«Α, μπα» classics: Μου υποσχέθηκε ότι δεν θα ξανακαπνίσει χόρτο

Αμπά μου, να που μετά από 5 χρόνια (ίσως και παραπάνω) καθημερινής ανάγνωσης της στήλης σου, ήρθε η ώρα που κάτι με τσιμπάει στην καρδιά και είπα να το μοιραστώ μαζί σου. Περί μπάφων και εμπιστοσύνης ο λόγος. Και εξηγούμαι: Δέκα χρόνια είχα σχέση με καθημερινό χρήστη, με όλη την παραφιλολογία περί της μη βλαπτικότητας κλπ κλπ. Τέλος πάντων, στο δικό μου μυαλό, ακόμα και με την απόσταση των τριών ετών από τον χωρισμό μας, εξακολουθώ να πιστεύω ότι η συνήθειά του αυτή με ό,τι αυτή σημαίνει από άποψη παρέας, συμπεριφοράς, αναβλητικότητας, απραξίας, φυγοπονίας, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση της καθημερινότητας και της σχέσης μας και στο να οδηγηθούμε στον χωρισμό. Πλέον, η ιδέα, η μυρωδιά και η εικόνα μου προκαλούν αναγούλα. Έχω πολλούς φίλους που κάνουν περιστασιακή ή και πιο συχνή χρήση, αλλά σπανίζουν οι στιγμές που θα «πίνει» κάποιος από αυτούς στον ίδιο χώρο που βρίσκομαι και εγώ. Και έρχομαι στο δεύτερο σκέλος, που γνωρίζω έναν υπέροχο άνθρωπο, περνάμε πολύ όμορφα, όλα ονειρεμένα, μέχρι που –ένα μήνα αφού είχαμε ξεκινήσει να βρισκόμαστε- έρχεται στο σπίτι με το γνώριμο κόκκινο γυαλιστερό μάτι και αυτή την εσάνς που με σκοτώνει. Μου γυρίζει το στομάχι, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, ο εγκέφαλός μου φωνάζει «όχι πάλι ρε γαμώτο» , αλλά λέω, αρχή είναι, να εξηγηθούμε να ξέρουμε τι γίνεται. Αφού, λοιπόν, μου λέει ότι κάνει συχνά χρήση, αλλά περνάει και μεγάλες περιόδους που ούτε το σκέφτεται, του εξηγώ την απέχθειά μου και ότι για μένα το να «την πίνει» κάποιος είναι λόγος να μην είμαι μαζί του. Ότι είναι αυτοματισμός που δεν μπορώ και δεν θέλω να αποβάλω, με τον ίδιο τρόπο που δεν θα ήθελα και δεν θα μπορούσα να είμαι με κάποιον που ακούει σκυλάδικα, ανεξάρτητα από το αν είναι καλό ή κακό. Του εξήγησα ότι δεν θέλω να μου πει κάτι αν δεν μπορεί να το τηρήσει, γιατί θα βγει στη συνέχεια και θα είναι χειρότερα, αλλά αν δεν είναι απολύτως σίγουρος ότι μπορεί και θέλει να το σταματήσει, εγώ δεν μπορώ να είμαι μαζί του. Με διαβεβαίωσε λοιπόν ότι δεν έχει σημασία για αυτόν, ότι δεν θα έβαζε ποτέ στη ζυγαριά εμένα και «αυτό» και με διαβεβαίωσε ότι θα το έκοβε από την επόμενη ημέρα. Μέλι- γάλα, η πιο όμορφη σχέση που θα μπορούσα να φανταστώ, μένουμε μαζί, πέντε μήνες από τότε, και ήδη νιώθω ότι τον αγαπώ περισσότερο από οποιονδήποτε άνθρωπο στον κόσμο, σκέφτομαι ότι είμαι εξαιρετικά τυχερή που βρεθήκαμε στο ίδιο μέρος την ίδια στιγμή. ΑΛΛΑ, έρχονται οι γιορτές, κάνει ένα τσιγάρο, λέω ένα λόγω των ημερών θα είναι. Έρχεται μετά από τρεις ημέρες σπίτι, καταλαβαίνω ότι έχει ξανακάνει, τον ρωτάω και ‘ΚΑΜΠΟΥΜ!’ : ‘ναι κάνει, καμιά τζούρα από φίλους του, σχεδόν κάθε ημέρα’.’ Όχι από την αρχή, γιατί τότε του είχα πει ότι με ενοχλεί, αλλά το τελευταίο τρίμηνο κάπως έτσι πάει’. Και ότι νόμιζε ότι το είχα καταλάβει, όπως και το ότι δεν τον επηρεάζει στην καθημερινότητα και εξακολουθεί να είναι ο ίδιος άνθρωπος που αγαπώ. Πράγματι δεν έχει αλλάξει κάτι στην συμπεριφορά του και εξακολουθεί να είναι το ίδιο υπέροχος απέναντί μου. Αλλά κάθε φορά που γυρίζει στο σπίτι νιώθω ότι κάνω τον Κλουζώ να δω τι έκανε πριν και, κυρίως, σκέφτομαι ότι με κορόιδεψε. Ότι μου είπε αυτό που ήθελα τη στιγμή που το ήθελα και τώρα που έχω δεθεί μαζί του, σπάει μόνος του τη συμφωνία, χωρίς καν να με ειδοποιήσει. Δεν αμφιβάλλω για την αγάπη του, δε λέω ότι το έκανε επίτηδες, αλλά αμφιβάλλω αν μπορεί να κρατήσει το λόγο του. Μήπως μπορείς εσύ ή κάποιος από τους σχολιαστές να μου πει ότι το για ακούς δύο στίχους Πάολα την ημέρα δεν σε κάνει και σκυλά; (Βλέπεις, κράτησα 5 χρόνια για να δικαιούμαι κείμενο- σιδηρόδρομο)

-Φυσάω και το γιαούρτι;

Έχω δύο σκέψεις που δεν συνδέονται μεταξύ τους, οπότε θα τις γράψω τμηματικά.

1. Οι ουσίες που επιδρούν στον εγκέφαλο σε βαθμό που επηρεάζουν τη συμπεριφορά (αλκοόλ, τσιγάρο, μπάφος) δεν έχουν σε όλους τους ανθρώπους το ίδιο αποτέλεσμα. Δεν εθίζονται όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο, δεν αλλοιώνεται η συμπεριφορά τους, η καθημερινότητα τους, με τον ίδιο τρόπο, έχουν εντελώς άλλο βαθμό εξάρτησης και αν το αποφασίσουν, θα απεξαρτηθούν με διαφορετικό τρόπο, αν το καταφέρουν τελικά. Οπότε, βρίσκω ένα λάθος στην αρχική σου πεποίθηση. Πρέπει να δεις τα πράγματα όπως έχουν. Ο άνθρωπος που είχες στη ζωή σου ήταν αναβλητικός, φυγόπονος, και βρήκε την ουσία που του ταιριάζει. Δεν τον έκαναν οι μπάφοι έτσι. Έχεις αποκτήσει αντανακλαστική απέχθεια γιατί αποφεύγεις να δεις αυτό που ισχύει: ήσουν με έναν άνθρωπο που δεν εκτιμάς καθόλου, αλλά δεν εκτιμούσες ούτε και τότε. Και αντί να αναλάβεις την ευθύνη της επιλογής σου και της αδυναμίας σου να κόψεις επαφές όταν άρχισες να βλέπεις σοβαρές επιπτώσεις στην ζωή σου, αποδίδεις το πρόβλημα σε έναν τρίτο παράγοντα. Βέβαια, δεν ισχυρίζομαι ότι οι ουσίες είναι αθώες. Καθόλου δεν είναι, και κάποιες από αυτές προκαλούν μόνιμες βλάβες, αν μιλάμε για κατάχρηση. Όμως αν δεν μπορείς να διακρίνεις τον άνθρωπο πίσω από την κατάχρηση, τότε μεταφέρεις ένα πρόβλημα – την δυσκολία σου να κρίνεις ποιος είναι κατάλληλος να είναι μαζί σου – αλλού.

2. Όποιος είναι εθισμένος σε οτιδήποτε, δεν μπορεί να κόψει τον εθισμό του για χατίρι κάποιου άλλου, και αν πει ότι θα το κάνει, δεν θα μπορέσει να το τηρήσει. Εσύ πάλι, δεν μπορείς να ζητήσεις από κάποιον να κόψει έναν εθισμό με την απειλή «αλλιώς χωρίζουμε». Όχι ότι δεν γίνεται, αλλά δεν εφαρμόζεται, λόγω του παραπάνω: δεν μπορείς να κόψεις έναν εθισμό για κάποιον άλλον άνθρωπο. Δεν έχει σχέση με την αγάπη, την εντιμότητα, δεν ξέρω τι. Ο εθισμός είναι ενσωματωμένος στον τρόπο λειτουργίας του μυαλού μας. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί επειδή θα το υποσχεθούμε μια μέρα σε κάποιον. Δεν μπορείς να σταματήσεις να φοβάσαι ή να επιθυμείς κάτι επειδή κάποιος σου λέει ότι έτσι πρέπει να κάνεις, όσο και αν συμφωνείς με αυτό. Φαντάσου δηλαδή να μην συμφωνείς. Αν ο φίλος σου θέλει να σταματήσει, θα το κάνει μόνος του, για τον εαυτό του, για τους δικούς του λόγους. Αν το κάνει για σένα θα είναι για τους λάθος λόγους.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News