Αμπα και σχολιαστές, γιατί η ψυχοθεραπεία δεν μπορεί να ενταχθεί στο πλαίσιο του κοινωνικού ελέγχου;Εννοώντας ότι η ψυχανάλυση θέτει προ ευθυνών του το άτομο, οριζοντάς το ως υπεύθυνο της “ατομικής του βιογραφίας”.Μήπως όμως ο θεσμικός παράγοντας δηλαδή η ίδια η κοινωνία είναι δομημένη με αυτόν τον τρόπο ώστε το άτομο να μην μπορεί τελικά να ελεγξει την ατομική του βιογραφία;Μήπως μία γυναίκα ακόμα και αν πάει σε ψυχολόγο, η ίδια η κοινωνία θα της επιβάλλει την “νεύρωσή” της;Μήπως ρε Λένα χρειαζόμαστε τη θεσμική επανάσταση και όχι τη ψυχανάλυση;Αντί να καθόμαστε στα ντιβάνια, μήπως πρέπει να καθόμαστε στα πεζοδρόμια;
-Μη μου πεις και τα δύο…
Aν καθίσουμε στα πεζοδρόμια, η ίδια η κοινωνία δεν θα μας επιβάλει την ίδια της τη «νεύρωσή»; Ποιος είναι ελεύθερος από την κοινωνία που τον μεγάλωσε; Λες ότι τα πεζοδρόμια δεν έχουν τις δικές τους αγκυλώσεις; Έχει γίνει ποτέ επανάσταση που αφορά τους πάντες;
Εγώ μαζί σου είμαι, αλλά η πρώτη ελευθερία πρέπει να είναι η κατάλυση των ψευδαισθήσεων, και μου φαίνεται αδύνατο να γίνει. Οπότε, προτείνω την πάλη για το εφικτό, που είναι από μόνη της τεράστια και πολύ άνιση.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Όλοι μας ανεξαιρέτως είμαστε δημιουργήματα της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Δεν υπάρχει κάποιος που να είναι ανεξάρτητος ή ουρανοκατέβατος χωρίς τα δικά του συμφέροντα και τη δική του θέση στον κόσμο. Η επανάσταση είναι μια ιδέα που στοχεύει σε έναν καλύτερο κόσμο και στην επικράτηση του δικαίου. Και σε έναν τέτοιο κόσμο ακόμα, όσο καλός και να είναι, η ψυχοθεραπεία κατά τη γνώμη μου δεν θα πάψει να χρειάζεται. Οσο ο άνθρωπος θα αναμετράται με τον εαυτό του και τους γύρω του θα υπάρχει ανάγκη να ψάχνει και μέσα του. Αυτό νομίζω πως είναι μια διαδικασία που δε σταματά ποτέ.… Διαβάστε περισσότερα »
Αμα δεν θες κοινωνικο ελεγχο η μονη λυση ειναι να παρεις τις ερημιες, να πας να μεινεις σε μια σπηλια και το βουνο να κανεις φιλο. Εαν ζεις σε μια ανθρωπινη κοινωνια ο κοινωνικος ελεγχος ειναι δεδομενος.
Υπαρχει βεβαια και ενα σταδιο ενδιαμεσα της αποχαυνωσης και της κοινωνικης επαναστασης που δεν φαινεται να εχεις σκεφτει. Λεγεται χρηση της κριτικης σκεψης και ο σκοπος του ειναι να φιλτραρεις τις πληροφοριες που λαμβανεις και να χρησιμοποιεις αυτες που ειναι χρησιμες.. Σποιλερ- Εφαρμοζεται και στην ψυχοθεραπεια αυτο.
ποτέ οι επαναστάσεις δεν τους αφορούν όλους, ίσα ίσα που για αυτό γίνονται, γιατί κάποιοι δεν αντέχουν στο υπάρχον πλαίσιο και κάποιοι, συνήθως λίγοι, βολεύονται από το υπάρχον πλαίσιο. Επομένως, αυταπάτη είναι να πιστεύουμε πως όλοι θα κερδίσουν από την αλλαγή του πλαισίου. Κάποιοι θα χάσουν και καλώς θα χάσουν, έτσι πήγε μπροστά η ιστορία. τώρα για την ψυχοθεραπεία/ψυχανάλυση εξαρτάται από το πώς κατανοεί η κάθε προσέγγιση τη σχέση ατόμου- συνόλου. Υπάρχει ένα φοβερό βιβλίο για την κατάθλιψη, Κατάθλιψη και κοινωνία, η κούραση να είσαι ο εαυτός σου, όπου περιγράφει ακριβώς αυτή τη σχέση μεταξύ ατόμου και κοινωνίας: πώς η… Διαβάστε περισσότερα »
Καταπληκτική ανάλυση Mirka!
Η απάντηση σου είναι totally to the point! Διαφωνώ όμως λιγάκι με την φράση ότι η θεραπεία διαιωνίζει προβλήματα. Δεν τα διαιωνίζει η ψυχική βοήθεια,, δεν είναι δουλειά της να λύσει αυτά τα προβλήματα. Αυτό ακριβώς νομίζω ότι πρέπει να γίνει κατανοητό και από τους επαγγελματίες του χώρου, ότι δηλαδή προσφέρουν σε ατομικό επίπεδο με την δουλειά τους, και από τους ανθρώπους που κάνουν θεραπεία. Και θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρο και στις δύο πλευρές.
Η εικόνα που ήρθε στο μυαλό μου διαβάζοντας περί διλήμματος ψυχανάλυσης ή πεζοδρομίου ήταν, ή ντιβάνι ή πεζοδρόμιο με την ΄λευκή κυρία΄ στο χέρι. Ίσως να μην μπορείς καν να διανοηθείς τι σημαίνει να χρειάζεσαι ψυχανάλυση για να συνεχίσεις να ζεις. Κάτι σαν να μην μπορείς πλέον να πάρεις ανάσα, να μην σου φτάνει το οξυγόνο. Για κάποιους η ψυχανάλυση είναι είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Τόσο απλά. Ποια επανάσταση στα πεζοδρόμια, τι λέμε τώρα.
Δεν ξέρω αν ο άνθρωπος που έθεσε την ερώτηση εννοεί το ίδιο, αλλά μερικές φορές το έχω σκεφτεί και εγώ κάπως έτσι. Δίνεται (σωστά) μεγάλη έμφαση στην ψυχοθεραπεία στο ότι είμαστε εμείς που ορίζουμε την ζωή μας. Και αυτό γίνεται πολλές φορές χωρίς να αναφερθούν τα όρια που ισχύουν. Ίσως είναι και λίγο η μόδα του life coaching που έχει αγαπημένο μότο “όλα είναι στο χέρι μας”.
Δεν έχω άμεση πείρα αλλά, απ’ ό,τι ακούω γύρω μου, υπάρχουν αρκετοί επαγγελματίες ή “επαγγελματίες” της ψυχικής υγείας που η δράση τους συνίσταται στο να σε κάνουν να προσαρμοστείς και να αποδεχτείς τα σκατά μέσα στα οποία είσαι βουτηγμένος και να μάαθεις να τα εκλαμβάνεις ως άρωμα Σανέλ.
Μαύρε Γάτε, αναφέρεσαι μάλλον στο πασίγνωστο μότο “να αποδεχτώ όσα δεν μπορώ να αλλάξω”. Οπως απάντησα και στην Mirka, πιο κάτω, θεωρώ μεγάλο λάθος το να συνδέεται η ατομική δουλειά που γίνεται όταν κάνεις θεραπεία, (ακόμα και αν κάνεις ομαδική θεραπεία) με το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο. Η θεραπεία έχει ατομικό στόχο. Για αυτό και ποτέ δεν θα εμπιστευόμουνα έναν ¨επαγγελματία” που θα προσπαθούσε με οποιοδήποτε τρόπο να με “σπρώξει ” προς κάποια πεποίθηση, αντίληψη, η το πως να ερμηνεύω την πραγματικότητα. Αυτό είναι δική μου δουλειά όταν βελτιωθώ μέσα από την θεραπεία. Όσο λάθος είναι λοιπόν από την πλευρά του… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν μπορώ να σκεφτώ πώς η οποιαδήποτε επανάσταση (όχι απαραίτητα κοινωνική) για να έχει πιθανότητες επιτυχίας μπορεί να γίνει απο μη υγιείς ανθρώπους. Αυτό προσφέρει η ψυχοθεραπεία, και γι’ αυτό προηγείται αυτής.
Το υστερόγραφό σου με αποθάρρυνε κάπως. Ποιος λέει οτι δεν μπορούμε να κάνουμε και τα δύο; Αλλά αν κάποιος δεν έχει δουλέψει τους προσωπικούς του δαίμονες, δεν έχει λύσει βασικά θέματα μέσα του με τι δύναμη και καθαρότητα μυαλού θα βγει στους δρόμους να παλέψει; Ο αγώνας χρειάζεται επιμονή, σχεδιασμό, όραμα και γερό στομάχι, όχι μονάχα θυμό. Και αν δεν έχεις ήδη μια γερή βάση για όλα αυτά δεν πας παρακάτω. Αν δεν έχεις αυτά τα στοιχεία επαρκή για σένα, δεν έχεις περίσσευμα για να μοιράσεις και στους άλλους.
Υπάρχουν πιο εύκολα, μαζικά και φτηνά εργαλεία κοινωνικού ελέγχου, τα οποία τελικά μας οδηγούν στο “ντιβάνι” του ψυ-. Επίσης, ένας καλός ψυ- λαμβάνει υπόψη του την κοινωνική συνθήκη του ασθενούς του. Τελός, υπάρχουν άτομα που βρίσκονται και στο ντιβάνι για να ξεμπουρδουκλώσουν τις σκέψεις τους από τον κοινωνικό έλεγχο που μας έχει ασκηθεί ήδη από την οικογένεια, και στο “πεζοδρόμιο” διεκδικώντας έναν καλύτερο κόσμο.
Μέσο κοινωνικού ελέγχου είναι μόνο εάν ο θεραπευτής είναι πυροβολημένος και προσπαθεί να σε προσηλυτίσει σε συντηρητικές αξίες. Κατά τα άλλα πιο πιθανό είναι να πας στο πεζοδρόμιο άμα είσαι ψυχικά ισορροπημένη, πάρα αν η νεύρωση (που εν μέρει η κοινωνία σου έχει δημιουργήσει) κάνει πάρτι μέσα σου. Αυτός που έχει αγοραφοβία πως θα πάει στην πορεία; Η κατάθλιψη δε σε αφήνει να σηκωθείς από το κρεβάτι, για επανάσταση δεν συζητάμε καν. Γενικά, άκυρη ερώτηση. Εάν εννοείς γιατί το λύνουμε ατομικά και όχι κοινωνικά, η απάντηση είναι ότι προσπαθούμε να το λύσουμε και στα δύο επίπεδα παράλληλα. Το ένα δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Το ερώτημα προβάλλει κατευθείαν μέσα από τις διεργασίες και ζυμώσεις που οδήγησαν στο Μάη του ’68 και τις πολιτικο-κοινωνικές αλλαγές που επέφερε. Γνωστό παράδειγμα ο Félix Guattari ο οποίος αναλύθηκε και εκπαιδεύτηκε από το Lacan και δούλεψε στην ψυχιατρική κλινική La Borde όλη του τη ζωή αλλά ο οποίος επίσης πολιτικά τοποθετούνταν στην επαναστιατικη αριστερά και συνεργάστηκε στο θεωρητικό σκέλος με τον Deleuze. Όπως είναι γνστό σε όσους ασχολούνται με την ψυχοθεραπεία/ψυχανάλυση, ο Guattari απέρριψε το μοντέλο ψυχαναλητή/ψυχαναλυόμενου προς όφελος μιας πιο αυθεντικής προσέγγισης που περιλάμβανε και τη σύγκρουση και την αυτο-αποκάλυψη. Έχουμε εδώ μια περίπτωση όπου η επανάσταση ή… Διαβάστε περισσότερα »