«Α, μπα» classics: Γιατί το ζευγάρι πρέπει να έχει κοινή στάση απέναντι στους γονείς;

Μεταξύ των φίλων μου βρίσκονται και κάποιοι που έχουν μεταξύ τους ερωτική σχέση. Την προηγούμενη χρονιά, έτυχε δύο πολύ καλές μου φίλες (που σχετιζόταν αντίστοιχα με δύο καλούς μου φίλους) να μου πουν ότι με το σύντροφό τους συζητούσαν ποιος από τους δυο τους, έχει καλύτερη σχέση μαζί μου. Η Α μου το ανέφερε χαριτολογώντας μιας κι έτσι το ανέφεραν και μεταξύ τους. Η Β μου το ανέφερε νιώθοντας τύψεις και ντροπή λέγοντάς μου ότι το συζητούσαν για ώρα, με αρκετή ένταση και στα σοβαρά έχοντας κάνει αντίστοιχες συζητήσεις και για άλλους κοινούς του‚ φίλους. Μου είπε μάλιστα ότι είχε δει και σχετικό όνειρο. Όταν μου το είπαν ένιωσα αμηχανία κι αιφνιδιάστηκα χωρίς όμως να μπορώ να το κάνω πιο συγκεκριμένο κι άρα δεν είπα τίποτα. Οι άντρες των ζευγαριών δε μου έχουν αναφέρει κάτι σχετικό. Γνωρίζουν και οι τέσσερις πολύ καλά ότι εγώ σε τέτοιες περιπτώσεις προσπαθώ κατά το δυνατόν να έχω ανεξάρτητη σχέση με τον κάθε φίλο μου. Θεωρείς ότι τα παραπάνω περιστατικά είναι κάποιο καμπανάκι για τις σχέσεις που δημιουργώ; Και μια 2η ερώτηση! Συχνά αναφέρεις ότι όταν κάποιος έχει ζήτημα με τον πεθερό/ά του/της, τότε κατά πάσα πιθανότητα έχει ζήτημα με τον/ην σύντροφό του/της. Αν έχω καταλάβει καλά θεωρείς ότι το καλύτερο είναι το ζευγάρι να είναι ομάδα και να αντιμετωπίσει ενιαία, με κοινή στάση το γονιό. Αυτό που δεν πολυπιάνω είναι το εξής: γιατί δεν είναι εξίσου καλό τόσο για τη σχέση με το γονιό όσο και για τη σχέση του ζευγαριού, ο κάθε ένας του ζευγαριού να ορίσει μια διαφορετική σχέση με το γονιό; Η ερώτηση είναι θεωρητική, δεν είμαι καν παντρεμένη, αυτό που περισσότερο προσπαθώ να καταλάβω είναι την έννοια της ομάδας και της αυτόνομης προσωπικότητας στις περιπτώσεις συμβίωσης. *και μόλις τώρα σκέφτομαι, μήπως τελικά οι δύο ερωτήσεις δεν είναι και τόσο δύο;

Δεν είναι! Νομίζω ότι αυτό που είναι κοινό είναι η απορία σου, ή η δυσκολία σου, να εννοήσεις το ζευγάρι ως ομάδα με κοινό υπουργείο εξωτερικών. Προτιμάς να το βλέπεις ως ένωση δύο διαφορετικών προσωπικοτήτων. Αυτό που λες είναι και σωστό, και λάθος. Ισχύει όταν πρόκειται για φίλους. Όταν όμως μιλάμε για μια σχέση που έχει από πάνω της ένα συμβόλαιο, όπως είναι ο γάμος, υπάρχει ένωση υποχρεωτική για πολλά θέματα, και ένα από αυτά, και πολύ βασικό, είναι το οικονομικό. Τα οικονομικά του ενός επηρεάζουν τον άλλον με άμεσο, βίαιο τρόπο. Επειδή στην Ελλάδα υπάρχει μεγάλη αλληλεξάρτηση οικονομική – ή πρακτική, που είναι επίσης τελικά οικονομική – μεταξύ των γενεών, τότε είναι απολύτως απαραίτητο για την ψυχική υγεία των μελών του ζευγαριού να λειτουργούν ως κρατίδιο με εσωτερικούς κανόνες και κοινή εξωτερική πολιτική. Αν πχ δεν υπάρχουν λεφτά για παιδικό σταθμό και το παιδί περνάει τα πρωινά του στη γιαγιά, είναι απολύτως αναγκαίο να υπάρχει μεταξύ του ζευγαριού κοινή πολιτική σχετικά με μύρια θέματα, όπως αν επιτρέπονται σοκολάτες για επιβράβευση. Αν η γιαγιά το θεωρεί σωστό, και το ζευγάρι λάθος, το ζευγάρι έχει πιθανότητες να εφαρμόσει τους κανόνες του. Αν η γιαγιά το θεωρεί σωστό, και ο γιος δεν ξέρει τι θέλει, αλλά προτιμάει να μην τσακώνεται με τη μαμά γιατί έτσι έχει μάθει, το ζευγάρι έχει πρόβλημα εξαιτίας της αδυναμίας του γιου να φέρει αντίσταση, και όχι εξαιτίας της γιαγιάς. Δεν ξέρω αν μπορώ να το πω πιο αναλυτικά.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News