«Α, μπα» classics: Τα σκυλιά καυγαδίζουν συνεχώς

Καλημέρα αγαπημένη Α,μπα! Να χαίρεσαι το αμπάκι και να είναι τυχερό! Έχω ένα πρόβλημα. Το εδώ και 4 χρόνια αγόρι μου απέκτησε πέρυσι με την οικογένεια του ένα σκυλάκι, εντελώς τυχαία, έστω την Χ. Ένα 8μηνο μετά, έπειτα από δική μου πρόταση (δωρίζονταν από γνωστό μου) με την σύμφωνη γνώμη και επιθυμία όλων των εμπλεκόμενων, πήρανε ένα ακόμη σκυλάκι. Και αυτό ζούσε με την δική του οικογένεια (έχουν κατάλληλη οικία εκτός πόλης) αλλά ήταν κάπως πιο δικό μας, με την έννοια ότι το είχαμε αρχικά εγώ και αυτός στην πόλη όσο ήταν κουτάβι λίγων μηνών και το φροντίζαμε σαν να ήταν παιδάκι, που ήταν δηλαδή, μιας και ήταν πολύ αδύναμο όταν το υιοθετήσαμε. Να μην τα πολυλογώ το δεύτερο αυτό σκυλάκι, ονόματι Τ, το αγαπώ πολύ! Είναι αξιολάτρευτο, τόσο εξαιτίας της εξωτερικής του εμφάνισης όσο και του καλού του χαρακτήρα. Όλοι ξετρελαίνονται με αυτό αμέσως. Η Χ. από την άλλη είναι από τα μικρόσωμα σκυλάκια που γαβγίζουν όλη την ώρα σε όλους και σε όλα και είναι πολύ νευρικά και καθόλου φιλικά. Παρ’ όλα αυτά, στην αρχή, την αγαπούσα και αυτή σαν κατοικίδιο μου. Τώρα όμως, τώρα, νιώθω λίγο γελοία και 5 χρονών που κατέληξα να μισώ ένα σκυλάκι. Αλλά να, συνέχεια κάνει bullying στην Τ. Η Τ . όταν ήταν κουταβάκι έτρεμε ολόκληρη και εγώ ανησυχούσα μην γίνει φοβητσιάρικο αν και μεγαλόσωμο σκυλί. Τώρα που μεγάλωσε λίγο ανταποκρίνεται στον καυγά και γίνεται το έλα να δεις (μέχρι το πρώτο αίμα αν τις αφήναμε). Τους καβγάδες τους προκαλεί πάντα η Χ (τρώει από το κουπάκι της Τ, καταλαμβάνει τον χώρο της, ζηλεύει αν την χαϊδέψουν, ενίοτε δίχως λόγο). Με όσους κτηνιάτρους και εκπαιδευτές μίλησα είπαν ότι και το πρώτο σκυλάκι να είχατε μόνο πρέπει να το μαλώνετε όταν παραφέρεται για λόγους πειθαρχίας και εκπαίδευσης. Πόσο μάλλον τώρα που είναι δύο. Οι γονείς του όμως, που όπως καταλαβαίνεις είναι και οι κύριοι ιδιοκτήτες, δεν το κάνουν. Από όσο έχω νιώσει έχουν περισσότερη αδυναμία στην Χ. και οτι και να γίνει θα την πάρουν αγκαλιά αντί να την τιμωρήσουν, όπως όλοι συστήνουν. Εγώ νιώθω να μου πειράζουν το παιδί (μην γελάς) και κάθε φορά εκνευρίζομαι. Έχουμε μεν καλή σχέση αλλά δεν μπορώ να τους κατσαδιάζω κάθε φορά που συμβαίνει κάτι αντίστοιχο διότι νομίζω είναι προφανές ότι έχω τον τελευταίο λόγο στην εκπαίδευση και της Χ. και της Τ. (και είναι και μεγάλοι άνθρωποι οι γονείς του). Και τελος πάντων είναι φυσικό και επόμενο να έχουν τον λόγο οι άνθρωποι με τους οποίους ζουν οι σκύλοι και οι οποίοι καλύπτουν όλα τα έξοδα αυτών. Συνεισφέρω, φέρνοντας κανένα σακί με σκυλοτροφή όταν πηγαίνω αλλά εννοείται ότι είναι μια φιλική χειρονομία συγκριτικά με το σύνολο των εξόδων. Το αγόρι με υποστηρίζει αλλά λέει και αυτό ότι δεν μπορεί να αλλάξει τα μυαλά των δικών του εφόσον ήδη τους έχει μιλήσει για αυτό το θέμα τόσες φορές. Όταν με βλέπει να στεναχωριέμαι μετά από τέτοια περιστατικά, συνήθως ξανά μιλάει αλλά δεν αλλάζει τίποτα. Όταν είμαστε μόνοι με τα κατοικίδια (για καμμιά βδομάδα κάθε δύο μήνες περίπου) προσπαθούμε να έχουμε πειθαρχημένα και τα δύο ζώα εξίσου. Πρέπει να συμφιλιωθώ έτσι δεν είναι? Και μάλλον υπερβάλλω και πρέπει να φέρω την κατάσταση στις πραγματικές της διαστάσεις? Ευχαριστώ που φιλοξενείτε το παρανοϊκό μου πρόβλημα!

Αν δεν μπορείς να προτείνεις να πάρεις την Τ. στο δικό σου σπίτι και να γίνεις εσύ ο κηδεμόνας της, δεν ξέρω πώς μπορείς να επιβάλεις την δική σου άποψη ανατροφής σε άλλους ανθρώπους. Όσο δίκιο κι αν έχεις. Ως υποκατάστατο μπορείς να προτείνεις να πληρώσεις εκπαιδευτές και για τα δύο σκυλάκια για ένα διάστημα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News