«Α, μπα» classics: Πως γίνεται οι ψυχολόγοι να σε καθοδηγούν πάντα σωστά;

Καλησπέρα Λένα! Είχες προτείνει πρόσφατα μία σειρά, το Gypsy. Την βλέπω και μου έχει τραβήξει πολύ το ενδιαφέρον. Μέσα από αυτή τη σειρά μου έχει αναζωπυρωθεί αρκετά ένας προβληματισμός που είχα ήδη. Το ότι ο ψυχολόγος είναι κι αυτός άνθρωπος με τα δικά του θεματάκια, με τα δικά του προβληματάκια, με τα δικά του ταμπού, με τις δικές του απόψεις, με τις δικές του ανασφάλειες, με τις δικές του φοβίες κ.τ.λ. Σίγουρα υπάρχουν αυτοί που κάνουν σωστά τη δουλειά τους και έχουν τη δύναμη να τα αφήσουν όλα αυτά στην άκρη και να σε βοηθήσουν πραγματικά. Αλλά υπάρχουν και πολλοί που δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, αυτό συμβαίνει άλλωστε με όλα τα επαγγέλματα. Αυτοί λοιπόν που δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, δεν υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να «καθοδηγούν» λάθος τους θεραπευόμενούς τους, οι οποίοι συνήθως δεν έχουν τη δυνατότητα να κρίνουν αντικειμενικά τον θεραπευτή τους γιατί είναι σε ευάλωτη κατάσταση και, μοιραία, προκύπτει και κάποιο δέσιμο μαζί του οπότε οποιοδήποτε αντικειμενικό κριτήριο εξαλείφεται; Δεν υπάρχει κίνδυνος να κάνουν τελικά κακό στον θεραπευόμενο και όχι καλό; Θεωρώ χρησιμότατο το συγκεκριμένο επάγγελμα αλλά μου είναι δύσκολο να αποβάλω αυτόν τον προβληματισμό μου. Ποια είναι η δική σου άποψη; Υ.γ. Ελπίζω να μη σε μπέρδεψα έτσι όπως τα γράφω! 🙂

-XxX

Υπάρχουν και κακοί γιατροί, ή αδιάφοροι γιατροί, που μπορεί να κάνουν λάθος διάγνωση και να σου δημιουργήσουν πρόβλημα. Υπάρχουν κακοί δάσκαλοι, που μπορεί να καθοδηγήσουν με λάθος τρόπο τους μαθητές, και να τους δημιουργήσουν πρόβλημα. Υπάρχουν και κακοί παπάδες, κακοί δικαστές. Υπάρχουν πολλά επαγγέλματα που ασχολούνται με τον άνθρωπο σε ευάλωτη κατάσταση ή ηλικία. Υπάρχουν ακόμα και κακοί φίλοι, έως και κακοί γονείς, που μπορούν να επηρεάσουν έναν άνθρωπο και να του κάνουν κακό αντί για καλό. Για όλους αυτούς γιατί δεν προβληματίζεσαι το ίδιο, και αν προβληματίζεσαι, πώς καταφέρνεις να αποβάλεις τον προβληματισμό σου;

Ο θεραπευόμενος δεν είναι απαραίτητα ένα πλάσμα που εμπιστεύεται τον πρώτο θεραπευτή και δεν έχει δυνατότητα να κρίνει. Η ικανότητα αυτή εξαρτάται από τον κάθε άνθρωπο. Αν κάποιος δεν την έχει καθόλου, δεν κινδυνεύει μόνο από τον κακό θεραπευτή, κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή από όλους τους ανθρώπους. Ίσα ίσα, η σχέση με τον θεραπευτή είναι απολύτως ελεγχόμενη, έχει σαφή όρια, και ο θεραπευόμενος πληρώνει, άρα μπορεί να είναι όσο ανεξάρτητος θέλει. Το δέσιμο που θεωρείς δεδομένο δεν προκύπτει καθόλου αυτονόητα, δεν είναι κάτι μοιραίο. Αν ξεκινήσεις θεραπεία για τον εαυτό σου, που φαντάζομαι αυτό είναι ουσιαστικά ο προβληματισμός που δεν λες, θα δεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News