Αγαπητή «Α, μπα»: Δεν ξέρω τι θέλω εγώ, τι θέλουν οι γονείς μου και κλαίω συνέχεια

Αγαπητή α, μπα, θα ήθελα πολύ τη βοήθεια σου σε ένα ζήτημα που με έχει στεναχωρήσει. Είμαι 25 χρονών, έχω τελειώσει Νομική με πολύ καλό βαθμό, και τον τελευταίο χρόνο ήμουν σε μυστηριώδη πόλη του εξωτερικού για μεταπτυχιακά. Σε αυτή τη μυστηριώδη πόλη γνώρισα ένα παιδί, τον ερωτεύτηκα και πλέον είμαστε μαζί 8 μήνες. Είναι η πρώτη μου σχέση, είμαστε πολύ ερωτευμένοι, περνάμε τέλεια, φανταστική επικοινωνία και σεξουαλική χημεία, κοινά ενδιαφέροντα, δε βαριέμαι ούτε στιγμή μαζί του. Τη περίοδο της καραντίνας εγώ επέλεξα να μείνω μαζί του στο εξωτερικό και να μη γυρίσω στο σπίτι των γονιών μου, στην Ελλάδα, όπως έκαναν όλοι οι Έλληνες συμφοιτητές μου, γιατί ήμασταν στις αρχές και μου ήταν αδύνατον να τον αφήσω. Για κακή μου τύχη την ίδια περίοδο αρρώστησα βαριά από μια ασθένεια που κράτησε ένα μήνα, και εκείνος με φρόντισε και ήταν δίπλα μου σε πολύ δύσκολες στιγμές, οπότε αυτή η εμπειρία μας έδεσε ακόμα περισσότερο. Τελειώνοντας το μεταπτυχιακό, προσανατολίστηκα αμέσως στο διδακτορικό και στο να βρω μια πρόχειρη δουλειά εκεί, ώστε να μείνω παραπάνω. Το διδακτορικό στο εξωτερικό ήταν ένας στόχος που πάντα βρισκόταν στο πίσω μέρος του μυαλού μου, όμως λόγω της πρακτικής δυσκολίας αυτού του βήματος, είμαι σίγουρη ότι δεν θα το προσπαθούσα καν αν δεν ήταν η σχέση μου. Η έρευνα πάντα μου άρεσε, θα μπορούσα όμως να το κάνω στην Ελλάδα, και όχι στο εξωτερικό, ή και να μη το κάνω καθόλου, λόγω των οικονομικών δυσκολιών. Όμως το αγόρι μου μού πρότεινε να μείνω σπίτι του για όλη αυτή τη χρονιά, κάτι το οποίο με διευκολύνει οικονομικά, κι έτσι θα μπορέσω να μείνω έστω ένα χρόνο στο εξωτερικό για την έρευνά μου, και παράλληλα βρήκα μια πρόχειρη δουλειά σε βιβλιοθήκη για τα περαιτέρω έξοδα. Οπότε όλα μέλι γάλα. Γύρισα το καλοκαίρι σπίτι μου για διακοπές, και είχα τρομερές συγκρούσεις με τους γονείς μου επειδή τότε τους αποκάλυψα (λάθος) τη καταγωγή του αγοριού μου, και δεν το δέχονται λόγω στενομυαλιάς και ρατσισμού. Παράλληλα διαφωνούν με την επιλογή του διδακτορικού στο εξωτερικό γιατί θεωρούν ότι θα με πάει πίσω επαγγελματικά. Με τα πολλά το κατάπιαν, κι εγώ γύρισα πάλι στη πόλη του εξωτερικού όπου μένω με το αγόρι μου και ξεκίνησα τη διατριβή. Ένα μήνα μετά με παίρνει τηλέφωνο ο πατέρας μου να με ειδοποιήσει για μια προκήρυξη σε μια νομική υπηρεσία στην Ελλάδα, πολλή καλή ευκαιρία όντως, όπου έχω μεγάλες πιθανότητες να με πάρουν επειδή ο πατέρας μου γνωρίζει τον υπεύθυνο της υπηρεσίας. Αυτή η δουλειά, πράγματι, είναι ακριβώς στο αντικείμενό μου, και προσφέρει πολύ καλές συνθήκες εργασίας, και δεν νιώθω τύψεις για το “κονέ”, διότι γνωρίζω ότι έχω όλα τα προσόντα για τη δουλειά (θα έλεγα ότι είμαι και overqualified) και επίσης σε αυτή τη θέση ξέρω ότι μόνο με μέσο μπαίνει κάποιος. Με λίγα λόγια, θα ήμουν αρκετά χαρούμενη γι’ αυτό, αν δεν ήταν η σχέση μου. Ακόμα και τη διατριβή θα μπορούσα να κάνω εξ αποστάσεως στην Ελλάδα, αλλά δεν μπορώ να διαχειριστώ πρώτον ότι θα αποχωριστώ το αγόρι μου τόσο νωρίς (με σχεδόν βέβαιο το χωρισμό), και δεύτερον ότι θα τον αποχωριστώ για μια επαγγελματική ευκαιρία που μου βρήκαν οι γονείς μου. Από τη μία σκέφτομαι ότι η δουλειά αυτή θα μου έλυνε το βιοποριστικό μου πρόβλημα ενδεχομένως μόνιμα, με ένα σταθερό μισθό και ωράριο που πλέον σπανίζει στο κλάδο μου, και από την άλλη με πιάνει κατάθλιψη ότι θα καθορίσω τη ζωή μου απ’ τα 25 με βάση το που θα βρω σταθερό μισθό και ωράριο, θυσιάζοντας και μια σχέση. Παράλληλα σκέφτομαι ότι ήδη η επιλογή του διδακτορικού στο εξωτερικό έγινε κυρίως επειδή δεν ήθελα να αφήσω το αγόρι μου, και κατά βάθος και αυτό με προβληματίζει. Εν τέλει έχω κάνει αχταρμά το τί θέλουν οι γονείς μου, τι θέλω εγώ και τι θα έπρεπε να θέλω. Αυτή τη στιγμή παραδέχομαι ότι η πιο δυνατή επιθυμία που έχω είναι το να μην χωρίσω και καταλαβαίνω ότι αυτό είναι επικίνδυνη οπτική γιατί τα πάντα κινούνται γύρω απ’ τη σχέση μου. Δεν ξέρω πως να απεμπλακώ απ’ αυτό, και απλά κλαίω εδώ και μια βδομάδα. Ξέρω ότι δεν μπορείς να αποφασίσεις εσύ α, μπά μου, αντί για μένα, θα ήμουν όμως ευγνώμων για οποιαδήποτε συμβουλή σου, ώστε να μπορέσω τελικά να πάρω μια απόφαση και να είμαι καλά με αυτήν. Με συγχωρείς για το τεράστιο κείμενο και σε ευχαριστώ.

-Anna

Άννα, δεν μπορώ να σου απαντήσω, όπως καταλαβαίνεις, και κυρίως, δεν μπορώ να σου απαντήσω χωρίς να σου πω τι θεωρώ εγώ τι είναι σωστό, κι αυτό δεν έχει σημασία.

Η απάντηση δεν περιορίζεται στο «σχέση ή όχι», ούτε είναι κακό να αποφασίζεις με βάση μια σχέση, όμως. Η απάντηση, όπως το βλέπω εγώ, είναι μια συνολική απάντηση στο πώς φαντάζεσαι τη ζωή σου, ποιο είναι το όραμα ευτυχίας σου, κάτι που θα έπρεπε να είναι σαφές στα 25: θέλεις να είσαι στην Ελλάδα, σε μια σίγουρη (ας πούμε) δουλειά, για πάντα, ή θέλεις να μείνεις στο άγνωστο, που δεν ξέρεις πού ακριβώς θα σε βγάλει; Γιατί αν πας εκεί, άντε και το τελειώνεις το διδακτορικό, αλλά σε αυτή την περίπτωση, γιατί να το τελειώσεις;

Ουσιαστικά, πήρες θέση για τη ζωή σου – θα είσαι σε μια καλή δουλειά με καλό μισθό και ένα καλό εξασφαλισμένο μέλλον, με καλό ωράριο, όπως λες. Ξέρεις πολύ καλά τι σημαίνει αυτό, συνολικά, για τη ζωή σου, έτσι δεν είναι; Μέχρι πού θα σε πάει αυτό, πού είναι το ταβάνι αυτής της απόφασης. Ξέρεις επίσης τι σημαίνει η έλλειψη σιγουριάς, αν μείνεις εκεί που είσαι. Τι θέλεις για τον εαυτό σου;

Επίσης, θα ήθελα να πω ότι πολύ σκοινί κορδόνι το δέσατε ότι θα πάρουν εσένα. Ο πατέρας σου μπορεί να ξέρει τον υπεύθυνο, αλλά ο υπεύθυνος δεν ξέρει μόνο τον πατέρα σου.

 

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News