Αγαπητή Α,μπα Είμαι 48 χρονών και έχω έναν γιο στα 20. Πριν δύο χρόνια, στα 18 του, ο γιος μου μου αποκάλυψε ότι είναι ομοφυλόφιλος και έχει μία σχέση 6 μηνών. Αν και ήταν κάτι που με σόκαρε αρχικά (κυρίως επειδή δεν το είχα υποψιαστεί και μου έδειξε πόσο λίγο τελικά ήξερα το ίδιο μου το παιδί) το μόνο που έχει σημασία τελικά είναι ότι το παιδί μου είναι ευτυχισμένο με τις επιλογές του και αυτό με κάνει κι εμένα χαρούμενη. Γνωρίσαμε τον σύντροφό του και τόσο εγώ όσο και ο πατέρας του δείχνουμε καθημερινά ότι τον στηρίζουμε και τον αγαπάμε για αυτό που είναι. Έκανα αυτήν την εισαγωγή για να θέσω το πλαίσιο για αυτό που με προβληματίζει. Όπως ίσως θα γνωρίζεις, στη χώρα μας πρόσφατα θεσμοθετήθηκε το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομοφυλοφίλων, εξέλιξη που υποδεχτήκαμε στο σπιτικό μας με πολλή χαρά. Στο δια ταύτα τώρα, χθες ο γιος μου μου ανακοίνωσε ότι θέλει να το υπογράψει με τον σύντροφό του και σύντομα μάλιστα. Προβληματίστηκα έντονα, γιατί ως κίνηση μου φαίνεται πολύ βεβιασμένη, για δύο παιδιά 20 χρονών, να δεσμευτούν με αυτόν τον τρόπο, ανεξαρτήτως φύλου. Μοιράστηκα τους ενδοιασμούς μου με τον γιο μου, αντιπροτείνοντας να περιμένουν να τελειώσουν τις σπουδές τους, να ανεξαρτητοποιηθούν οικονομικά, να δοκιμάσουν οπωσδήποτε τη συγκατοίκηση πρώτα και ύστερα, αν θέλουν ακόμη να προχωρήσουν σε αυτό το βήμα, να το κάνουν. Ο γιος μου αντέδρασε πολύ έντονα, κατηγορώντας με για συγκεκαλυμένη ομοφοβία, όσο και αν προσπάθησα να του εξηγήσω ότι θα αντιδρούσα με τον ίδιο σκεπτικισμό και αν επρόκειτο για κοπέλα και δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη σχέση του αυτή καθεαυτή, φοβάμαι όμως ότι προχωράει πολύ γρήγορα, σαν να θέλει να αποδείξει κάτι και έχω την αίσθηση ότι δεν αφήνει τα πράγματα να εξελιχθούν φυσικά και να πάρουν τον δρόμο τους. Φυσικά και θα στηρίξω το παιδί μου ό,τι και αν τελικά επιλέξει, αλλά κατά τη γνώμη σου, ποιος θα ήταν ο πιο κατάλληλος τρόπος για να τον κάνω να δει τη δική μου πλευρά, ότι έχω ενδοιασμούς επειδή νιώθω ότι παίρνει μία πολύ σημαντική απόφαση χωρίς να έχει ακόμα την ανάλογη ωριμότητα;
-Μικροπεθερά
Σίγουρα παραλείποντας το «δεν έχει ακόμα την ανάλογη ωριμότητα». Δεν ξέρω καν αν του λείπει η ανάλογη ωριμότητα, αυτό το λες εσύ Αυτό είναι πατρονάρισμα και οι εικοσάχρονοι αντιδρούν άσχημα σε κάτι τέτοιο.
Καταλαβαίνω τι λες και δεν είναι καλυμμένη ομοφοβία, οπότε προτείνω να το ξεκαθαρίσεις πολλές φορές ακόμα. Δεν είναι ομοφοβία κάθε αντίρρηση για τις επιλογές του. Όμως, όσο και αν ανησυχείς, είναι ενήλικες. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να δει την δική σου πλευρά, αν δεν θέλει να τη δει, διότι δεν έχει υποχρέωση να την δει. Αυτό που μπορείς να κάνεις και είναι ουσιαστικό, είναι να τον βοηθήσεις να καταλάβει το νομικό μέρος του συμφώνου, γιατί είναι πιθανό να μην ξέρει τι ακριβώς είναι, όπως ίσως να μην ξέρεις ούτε κι εσύ. Ρωτήστε έναν δικηγόρο να σας εξηγήσει τις λεπτομέρειες. Όταν όλοι καταλάβετε περί τίνος πρόκειται, τα ξαναλέτε.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Όντως. Εφόσον λοιπόν το διακύβευμα της ερώτησης δεν είναι ο σεξουαλικος προσανατολισμός του γιου γιατί ο τιτλος της ερώτησης δεν ήταν απλά ‘δε συμφωνώ με το συμφωνο συμβίωσης του γιου μου’ ή κάτι ανάλογο;
οντως, ξεκαθαριζει αμεσα οτι δεν ειναι κανενα προβλημα η σεξουαλικη του προτιμηση. μαλλον clickbait ειναι ο τιτλος..
Δεν συμφωνώ με το ότι δεν έχει την υποχρέωση να δει την κατάσταση και από την οπτική των γονιών του. Και οι γονείς του δεν έχουν την υποχρέωση να κινηθούν οικονομικά, σύμφωνα με τις υποδείξεις του παιδιού τους,το οποίο δεν είναι οικονομικά αυτόνομο. Επίσης βρίσκω συναισθηματικά χειριστικό το να υποστηρίζει, ότι είστε ομοφοβικοί για να υποχωρήσετε στις απαιτήσεις του. Και πολύ άδικο. Όχι επειδή δέχεστε τις ερωτικές του προτιμήσεις, για τις οποίες πράγματι δεν υπάρχει κάτι να αποδεχτείτε, ούτε κάνει χάρη ένανς γονιός με το να “αποδεχθεί” το παιδί του. Είναι άδικο γιατί όντως υπάρχουν άνθρωποι που περιθωριοποιούνται από την… Διαβάστε περισσότερα »
Συγγνώμη αλλά τι άκυρος τίτλος είναι αυτός που επιλέξατε? Ο σωστός τίτλος είναι “ο γιος μου είναι πολυ μικρός για να παντρευτεί το αγόρι του” …
Από τη στιγμή που είναι οικονομικά εξαρτημένοι από τους γονείς της πώς θα μπουν σε αυτή τη διαδικασία, πού θα μείνουν και με ποιανού τα λεφτά; Ήταν λογικοί οι προβληματισμοί που τέθηκαν και νομίζω ότι και οι ίδιοι δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι από εκεί και πέρα μπαίνουν σε διαφορετική τροχιά.
Καλησπέρα. Το κυριότερο είναι αυτό που έγραψες: “προχωράει γρήγορα, σαν να θέλει να αποδείξει κάτι”. Το θέμα είναι σε ποιον? Σε σένα και στον πατέρα του επειδή νομίζει ότι δεν έχετε αποδεχτεί την επιλογή του? Στον κοινωνικό περίγυρο? Στον σύντροφό του? Νομίζω εκεί βρίσκεται η ουσία της απόφασής του. Αν καταλάβεις γιατί βιάζεται, τότε θα μπορέσεις να τον βοηθήσεις και να τον κάνεις να ακούσει τη γνώμη σου. Ευχαριστώ.
Το σύμφωνο συμβίωσης, πάντως, είναι εξαιρετικά ευέλικτο. Ουσιαστικά, δύο άνθρωποι που συζούν, πηγαίνουν στο Συμβολαιογράφο, κάθονται κάτω και συμφωνούν για την κοινή πορεία της ζωής τους σε θέματα περιουσίας και παιδιών, κατά κύριο λόγο. Τώρα στα 20 τους και χωρίς να συγκατοικούν ή να είναι οικονομικά ανεξάρτητοι, εντύπωση μου κάνει κ μένα που το θέλουν τόσο, οπότε πολύ πιθανό να θέλουν να αποδείξουν κάτι.
Πάντως, σε 3 μήνες λύεται, ακόμη και με βούληση του ένα μέρους.
Σύμφωνο έχω κάνει κ γω by the way, ταυτότητα, 100 ευρώ στο Συμβολαιογράφο και παντρεύτηκες!
Πάντως αν τηλεφωνούν άντριδες στις 3 τα ξημερώματα, να δει μήπως μένουν στο παλιό σπίτι του φρέντι μέρκιουρι;
Θεωρώ ότι τα παιδιά προσπαθούν να δείξουν στην κοινωνία ότι υπάρχουν και πως ο γάμος (έστω το σύμφωνο) είναι απολύτως λογικό. Σαν κίνηση είναι σωστή γιατί τα περιστατικά ομοφοβίας (από φανερά μέχρι καλυμμένα) είναι εκατομμύρια και δυστυχώς ανέγγιχτα από δικαιοσύνη κτλ ΑΛΛΑ τα 20 έτη είναι μια πολύ ευαίσθητη και τρυφερή ηλικία για να δεσμευτεί ο οποιοσδήποτε. Θα τους αγχώσει, θα έχουν να διαχειριστούν πολλές περιττές ευθύνες και πολλά άλλα που τώρα αγνοώ. Μπορούν να προχωρήσουν σε αυτό σε μια μεγαλύτερη ηλικία όταν έχουν καταφέρει κάποια ουσιώδη πράγματα σε επαγγελματικό αλλά και προσωπικό επίπεδο.
Υπάρχει το σύμφωνο συμβίωσης, υπάρχει όμως και ο …χωρισμός. Αν δεν αποκτήσουν παιδιά άμεσα με κάποιο τρόπο, ποιο το πρόβλημα; Ναι, είναι κάπως ανώριμο αλλά όταν είμαστε νέοι οι ανώριμες αποφάσεις είναι κάτι απ’ το οποίο οι γονείς σπάνια μας εμποδίζουν. Κατ’αρχάς, όπως λέει και η Λένα, ξεκαθαρίστε τις νομικές και φορολογικές πτυχές. Στη συνέχεια, δέστε αν μπορείτε να κάνετε μια συζήτηση σε βάθος για τους λόγους που εκκινούν το παιδί σας. Μερικές φορές οι άνθρωποι αισθάνονται μια ανασφάλεια που ελπίζουν να ξεπεράσουν μέσω της δέσμευσης. Φυσικά η δέσμευση δεν είναι λύση μακροχρόνια αλλά δεν ξέρω αν αυτό μπορείτε εσείς… Διαβάστε περισσότερα »
Όταν είπαμε στη μάνα του συντρόφου μου ότι θα παντρευτούμε, φώναξε «Τι;!» Μετά μαζεύτηκε και δήλωσε «Ειστε πολύ μικρά». Εγώ ήμουν 31. Αυτός 29. Ήμασταν μαζί 7 χρόνια, συζούσαμε τα 5. Συμπέρασμα: αν η άλλη είναι αποφασισμένη να μην συμφωνεί με τις επιλογές σου, πάντα μικρός θα είσαι.
Άκυρη απαντηση, ακυρη συσχέτιση.
Η παραπανω μανα δεν εδειξε κατι τετοιο.
Απολυτως λογικες οι αντιρρησεις της και σιγουρα επιπολαιη αποφαση των παιδιων που δεν την σκεφτηκαν καλα. Πουλανε μαλιστα τσαμπουκά εκμεταλλευοντας την ιδιαιτερη σεξουαλ. σχεση τους και ενώ ειναι οικονομικα εξαρτημενοι απ τους γονεις.
Δεν μιλαμε για τπτ 35 ετών γομάρια. 20 είναι. Αν αυτα σου φαινονται νορμαλ στην ηλικια αυτη, παω πασο.