πιστευω πως η παχυσαρκια μπαινει στο ιδιο σακουλι με την ανορεξια. αρνουμαι να σκεφτω πως μια ανορεκτικη κοπελα ειναι αρρωστη και θελει θεραπεια, ενω για μια παχυσαρκη να ακουω “τι ωραια που εχει αποδεχτει τον εαυτο της και μπραβο της”. θελω να πω πως ειναι συχνο να ακους σχολια σχετικα με την ανορεξια που ειναι νοσος , τη στιγμη που για την παχυσαρκια ενω δε λειπουν τα αρνητικοτατα σχολια , πολλες φορες υπαρχουν καιι ενθαρρυντικα σχολια σχετικα με το σωμα κυριως το γυναικειο αλλα οχι μονο και οτι ο καθενας πρεπει να ζει οπως θελει. αλλα η παχυσαρκια ειναι επισης νοσος και πολλες φορες συνδεεται με ψυχογενεις παραγοντες αλλα και αλλους και νομιζω θα ηταν καλο να αντιμετπωπιζεται κυριως ετσι. μιλαω για το φυσιολογικο δεικτη μαζασ σωματος και οτι καλο θα ηταν να υπαρχει μια ωθηση για διατηρηση του. ολο αυτο μου ηρθε τωρα επειδη εβλεπα μια συνεντευξη της ashley graham η οποια ειναι παχυσαρκη αλλα θεωρειται προτυπο απο πολλες παχυσαρκες γυναικες. τι πιστευεις? -αμπα μου
Πιστεύω ότι έχεις μπερδέψει τις παχιές με τις υπέρβαρες και τις παχύσαρκες, και έχεις βάλει όλες στο ίδιο σακούλι. Δεν ξέρω πόσο ζυγίζει η Άσλεϊ αυτές τις μέρες, αλλά ψάχνοντας στο ίντερνετ βλέπω ότι δεν είναι παχύσαρκη. Το «παχύσαρκος» είναι διάγνωση, δεν είναι κάτι που μπορείς να πεις με το μάτι. Πιστεύω επίσης ότι ο ρατσισμός απέναντι στους χοντρούς είναι πασίδηλος ακόμα και όταν μιλάμε για 7-8 κιλά παραπάνω, δηλαδή πριν κάποιος γίνει καν χοντρός, ενώ η ανεκτικότητα στους αδύνατους είναι μεγαλύτερη και σταματάει στις περιπτώσεις της ανορεξίας. Τα εφτά, τα δέκα κιλά λιγότερα θεωρούνται ομορφιά και κομψότητα. Πιστεύω ακόμα ότι κι εσύ έχεις μεγαλύτερη ανεκτικότητα στο αδύνατο σώμα παρά στο παχύτερο, και γι’αυτό έχεις αυτή την στάση.