«Α, μπα» classics: Κουράστηκα να κάνω την ψυχολόγο

Καλημέρα, σε χαιρετώ από την Αθήνα, μια κρύα μάλλον μέρα του Οκτωβρίου. Έχω κουραστεί α μπα μου. Έχω μια φίλη, φουλ στη γκρίνια και το άγχος, με μια αρνητική προδιάθεση προς την ζωή, χωρίς αρκετή αυτογνωσία για τον εαυτό της, κάτι που την κάνει να αγχώνεται συνέχεια για τα πάντα, ακόμη και όχι τόσο σημαντικά θέματα, όπως το πώς της μίλησε κάποιος και τι θα σκέφτεται τώρα αυτός για αυτήν. Τις σκέψεις όμως αυτές τις περνάει και σε μένα δυστυχώς, πρώτον ψάχνοντας συνεχώς επιβεβαίωση για τις πράξεις της και δεύτερον, όταν γίνεται κάτι κακό (πχ. άργησε να πάει κάπου γιατί δεν χτύπησε το ξυπνητήρι, ή δεν τα πήγε τόσο καλά σε μια εξέταση στη σχολή της), ζητάει από μένα να την υποστηρίζω συνεχώς. ΄ Να αναφέρω πως γίνεται αυτό. Μου λέει ξέρω γω κάτι που έγινε, απαντάω εγώ, πως δεν είναι τόσο σοβαρό και δεν χρειάζεται να ανησυχεί τόσο πολύ, με επιχειρήματα, προτείνω λύσεις κτλ. Μετά όμως λέει κάτι του στυλ ”πες μου κάτι να με υποστηρίξεις/ να με κάνεις να νιώσω καλύτερα κτλ” με ένα παραπονιάρικο ύφος. Και άλλες φορές λέει επίσης κάτι του στυλ: ”δε ξέρεις να υποστηρίζεις κόσμο/ όλο με αγχώνεις”. Και τότε δε ξέρω τι να πω. Της έχω εξηγήσει – μάλλον ανεπιτυχώς – πως δεν ξέρω να λέω γλυκόλογα και υποστηρικτικές κουβέντες. Στο σπίτι μου κανένας δεν το έκανε, και ότι κατάφερα ως τώρα, δεν άκουγα από κανέναν motivational talks και λοιπά. Επίσης, δεν μου αρέσει να λέω πράγματα που δεν εννοώ, ειδικά σε κάποιον που θεωρητικά θα έπρεπε να είμαι ειλικρινής μαζί του. Κακή διατύπωση της ερώτησης, αλλά βρε συ Α μπα μου, φταίω εγώ, είμαι κακιά φίλη; αλλά κουράστηκα να παίζω τον ψυχολόγο, δεδομένου ότι και εγώ έχω δικές μου σκοτούρες. Να τονίσω μια φορά έλεγα πράγματα προσωπικά μου, και αυτό που γύρισε και μου είπε ήταν ότι την έκανα να αισθανθεί χειρότερα και την άγχωσα. Δεύτερον, μήπως αποτελεί κακό σημάδι – αλλά της δικιάς μου προσωπικότητας – το γεγονός ότι το φαινόμενο αυτό γίνεται εδώ και κάμποσους μήνες, και γω δεν αντιδράω; Έχω παρατηρήσει πως καταπίνω αρκετά πράγματα, και μετά όταν έχω φορτώσει αρκετά, τότε τα λέω στον άλλον. Κάτι τελευταίο, τον τελευταίο καιρό, έχω παρατηρήσει πως δεν νιώθω τόσο άνετα μαζί της πλέον, σαν να αυτοπεριορίζομαι σε αυτά που λέω (λέει συνεχώς να μην την αγχώνω, να μην μιλάω τόσο δυνατά, να μην πετάω κάποια αστεία – όχι ότι είναι ρατσιστικά/ σεξιστικά ή κάτι άλλο, αλλά έχουν σχέση ξέρω γω με τον θάνατο ή το σεξ.) Επίσης, έχω την αίσθηση πως με αντιλαμβάνεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο ενώ εγώ έχω αλλάξει. Και δεν το έχει πάρει χαμπάρι και νιώθω πως με εγκλωβίζει στην παλιά μου εκδοχή. Μήπως ήρθε η ώρα να δοθεί ένα τέλος σε αυτήν την φιλία; (συγγνώμη για το σεντόνι) – μπερδεμένη, αγανακτισμένη κακιά φίλη

Είναι απολαυστικό το ανάγνωσμα. Ξεκινάς με το πρόβλημα, και γράφοντας το, καταλήγεις μόνη σου στην απάντηση. Δεν θα μπορούσα να απαντήσω καλύτερα. Ξέρεις πολύ καλά τι συμβαίνει, και αυτό θα μπορούσε να το καταλάβει και κάποιος άλλος, αλλά μόνο εσύ ξέρεις αν θέλεις να λήξει η φιλία αυτή. Η φιλίες δεν είναι μεταξύ το on/off. Αν νιώθεις απόσταση, πάρε την απόσταση που αντιστοιχεί σε αυτό που νιώθεις. Αν νιώθεις δηλαδή ότι έχει κάποια καλά στοιχεία που εκτιμάς και δεν θα ήθελες να χάσεις, επικεντρώσου σε αυτά, και αραίωσε τις συναναστροφές στα υπόλοιπα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News