Έχω ακούσει από μεσήλικες και ηλικιωμένους ιστορίες σωματικής βίας και το περιγράφουν λες και δεν τρέχει τίποτα να σε σπάει στο ξύλο ο πατέρας σου, ο δάσκαλος κτλ. Ήταν κάτι αποδεκτό στην εποχή τους αλλά εφόσον συνειδητοποιούν το πόσο σαδιστικό και λάθος είναι γιατί συμπεριφέρονται με «ηρεμία» όταν το περιγράφουν; Επειδή έχουν αποδεχτεί ότι δε μπορούν να κάνουν τίποτα ή επειδή είναι σε άρνηση; Έχω, για παράδειγμα, δει άνθρωπο να χαιρετάει φιλικά τον πρώην δάσκαλο σαδιστή του. Μήπως θα έπρεπε τουλάχιστον να τον ξεφτιλίσει; Δεν ξέρω, με μπερδεύει αυτό το θέμα. -Στο φορμά ερώτησης λείπει ένας τόνος στη λέξη “είμαι”
Ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Νομίζω αυτό που μας λέει είναι κατά πόσο οι λογικές και αναμενόμενες αντιδράσεις, αυτό που συνηθίζουμε κάθε φορά να αποκαλούμε «φυσικό», «φυσιολογικό», και «ανθρώπινο», είναι σε μεγάλο μέρος κοινωνική κατασκευή. Επίσης νομίζω ότι μας λέει ότι το «κανονικό» για τον καθένα μας είναι αυτό που μαθαίνει όταν είναι παιδί ή έστω νέος, μετά μάλλον παραμένει με αυτές τις αρχές, όσο και αν αλλάξουν οι συνθήκες κατά τα άλλα (ότι ας πούμε ο δάσκαλος είναι εξουσία και του αρμόζει τυφλός σεβασμός). Οι άνθρωποι που αμφισβητούν αυτά που έχουν μάθει μεγαλώνοντας είναι η μειοψηφία, και γι’αυτό χρειάζονται γενιές οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές που έχουν στόχο την προστασία του αδύναμου. Αλλά το προσπαθούμε;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
“Έχω, για παράδειγμα, δει άνθρωπο να χαιρετάει φιλικά τον πρώην δάσκαλο σαδιστή του. Μήπως θα έπρεπε τουλάχιστον να τον ξεφτιλίσει; ” Απολαμβάνω την αντίληψη της επιλεκτικής ανοχής στη βία. Να ξεφτιλιστεί κάποιος είναι μια μορφή βίας και το “τουλάχιστον” είναι ακόμα πιο ανησυχητικό καθώς ο εξευτελισμός είναι το ελάχιστο που πρέπει να γίνει ενάντια στον πρώην δάσκαλο (που ήταν βίαιος) κατά την θεματοθέτρια. Η δεύτερη βια είναι καλή η πρώτη κακή. Πριν από χρόνια υπήρχε μια λίστα με συμπεριφορές που ήταν φυσιολογικές κάποτε (όπως παιδί στο αυτοκίνητο χωρίς παιδικό κάθισμα, παιγνίδια με χρώματα με μόλυβδο, βόλτες μέχρι αργά χωρίς κινητό… Διαβάστε περισσότερα »
πολλή καλή παρατήρηση!! Και μάλιστα είναι και αυτοί οι οποίοι βάζουν το λιθαράκι τους στην διαιώνιση του μισογυνισμού, αφού πολλές φορές θα πουν κάτι το οποίο υποβαθμίζει τη γυναίκα. Αναφέρω τα εξής 2 πολύ απλά παραδείγματα, μιας και τα έχω βιώσει πολλές φορές στο παρελθόν από τη γιαγιά μου (θερμός υποστηρικτής του μπέμπη της): “μίλα καλύτερα στο μπαμπά σου,κορίτσι είσαι”, ” τι κάνουν εδώ οι νοικοκυρούλες?”, “αγάπη μου , κόψε μια σαλάτα στο μπαμπά σου, που είναι κουρασμένος”.. γιατί άλλωστε μόνο ο μπαμπάς κουράζεται μέσα στο σπίτι μας… ΕΜΕΤΟΣ!!!!
Όταν απέκτησα καθηγήτρια μια παλιά μαθήτρια του πατέρα μου, μας είχε πει μια ιστορία για τις σφαλιάρες που μοίραζε ο πατέρας μου στην τάξη. Κόκαλο εγώ. Και σχεδόν δεν το πίστευα, γιατί ο πατέρας που γνώριζα εγώ ήταν φανατικά κατά της σωματικής τιμωρίας. Αλλά προφανώς οι εποχές και οι άνθρωποι αλλάζουν.
Ενδιαφέρων ερώτημα είναι, να ρωτήσουμε την σημερινή γενιά σε μερικά χρόνια, εάν θυμάται και αναπολεί κάποιον Δάσκαλο/Καθηγητή (τα κεφαλαία έχουν την σημασία τους)
Δεν σημαίνει ότι είμαι υπέρ της βίας, αλλά είμαι κατά της τρομοκρατίας που υφίστανται οι εκπαιδευτικοί σήμερα. Και ο ρόλος τους (και λογικό για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο) απλά συνεχίζουν το κανάκεμα από το σπίτι στο σχολείο.
Τώρα μου πάτησες κάλλο! Το μόνο που θα πω είναι ότι και η συμπεριφορά πολλών εκπαιδευτικών θα ήταν πολύ καλύτερη αν τα παιδιά μάθαιναν να συμπεριφέρονται σωστά από το σπίτι τους. Δεν μετακυλίω την ευθύνη στα παιδιά, προφανώς. Ούτε επικροτώ τη βία. Αλλά βλέπω και από τον εαυτό που ότι αναγκάζομαι να περιορίζομαι πολύ σε projects και δράσεις που θέλω να κάνω, γιατί πολύ απλά έχω μια δύσκολα διαχειρίσιμη τάξη. Που χρειάζεται να υψώσεις τη φωνή σου, όχι για να μαλώσεις αλλά για να ακουστείς (γιατί έχουν μάθει να έτσι να επικοινωνούν στο σπίτι τους και μέχρι να τους μάθεις… Διαβάστε περισσότερα »
Στην Πέμπτη δημοτικού είχαμε δάσκαλο το Διευθυντή του σχολείου. Ένας μεγάλος σε ηλικία άνθρωπος, απίστευτα αυστηρός, ο οποίος μας τραβούσε από το λαιμό και τα αυτιά! Θυμάμαι δύο σκηνές: μία που όταν μπήκε στην τάξη μετά το διάλειμμα, με είδε στα παράθυρα και με έπιασε με δύναμη από το λαιμό ρωτώντας με τι έκανα εκεί. Και μία άλλη όπου μας διάβασε ένα μεγάλο κείμενο και εμείς το γράψαμε στο τετράδιο. Στη συνέχεια μας είπε να το διαβάσουμε μόνοι μας προσεκτικά και να εντοπίσουμε τα λάθη μας. Μετά πήγαινε σε κάθε παιδί και ρωτούσε ποια ήταν τα λάθη που εντόπισε. Κι… Διαβάστε περισσότερα »
Οι παλιοτερες γενιες δεν ηξεραν τι σημαινει “σωματικη/λεκτικη/ψυχολογικη βια”. Η διαφορα σημερα ειναι οτι προωθειται η απαγορευση της βιας σε θεσμικο επιπεδο. Φυσικα, οι παλιοτεροι σε πλειοψηφια με τις πληγες τους θυμουνται και σεβονται τους μεγαλυτερους τους που ασκησαν τετοια βια. Σημερα σε πλειοψηφια κανεις δεν θυμαται τον δασκαλο του(δημοσιο). Η χρονικη εξελιξη μιας επικοινωνιακης μνημης δεν μετατρεπεται σε κανονικοτητα αναλογα με την συλλογικη μνημη, καθως η κανονικοτητα δεν αλλαζει, μονο οι περιστασεις(θεσμοι,δομες,διαδικασιες) αλλαζουν και γινεται η νεα “κανονικοτητα”. Με λιγα λογια ολα ειναι κανονικα για ολες τις εποχες, απλα αλλαζει χρωμα καθε εποχη.
Παιδια δεν ξερω τι λετε, εγω θυμαμαι καποιους δασκαλους μου με πολλη αγαπη, κυριως οσους μας φερονταν καλα και τους αγαπουσαμε (και εχουν περασει κοντα 30 χρονια). Και τους κακους θυμαμαι, αλλα με καποια περοφρονηση και απεχθεια. Ποσο δυστυχισμενος και λουζερ πρεπει να εισαι για να βγαζεις τετοια αποθημενα σε μικρα παιδια; Συμφωνω με τις δυσκολιες που αντιμετωπιζουν οι δασκαλοι τα τελευταια χρονια, κυριως απο γονεις. Η δουλεια με παιδια ομως παντα εμπεριεχει δυσκολιες και προκλησεις. Αν το δεις θετικα, η κοινωνια εχει προχωρησει στο συνολο της, και οσοι θεωρουν μια τετοια συμπεριφορα φυσιολογικη, ανηκουν σε μια γενια που θα… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν μπορούμε να βάλουμε όλους εκείνους τους ανθρώπους που γνωρίζουμε και έχουν βιώσει ιστορίες σωματικής βίας σε ένα σύνολο και να εξάγουμε έτσι ασφαλή συμπέρασματα σχετικά με το γιατί π.χ. τα αφηγούνται με τόσο ηρεμία. Ούτε να θεωρούμε ότι όλοι όσοι, δεν προβαίνουν “τουλάχιστον” σε εξευτελισμό των κακοποιητών τους αντί να τους χαιρετούν, κάνουν κάτι το λάθος και άρα οφείλουμε να “διορθώσουμε” τη συμπεριφορά τους κάνοντας το “σωστό”. Κυρίως, εάν δεν μας έχει ζητηθεί κάτι τέτοιο. Αυτό το “σωστό” μπορεί να είναι σωστό για εμάς αλλά όχι απαραίτητα και για τον άλλο, πόσο μάλλον όταν έχει δεχθεί κακοποίηση. Κοινώς, λέω… Διαβάστε περισσότερα »