Αγαπητή Α μπα,Zω στο εξωτερικό για περίπου ένα χρόνο τώρα, δουλεύω ως καθαρίστρια μέχρι να σπουδάσω μαζί με τον φίλο μου και έχουμε ένα όμορφο σπιτικό. Αποφασίσαμε και οι δύο να σπουδάσουμε εγώ δεν το κατάφερα ποτέ λόγω πολλών προβλημάτων (οικογενειακά και οικονομικά ) εκείνος προτίμησε τότε να εξελιχθεί επαγγελματικά. Eκείνος σπουδάζει ήδη εγώ μαθαίνω πρώτα την γλώσσα και ύστερα θα πάρω σειρά Για μένα εδώ είναι σαν να ζω πια σε ένα παράλληλο σύμπαν από αυτό που είχα συνηθήσει μεγαλώνοντας στην Eλλάδα. Oχι απαραίτητα με την κακή έννοια και ας είναι δύσκολα. Kαταλαβαίνω όντας έξω από τον χώρο τα οικογενειακά προβλήματα που με σαμποτάριζαν και τα αφήνω πίσω μου.Aλλωστε κατάλαβα τι μπορούσα και τι δεν μπορούσα να ζητήσω από τον περίγυρο μου όντας διαφορετική (διαφυλική) και μεγαλωμένη σε χωριό ένοιωθα πάντα σαν εξωγήινος (η φτώχια η αντικοινωνική το φρικιό) να συμπληρώσω ο φίλος μου είναι επίσης διαφυλικός οπότε πια αυτό το πρόβλημα παίρνει το δρόμο του.Eπίσης και το οικονομικό παρόλο που ώρες ώρες η δουλειά μου νοιώθω πως δεν αντέχεται είναι η δεύτερη πηγή εισοδήματος στο σπίτι, παράπονο δεν θέλω να έχω. Εγώ ήθελα πάντα να ζωγραφίζω όταν ήμουνα μικρή ήταν η ψυχοθεραπεία μου και δεν το ξεχνω. Στεναχωριέμαι που ακόμα και το web design είναι δύσκολο στην αγορά εργασίας. Eκτός της οικογένειας μου που λίγο νοιάστηκε για το αν θα σπουδάσω η όχι, είχα καλή σχέση με την αδερφή του πατέρα μου (κάτοικο Aμερικής) και εκείνη άλλο δεν έλεγε, σαν να διάβαζε το μυαλό μου πάντα: ότι πρέπει να σπουδάσω. Eκτός αυτού είχα πάντα την εντύπωση ότι με διάβαζε σαν ανοιχτό βιβλίο και ως εκ τούτου της είχα αδυναμία. Όντας μετανάστρια τώρα και εγώ άρχισα να δίνω ακόμα μεγαλύτερη αξία σε αυτά που έλεγε. Nοιώθω ότι την καταλάβαινα και εγώ. Eιδικότερα όταν έλεγε ότι δεν υπάρχει πια τίποτα στην Eλλάδα πια για αυτήν. Ίσως σκληρό αλλά το καταλαβαίνω. Και εγώ νοιώθω το ίδιο. Η θεία μου έφυγε περίπου πριν ένα μήνα από καρκίνο. Τώρα νοιώθω απίστευτη μοναξιά όταν προσπαθώ να φανταστώ τον εαυτό μου μέσα στην οικογένεια μου. Aποφεύγω να τους τηλεφωνήσω μέχρι να μην παίρνει αναβολή και όταν προσπαθώ να αποφασίσω τί θα σπουδάσω γίνεται δύσκολο καθώς της το υπoσχέθηκα όπως το υποσχέθηκα και στον εαυτό μου. Δεν καταλαβαίνω αν είναι πρόβλημα πολυτελείας, είναι αυτό που με βαραίνει και ώρες ώρες με βαραίνει πολύ.Aυτό πoυ θέλω να σε ρωτήσω είναι τί μπορεί να μου συμβαίνει δεν έχω πια προβλήματα που με σταματούν από να ονειρευτώ τί θέλω και να το κάνω πραγματικότητα. Γιατί αυτό που νοιώθω με βαραίνει τόσο πολύ; Μια άποψη όσο πιο αντικειμενική γίνεται θα βοηθούσε.Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Αγαπητή φίλη, Φαίνεσαι αισιόδοξος, πολύ αισιόδοξος, και θετικός άνθρωπος. Σε κάθε τι προσπαθείς να βρεις την θετική πλευρά και να επενδύσεις σε αυτή.
«Σκέψου θετικά!» μας λένε όλοι. Και είναι μια τεράστια μπούρδα. Η αισιοδοξία είναι ζήτημα κατασκευής, πρωτίστως. Αλλά και αυτή ακόμα, σε μεγάλες δόσεις, μπορεί να κάνει κακό. Διότι σε εμποδίζει να δεις τα προβλήματα. Η θετική σκέψη δεν είναι κάποια θαυμάσια αρετή. Ούτε η απόλυτα λογική σκέψη, εδώ που τα λέμε – αλλά αυτή βοηθάει περισσότερο στα προβλήματα της ζωής.
Καταλαβαίνω ότι έχεις κάνει πολλά βήματα στη ζωή σου και έχεις κάθε λόγο να είσαι αισιόδοξη για το μέλλον. Όντως, τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους, και μοιάζουν τακτοποιημένα. Ό,τι συμβαίνει τώρα όμως, δεν ξεγράφει όσα έχουν ήδη συμβεί. Δεν είσαι δίσκος που ξεγράφεται για να γραφτεί επάνω το καινούριο τραγούδι. Είσαι αποτέλεσμα μιας πορείας. Το παρόν επηρεάζει και το παρελθόν βέβαια, όπως και τον τρόπο με τον οποίο το αντιμετωπίζεις. Κάθε άνθρωπος είναι μια διαδικασία, δεν είναι κάτι στατικό. Όμως τίποτα δεν ξεγράφεται εντελώς. Μετασχηματίζεται συνέχεια, αλλά σε γενικές γραμμές, πολύ δύσκολα αλλάζει.
Έχεις ξεκινήσει πολύ δύσκολα, με οικονομικά και οικογενειακά προβλήματα. Είσαι διαφυλική, μεγαλωμένη σε χωριό – δεν μπορώ καν να φανταστώ τι σημαίνει αυτό για τη διαμόρφωση κάποιου. Μάλλον δεν είχες ιδιαίτερη στήριξη από την οικογένεια, με εξαίρεση μια θεία σου, η οποία πέθανε πρόσφατα. Τώρα βρίσκεσαι στο εξωτερικό, κάνοντας μια δουλειά που δεν σου αρέσει καθόλου, κάνοντας υπομονή μέχρι να πραγματοποιήσεις ένα όνειρο το οποίο έχεις ταυτίσει με πολλά πράγματα. Οι σπουδές συμβολίζουν για σένα ολοκλήρωση, προσωπική ευτυχία, εκπλήρωση ενός τάματος.
Και ρωτάς γιατί νιώθεις ένα βάρος;
Να, εδώ χρειάζεται λίγο μετριασμό στη θετική σκέψη. Φυσικά και νιώθεις βάρος. Δεν ξέρω αν παρακολουθείς το «α μπα» τακτικά, αλλά δεν χρειάζεται. Δεν έχεις παρατηρήσει πόσοι άνθρωποι, που δεν έχουν κάποιο εμφανές εμπόδιο, δεν μπορούν να πετύχουν στόχους, αγχώνονται για τις σπουδές, και νιώθουν γενικά, ένα βάρος; Δεν είναι σκέτο first world problem. Είναι το βάρος της ύπαρξης. Και μόνο που υπάρχουμε, υποφέρουμε. Αν πάνω σε αυτό προστεθούν και αντικειμενικά προβλήματα – κι εσύ έχεις αντικειμενικά προβλήματα – το βάρος αυξάνεται. Όλη η αισιοδοξία του κόσμου δεν μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις ότι κάποτε θεωρήθηκες φτωχιά, αντικοινωνική, φρικιό. Αυτά τα λόγια σε κάνουν να αμφιβάλλεις αν είσαι ικανή να προχωρήσεις, να σπουδάσεις, και να ζήσεις τη ζωή που ονειρεύτηκες.
Η ειλικρινής απορία σου «γιατί νιώθω έτσι, ενώ τα πράγματα πάνε καλά» σε κάνει τόσο συμπαθή, τόσο γλυκιά, τόσο καλή, που συγκινούμαι. Συνήθως βομβαρδιζόμαστε από ανθρώπους που τους πάνε όντως όλα καλά και τα βλέπουν όλα στραβά. Νομίζω ότι αυτή η δύναμη που έχεις θα σε βοηθήσει, αν την διοχετεύσεις κατάλληλα. Χρειάζεται λίγη βοήθεια κατά τη γνώμη μου, για να πάρεις μερικές αρχικές στροφές και να δεχτείς ότι δεν ζητάς τον ουρανό με τα άστρα. Μια κανονική ζωή ονειρεύεσαι, και έχεις όλα τα εφόδια και όλα τα δικαιώματα του κόσμου για να την αποκτήσεις.
Νομίζω ότι μερικές επισκέψεις σε έναν ψυχολόγο θα βάλουν τις απορίες σου σε μια σειρά και θα κάνεις άλματα. Από μας, καλή τύχη σε ό,τι προσπαθήσεις. Και απορώ πολύ σε ποια χώρα είσαι και δηλώνεις ότι το ότι είσαστε δύο διαφυλικοί είναι κάτι που έχει πάρει το δρόμο του και δεν αποτελεί πια πρόβλημα. Αν ισχύει, και δεν παραβλέπεις και πάλι τα προβλήματα, σε αυτή τη χώρα θα ήθελα να ζω. Στις χώρες που ξέρω οι γκέι ακόμα παλεύουν για να αντιμετωπιστούν ως ίσοι. Όπως άλλωστε και οι γυναίκες.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αγαπητή φίλη, ευχαριστούμε πολύ που μοιράστηκες τις σκέψεις σου μαζί μας. Είσαι αξιοθαύμαστος άνθρωπος πραγματικά. Κανάκεψε τον εαυτό σου, να του επιτρέπεις αδυναμίες και να τον αγαπάς. Φυσικά και είναι λογικό να νοιώθεις ένα βάρος, είχες ένα δύσκολο ξεκίνημα στη ζωή, ίσως πολλά μέτρα πριν την αφετηρία και μόλις έχασες έναν πολυ αγαπημένο σου άνθρωπο. Πενθείς για αυτήν αλλά και για όσα άσχημα σου έχουν συμβεί στο παρελθόν. Ζήσε αυτό το συναίσθημα όπως του αρμόζει και πραγματοποίησε το όνειρο σου, φτιάξε γύρω σου μια δική σου οικογένεια, αποτελούμενη από ανθρώπους που εκτιμάς, θαυμάζεις και αγαπάς. Σου εύχομαι τα καλύτερα!
Αγαπητή φίλη, μου θυμίζεις τους φυλακισμένους οι οποίοι, μετά από δεκαετίες πίσω από τα κάγκελα, απελευθερώνονται και, έρχονται αντιμέτωποι με το “αβάσταχτο βάρος” της ελευθερίας. Είναι πλέον ελεύθεροι και δεν ξέρουν πως να το διαχειριστούν. Έχουν το δικαίωμα να απολαύσουν την ζωή τους όπως εκείνοι επιθυμούν αλλά νιώθουν ένα βάρος, όπως και εσύ. Απομακρύνθηκες από ένα περιβάλλον τοξικό και, από όσα διαβάζω, νιώθω ότι είσαι σε καλό δρόμο. Και μόνο που αναφέρεις ότι “Kαταλαβαίνω όντας έξω από τον χώρο τα οικογενειακά προβλήματα που με σαμποτάριζαν και τα αφήνω πίσω μου.”, πιστεύω ότι έχεις βάλει πλώρη ώστε να χτίσεις την ζωή… Διαβάστε περισσότερα »