«Α, μπα» classics: Τι γίνεται όταν ζηλεύεις πολύ;

Λενα συγχαρητηρια για τη στηλη σου!!πραγματικα θαυμαζω το οτι εχεις μια απαντηση για όλα τα θεματα!!σε ζηλευω γι’αυτο…αυτο ειναι και το θεμα μου..ΖΗΛΕΥΩ!!ΠΟΛΥ!!και για μεγαλα κατορθωματα των αλλων αλλα και για αλλα ασημαντα.

Συγκρινω τον εαυτο μου συνεχως με τους αλλους και παντα βρισκω οτι μειονεκτω σε πολλα πραγματα και ζηλευω την ευφυια των αλλων,το ντυσιμο,τις παρεες τους..Πως το ξεπερνας αυτο;

Η ζήλια είναι ένα πάρα πολύ κοινό συναίσθημα, και πάρα πολύ βλαβερό. Μοιάζει σαν να απευθύνεται στους άλλους, αλλά είναι σκέτη αυτοκαταστροφή. Νομίζεις ότι το συναίσθημα προκύπτει από τα κατορθώματα των άλλων, αλλά δεν είναι έτσι. Βλέπεις τους άλλους μέσα από έναν παραμορφωτικό φακό, εστιάζοντας σε συγκεκριμένα σημεία, για να επιβεβαιώσεις/συντηρήσεις ένα αίσθημα ανεπάρκειας και κατωτερότητας.

Στην ακόμη πιο άσχημη εκδοχή της ζήλιας, αυτός που τη νιώθει αποκτά πικρία, γίνεται παρανοϊκός και πιστεύει ότι όλοι είναι εναντίον του, νιώθει συνέχεια ότι αδικείται. Δεν του φταίνε οι άλλοι, βέβαια. Φταίνε οι προσδοκίες που έχει για τον εαυτό του, που δεν έχουν – κατά τη γνώμη του – πραγματοποιηθεί. Η βεβαιότητα ότι έχει αδικηθεί από τη ζωή, γενικώς, κάνει αυτόν που ζηλεύει να εστιάζει εκεί που τον συμφέρει, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τη ζωή των άλλων. Τους βλέπει σαν κούκλες, σαν εξαρτήματα της ζήλιας τους, και δυσκολεύεται να σχηματίσει στενές, ισότιμες σχέσεις. Για παράδειγμα, εσύ λες ότι ζηλεύεις τα κατορθώματα των άλλων, αλλά η ευτυχία δεν έρχεται μόνο από αυτά που κάνουμε, αλλά και από αυτά που δεν κάνουμε.

Αυτός που για παράδειγμα παίρνει συνέχεια προαγωγές, έχει θυσιάσει προσωπική ζωή, γιορτές, έχει κάνει παρέα με ανθρώπους που δεν συμπαθεί. Η ζήλια σε κάνει να πιστεύεις ότι στους άλλους έχουν όλα έρθει εύκολα, ότι δεν έχουν προσπαθήσει, ότι ζουν μια ζωή τέλεια, χωρίς απώλειες. Κάνεις τεράστιο λάθος. Όλοι έχουν τις απώλειες τους, όλοι έχουν κάνει υποχωρήσεις, όλοι έχουν ζήσει την απόρριψη. Ποτέ δεν ξέρεις τι συμβαίνει στη ζωή του άλλου, ποιον σταυρό κουβαλάει ο καθένας. Μέσα στη γενική λοταρία της ζωής, πράγματι κάποιοι είναι πιο ευνοημένοι. Γεννιούνται σε πλούσιες οικογένειες που τους στηρίζουν, ας πούμε.

Δεν ξέρεις όμως υπό ποιες προϋποθέσεις γίνεται αυτό, τι σημαίνει να έχεις γεννηθεί πλούσιος, σε ποιες απαιτήσεις πρέπει να υπακούς. Όσο τυχερός κι αν είναι κάποιος, δεν γίνεται να του τυχαίνει συνεχώς το λαχείο. Το χάος είναι αμείλικτο με όλους, απλώς δεν μπορείς, δεν θέλεις να το δεις έτσι, γιατί αυτό θα σε αναγκάσει να κοιταχτείς πολύ καλά στον καθρέφτη. Η ζήλια εμφανίζεται με βίαιο τρόπο όταν πιστεύεις ότι δεν έχεις αυτά που χρειάζεσαι, όταν δεν πραγματοποιούνται τα όνειρα που έχεις για τον εαυτό σου. Η αυτοπεποίθηση προκύπτει και μέσα από τη σύγκριση που κάνουμε με τους γύρω μας, και όταν πιστεύουμε ότι η σύγκριση δεν μας ευνοεί, ζηλεύουμε.

Αν έχεις ρεαλιστικές προσδοκίες, αν ξέρεις τους περιορισμούς σου, αλλά και τις ικανότητες σου, μπορείς να περιορίσεις αρκετά αυτό το συναίσθημα. Αν έχεις παράλογες απαιτήσεις από τον εαυτό σου, αν έχεις καταπιεί τις απαιτήσεις ή τις πικρίες των γονιών σου χωρίς να τις φιλτράρεις, αν δεν έχεις κάνει τη δουλειά που απαιτείται για να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου ώστε να παραδεχτείς τι είσαι έτοιμη να κάνεις για να πετύχεις έναν στόχο και τι όχι, θα μείνεις με τη ζήλια. Η ζήλια σου δίνει άλλοθι. Η ζήλια σε ακινητοποιεί, και σε κάνει τεμπέλα. Αν προσπαθήσεις να ωριμάσεις, να αποδεχτείς τα όρια σου, να καταλάβεις ότι όλοι έχουν περιορισμένες ικανότητες, ότι είναι αδύνατον να σε αγαπούν και να σε αποδέχονται όλοι, τότε οι προσδοκίες σου θα γίνονται όλο και πιο ρεαλιστικές.

Αν είσαι έτοιμη για ριζική αλλαγή ώστε να πετάξεις τα παραμορφωτικά γυαλιά που φοράς και κατά κάποιο τρόπο σε προστατεύουν από την πραγματικότητα, θα νιώσεις ίσως κάπως γυμνή απέναντι στους άλλους, αλλά θα έχεις κάνει ένα βήμα προς τα μπροστά.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News