«Α, μπα» classics: Η μητέρα του συντρόφου μου δεν αντέχεται

Λένα γεια σου! Αποφάσισα να σου γράψω επιτέλους γι’αυτό που με καίει, πρόκειται για τη μαμά του συντρόφου μου με τον οποίο είμαστε 9 χρόνια μαζί. Έχω γνωρίσει τη μαμά του από το πρώτο 6μηνο της σχέσης μας, πάντα έμενε μακριά μας, εμείς σε μεγάλη πόλη, εκείνη σε νησί. Είναι τρομερά γκρινιάρα, δε χαμογελάει ποτέ, δε λέει ποτέ μια καλή κουβέντα, όλες οι συζητήσεις που θα ανοίξει σχετίζονται με την έλλειψη χρημάτων, τις κλοπές, την ανεργία, την εξαπάτηση, πρέπει να έχει μανία καταδίωξης και γενικώς έχει συσσωρευμένη μέσα της όοοολη την αρνητική ενέργεια του σύμπαντος. Τα πρώτα χρόνια, ήμουν και μικρότερη, έκανα μια στοιχειώδη υπομονή καθώς είχε χρειαστεί δύο φορές να μείνουμε στο ίδιο σπίτι για 10-15 μέρες, όμως πιεζόμουν πολύ. Πέρναμε π.χ. τη μηχανή να πάμε μια βόλτα και μέχρι να χαθούμε απ’τα μάτια της φώναζε “θα σκοτωθείτε! θα σκοτωθείτε με τη μηχανή!” άλλη κουβέντα πέρα από το θα σκοτωθείτε δεν είχε να πει ή πάθαινε γαστρεντερίτιδα ο φίλος μου και κατηγορούσε εμένα που τον άφησα να φάει σουβλάκια, μετά καταλάβαινε ότι παραλογιζόταν και μου ζητούσε συγνώμη. Κάποια στιγμή η υπομονή μου εξαντλήθηκε και εξήγησα στον φίλο μου πως όποτε εκείνη έρχεται εγώ θα πηγαίνω στους δικούς μου να μένω για να είμαστε όλοι μας καλά, εκείνος με θλίψη απάντησε “εδώ δεν την αντέχω εγώ, οπότε δεν έχω απαίτηση να την αντέξεις εσύ” και γενικώς απέναντί της είχε πάντα μια πολύ σωστή στάση, της βάζει όρια κτλ και πλέον φροντίζει να μη χρειαστεί να τη φιλοξενήσουμε παρά μια φορά στα 2 χρόνια κι αυτό για 1-2 μέρες. Η ίδια στα 60 της θεωρώ ότι δεν παίρνει τον εαυτό της σοβαρά, γενικώς δουλεύει σαν το σκυλί (είναι μικροπωλητής) αλλά λεφτά δε βγάζει με αποτέλεσμα να τη συντηρεί λίγο ο φίλος μου λίγο τ’αδέρφια της. Είπε λοιπόν πριν 2 μήνες να κάνει μια καινούρια αρχή και να φύγει από το νησί που έμενε και να πάει στο νησί απ’ όπου κατάγεται, να βρει σπίτι, να ψάξει άλλη δουλειά. Στο ενδιάμεσο του ταξιδιού πέρασε από εμάς και εννοείται με το που με είδε ήταν με την καλή κουβέντα στο στόμα: “πάχυνες!”, της απάντησα “τα βρήκα σε προσφορά και τα πήρα”, ένιωσε απίστευτα αμήχανα και πήγε να το σώσει και γενικώς μου ζήτησε συγνώμη για όσες φορές μου έχει πει βλακεία. Έμεινε 1,5 μέρα μαζί μας, εντάξει την πάλεψα. Πήγε στο καινούριο νησί, όπου λόγω κάποιων προβλημάτων υγείας που της προέκυψαν δεν μπόρεσε να ψάξει για δουλειά, έβγαλε κι ένα μηνιαίο επίδομα κι έτσι η οικονομική συμβολή του φίλου μου περιορίστηκε. Μετά από δύο μήνες που έμενε εκεί ο σπιτονοικοκύρης εντελώς ανεξήγητα την έδιωξε ξαφνικά, ακόμα και ο ίδιος της ο γιος πιστεύει ότι κάτι του είπε από αυτά τα ωραία που λέει χωρίς τρόπους και ίχνος ευγένειας και γι’αυτό την έδιωξε. Ο φίλος μου της ζήτησε να ψάξει να βρει άλλο σπίτι εκεί, αλλά εκείνη επέμενε να έρθει σ’εμάς (χωρίς καν να ρωτήσει) και μετά να πάει ξανά πίσω στο νησί όπου έμενε αρχικά. Τα πράγματα όμως δεν είναι πλέον ίδια, τώρα είμαι έγκυος, δε θέλω αρνητική ενέργεια, γκρίνια και γενικώς δε θέλω ν’ακούσω τη φωνή της μέσα στο σπίτι μου για τα επόμενα 30 χρόνια και επίσης δε μένω πλέον κοντά στους γονείς μου (μένουμε σε άλλη πόλη) για να πάω να μείνω όσο η μάνα του θα μείνει σπίτι μας κι ενώ έχω ανθρώπους να με φιλοξενήσουν (γιαγιά κτλ) ο φίλος μου δε θέλει να πάω λόγω εγκυμοσύνης (όπως καταλαβαίνεις, και για μένα δεν είναι η ιδανικότερη επιλογή στην κατάσταση που είμαι-και μάλιστα στην αρχή της εγκυμοσύνης με ο,τι αυτό συνεπάγεται). Ωστόσο συμφωνήσαμε να έρθει πάλι για 1,5 μέρα. Και ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που είπε όταν με είδε με ύφος δυσάρεστης έκπληξης; “ΤΟΣΟ πολύ έχει φουσκώσει η κοιλιά σου; Εγώ στον τρίτο ήμουν πλάκα”, της απάντησα δεόντως όπως και ο φίλος μου και τη 1,5 μέρα που έμεινε σ’εμάς κλείστηκα στο δωμάτιο και δεν έβγαινα παρά μόνο για τουαλέτα, προκειμένου να μην τη βλέπω. Βαράει τις πόρτες στο σπίτι, με αποκαλεί “η άλλη” ή “αυτή” (λόγω έλλειψης στοιχειώδους μόρφωσης) με αποτέλεσμα να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Δεν μπορείς να στηρίξεις σε κανέναν τομέα και δεν έχεις και υποχρέωση, έρχεσαι στο σπίτι του γιου σου και δε φέρνεις ούτε ένα κουλούρι που λέει ο λόγος, δεν μπορείς να πεις μια γλυκιά κουβέντα, ε τουλάχιστον ράψε το στόμα σου καλή μου και μη μιλάς καθόλου. Συνειδητοποιώ ότι έχει περάσει πολλά και δύσκολα και είναι εντελώς αμόρφωτη (γύρισε και μου είπε να μην κάνω τις εξετάσεις α’ και β’ επιπέδου της εγκυμοσύνης γιατί και τι θα γίνει αν μάθω κάτι αρνητικό;! σιγά λεέι μη δίνουμε τόσα λεφτά! και μου πέσαν τα μαλλιά) αλλά αυτό καθόλου δε δικαιολογεί την αγένεια, την αδακρισία της, την έλλειψη ενσυναίσθησης (ξέρεις ότι είμαι έγκυος και ούτε καν ρωτάς αν μπορώ να σε φιλοξενήσω, απαιτείς να έρθεις), την αρνητικότητά της και το πόσο άκομψα μπορεί να μιλησει σε κάποιον. Όταν έφυγε ούτε καν χαιρετηθήκαμε, καθώς είχα κλειστεί στο δωμάτιο όπως είπα. Το θέμα είναι ότι γύρισε στο νησί που έμενε και επειδή όλοι την ξέρουν, κανείς δεν της νοικιάζει σπίτι με κίνδυνο να χρειαστεί να έρθει πάλι σ’εμάς για 10-15 μέρες μέχρι κάποιος γνωστός της εκεί να της βρει σπίτι. Μου το ζήτησε ως χάρη ο φίλος μου λέγοντάς μου ότι αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε ανάγκη (ποια ανάγκη; φεύγει από το ένα νησί πάει στο άλλο και τούμπαλιν! με το επίδομα που παίρνει και τη βοήθεια των αδερφών της έχει ένα βασικό μηνιαίο εισόδημα παραπάνω απ’όσα εβγαζα εγώ τα τελευταία 7 χρόνια). Αποτέλεσμα; Κάναμε έναν τεράστιο καβγά όπου μου βγήκε πάλι όλη η αντιπάθεια προς το πρόσωπό της και το είχα περιορίσει να του μιλάω έτσι για τη μάνα του τον τελευταίο χρόνο γιατί ξέρω ότι τον πληγώνω και χαίρομαι που κι εκείνος κρατάει ισορροπίες αλλά δεν μπορώ να την ανεχτώ ούτε σαν χάρη προς τον ίδιο, ειδικά τώρα στην εγκυμοσύνη. Με γεμίζει άπειρη ένταση και πιέζομαι όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Εκείνος όπως πάντα της τα έχωσε λέγοντάς της ότι δεν μπορεί να εισβάλλει στη ζωή του όποτε γουστάρει και ότι δεν είναι μόνος του (9 χρόνια τώρα δε θέλει να το συνειδητοποιήσει αυτή η γυναίκα) αλλά στις μεταξύ μας συζητήσεις αντιλαμβάνομαι ότι τη λυπάται. Τέλικά μετά τον καβγά της το ξέκοψε εντελώς να μην έρθει και να κάτσει να βρει σπίτι εκεί. Έκανα αρκετούς συμβιβασμούς, δεν την αντέχω καθόλου πια και δεν μπορώ να του το κρύψω. Πριν έρθει και αφού φεύγει, η τόση αρνητική ενέργεια γεμίζει το σπίτι, δεν παλεύεται η γυναίκα. Του είπα ότι δεν τη θέλω ούτε στη γέννα, τι να την κάνω! Με έπιασε υστερία και ο φίλος μου προσπαθούσε να με ηρεμήσει και νιώθω απαίσια που τον πληγώνω αλλά πώς να του δείξω πόσο πολύ ΔΕΝ την αντέχω; Αν γινόταν να μην την ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου θα πλήρωνα κιόλας γι’αυτό. Μέχρι και η φωνή της δεν έχει κανένα συναίσθημα. Χίλια συγνώμη για το κατεβατό αλλά προσπάθησα να σου δώσω σαφή εικόνα και θα ήθελα να μου πεις πώς να το χειριστώ. Είναι η μαμά του, το ξέρω αλλά κι εγώ μεγάλωσα, δεν έχω την υπομονή που είχα, δεν αντέχω ανθρώπους τόσο γκρινιάρηδες και αρνητικούς. Κανείς δεν αντέχει.

Πώς να χειριστείς τι; Το χειρίζεσαι ήδη. Την βλέπετε για μια-δύο μέρες το χρόνο. Στην πιο πρόσφατη αναμέτρηση ο φίλος σου το πήρε πάνω του και της είπε να σταματήσει τα πήγαινε έλα και να μείνει εκεί που είναι. Με τα δεδομένα που λες, δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη εξέλιξη. Να μην την ξαναδείς ποτέ και να μην ξανακούσεις ποτέ τη φωνή της δεν γίνεται, εκτός αν γίνει κάτι μοιραίο. Η τελευταία λύση που μπορώ να σκεφτώ, αλλά για να πραγματοποιηθεί χρειάζονται πολλά, είναι όταν έρχεται, έστω και για αυτή τη μέρα, να της κλείνετε ένα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο για να χτυπάει όσες πόρτες θέλει. Έτσι και ο φίλος σου θα μπορεί να την βλέπει σε ελεγχόμενο περιβάλλον, χωρίς να επιβαρύνεται από την δική σου διάθεση (που δεν λέω ότι δεν είναι δικαιολογημένη, αλλά τι να κάνει που είναι η μητέρα του).

Λυπάμαι αλλά αυτό το πρόβλημα δεν λύνεται με οριστικό τρόπο. Δεν υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις για να σταματήσεις να το έχεις, μόνο να το μετριάσεις μπορείς, και αυτό μόνο με τη βοήθεια του φίλου σου, που ευτυχώς, την έχεις. Δεν θα είναι έτσι για πάντα, όχι επειδή θα κάνεις κάτι εσύ, αλλά επειδή έτσι θα το φέρει ο χρόνος, η ζωή. Μέχρι τότε, πρόσεχε μην χαλάσει η σχέση που έχεις με το φίλο σου, εξαιτίας της.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News