Αγαπητή «Α, μπα»: Δεν κάνουμε σεξ αλλά αναρωτιέμαι αν αξίζει να μείνω μαζί του

Αγαπητή α μπα. Πρώτη φορά σου γράφω. Βασικά είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που ζητάω βοήθεια από κάποιον. Πάντα ήθελα να είμαι υπεύθυνη των πράξεων μου και γνωρίζω πολύ καλά ότι στις περισσότερες περιπτώσεις αν περιγράψεις ένα πρόβλημα σου σε κάποιον η λύση είναι πάντα η δική του οπτική σε μια ιστορία που με υποκειμενικό τρόπο του περιέγραψες. Τωρα όμως χρειάζομαι μια άλλη οπτική γιατί το μυαλό φωνάζει φύγε τρέχοντας και η καρδιά μείνε. Λοιπόν εδώ και μισή δεκαετία έχω σχέση με τον Γ. Τα δυομιση τελευταία χρόνια μένουμε μαζί μάλιστα. Για την ακρίβεια εγκατασταθηκα σπίτι του. Δεν είχα ποτε επίσημη πρόταση απλά σιγά σιγά έγινε δεδομένο ότι μένουμε μαζί. Το σπίτι μας είναι το παλιό σπίτι της γιαγιάς του με ντουλάπες γεμάτες από τα πράγματα της, έπιπλα προηγούμενου αιώνα και σοβαδες να απειλούν να πέσουν στα κεφάλια μας. Δουλεύαμε και οι δύο πολλές ώρες, καταφέραμε να εξελιχθουμε αλλά ο κοινός μας χρόνος 2 ώρες το βράδυ να φάμε και να ξεραθουμε. Σ αυτό το σπίτι λοιπόν δεν ένοιωσα ποτέ σαν το σπίτι μου. Ειχα/έχω την αίσθηση ότι απλά έχω τα ρούχα μου σε μια μεριά του. Ο πατέρας του ερχόταν οπότε γούσταρε χωρίς τηλέφωνο ή προειδοποίηση ενώ ο αδερφός του όταν λειπαμε για μεγάλο διαστημα έφερνε τους φίλους του και αραζανε(μια μέρα το ανακάλυψα τυχαία) Μετά από καυγάδες και φωνές (μαζί του) κατάφερα έστω να παίρνει ένα τηλ ο πατέρας του πριν έρθει και αδερφός του να καταλάβει ότι δεν είναι κοινοβιο το σπίτι. Ο οποίος πατέρας του δε, έρχεται να ελέγξει αν το σπίτι είναι καθαρό τα ρούχα του γιόκα του διπλωμένα και το φαΐ ζεστό στην κουζίνα(λες και είμαι η οικιακή βοηθος που πρέπει να ελέγχει αν τα αξίζει τα λεφτά της. Τεσπα όλα αυτά κάπως τα διαχειριζομουν. Το τελευταίο χρόνο όμως τα πράγματα άλλαξαν. Έχασα δυστυχώς την δουλειά μου και η δουλειά του ειδικά της τηλεργασιας δυσκόλεψε πολύ. Το αποτέλεσμα μέσα στο 2020 να απέχουμε πλήρως από το σεξ. Έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου να του κινήσω το ενδιαφέρον αλλά τίποτα. Μετά από κάποιο σημείο τα παράτησα διότι η αυτοπεποίθηση μου μετά από τόσα άκυρα είχε πέσει στα τάρταρα. Οι δύο ώρες όμως που περιέγραψα πιο πάνω ηταν γεμάτες τρυφερότητα. Είχα μια τελευταία ελπίδα τις διακοπες. Όπου θα ειμασταν και οι δύο ξεγνοιαστοι μακριά από προβλήματα καθημερινότητας. Και όλα πήγαν στραβά, πολύ στραβά. Νοίκιασαμε ένα δωματιάκι στο παραθαλάσσιο χωριό του(λόγω κατάστασης δεν πήγαμε σε νησί φέτος) και αραζαμε με την παρέα παραλία. Τα βράδια ομως κοιμόμασταν πλάτη πλάτη(έπιασα το νόημα από το πρώτο-δεύτερο βράδυ οπότε έπινα μέχρι λιποθυμίας για να ξαπλώνω και να μην σκέφτομαι ότι δεν είμαι πλέον ποθητή. Και το αποκορύφωμα ήρθε το μεσημέρι του δεκαπενταυγουστου όπου πάμε για φαγητό στο σπίτι του στο χωριό μαζί με τους γονείς και τους μπαρμπαδες του. Ένας θείος του ρωτούσε τον Γ. αν έχει κάποια ανακοίνωση να κάνει(περί γάμου δηλαδή) ενώ μια άλλη θεία του με έπιασε συνωμοτικά και μου είπε: “η γιαγιά να ξέρεις σε υπερασπιζεται (από τι δεν μου είπε) και να είσαι νοικοκυρά και υπακουη και θα γίνουν χαλί να τους πατησεις(οι γονείς του). Και τώρα βρίσκομαι στο εξής διλλημα, αξιζει να μείνω μαζί με έναν άνθρωπο που δεν με ικανοποιεί πλέον ερωτικά δεν κάνει κάτι για να καλυτερεύει την διαβίωση του/μας (η οικονομική άνεση υπάρχει) και να μπω σε μια οικογένεια όπου θα με βλεπουν και θα με κρίνουν ως νοικοκυρά η να τα τιναξω όλα στον αέρα και τις προσπάθειες και τις δυσκολιες που ξεπέρασα να χτίσω αυτή την σχέση? ΥΣ Είμαστε σε ηλικία γάμου ή καλυτερα μέσα στο ηλικιακο εύρος ανθρωπων που ορίζει η κοινωνία ότι θα έπρεπε να έχουν παντρευτεί. Εμένα όμως δεν με νοιάζει αυτό. Με νοιάζει να έχω τον άνθρωπο μου και να πορευόμαστε μαζί στις δυσκολίες και να απολαμβάνουμε μαζί τις χαρές.
-Νοικοκυρά για τους in-laws.

Το ζουμί, και αυτό που κάνει τους ανθρώπους πολύ συχνά να μην χωρίζουν, είναι η εξής πρόταση: «Να τινάξω στον αέρα τις προσπάθειες και τις δυσκολίες που ξεπέρασες για να χτίσω αυτή τη σχέση;»

Η απάντηση θα μπορούσε να είναι ένα απλό «ναι».

Δεν είναι η καρδιά σου που σου λέει μείνε. Πάλι η λογική είναι. Η πολύ αυτοκαταστροφική και κυνική λογική της επένδυσης που δεν σου βγήκε. Είναι σα να είσαι στο καζίνο και να έχεις ξοδέψει πολλά λεφτά: κάθεσαι λίγο ακόμα μήπως αλλάξει το ριζικό σου και έρθουν όλα όπως θα τα ήθελες, με την μεγάλη ανταμοιβή. Έχεις ξοδέψει υπερβολικά πολλά για να τα χάσεις όλα. Έτσι πιστεύεις. Ακόμα όμως, δεν έχεις χάσει τίποτα σε σχέση με αυτά που μπορείς να χάσεις. Αυτό δεν το καταλαβαίνεις. Δεν με πιστεύεις. Θα το καταλάβεις αν μείνεις κι άλλο σε αυτή τη σχέση. Είναι χαρακτηριστικό που περιέγραψες τα πέντε χρόνια ως «μισή δεκαετία». Θεωρείς ότι είναι πωπω, τεράστιο χρονικό διάστημα. Τίποτα δεν είναι. Οι γάμοι κρατάνε δεκαετίες, αν είναι πετυχημένοι, ακόμα και οι αποτυχημένοι.

Πέρα από την αόριστη «τρυφερότητα» που αναφέρεις κάπου, περιγράφεις μια σχέση που «δουλεύατε πολύ και πέφτατε ξεροί για ύπνο» σε ένα σπίτι στο οποίο ποτέ δεν ένιωσες άνετα γιατί ποτέ δεν αποφασίσατε να μείνετε μαζί, στο οποίο είχε πρόσβαση η οικογένεια του σα να είσαι φιλοξενούμενη, ενώ κατάφερες να αλλάξει αυτό ως ένα βαθμό με καβγά. Από τότε, σταματήσατε και τελείως το σεξ, κάτι που συνοδεύεται από τόσο μεγάλη αίσθηση απόρριψης, που κοντεύεις να γίνεις αλκοολική.

Η επένδυση σου, από δω που το βλέπω, που όπως λες είναι υποκειμενική άποψη, δεν ήταν ποτέ καλή, και τώρα έγινε πραγματικά κακή. Αυτό που λες ότι σε νοιάζει, δεν το έχεις. Φανερά, δεν το έχεις. Πρέπει να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και να παραδεχτείς τι πραγματικά σε νοιάζει, γιατί αλλιώς δεν θα καταφέρεις να το αποδομήσεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News