Α μπα, γιατί κάποιοι άνθρωπο είναι τόσο κομπλεξικοί και τι μπορείς να κάνεις για να μη σε “ρίχνουν” με τα σχόλιά τους; Και εξηγώ… όταν έδωσα πανελλήνιες είχα την ατυχία (ή την τύχη- όπως το θες παρ’ το), να μην περάσω στο τμήμα που ήθελα. Αντί να ξαναδώσω πανελλήνιες αποφάσισα να πάω στο αντίστοιχο τμήμα ενός καλού Πανεπιστημίου στο εξωτερικό (γενικά οι βαθμοί μου ήταν πολύ καλοί, απλά όχι τόσο καλοί ώστε να μου εξασφαλίσουν τα μόρια για ένα δημοφιλές τμήμα). Τέσσερα χρόνια μετά, και ύστερα από ατελείωτες ώρες διαβάσματος, ατελείωτες μέρες στα εργαστήρια και ταυτόχρονης εργασίας όποτε μπορούσα για να συντηρούμαι, λαμβάνω το πολυπόθητο πτυχίο και γεμάτη χαρά ξεκινάω το Μεταπτυχιακό. Εκεί ξεκινάει και ο εφιάλτης μου. Γιατί εκεί Α,μπα μου, γνωρίζω παιδιά που τελείωσαν αντίστοιχα τμήματα στην Ελλάδα και 2-3 από δαύτους νομίζουν ότι με αυτό τους το κατόρθωμα έπιασαν τον Πάπα απο τα.. χμχμχ…! Και τι δεν άκουσα Α μπα μου, οτι εδώ τα πτυχία δίνονται πιο εύκολα, ότι εδώ αγόρασα το πτυχίο μου (παρόλο που δεν πλήρωνα καν δίδακτρα- fuck logic), ότι και αυτοί αν είχαν πλούσιους γονείς όπως εγώ (ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ) θα ακολουθούσαν τον “εύκολο” δρόμο, ότι στην ουσία δεν ξέρω ούτε τα μισά που ξέρουν αυτοί. Ολα αυτά τα άκουσα την πρώτη μέρα που τους συνάντησα- πριν καν δουν εργασίες μου ή κάνουν μια συζήτηση επιστημονικού περιεχομένου μαζί μου! Εν πάση απαντήσεις που μου ερχόντουσαν στο μυαλό εκείνη τη στιγμή και αποφάσισα απλά να μη δώσω στα συγκεκριμένα άτομα παραπάνω σημασία εκείνο το χρόνο- αν και για πρώτη φορά στη ζωή μου αμφέβαλλα για την αξία μου!! Έλα όμως που μόλις έμαθα πως ο ένας από αυτούς θα ξεκινήσει μαζί μου διδακτορικό, στο ίδιο εργαστήριο, σε 2 εβδομάδες (ναι εγώ που τα βρήκα όλα εύκολα στη ζωή μου και εκείνος ο μικρός Αϊνστάιν που έβγαλε τη Μεγάλη του Γένους καταλήξαμε στα ίδια). Τι κάνουμε τώρα Α μπα μου; Πώς αγνοώ έναν άνθρωπο που τις ελάχιστες φορές που μιλήσαμε με γέμισε με αμφιβολίες για την αξία μου; Πώς μένω συγκεντρωμένη στη δουλειά μου εάν φοβάμαι να κάνω και το παραμικρό λάθος για να μην με μειώσουν; Πώς περνάνε 4 χρόνια αγνοώντας έναν συνάδελφό σου στην ουσία; ΥΓ. Δεν παίζει να αλλάξω εργαστήριο για το διδακτορικό μου- αυτός ο καθηγητής ήταν στο ραντάρ μου από όταν ήμουν στο πρώτο πτυχίο!!
-Τσιχλόφουσκα
Σιγά μην αλλάξεις διδακτορικό επειδή δεν συμπαθείς τον διπλανό σου. Ποιος ξέρει ποιον διπλανό θα έχεις στο επόμενο διδακτορικό; Και δεν θα έλεγα ότι ο διπλανός σου στο γραφείο είναι ακριβώς συνάδελφος. Άσε που μπορεί και να μην κάθεται δίπλα σου τελικά. Ίσως να γίνει συνεργάτης, αλλά δεν διεκδικείτε την ίδια θέση. Υπάρχει χώρος και για τους δύο. Οπότε δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα αν συνεχίσεις να τον αντιπαθείς για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Μπορεί μάλιστα να σου δώσει αφορμή για να τον αντιπαθήσεις ακόμη περισσότερο.
Και τώρα στο πρόβλημα. Αυτά που σου είπε είναι η γνώμη του, και φαντάζομαι ξέρεις το σχετικό ρητό για τις γνώμες. Οι γνώμες των άλλων μας είναι γενικώς αδιάφορες (σε νοιάζει τι πιστεύει για το πρωτοσέλιδο της σημερινής εφημερίδας;), εκτός και αν χτυπάνε κάτι μέσα μας που πονάει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όντως κάτι χτύπησε, γιατί όπως και μόνη σου λες, με αφορμή αυτά τα σχόλια άρχισες να αμφιβάλλεις για τις ικανότητες σου. Και εδώ είναι που πρέπει να προσέξεις.
Αν κάνεις διδακτορικό, σε περιμένουν πολύ πιο αυστηρά σχόλια και ενίοτε πολύ πιο στοχευμένα από τις γενικούρες που άκουσες τώρα, και θα είναι από ανώτερους σου, ίσως και από ανθρώπους που θαυμάζεις και θέλεις να σε παραδεχτούν. Τι θα κάνεις τότε; Θα αμφιβάλλεις κάθε φορά από την αρχή; Γιατί κάνεις διδακτορικό; Μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, μπράβο δεν θα σου πει κανείς, και θα παλεύεις συνέχεια με το άγνωστο, και εκεί να δεις αμφιβολίες που θα σε πιάσουν. Πρέπει να ξεκαθαρίσεις μέσα σου γιατί ξεκίνησες αυτό που ξεκίνησες και πού θέλεις να φτάσεις, γιατί θα έρθουν δύσκολες μέρες.
Αν σε ταρακουνούν αυτά τα σχόλια, τότε δεν είσαι αρκετά προετοιμασμένη για την ακαδημαϊκή κοινότητα και τις πρακτικές της. Αν δεν μπορούσες, δεν θα βρισκόσουν εκεί που είσαι. Δεν έχεις πάρει τη θέση κανενός. Θα φανεί ποιος είναι τι, αλλά έχετε ακόμα πολλά χρόνια μπροστά σας μέχρι τότε. Μέχρι να έρθει εκείνη τη μέρα, τα μάτια σου στον στόχο.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Δυστυχώς στην Ελλάδα υπάρχει διάχυτη η άποψη πως όποιος αποτύχει να περάσει στο τιμημένο κι ένδοξο ελληνικό ΑΕΙ και φύγει έξω δεν αξίζει όσο οι εν Ελλάδι αποφοιτήσαντες, δεν πα να χεις τελειώσει και το Χάρβαρντ.
Πολλοί άνθρωποι έχουμε τραύματα από τις πανελλήνιες. Δεν πρέπει να μάς καθορίζουν.
Εχμ, επίσης, αυτοί ήρθαν στη δική σου σχολή να κάνουν μεταπτυχιακό. Αν την υποβαθμίζουν, τους εαυτούς τους υποβαθμίζουν.
Καταρχάς, συγχαρητήρια για τη συνέχεια των σπουδών σου ως υποψήφια διδάκτορας πλέον. Για να ξεκινάς κάτι τέτοιο, σημαίνει ότι πήγες πολύ καλά στις σπουδές έως τώρα. Δυστυχώς, αυτά που συμβαίνουν στα διδακτορικά, συμβαίνουν γενικότερα στις σπουδές, στον εργασιακό χώρο και παντού. Από τις εμπειρίες που έχω αποκομίσει έως τώρα, συμβαίνει αυτό που αναφέρει η Α,ΜΠΑ: “Αν κάνεις διδακτορικό, σε περιμένουν πολύ πιο αυστηρά σχόλια…”. Ίσως σε αποθαρρύνω αλλά συμβαίνουν τόσα πράγματα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν οι άνθρωποι που βρίσκονται σε αυτό το χώρο έχουν τη στοιχειώδη παιδεία (διότι άλλο παιδεία και άλλο μόρφωση). Συχνά ο ένας υπονομεύει και… Διαβάστε περισσότερα »
Και πού να δείς εμάς που τελειώσαμε ιδιωτικό πανεπιστήμιο στην Ελλάδα και τώρα κάνουμε διδακτορικό έξω. Εγώ πάντως θυμάμαι όταν σε μάστερ ψυχολογίας στην Ολλανδία με υποτιμούσαν οι της Παντείου και του Καποδιστριακού, κοβόντουσαν 4 κ 5 φορές στην στατιστική κ δεν παίρνανε πτυχίο γιατί το περνούσαν με αντιγραφές και 0 παρουσίες. Εγώ είχα 6 μαθήματα statistics and research methods για να πάρω προπτυχιακό και στις 6 απουσίες το εξάμηνο κοβόμουνα.. Αυτά σαν παράθεση προσωπικής εμπειρίας. Για να μήν αναφέρω το ΣΑΠΙΟ Ελληνικό σύστημα που με ένα απλό προπτυχιακό τους αφήνει να ανοίγουν γραφεία ψυχολόγου χωρίς καμία μετεκπαίδευση και γνώσω… Διαβάστε περισσότερα »
Ετσι είναι. Από το γνωστό αμερικάνικο ιδιωτικό νομίζω δεν παίρνετε και άδεια εξάσκησης επαγγέλματος για ψυχολόγοι, αν και το επίπεδο σπουδών είναι υψηλότερο από των δημ.ΑΕΙ. Κάποτε το θέμα με τα ιδιωτικά ΑΕΙ πρέπει να λυθεί.
Άδεια;;;; Ευτυχώς που δεν την παίρναμε γιατί ίσως να μην ήμουν εδώ τώρα. Συμφητήτριες μου στο έτος κάνουν τώρα διδακτορικά και μεταπτυχιακά στο Στανφορντ το UCL και το Cambridge. Όταν πια δικαιούμουν την άδεια, δεν ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα ούτε για διακοπές που λέει ο λόγος. Το κακό παιδιά δεν είναι μόνο η έλλειψη γνώσης συνδυαστικά με έπαρση. Το κακό είναι οτί αυτού του είδους οι άνθρωποι (ας μη τα τσουβαλιάσουμε όλα, καλοί επαγγελματίες υπάρχουν απο όλα τα ιδρύματα) συνεχίζουν την πορεία τους θεωρώντας πως δεν χρειάζεται να εξελιχθούν οι ίδιοι. Αρνούνται να μπούν σε θεραπεία γιατί “εγώ ποτέ… Διαβάστε περισσότερα »
Πονεμένη ιστορία emy memy & tropique.
Ειδικά γνωρίζοντας πως τα academic standards ήταν κλάσεις ανώτερα ακόμη και από γνωστά πανεπιστήμια της Αγγλίας, όπου πήγα εγώ και άλλοι για μεταπτυχιακά και φρίξαμε με τις εκπτώσεις.
Πες τα, που τα πανεπιστήμια στην Ελλάδα και είναι άχρηστα και γεμίζουν το κεφάλι τον φοιτητών με υπεροψία. Τι να πρωτοπω; Που οι καθηγητές του Μετσόβιου λένε στους φοιτητές τους ότι μόνο αυτοί είναι μηχανικοί και οι άλλες σχολές βγάζουν βοηθούς να κουβαλάνε τα εργαλεία;; Που οι Ιατρικές σχολές της Ελλάδας βγάζουν τους ποιο ψωνισμενους γιατρούς αλλά στην Γερμανία τους προσλαμβάνουν με τα μισά λεφτά και τους κάνουν ΕΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ;; Η λίστα συνεχίζεται αλλά δεν έχει τέλος.
“Αν δεν μπορούσες, δεν θα βρισκόσουν εκεί που είσαι.”
ΑΥΤΌ.
Το είδα πρόσφατα στην εξής παραλλαγή: έπιασα δουλειά (λέει ο πρωταγωνιστής) σε τεράστια γνωστή εταιρία τεχνολογίας στις ΗΠΑ. Ένα χρόνο μετά με έδιωξαν. Τώρα όμως επειδή το έχω αυτό στο βιογραφικό μου, όλοι νομίζουν πως είμαι ικανός επαγγελματίας.
Απάντηση: το νομίζουν επειδή ΕΊΣΑΙ ικανός επαγγελματίας.
Καλώς ήρθες στον κόσμο των … ενήλικων.
Σου έχω μια έκπληξη, δεν είναι παράδεισος!!!
Θα ακουστώ κακία, τρόλ, πείτε όπως θέλετε.
Αλλά λίγο κράτη με τα διδακτορικά. στο 2019 είμαστε. Το διδακτορικό είναι το μεταπτυχιακό του ’90. Να το έλεγε ο παππούς μου να πω ναι. Που τον ρώταγα το άτιμο
μα εσύ έχει post-doc και μου απάνταγε … “πως το λέτε εσείς?”
Αστεία ανθρωπάκια. Σίγουρα δεν θα τα έλεγαν με την ίδια ευκολία αν ήσουν άντρας. Η δυσκολία σε ένα πτυχίο δεν καθορίζεται μόνο από τις απαιτήσεις τους, αλλά και από τα δικά μας τα βιώματα. Έχοντας σπουδάσει στο εξωτερικό και φεύγοντας από θεωρητική σε θετικη μπορώ να πω ότι το δυσκολότερο εμπόδιο ήταν να ξεπεράσω τα δικά μου βιώματα και την κατάθλιψη ενώ βρισκομαι σε ένα περιβάλλον συνεχής πίεσης και απαιτήσεων ολομόναχος. Δυστυχώς όταν μας κάνουν τέτοιες ηλίθιες ερωτήσεις δεν γίνεται να τους δώσουμε μια στρογγυλή απάντηση. Οι άνθρωποι αυτοί αγνοούν τα στοιχειώδη και μέσα στην μιζέρια τους να φανούν και… Διαβάστε περισσότερα »
Συγχαρητήρια και καλή αρχή. Μην ακούς τι σου λένε, κάθε σχολή/ χώρα/ σύστημα έχει τις ιδιαιτερότητές της/του. Οι συγκρίσεις τύπου 2 προτάσεις ‘εμεις είμαστε θεοί, εσείς άσχετοι’ είναι άχρηστες. Είναι καλό που αμφιβάλεις λίγο για τον εαυτό σου, είναι υγιές κ θα σε βοηθήσει στη δουλειά σου κ να πας μπροστά. Κ γω αμφιβάλω ενίοτε για τα δικα μου, είναι έναυσμα να ξεπεράσω τον εαυτό μου κ το comfort zone μου. Μείνε στη ‘λιγη’ αμφιβολία μόνο, κατά τα άλλα θάρρος, κεφάλι ψηλά κ βούρ στον πατσά. Κ οπότε πετυχαίνεις μια μικρή νίκη να τη παρουσιάζεις στους γύρω σου κ να… Διαβάστε περισσότερα »
Καταρχάς συγχαρητήρια που συνεχίζεις τις σπουδές σου. Τώρα, δεν ξέρω τον τομέα σου αλλά κατά πάσα πιθανότητα δεν θα έχετε πολλά πάρε δώσε με τον τύπο. Έτσι συμβαίνει στα διδακτορικά, δεν είναι προπτυχιακά εργαστήρια. Το αν αξίζεις ή όχι θα στο πει ο καθηγητής σου και να είσαι έτοιμη για σκληρή κριτική. Όσο για τον συνάδελφο σου, δείχνει δείγματα της λογικής “όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμασταρια” ( στο χωριό μου το λέμε Danning-Kruger effect ενός ένας φίλος από το δίπλα χωριό το έλεγε scrub mentality). Δηλαδή θεωρεί ότι είναι ο πιο έξυπνος και όλοι οι άλλοι είναι… Διαβάστε περισσότερα »