Χαίρε αγαπημένη! Θα αναφέρω διάφορα σημεία άλλα σχετικα και άλλα ίσως όχι, εσύ θα κρίνεις. Ξεκιναω ψύχραιμα λοιπόν: δεν τον αντέχω αλλο Α, μπα μου! Τον πατέρα μου εννοω. Είμαι 23, τελειωσα με τη σχολη και γυρισα στο πατρικο μου. Τα όποια θέματα είχα ξεχασει ότι ειχα με τον πατερα μου επανηλθαν: είναι τσιγκουνης, γκρινιαρης, ιδιοτροπος κοινωνικα. Εχει ποιοτητες οι οποιες πραγματικα, ως εφηβος τωρα μιλαω που δεν επαιρνα χαμπαρι τι ελεγα-εκανα, είναι μεγαλη ταλαιπωρια και ψυχαναγκασμος στην παρεα και φυσικα ενστερνιζομουν τοτε. Ωστοσο αναθεωρησα και ενας λογος που με ενοχλουν τοσο αυτές οι συμπεριφορες που παρουσιαζει είναι σιγουρα το ότι εγω προσπαθω να τις αποβαλλω από μεσα μου ενω αυτος τις εχει κανει τροπο ζωης. Είναι ο ορισμος του προτυπου οικογενειαρχη και πραγματικα τον θαυμαζω για το κουραγιο του να μη μας λειψει τιποτα (σε σημειο που να αισθανομαι και αχαριστος γι αυτά που σου γραφω τωρα). Ωστοσο δεν υπαρχει οικογενειακη μαζωξη και τραπεζι στο οποιο να μην τσακωθουμε Α, μπα μου και να βλαστημησω την ωρα και τη στιγμη που είναι πατερας μου. Κανω υπομονη μεχρι να βρω μια δουλεια, αν όλα πανε καλα, και μπορεσω να ξαναφυγω από το σπιτι. Ωστοσο το προβλημα παραμενει: πώς να ανεχτω αυτή την τοσο απωθητικη του συμπεριφορα που αλλοτε εχει να κανει με εμενα ή αλλοτε σε τριτους; Πραγματικα δε μπορω να βρω την ψυχραιμια μου οσο προτοιμασμενος κι αν παω πιο πριν, καποια στιγμη βγαινω από τα ρουχα μου. Θελω να σταματησω να χαλιεμαι. Οτιδηποτε κανα βιβλιο, τεχνικη αναπνοων, μαντρα ή εστω καποιο δηλητηριο που δεν αφηνει ιχνη! Σε φιλω!
– γιος ψαχνει xanax
Το μόνο σου ουσιαστικό όπλο είναι δυστυχώς η υπομονή, μέχρι να απομακρυνθείς από το σπίτι και αποκτήσεις το δικό σου κλειδί για την δική σου πόρτα στον δικό σου χώρο. Μέχρι τότε, πολύ λυπάμαι, αλλά ούτε τα ζάναξ βοηθάνε. Ίσως να βοηθάει λίγο η φιλοσοφία. Είναι πολύ ενθαρρυντικό το γεγονός ότι καταλαβαίνεις το πιο σημαντικό: ότι προσπαθείς να αποβάλεις συμπεριφορές που έχεις κληρονομήσει από τον πατέρα σου ενώ συνεχίζεις να τις βλέπεις στον ίδιο. Συνέχισε να το αναλύεις αυτό, είναι πολύ καλός δρόμος σκέψης που θα σε οδηγήσει κάπου χρήσιμα, σίγουρα. Στην πορεία θα εμφανιστεί και η μεγάλη δυστυχής ανακάλυψη: ότι αργά ή γρήγορα χρειάζεται να αποδομήσουμε τους γονείς μας, μέχρι να τους απορρίψουμε – αν δεν περάσουμε από αυτή την φάση, δεν θα καταφέρουμε να τους δούμε πάλι ως ανθρώπους με αδυναμίες, όπως είναι όλοι οι άνθρωποι. Ο θαυμασμός που σου δημιουργεί τύψεις είναι αυτός που σε εμποδίζει να προχωρήσεις παρακάτω. Είναι δύσκολη η διαδικασία της ενηλικίωσης, και βρίσκεσαι στο πιο κρίσιμο στάδιο. Καλή επιτυχία.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Η απομυθοποίηση του πατέρα ήταν μια δύσκολη διαδικασία
Κάτι που με βοήθησε εμένα πολύ σε αντίστοιχα θέματα, ήταν το να αναζητώ πατρικά πρότυπα μέσω των οικογενειών των φίλων μου. Ασυνείδητα όσο ήμουν μικρότερος, πολύ πιο συνειδητά μεγαλώνοντας. Ήταν σαν να κάλυπτα τις ελλείψεις, να “μουτζουρώνω” τις ασχήμιες και να τις αντικαθιστώ με αυτά που μου φαινόντουσαν (διαισθητικά στην αρχή, κατ’επιλογήν στη συνέχεια) πιο σωστά και ταιριαστά με αυτά που ήθελα για τον εαυτό μου.