Αγαπητή Α μπα, όταν διαβάζεις ένα βιβλίο που μετά από κάποια κεφάλαια αποφασίζεις ότι δε σου αρέσει, το αφήνεις και πας στο επόμενο? Όσοι έχω ρωτήσει λένε ότι το αφήνουν, εκτός από μένα, που το διαβάζω μέχρι το τέλος, με αποτέλεσμα κάποια βιβλία να μοιάζουν σχεδόν σαν τιμωρία, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι φτάνοντας ως στο τέλος μπορεί να ανακαλύψω κάτι που δεν είχα δει στην αρχή (δε μου έχει συμβεί ακόμα!). Εσύ τι λες?
– reader
Αμέ, το αφήνω, το αφήνω και μετά από λίγες σελίδες, ακόμα και μετά από λίγες παραγράφους. Αυτό που κάνεις το έκανα κι εγώ για πάρα πολλά χρόνια, μεγάλος ψυχαναγκασμός. Είναι από αυτά που καταπολέμησα επιτυχώς, όταν κατάλαβα επιτέλους ότι δεν έχω άπειρο χρόνο μπροστά μου και είναι τουλάχιστον ανόητο να τον σπαταλάω με βιβλία που δεν μου αρέσουν, ενώ είναι απολύτως βέβαιο ότι υπάρχουν ακόμη χιλιάδες που δεν έχω διαβάσει και θα μου αρέσουν πάρα πολύ.
Όσα χρόνια έκανα αυτό το ψυχαναγκαστικό, ούτε μια φορά δεν άλλαξα γνώμη στο τέλος. Αν δεν σου αρέσει, δεν σου αρέσει. Δεν είναι αποτυχία να μην σου αρέσει κάτι, είναι πρόβλημα να μην ξέρεις πότε να τα παρατάς.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ου, πολλές ώρες χαμένες με αυτόν τον ψυχαναγκασμό όταν ήμουν νεότερος. Ευτυχώς κι εγώ το ξεπέρασα – ταυτόχρονα βέβαια πλέον επιλέγω τι θα ξεκινήσω να διαβάζω πιο στοχευμένα, οπότε σπάνια συμβαίνει να πέσω σε κάτι που να μην μου αρέσει καθόλου. Το 2018, από τα 44 βιβλία που άρχισα να διαβάζω μόνο ένα άφησα στην άκρη.
Μόλις είπες τέλεια ιδέα για το επόμενο meeting νομιζω!
Και μια και δυο, αλλά το Nεκρονόμικον δεν το το δίνω, ξηγημένα πράγματα.
Και εγώ το έκανα πιο παλιά γιατί ήθελα να δώσω μια ευκαιρία, μήπως και με αποζημιώσει το τέλος…. Όμως όχι πια! Ακόμα και στην πρώτη σελίδα να είμαι… Αν δεν με τραβήξει…. Το αφήνω! Όσο θα μαθαίνεις τον εαυτό σου, καταλαβαίνεις περισσότερο και τι σου ταιριάζει! Όπως κια με τους ανθρώπους και τις σχέσεις. Δεν επενδύεις σε κάτι που από την αρχή σου κλωτσάει!
Συμφωνώ συμφωνώ συμφωνώ. Μακάρι να είχαμε χρόνο να διαβάζαμε όλα τα βιβλία του κόσμου που θα μας αρέσουν. Δεν έχουμε και θα χάνουμε κι άλλον με βιβλία που δεν μας αρέσουν; το αποφάσισα όταν, χρόνια πριν, για δεύτερη φορά προσπάθησα να διαβάσω το υποτιθέμενο αριστούργημα της αρουντάτι ρόι, ο θεός των μικρών πραγμάτων. Κέρδος μηδέν. Ποτέ ξανά
Για μένα είναι το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο=αυτοεκπληρούμενη προφητεία 🙂 Η μόνη λύση είναι να επιλέγεις πιο στοχευμένα καθώς περνάν τα χρόνια.
Αυτός ο ψυχαναγκασμός δεν ξεπερνιέται εύκολα, ίσως επειδή αφήνοντας ένα βιβλίο που μόνοι μας είχαμε επιλέξει παραδεχόμαστε το λάθος της επιλογής μας. Τρία βιβλία εγκατέλειψα αποφασιστικά στη ζωή μου. Τα υπόλοιπα μισόδιαβασμένα “θα τα τελειώσω κάποτε”. Και όντως για κάποια το έκανα. Το ρεκόρ κατέχει το Moby Dick που το τελείωσα μετά από 25 χρόνια! Έχω την συνήθεια να διαβάζω δύο βιβλία ταυτόχρονα : Στο σπίτι αυτο που με τραβάει, και ένα άλλο στο μετρό. Στο μετρό διαβάζω βιβλία που ίσως λόγω αλλαγής προτιμήσεων, διαθέσεων ή αγοραστικής απληστίας είχαν ξεμείνει στην βιβλιοθήκη μου. Και διαπιστώνω πολύ συχνά ότι ο λόγος… Διαβάστε περισσότερα »
Πώς το έκανα αυτό το λανθασμλανθασμένη !
Θα ήσουν στο μετρό φαίνεται 😉
Και εγώ έχω τον ίδιο ψυχαναγκασμό, υπάρχουν όμως βιβλία που στο τέλος μου έχουν αλλάξει τη γνώμη
Αυτά που μου ρχονται τώρα είναι το “Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές” του Κέιν και το “Ένας ξαφνικός θάνατος” της Ρόουλινγκ. Προσωπικά δεν τα θεωρώ αριστουργήματα και ούτε και θα τα πρότεινα, αλλά μου άρεσε πάρα πολύ το τέλος τους και δεν μετάνιωσα που τα τελείωσα, αν και μέχρι να τα καταφέρω είχα σκυλοβαρεθεί.
Και εγώ μέχρι πρόσφατα τα διάβαζα τα βιβλία μέχρι τέλους και ας μην μου άρεσαν απο τις πρώτες σελίδες.Το τελευταίο βιβλίο πού δεν άφησα (μάλλον τα τελευταία βιβλία) και το μετάνιωσα, είναι η τετραλογία της Νάπολης της Φεράντε.Ξεκίνησε ψιλοβαρετά απο το πρώτο βιβλίο , λίγο καλύτερα το επόμενο και με το ζόρι τα άλλα δύο.Απο εκεί και πέρα ,και είπα θα τα αφήνω.Μετά διάβασα το 4 3 2 1 του Ώστερ και πέρασα τα κομμάτια που μιλάγανε για το αμερικάνικο ποδόσφαιρο και ήταν βαρετά που άλλοτε θα τα διάβαζα.Τον προηγούμενο μήνα που έκανα ξεκαθάρισμα στην βιβλιοθήκη μου, αρκετά ήταν τα… Διαβάστε περισσότερα »
Ωχ μόλις το αγόρασα το 4321
Η ιδέα του 4321 ,η πλοκή αλλά και το τέλος που για εμένα ήταν αναπάντεχο θα σε αποζημιώσει για τους πλατιασμούς που κάνει.Δεν το μετάνιωσα που το αγόρασα γιατί μεταμόρφωσε μια ιστορία που φαίνεται κοινότυπη , σε ένα πολύ καλό βιβλίο.Ίσως για εμένα μου φαινόταν κάποια κομμάτια βαρετά που δεν είμαι τόσο εξοικειώμενη με το αμερικάνικο ποδόσφαιρο και με την αμερικάνικη ιστορία.Σε αντίθεση με της Φεράντε που και αυτή πήρε μια ιστορία κοινότυπη (την πορεία δύο κοριτσιών που είναι φίλες απο τα παιδικά τους χρόνια) και έφτιαξε κατά την γνώμη μου , τέσσερα βαρετά βιβλία.Αν μου πείς εάν θα αγόραζα… Διαβάστε περισσότερα »
Της Φεράντε έμεινα στο πρώτο, ήταν κατώτερο τον προσδοκιών μου, δεν θα διαβάσω και τα υπόλοιπα. Ωστερ! Μεγάλος ψυχαναγκασμός για να τελειώσω το New York Trilogy που είχε ενθουσιάσει μια φίλη. Ποτέ πχια!
Το ” εκκρεμές “το διάβασα σε διακοπές στη Μύκονο κουβαλωντας το στην παραλία, διάβασα και τον” θεό των μικρών πραγμάτων” και όλους τους τόμους του “αναζητώντας τον χαμένο χρόνο.”Εκεί που παραδόθηκα ήταν ο “Οδυσσέας” του Τζόις. Το βλέπω και νοιώθω τύψεις αλλά παραμεγάλωσα.