Διάβαζα σχόλια από παλιότερα α,μπα και πέτυχα αυτό: Λένα Φουτσιτζή 9.12.2015 | 22:52 Χμ, ο Τραμπ δεν έχει αναδειχτεί ως αρχηγός από την κοινωνία – τουλάχιστον όχι ακόμα – αλλά επιβάλλει την παρουσία του με τη δύναμη που του δίνουν τα λεφτά, κι αυτό είναι ένα αμερικανικό πρόβλημα, σε μια χώρα που κατά τα άλλα κάνει τις προσπάθειες της στο θέμα της αξιοκρατίας. Αν καταφέρει να γίνει πρόεδρος αλλάζει το πράγμα, αλλά εγώ λέω ότι δεν υπάρχει περίπτωση. Όχι ότι έχει αξία η γνώμη μου, αλλά τη γράφω 🙂 Θα ήθελα τα σχόλια σου :ρ
– ποτέ μη λες ποτέ
Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Κάθε φορά που ακούω “president Trump” στις ειδήσεις, παθαίνω ένα μίνι σοκ. Κάθε φορά, μα κάθε φορά, βουλιάζει η καρδιά μου. Μου είναι αδύνατο να το συνηθίσω. Προφανώς έκανα λάθος. Αυτό που έγινε μου έδωσε μεγάλο μάθημα, και όταν έγραφα «αλλάζει το πράγμα» δεν ήξερα τι εννοούσα. Έχει αλλάξει το πράγμα, όντως. Όπως λέω και στους άλλους, αυτό που έχει σημασία πάντα είναι το τι κατάλαβες από τα λάθη σου. Από το συγκεκριμένο έμαθα πολλά, και ελπίζω να συνεχίζω να μαθαίνω.
Αυτό που έμαθα, μεταξύ άλλων, είναι ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ναι, θεωρητικά όλοι το ξέρουμε. Αλλά δεν ξέρουμε σε τι βαθμό ισχύει, γιατί κάθε φορά νομίζουμε ότι ό,τι ζούμε είναι πρωτόγνωρο, επειδή είναι πρωτόγνωρο σε εμάς τους ίδιους. Το παθαίνουν όσοι στέλνουν ερωτήσεις για τα ερωτικά τους, το έπαθα κι εγώ (και πάρα πολλοί άλλοι ανιστόρητοι) με τον Τράμπα. To ’68, το φημισμένο ’68 της αμφισβήτησης, στις εκλογές ήταν υποψήφιοι ο Μπομπ Κένεντι και ο Μακάρθι. Πολλοί έλεγαν ότι δεν πάνε τον Κένεντι γιατί είναι από τη γνωστή οικογένεια και δεν είναι εμπιστοσύνης και δεν τους εκφράζει κανείς από τους δυο τελικά, και δεν πήγαν να ψηφίσουν γιατί «είναι όλοι ίδιοι» και «αποκλείεται να βγει ο τρελάρας ο Μακάρθι». Και μετά ξέρουμε τι έγινε.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εγώ την έκπληξη την έπαθα με το Brexit (όχι πως δεν με εξέπληξε η εκλογή Τραμπ, αλλά η άμεση αίσθηση ήταν κίνδυνος παρά έκπληξη). Στο Brexit θυμάμαι, κοιμήθηκα νωρίς το προηγούμενο βράδυ, έχοντας στο μυαλό να ξυπνήσω νωρίς το άλλο πρωί να μάθω το αποτέλεσμα. Ξυπνάω νωρίς, πετάχτηκα βασικά με σχετική αγωνία γύρω στις, ξέρω γω, 7 παρά; και ανοίγω την τηλεόραση με μισόκλειστα μάτια, με σκοπό να δω το αναμενόμενο και να την κλείσω αμέσως για να κοιμηθώ λίγο ακόμα.
Θυμάμαι, τα μάτια μου να ανοίγουν διάπλατα, να προσπαθώ να συλλάβω αυτό που ακούω και να μονολογώ: βγήκανε μα@@κα!
Αυτο που πολυς κοσμος στο bubble των ΜΜΜ ακομα δεν μπορει να αποδεχτει ειναι οτι το 2016 δεν κερδισε ο Τραμπ. Εχασε η Χιλαρυ! Διοτι οσοι ετρεχαν την καμπανια της δεν ηθελαν να καταλαβουν οτι out there στην πραγματικη ζωη το βασικο προβλημα του κοσμακη (deplorables οπως τους αποκαλει η ιδια) δεν ειναι οι τουαλετες των τρανσεξουαλ αλλα η ανεργια και οι λαθρομεταναστες.
btw συγγνωμη προκαταβολικα για το mansplaining (η τεσπα καπως ετσι) αλλα το 68 τον Μακαρθυ τον ειχαν ηδη φαει τα σκουληκια 🙂 Εννοεις μηπως Νιξον?
Αντίπαλος του Μπόμπι Κέννεντι για το χρίσμα των δημοκρατικών υπήρξε ένας γερουσιαστής ονόματι Eugene McCarthy, (τον Τζο τον είχαν οντως φάει τα σκουλήκια από το 57). Μετά τη δολοφονία του Κέννεντυ το χρίσμα πήρε ο Hubert Humphrey, ο οποίος και έχασε από το Νίξον. Ο άλλος McCarthy, ο γνωστός, ο κομμουνιστοφάγος, υπήρξε οικογενειακός φίλος των Kennedy, και μάλιστα για ένα φεγγάρι ο RFK ήταν υφιστάμενός του (διαφώνησε όμως και αποχώρησε).
Θενξ Λιλουκο. Απ οσο μπορω να καταλαβω το κειμενο δεν αναφερεται σε προκριματικες αλλα ουτως η αλλως ελαχιστη σημασια εχει.
“η ιστορια επαναλαμβανεται ως τραγωδια”
Αχ 68′ και Καταστασιακοί. Το αποκορύφωμα της ουτοπικής σκέψης.