Αγαπητή Αμπα, Ηρθε η σειρά μου να σου γράψω μετά από πολύ καιρό που σε διαβάζω και εν πολλοίς ανασαίνω με ανακούφιση σε πολλές από τις μη αναμενόμενες απαντήσεις σου. Θεωρώ ότι αποτελείς ένα βαρόμετρο στην ελαφρότητα της εποχής. Κι ένας άνρθωπος με έρμα, πάντα βοηθάει όσους είναι ευήκοα ώτα. Λοιπόν, εν ολίγοις. Εχω μεταναστεύσει στην Ολλανδία συν άνδρασι και τέκνοις εδώ και 4 χρόνια και στήνουμε ξανά τη ζωή μας. Αγαπώ την οικογένειά μας κι είμαι περήφανη για αυτήν. (εχουμε δύο αγόρια 5 και 10 χρονών κι εγώ είμαι 45 το ίδιο κι ο άντρας μου) Με τον άντρα μου η σχέση μας αριθμεί 22 χρόνια. Είμαστε πολύ καιρό παρέα και μάλλον την απολαμβάνουμε. Δεν γίνεται με το ζόρι. ΑΛΛΑ! Νομίζω πως έχει δύο προσωπικότητες. Τον περισσότερο καιρό είναι τρυφερός, ευαίσθητος, υποστηρικτικός, ευγενικός, χαρούμενος, πολύ εργατικός, εφευρετικός και καλός πολύ με τα παιδιά μας. Μερικές (εως συχνές σε περιόδους κρίσης) φορές όμως είναι μες στηνβ ανυπόφορη γκρίνια, μιρ μιρ μιρ που μπορεί να σου τσακίσει το νευρικό σύστημα. Γίνεται επικριτικός και προσβλητικός (σε κάποια που λέει έχει δίκιο αλλά ο τρόπος είναι απαράδεκτος) και μας χαλάει συνεχώς το κέφι. Δεν το έχω συνηθίσει παρότι είμαστε τόσα χρόνια μαζί. Με ενοχλεί αφάνταστα αυτό το πράγμα. Το συζητάω, το ξανασυζητάω, δεν έχω αποτέλεσμα. Παραδέχομαι ότι έχω περιόδους αδράνειας. Που δεν έχω κουράγιο να κουνήσω. Μα είμαι περιποιητική πρός όλους τους κι η αγάπη ξεχειλίζει, από όλες τις μεριές. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω. Δεν ξέρω πως να γίνω κι εγώ καλύτερη, να ανακτήσω τις δυνάμεις μου αλλά και να εξαλείψω τη γκρίνια. Φοβάμαι ότι όσο και να προσπαθώ δεν θα αλλάξει αυτό το κομμάτι του χαρακτήρα του. Μικρό σε διάρκεια, περιορισμένο αλλά σταγόνα στα γόνα ξεχειλίζει το ποτήρι. Χτες που τα τσουγκρίσαμε σκέφτηκα ότι ίσως θα ήταν καλύτερα να χωρίζαμε να ησυχάσω. Μετά το μετάνοιωσα. Αυτα. Πες μου κάτι.
-Βανα και θα μεινω
Δεν φτάνει η σκέτη ανάλυση, το παράπονο από τη μεριά σου. Όσο δεν αλλάζεις εσύ και το ανέχεσαι, δεν έχει λόγο να βάλει φρένο στον εαυτό του. Ίσα ίσα, τον επιβεβαιώνεις. Για να αλλάξει τροπάρι, πρέπει πρώτα να καταλάβει τι κάνει (δηλαδή πώς σε κάνει να νιώθεις, σε σημείο να θέλεις να φύγεις), και μετά να καταλάβει με ξεκάθαρο και ευθύ τρόπο τι πρόκειται να γίνει αν δεν αλλάξει τροπάρι. Δεν γίνεται να σας χρησιμοποιεί ως σάκο του μποξ όταν έχει δικά του προβλήματα. Γι’αυτό, όταν το κάνει, μην συμμετέχεις.
Όταν κάνει τα ίδια, θα το επισημαίνεις «τώρα κάνεις αυτό που δεν πρέπει να κάνεις», και θα προχωράς στην δράση που έχεις προαποφασίσει. Το καλύτερο είναι να φεύγεις, για να μην έχει αντικείμενο. Η συμμετοχή σου, έστω και παθητική, έστω και η στενοχώρια σου, τον τροφοδοτεί. Αυτό θέλει να δει για να συνεχίσει. Ότι δεν είναι μόνο αυτός μέσα στη μιζέρια. Θα φεύγεις ή από το δωμάτιο, ή από το σπίτι, αν χρειάζεται, για όσο χρειάζεται, μέχρι να ηρεμήσει. Προσπάθησε όταν το κάνεις αυτό να κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί. Δεν υπόσχομαι θαύματα, αλλά μετά από αυτό μόνο σύμβουλος γάμου υπάρχει.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αχ ο μπαμπας μου ειναι ετσι, θα μπορουσες να εισαι η μαμα μου σε αυτο το γραμμα. Αυτα βεβαια οσο μεγαλωναμε και ζουσαμε ολοι μαζι που ηταν πριν περιπου 15 χρονια μεχρι που εφυγα για σπουδες πριν 7 χρονια. Οι γονεις μου δεν μας ανακατευσαν ποτε ουτε κακολογισαν ο ενας τον αλλον, αλλα ο εκνευρισμος και αυτες οι “φασεις” του μπαμπα μας χαλουσαν ολη την ατμοσφαιρα στο σπιτι, κατα περιοδους αρκετα συχνα. Προσφατα η μαμα μας αποκαλυψε οτι για να το ξεπερασουν του μιλησε σοβαρα και του ειπε οτι δεν αντεχει αυτες τις συμπεριφορες και καλυτερα να χωρισουν αν δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Τι ειπες Λένα να ξέρες! Εδωσες απάντηση στο μεγαλύτερο ερώτημα της ζωής μου. Ο μπαμπάς μου συμπεριφερόταν έτσι, δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως ήθελε να μας παρασύρει στη μιζέρια!
Μπορείς να μας περιγράφεις 1-2 παραδείγματα όπου (πιθανόν) έχει εκείνος δίκιο αλλά το προβάλει με απαράδεκτο τρόπο;
Άσχετα με το σύζυγό σου και χωρίς πρόθεση να αμφισβητήσω τα λεγόμενά σου, θεωρώ πως ορισμένοι άνθρωποι είναι πολύ καλοί στο να σε κάνουν να πιστεύεις ότι έχεις άδικο κι εκείνοι δίκιο. Σκέψου το κι αυτό. Επίσης, σκέψου αν οι περιπτώσεις που έχει δίκιο, αποτελούν περιπτώσεις που οι περισσότεροι θα τις προσπερνούσαν γιατί θα ήταν ανούσιες ενώ ο σύζυγός σου τις μεγαλοποιεί και δραματοποιεί.
Νομιζω λειπουν λιγο πληροφοριες απο τη μερια σου… ποτε γκρινιαζει και γιατι; τι σταση κρατατε; το εχει 2 προσωπικοτητες μου ακουγεται επισης περιεργο… οπως και να χει ενας συμβουλος γαμου ισως βοηθουσε!
Σ’ εμένα που το έχω ζήσει δεν ακούγεται καθόλου περίεργο. Ο πατέρας μου μας μαλωνε για τους πιο παράλογους λόγους σε σημείο να είμαστε μονίμως μες το άγχος κι εκεί που μας μάλωνε ύστερα από λίγο μας έλεγε πως είμαστε τα καλύτερα παιδιά. Γενικά είχε αλλαγές στη συμπεριφορά του και κατάλαβα πλέον πως η ατμόσφαιρα στο σπίτι, τον αν θα μας μίλαγε όμορφα η άσχημα εξαρτιοταν από το πώς ήταν η μέρα του η αν αντιμετώπιζε κάποιο προβλήμα εκείνη την περίοδο…
Ας μην παραλείψουμε το κομμάτι “Παραδέχομαι ότι έχω περιόδους αδράνειας. Που δεν έχω κουράγιο να κουνήσω” . Δεν ξέρω τι πρόσβαση έχεις στην Ολλανδία, αλλά ίσως να έκανε καλό να το συζητήσεις με έναν ειδικό.
Καλό κουράγιο!