Έχω ακούσει από μεσήλικες και ηλικιωμένους ιστορίες σωματικής βίας και το περιγράφουν λες και δεν τρέχει τίποτα να σε σπάει στο ξύλο ο πατέρας σου, ο δάσκαλος κτλ. Ήταν κάτι αποδεκτό στην εποχή τους αλλά εφόσον συνειδητοποιούν το πόσο σαδιστικό και λάθος είναι γιατί συμπεριφέρονται με «ηρεμία» όταν το περιγράφουν; Επειδή έχουν αποδεχτεί ότι δε μπορούν να κάνουν τίποτα ή επειδή είναι σε άρνηση; Έχω, για παράδειγμα, δει άνθρωπο να χαιρετάει φιλικά τον πρώην δάσκαλο σαδιστή του. Μήπως θα έπρεπε τουλάχιστον να τον ξεφτιλίσει; Δεν ξέρω, με μπερδεύει αυτό το θέμα. -Στο φορμά ερώτησης λείπει ένας τόνος στη λέξη “είμαι”
Ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Νομίζω αυτό που μας λέει είναι κατά πόσο οι λογικές και αναμενόμενες αντιδράσεις, αυτό που συνηθίζουμε κάθε φορά να αποκαλούμε «φυσικό», «φυσιολογικό», και «ανθρώπινο», είναι σε μεγάλο μέρος κοινωνική κατασκευή. Επίσης νομίζω ότι μας λέει ότι το «κανονικό» για τον καθένα μας είναι αυτό που μαθαίνει όταν είναι παιδί ή έστω νέος, μετά μάλλον παραμένει με αυτές τις αρχές, όσο και αν αλλάξουν οι συνθήκες κατά τα άλλα (ότι ας πούμε ο δάσκαλος είναι εξουσία και του αρμόζει τυφλός σεβασμός). Οι άνθρωποι που αμφισβητούν αυτά που έχουν μάθει μεγαλώνοντας είναι η μειοψηφία, και γι’αυτό χρειάζονται γενιές οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές που έχουν στόχο την προστασία του αδύναμου. Αλλά το προσπαθούμε;