας.αρα άκυρο αυτό με την εγκυμοσύνη.
Θηλασμός=αμφιλεγόμενο ζήτημα.μια γυναικα μπορεί να μην θέλει για σωματικούς και ψυχικούς λόγους να θηλάσει.μπορει κάλλιστα και ο μπαμπάς να το ταισει.ξερεις με το μπιμπερο να ξυπνάς κάθε τρεις ώρες
Λοχεία=αρκετά ενδιαφέρον θέμα να το μελετήσεις.εχεις αναρωτηθεί γιατί παθαίνει μια γυναίκα λοχεία;δεν το παθαίνουν όλες όμως συχνά συμβαινει.ψαξε γιατί συμβαίνει και σε τι συναισθηματική κατασταση ειναι η γυναίκα.δεν είναι “βιολογική”
Mr Mazis, κατ’ αρχήν σας ευχαριστώ που μου απαντήσατε. Να διευκρινήσουμε όμως τα εξής ως προς τα “εγκυμοσύνη, λοχεία, θηλασμός”: 1. Η εγκυμοσύνη διαρκεί 9 μήνες. Η ανατροφή των παιδιών διαρκεί 18 χρόνια έως ότου ενηλικιωθούν. Άρα άκυρο αυτό. 2. Λοχεία είναι η περίοδος αμέσως μετά τον τοκετό. Διαρκεί περίπου 6 εβδομάδες και στην περίοδο αυτή συντελούνται μεγάλες αλλαγές στο γυναικείο σώμα (ορμονικές μεταβολές, συρρίκνωση μήτρας κλπ) καθώς αυτο προσπαθεί να επανέλθει στην προ της γέννας κατάσταση. Η λοχεία λοιπόν δεν έχει καμμία σχέση με το μεγάλωμα των παιδιών, εκτός κι αν θέλατε να πείτε κάτι άλλο και μπερδευτήκατε. 3.… Διαβάστε περισσότερα »
Να μας εξηγήσετε αυτούς τους βιολογικούς λόγους για τους οποίους η γυναίκα κυρίως επιφορτίζεται με την ανατροφή των παιδιών;
Όταν ήμουν έγκυος έπιανα τον εαυτό μου να στεναχωριέμαι που λόγω υπογονιμότητας δεν θα κατάφερνα να κάνω δεύτερο, λίγο αφού γέννησα στεναχωριόμουν λίγο λιγότερο, γύρω στα δύο έτη έλεγα πως αν μπορούσα να κάνω παιδί δεύτερο θα το έκανα λίγο αργότερα, τώρα πια λέω πως και να μπορούσα να κάνω και άλλο δεν θα έκανα γιατί νιώθω πως δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω σε αυτά που θα ήθελα να προσφέρω στο παιδί μου, σε μένα στην ζωή μου γενικά…Καταλαβαίνω που είναι τα όρια μου και δεν θα πάω παραπέρα γιατί μετά δεν θα είμαι καλά εγώ. Να πηγαίνεις μέχρι εκεί… Διαβάστε περισσότερα »
Μπραβο σου για την αυτογνωσία!!!!🙏🙏🙏
Εγώ ήθελα τρίτο παιδί….και δεν ήθελα, δηλαδή είχαμε ήδη δύο παιδιά, και τα βγάζαμε πέρα (τη δεδομενη στιγμή που έπεσε η ιδέα τρίτο παιδί στο τραπέζι) Είχαμε δίκτυο υποστήριξης, μισθούς σπίτι κλπ κλπ. Η ιδέα να μείνουμε με δύο μου φαινόταν καλή, η ιδέα να κανουμε τρίτο μου φαινόταν καλή. Τη ΔΕΔΟΜΕΝΗ στιγμή. Οπότε είπα στον αντρα μου, εγώ είμαι μέσα και για τρίτο μέσα και για να μείνουμε με δύο. Αλλά αν θες τρίτο θα κάνουμε τώρα (τα άλλα δύο παιδιά ήταν πέντε και δυομισι) Μην μου πεις σε δέκα χρόνια θέλω τρίτο και πάμε φτου και απ την… Διαβάστε περισσότερα »
Κλεβω λίγο γιατί δεν υπολογίζω ότι εργαζομουν. Επίσης βοηθούσαν πολύ οι γονείς μου. Αλλά την πρώτη φορά που βγήκαμε με τον άνδρα μου ολομόναχοι χωρίς να υποχρεωθούμε σε παππούδες και γιαγιάδες και πήγαμε έξω μόνοι να φάμε και τα αφήσαμε στη baby sitter ήταν όταν η μεγάλη κόρη ήταν τουλάχιστον έξι χρονών. Δεν μπορώ να πω ότι ταλαιπωρηθηκαμε περισσότερο με δύο παιδιά από ότι με ένα (η μεγάλη μου κόρη ήταν ένα απίστευτα δύσκολο και κλαψιαρικο παιδί οπότε το δεύτερο μας φάνηκε περίπατος )
Η ερώτηση συνέπεσε με μια περίοδο που βλέπω να κάνουν δεύτερο παιδί και αναρωτιέμαι τις σκατα κάνω λάθος και δε νιώθω την ανάγκη για δεύτερο. Κ λέω στον εαυτό μου πόσο τεμπέλα και εγωίστρια είμαι κ νιώθω πως όλα όσα λέω όταν μου το ζητάει ο άντρας μου, ο οποίος παρά τα ωράρια, όταν είναι σπίτι, είναι πραγματικά παρών, είναι δικαιολογίες. Αλλά είναι η αλήθεια μου. Κ για καιρό έλεγα ναι θα κάνουμε κάποια στιγμή κτλ αλλά τώρα του είπα ξεκάθαρα ότι στην παρούσα φάση δεν το σκέφτομαι καν. Τώρα που άρχισα να βρίσκω τον εαυτό μου; Όχι. Τώρα προέχει… Διαβάστε περισσότερα »
“Είναι οι Γραφές, πρώτα σπουδές, γάμος, και δυο παιδιά πριν τα 35. Λίγο έλεος όμως.”
Θα το κάνω αφίσα!!!
Συμφωνώ με οοοολα όσα λέει η Λένα εκτός από ένα. Εγώ το βρίσκω θεμιτό να κάνεις δεύτερο παιδί για να έχει παρέα το ένα με το άλλο. Εγώ είμαι μαναχοπαιδι και πέρασα πολλές δύσκολες στιγμές εντελώς μόνη. Πάντα λέμε ότι χρειάζομαστε ένα δίκτυο υποστήριξης, από πού θα μας έρθει; Από τον ουρανό; Δε λέω ότι όλα τα αδέρφια είναι αγαπημένα αλλά τουλάχιστον αυξάνονται οι πιθανότητες. Και οι ερωτικοί δεσμοί σπανίως πετυχαίνουν, τότε γιατί ψαχνόμαστε και δε λέμε χεστο, πού να μπλέξω; Φυσικά δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να κάνουμε δεύτερο παιδί πάση θυσία, αν δεν το αντέχουμε για οποιοδήποτε λόγο. Λέω… Διαβάστε περισσότερα »
εγώ θα σου έλεγα να προσέχεις τι έυχεσαι. Δεν έιναι οι περισσότερες αδερφικές σχέσεις όπως τι βλέπεις στις διαφημίσεις. Δεν ξέρεις τι αδέρφι θα σου τύχει καιαν επιλέξεις να ξεκόψεις απο μια μόνιμη πηγή κακίας κακοτυχίας και προδοσίας θα έισαι και ο κακός της υπόθεσης.
Ναι, αλλά αυτό σαν επιχείρημα στέκει; Άρα να μην κάνουμε ποτέ καμία σχέση μην τυχόν δε μας βγουν όπως στη διαφήμιση;
Αυτό που σου λέει νομίζω η Chublis, είναι ότι το επιχείρημα είναι πολύ ισχνό για να στέκει, επειδή δε μπορείς να βάλεις κανόνες και εγγυήσεις σ’ αυτές τις σχέσεις, όπως σε όλες (ούτε στη σχέση γονέας-παιδί δε μπορείς, όπως έχει φανεί πολλάκις εδώ μέσα). Είμαι μοναχοπαίδι από επιλογή των γονιών μου. Όταν ήμουν παιδί ήθελα αδέλφια σαν τρελή. Έμαθα όμως κι έκανα φιλίες, ήμουν και τυχερή, έχω φίλους που είναι αδέλφια μου κι ας μην είναι “αίμα μου”. Ο πατέρας μου έχει μια αδελφή που δε θα την ήθελες ούτε για εχθρό, τόσο κακός άνθρωπος είναι. Άλλοι έχουν αδέλφια μάλαμα.… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό ακριβώς που λέει η Demolition kiwi. Εύχεσαι μια εναλλακτική πραγματικότητα, δεν είναι αυτός λόγος για να κάνει κανείς δεύτερο παιδί.
Ξαναγράφω. Δεν είναι κακή ιδέα, ΕΦΟΣΟΝ θες δεύτερο παιδί, να το θες και για να είναι παρεουλα με το αδερφάκι του.
Δεν είναι εγγύηση ότι κάνοντας δεύτερο παιδί προσφέρεις μια καλή αδερφική σχέση ισοβίως στο παιδί σου. Ρώτα εμάς που δεν τα πάμε καλά με τα αδέρφια μας. Πέρα από όσα λέει @ chublis από πάνω, βάλε να έχεις και ενοχές μονίμως ότι δεν προσπαθείς αρκετά, βάλε να χωρίζεις και κληρομονικά… και για να στο πάω σε άλλο level ….βάλε να προσπαθείς να πάρεις κοινή απόφαση για σημαντικά θέματα , όπως φροντίδα αρρωστων γονιών.
Ενώ το να έχεις αποκλειστικά μόνος σου τη φροντίδα άρρωστων γονιών, είναι σκέτο πάρτι, τι να σου λέω τώρα! Δεν εξιδανικευω την αδελφική σχέση (οκ, ίσως λίγο επειδή μου λείπει), αλλά εγώ θα ήθελα να είχα την άνεση να έκανα παραπάνω από δύο παιδια, ακριβώς για να έχουν την ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ για ευρύτερο δίκτυο υποστήριξης, όχι τη βεβαιότητα.
Καταλαβαίνω πώς το λες, Aguafiestas, και καταλαβαίνω ότι έχεις καλή διάθεση και ελπίδες και θετική άποψη για τις αδερφικές σχέσεις ακριβώς γιατί δεν ειχες κακή εμπειρία προσωπική. Υπάρχει πιθανότητα να έχουν δικτυο υποστήριξης αλλά υπάρχει και πιθανότητα για όλα όσα αναφέραμε. Φυσικά και δεν είναι πάρτι να έχεις αποκλειστικά τη φροντίδα, αλλά όπως λέει και η αγαπημένη μου παροιμία “μοναχός σου χόρευε και όσο θέλεις πήδα”. Αν έχεις αδέρφι αρνητικά προσκείμενο, πάλι την αποκλειστική φροντίδα έχεις με τη διαφορά ότι πρέπει να παλέψεις με τις αντιρρήσεις του ή τα εμπόδια που μπορεί να φέρει και ένα σωρό άλλα θέματα.
Χαιρετώ την παρέα του Α, μπα; ! Είμαι η κοπέλα που έστειλε την ερώτηση. Καταρχάς ευχαριστώ πάρα πολύ τη Λένα για την απάντηση και κυρίως για τη (γνωστή) διορατικότητα κι ενσυναίσθηση που αυτή περιέχει. Ευχαριστώ πολύ και τις τόσο υποστηρικτικές απαντήσεις από τους σχολιαστές. Μού δίνετε κουράγιο και με κάνετε να μη νιώθω μόνη. Η αλήθεια είναι ότι δε φανταζόμουν ότι μπορεί να είναι ένας προβληματισμός που αφορά πολλές γυναίκες. Ή είναι κάτι που δε συζητιέται ιδιαίτερα ή όντως εγώ έχω περιοριστεί αρκετά! Και πάλι να είστε όλοι καλά!