Αμπακι γεια σου, σε διαβαζω on and off εδω και χρόνια και πάντα σε θαύμαζα για την λογική σου σκέψη και την οξυδέρκεια σου. Ανά καιρούς ήθελα να σε ρωτήσω διάφορα πράγματα, όμως τώρα είναι η πρώτη φορά που το κάνω. Και ερωτώ λοιπόν : Ζώ σε προάστιο της Αθήνας, ειδυλλιακό, και θεωρητικά “ακριβό” με κατοίκους και γείτονες της μεσαίας και πιο υψηλής τάξης. Όντας πολύ κλειστό (ακοινώνητο ανά περιόδους) άτομο, δεν έχω καταφέρει να διατηρήσω στενές φιλίες από κύκλους σχολής – δουλειάς, η ουσιαστική μου παρέα είναι οι φίλες από το σχολείο, τις οποίες υπεραγαπώ και γνωρίζω από παιδί (τώρα είμαι 22). Οι σκέψεις μου είναι λίγο μίζερες, δεν ξέρω πως αλλιώς να τις περιγράψω. Προέρχομαι από πολύ φτωχότερη οικογένεια σχετικά με εκείνες (με γονείς επιχειρηματίες, καθηγητές, γιατρούς κλπ.). Μονογονεϊκή, με νοίκι, χρωστούμενα, μέτρημα κερμάτων πριν βγω και όλα τα ωραία της κρίσης. Όσο ήμασταν μικρές αυτά δεν τα πολυένιωθα και δεν με πείραζαν, πλέον όμως οι διαφορές στις απόψεις και στην καθημερινότητα προκύπτουν συχνότερα και καταλαβαίνω ότι μου βγαίνει ένα μικρό κόμπλεξ, το οποίο δεν εξωτερικεύω (νομίζω). Οι διαφορές αυτές βγήκαν στην επιφάνεια και άρχισαν κυρίως να με προβληματίζουν όταν ως παρέα αρχίσαμε να βγαίνουμε με την αντίστοιχη παρέα του αγοριού μιας από μας, οι οποίοι είναι για μένα κλασσικά παιδίά των Β.Π. με οοο,τι συνεπάγεται αυτό. Και δεν λέω αρχικά περνάγαμε επιφανειακά ωραία όλοι μαζί και γελάγαμε και όλα καλά, όμως για μένα ήταν μέχρι εκεί. Από ένα σημείο και μετά άρχισα να καταπιέζομαι, να μην μπορώ να ακολουθήσω (από οικονομικής άποψης) στα μέρη που πήγαιναν,να βγω π.χ. για φαί-ποτό και σινεμά μέσα στο ίδιο βράδυ. Αλλά και ιδεολογικά να μην μπορώ να συμμετέχω σε συζητήσεις (ή να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι όταν άκουγα ότι είναι καλύτερα να ιδιωτικοποιηθούν όλα τα Πανεπιστήμια, βρωμιάρηδες κομμούνια, θα πεταχτώ την άλλη βδομάδα Αμερική και άλλα τέτοια). Οι υπόλοιπες φίλες από αυτά δεν προβληματίζονται αντίστοιχα, αντίθετα ενθουσιάζονται ενώ προκύπτουν και παροδικά ειδύλλια μεταξύ μελών της παρέας, οπότε φτάνουμε τώρα, ενάμιση χρόνο μετά να βρισκόμαστε τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα (εγώ τις περισσότερες πλέον δεν ακολουθώ, προτιμώντας να βγώ με άλλους όταν ξέρω ότι οι φίλες μου θα βγουν με τα παιδιά), να κανονίζουμε να πάμε διακοπές όλοι μαζί (θεός φυλάξει) κλπ. Το ερώτημά μου είναι αν θα έπρεπε να εξωτερικεύσω κάποια στιγμή τις σκέψεις μου αυτές, και κυρίως απέναντι στην κολλητή μου φίλη (της οποίας είναι το αγόρι και όλη η αρχική προσπάθεια να γίνουμε κοινό παρεάκι), να της πω δηλαδή ότι ξέρεις κάτι εγώ ΔΕΝ νιώθω καλά να κάνω τόσο στενή παρέα μαζί τους, ΔΕΝ πιστεύω ότι μου προσφέρει κάτι παραπάνω, ΔΕΝ θέλω να ακολουθώ όταν βρισκόμαστε τόσο συχνά όλοι μαζί. Καταλαβαίνω ότι στεναχωριέται που ακυρώνω όταν κανονίζουμε όλοι μαζί και προφανώς βλέπει την στάση μου και καταλαβαίνει κάτι, ενώ μου έχει εκφράσει την σκέψη του “τί θα γίνει άμα χωρίσω και αν θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε με τα παιδιά”. (Σκέψη που έχω και εγώ πιστεύοντας ότι γενικά δεν είναι και το καλύτερο να κάνεις τόσο στενή παρέα με φίλους του αγοριού σου, γιατί στην τελική είναι και θα παραμείνουν φίλοι του αγοριού σου) Πιστεύεις ότι είναι καλύτερα να διατηρήσω την χλιαρή αυτή στάση, με την αρνητικούρα μου να έχει αρχίσει να γίνεται αρκετά αισθητή; Επίσης πιστεύεις ότι είμαι κομπλέξω; (κάνοντας την αυτοκριτική μου εγώ το πιστεύω λίγο). Να σημειώσω πως αναγνωρίζω ότι δεν είναι δική μου δουλειά με ποιους επιλέγουν οι φίλες μου να κάνουν παρέα και η σκέψη του να μιλήσω ανοιχτά προκύπτει μόνο από τις ερωτήσεις της κολλητής μου, για το τι γνώμη έχω για τα παιδιά και την κοινή παρέα μαζί τους. Τέλος είναι λάθος να σκέφτομαι ότι οι “ταξικές” (επι της ουσίας) διαφορές αυτές, μελλοντικά και εφόσον για μένα αποτελούν σημείο προβληματισμού, μπορούν να με απομακρύνουν από τις φίλες μου;
-(Παρένθεση)
Οι διαφορές σας δεν είναι ταξικές επί της ουσίας. Δηλαδή έχετε και αυτή τη διαφορά, αλλά δεν είναι αυτό το ουσιαστικό πρόβλημα που έχεις με αυτή την παρέα.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν τους συμπαθείς, δεν σου αρέσουν ως άνθρωποι, δεν σου αρέσουν αυτά που λένε και αυτά που σκέφτονται, και το πόσα λεφτά έχουν έρχεται δεύτερο ως πρόβλημα. Αν τους συμπαθούσες όλους αυτούς θα κάναμε πολύ διαφορετική κουβέντα τώρα. Δεν τους συμπαθείς επειδή λένε βλακείες, επειδή πιθηκίζουν αυτό που νομίζουν ότι πρέπει να πιστεύουν και να λένε – ποιος λέει τη λέξη «κομμούνια» το 2018 στα σοβαρά; Οι γονείς τους, είναι η απάντηση, και αυτοί το επαναλαμβάνουν σαν καλά παιδιά των γονιών τους που είναι. Είναι καρικατούρες. Αυτό φαίνεται από τον τρόπο που τους περιγράφεις, και δεν χρειάζεται να χάνεις τον χρόνο σου με ανθρώπους – καρικατούρες. Τα λεφτά δεν σε κάνουν αυτόματα «σκληρό» και «κυνικό» με τον τρόπο που καταλαβαίνουν αυτά τα παιδιά, και αν σε κάνουν, τότε έχεις λιγότερα λεφτά απ’ όσο νομίζεις. Η τάξη στην οποία νομίζουν ότι ανήκουν δεν έχει τους κανόνες που νομίζουν ότι έχει. Δεν χρειάζεται να «πεταχτούν στην Αμερική» για να βρουν τη γενιά τους, εν πάσει περιπτώσει, εκτός αν θέλουν να πάνε στα μπουζούκια της Αστόρια.
Βέβαια, κάνεις καλά και αναρωτιέσαι αν μέσα σου υπάρχει κάποιο κόμπλεξ, γιατί ναι, αυτός είναι ο λόγος που δεν έχεις καταλάβει ότι δεν τους συμπαθείς και νομίζεις ότι αυτό που σας χωρίζει είναι η ταξική διαφορά. Δεν χρειάζεται να έχεις τα λεφτά τους για να τους κρίνεις ως ανθρώπους. Δεν σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι με αυτά που λένε επειδή δεν μπορείς να ακολουθήσεις για φαγητό και για ποτό, σου ανεβαίνει επειδή λένε ανοησίες.
Επειδή είσαστε όλοι μικροί, είναι πιθανόν να διαλύθηκε αυτό το παρεάκι πριν προλάβω να απαντήσω. Σε περίπτωση που υπάρχει ακόμα με την ίδια μορφή, μην παίρνεις αποφάσεις σα να είναι μόνιμη αυτή η κατάσταση, ως και η κολλητή σου αναρωτιέται για το μετά (όχι, δεν θα συνεχίσουν να κάνουν παρέα «με τα παιδιά»). Θα σου έλεγα να πάρεις ποπ κορν και να αράξεις στη γωνία χωρίς να χαλάσεις την διάθεση σου και χωρίς να κάνεις δηλώσεις, γιατί άνθρωποι που λένε «κομμούνια» θα λένε και χίλια μύρια για την φίλη σου και τις υπόλοιπες της παρέας, και είναι ζήτημα χρόνου να μαθευτούν όλα αυτά και να γίνουν όλοι μύλος.
Αλλά αν όχι, τότε πρέπει να βρεις άλλες φίλες. Και τώρα φτάνουμε στο ουσιαστικό πρόβλημα, που δεν έχεις καταλάβει ότι έχεις. Είσαι κλειστός άνθρωπος και δυσκολεύεσαι τόσο πολύ να κάνεις παρέες, που κινδυνεύεις να βρεθείς σε πολιορκία ανοησίας, όπως τώρα. Κράτα τις παιδικές σου φίλες, φυσικά. Αλλά μην επαναπαύεσαι στην δικαιολογία «τι να κάνουμε, είμαι κλειστός άνθρωπος». Μπορείς να βρεθείς μόνη χωρίς να το καταλάβεις. Λες ότι βγαίνεις και με άλλους. Μπράβο. Επένδυσε σε νέες σχέσεις. Αυτό πρέπει να κάνεις. Αυτή είναι η απάντηση στην ερώτηση που δεν έκανες, αλλά θα έπρεπε να είχες κάνει.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Μια χαρά στα λέει η Λένα. Τα λεφτά και οι κοινωνικές τάξεις είναι εμπόδιο, αλλά το πόσο μεγάλο είναι εξαρτάται από το πόσο μεγάλη είναι η διαφορά καλλιέργειας. Τόσο απλά.
Αγαπητή (Παρένθεση), εν προκειμένω σου παρέχεται η καλύτερη απάντηση που έχει παρασχεθεί στο ζήτημα. Μην ιδεολογικοποιείς τις αισθητικές σου διαφορές. Μην μπαίνεις στο τριπάκι που μπαίνουν οι γνωστές σου. Αυτές επειδή έχουν ελλειμματική αισθητική βαφτίζουν την στάση τους “ιδεολογική”. Έτσι η στάση τους αποκτά μια βαρύτητα, νιώθουν πιο σημαντικές. Δεν είναι πια απλά μια κακή αισθητική. Οι μισοί και πλέον από αυτούς που δηλώνουν “ιδεολόγοι” αισθητικές προβολές κάνουν. Σχεδόν το σύνολο των δικαιωματικών κινημάτων αισθητική (ή και συμφέροντα) εκφράζουν και όμως ντύνονται “ιδεολογία”. Σε αυτή τη χώρα είσαι το ένα δεκάκις εκατομμυριοστό. Διαμόρφωσε την αισθητική που θες στο μέτρο των… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν είσαι κομπλεξω, τους φίλους μας τους διαλέγουμε και μας διαλέγουν. Σε γενικές γραμμες η ταξικοτητα διαμορφώνει παρέες, χαρακτήρες κλπ. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γίνεται να υπαρχουν ετερόκλητες παρέες.
Πιστεύω ότι πρέπει να μιλήσεις, να ανοιχτείς. Αν η σχέση αξίζει, θα φανεί. Και μην αισθάνεσαι ενοχές γι αυτό που νιώθεις.
Αν κάποιοι άνθρωποι δεν σε εμπνέουν, φυσικά και χαλάνε παρέες. Εδώ το μόνο που θα έπρεπε να σε απασχολεί είναι ότι θα χάσεις την κολλητή σου, επειδή δεν συμπαθείς το αγόρι της.
Οσο για τα ταξικά που έθεσες, και αυτά μπορούν να επηρεάσουν μια σχέση. Το γεγονός ότι δεν θες να βγεις με κάποιους επειδή πάνε σε ακριβά μέρη, δουλεύει δυστυχώς και αντίθετα. Αν όμως συμπαθείς αυτούς τους κάποιους, βρίσκεις λύση (πχ πηγαίνετε στο ακριβό εστιατόριο και παίρνεις το πιο φθηνό ορεκτικό).
εγω παντως ζηλεψα που εισαι 22 που πας στα ΒουΠου που κανεις καινουριες παρεες που διαλεξες ωραιο ονομα, που τα λες καλα, που εισαι μια χαρα..Βασικα που εισαι 22..