Ξεκίνησα να διαβάζω Μουρακάμι. Ρε συ Λένα πολύ φλύαρος δεν είναι; Μου είπαν ότι το τέλος του βιβλίου θα με δικαιώσει οπότε το συνεχίζω (Νορβηγικό δάσος) αλλά με έχει κουράσει πολύ αυτή η ακατάσχετη πολυλογία που περιγράφει όλες τις ασήμαντες λεπτομέρειες της κάθε ημέρας και του κάθε χώρου. Ρωτάω γιατί φαντάζομαι ότι για να έχει τόσο hype, κάτι πολύ καλό υπάρχει εκεί μέσα που μου διαφεύγει. Αλλά μπορεί να είναι και θέμα γούστου.
– τόρουβατανάμπε
Δηλαδή μπορεί και να μην είναι;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Το Χαρούκι δε θα τον ξαναπείς φλύαρο, το Χαρούκι.
Έχω διαβάσει την τριλογία του 1Q84, αυτό που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση είναι ότι μπορεί να έγραφε 3 παραγράφους για το πώς αισθανόταν ένας μοναχικός φίκος κ ούτε μισή σκέψη των ηρώων μέσα σε τρία βιβλία. Θεώρησα ότι είναι θέμα κουλτούρας και στυλ γραφής του συγγραφέα. Δεν είναι απαραίτητο κάτι αξιόλογο να αρέσει σε όλους. Προσωπικά, αναγνώρισα την ευφυΐα και το ταλέντο, αλλά δεν νομίζω να διάβαζα άλλο βιβλίο του.
Εμένα πάλι μου ‘χε κάνει τρομερή εντύπωση του με πόσο επιδέξιο τρόπο σε μετέφερε στο δεύτερο κόσμο. Η απόδοση της αίσθησης του μη πραγματικού του ήταν καταπληκτική. Σ ‘έκανε να νιώθεις σχεδόν σωματικά την ταραχή από την διατάραξη της πραγματικότητας. Το ίδιο συναίσθημα μου προκάλεσε και ο Κορτάζαρ.
Δεν έχω διαβάσει το συγκεκριμένο και δεν έχω άποψη. Έχω διαβάσει μόνο το 1Q84 του Μουρακάμι. Δεν ξέρω αν φλυαρεί σ’αυτό αλλά αυτό που διαβασα εγώ το ερωτεύτηκα. Κι ας με χάλασε λίγο το τέλος. Το σχόλιό σου όμως μου θύμισε μία γνωστή -νομίζω το έχω ξαναπεί εδώ μέσα- που διαβασε την Καρδερίνα και το σχόλιό της ήταν πωπω πολύ μεγάλο, δεν ξαταλαβαίνω γιατί πρέπει το βιβλία να είναι τόσο μεγάλα. Τι να πω ρε παιδιά. Να κάνουμε το πόλεμος και ειρήνη βιβλίο τσέπης ή το πσα παίρνει ο άνεμος γιατί ποιος καίγεται τώρα για τις λεπτομέρειες της μεσούλας της… Διαβάστε περισσότερα »
Καλά το “Όσα παίρνει ο Άνεμος” άνετα το λες βελτίωση να χάσει τις πρώτες 100 σελίδες. Από όσα κλασικά είναι διαβόητα για τις εκατοντάδες απορρίψεις που έφαγαν από εκδοτικούς οίκους, αυτό είναι που δεν μου κάνει καμία απολύτως εντύπωση.
Η Καρδερίνα είναι το The Goldfinch της Tartt? Εντάξει, μπορεί να το στηρίξει, αλλά σίγουρα δεν θα ήθελα να είναι όλα τα βιβλία 900 σελίδες.
Διαφωνώ με τις βελτιώσεις που προτείνεις αλλά δεν έχει και πολλή σημασία, σιγά. Αυτό που λέω όμως δεν είναι πως όλα τα βιβλία θα έπρεπε να είναι 900 σελίδες. Οπωσδήποτε όμως δε θα το απορρίψω επειδή είναι 900 σελίδες. Στην καρδερίνα αν ήθελες να μείνεις στην ιστορία το έγραφες άνετα με 100 σελιδούλες. Εκεί είναι το θέμα; να διαβάσουμε μία ιστορία; στην καρδερίνα η λεπτομερής περιγραφή έκανε τη διαφορά
Ένα Μουρακάμι έχω διαβάσει και τυχαίως είναι αυτό το βιβλίο.
Δεν είναι του στυλ μου, και το αγόρασα γιατί έριξα ο βλαξ καφέ πάνω του.
Δε καταλαβαίνω γιατί είναι φλύαρος? Νομίζω γενικά οι συγγραφείς οφείλουν να είναι λίγο φλυαροι, ειδάλλως τα περισσότερα βιβλία θα ήταν το πολύ 50 σελίδες..
Αν 50 σελίδες αρκούν για να πουν αυτό που θέλουν, τότε τόσο θα έπρεπε να είναι. Αλλά εντάξει, ένα καλό μυθιστόρημα συνήθως μπορεί να στηρίξει πολύ περισσότερες, χωρίς φλυαρίες.
Ε Καλα δεν ειναι και για Νόμπελ λογοτεχνίας. Εγώ ενα βιβλίο του που διάβασα όμως δε μου φάνηκε κακό. Είχε ενδιαφέρουσα πλοκή και ήταν ευκολοδιαβαστο, δε κατάλαβα για πότε το τελείωσα. Αλλά προφανώς και είναι πολύ προσωπικό το τι στυλ γραψίματος προτιμάει ο καθένας. Χωρίς να είναι απαραίτητα αυτό κριτήριο για την ποιότητα του συγγραφέα. Πχ είχα περάσει ως φοιτήτρια μια περίοδο εμμονής με Άγγλους κλασικούς. Διάβασα πολλά και πολύ ωραία βιβλία, αλλά απο ενα σημείο και μετά η κατάσταση έγινε μονότονη. Εχουν μια εμμονή με τη φύση που δε ξεπερνιέται. Με κούρασε αυτή η φυσιολατρία, η ίδια που στην… Διαβάστε περισσότερα »
Α εντωμεταξύ τώρα θυμήθηκα που πήγαμε σ’ένα μαγαζί για φαγητό και στο πιάτο υπηρχε ενταμάμε. Χαμογέλασα αλλά ήταν βαρετό να εξηγήσω γιατί. Θα ήθελα εκείνη τη στιγμή κάποιον δίπλα μου να το πιάσει. Άσχετο τώρα. Έτσι το λέω
Το διάβασα το 2006 στ’αγγλικά, όπου ο Μουρακάμι έχει ευτυχήσει να έχει εξαιρετικό μεταφραστή, και το ερωτεύτηκα. Ήταν ο λόγος που ταξίδεψα στην Ιαπωνία. Για μένα είναι ένα από τα βιβλία που μπορείς να ζήσεις μέσα τους. Τι να πεις, γούστα είναι αυτά! Εμένα ας πούμε με εκνευρίζει ο Χέμινγουει. Δε λέω πως δεν είναι κορυφαίος. Με εκνευρίζει όμως και το έχω αποδεχτεί.
Συμπέρασμα: δεν είναι για όλους!
Παιδιά θα το ομολογήσω. Ο Μουρακάμι δεν μου άρεσει. Τυχαίνει και έχω διαβάσει το Νορβηγικό Δάσος. Συνήθως όταν διαβάζω ένα βιβλίο και δεν μου αρέσει, μετά διαβάζω κι ένα δεύτερο του ίδιου συγγραφέα, μπας και έτυχε και έπεσα στο ένα του που δεν μου ταιριάζει. Ε, στον Μουρακάμι σταμάτησα στο 1ο βιβλίο. Δεν βρήκα ότι είναι φλύαρος – περισσότερο με εκνεύρισαν οι σχέσεις των ηρώων μεταξύ τους και ο τρόπος γραφής που είναι επιτηδευμένος χωρίς λόγο όμως.
Αντιθέτως, από τους αγαπημένους μου Ιάπωνες συγγραφείς είναι ο Kōbō Abe.
Προσωπικά το Νορβηγικό Δάσος το ρούφηξα και το αγάπησα. Δεν το θεώρησα φλύαρο. Βασανίζομαι όμως με το Κουρδιστό Πουλί. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΦΛΥΑΡΟ!
Έχω προσπαθήσει να το τελειώσω το ρημάδι τρεις φορές.