Έχω κι εγώ έναν προβληματισμό να μοιραστώ… Καταρχήν να αναφέρω ότι ήμουν και είμαι σινεφίλ, πιστή σινεφίλ από τα 17 μου τουλάχιστον! Από τα 90’s, τη χρυσή δεκαετία της ζωής μου και των φοιτητικών μου χρόνων, θυμάμαι ανεξίτηλα τον εαυτό μου να μπαινοβγαίνουμε με την παρέα μου στα σινεμά, στα φεστιβάλ κινηματογράφου, στις μεταμεσονύχτιες προβολές, στα αφιερώματα! Και αναπολώ μέχρι σήμερα όλες εκείνες τις πολλές, πάρα πολλές καταπληκτικές, υπέροχες ταινίες που είδαμε όλα εκείνα τα χρόνια, από τα late 80′ s έως τα τελευταία 90’s, θυμάμαι ακόμα τον εαυτό μου να βγαίνει έξω από το σινεμά με σχεδόν πάντα τόσο έντονα συναισθήματα, τρόμο, νοσταλγία, θλίψη, κατάνυξη, γοητευμένη, συνεπαρμένη, ενθουσιασμένη! Και το ερώτημά μου είναι, γιατί πλέον είναι τόσο μα τόσο δύσκολο έως απίθανο να αισθανθώ έτσι μετά από μία ταινία? Εξακολουθώ να βλέπω πολύ σινεμά και τώρα, στα 40 plus μου, συνειδητοποιώ ότι η τελευταία φορά που βγήκα συνεπαρμένη και εκστασιασμένη από ταινία και μάλιστα μετά από πολύ καιρό και μετά από πολλές ταινίες, ήταν τα “Οι ζωές των άλλων” και “Ο λαβύρινθος του Πάνα”, το πιστεύεις? Έκτοτε , καμία άλλη φορά! Πέρισυ πήγα ξανά μετά από χρόνια στο φεστιβάλ κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη, είδα όσο περισσότερες ταινίες μπορούσα, αναζήτησα μάταια την ταινία που θα μου προκαλούσε στην έξοδό μου από την αίθουσα την ίδια απίθανη ταχυπαλμία και ευφορία που μου είχε προκαλέσει πριν πολλά χρόνια σε εκείνο το φεστιβάλ εκείνο το καταπληκτικό “Τρέξε Λόλα, τρέξε”! Μου έχει λείψει αυτή η αίσθηση, πραγματικά και δεν ξέρω τί φταίει, είναι τόσο φτωχή η κινηματογραφική παραγωγή πλέον, ή εγώ μεγάλωσα και δεν μπορώ να νιώσω πια τόσο έντονα? Έχω γίνει εγώ παράξενη και ιδιότροπη, ή δεν γυρίζονται πλέον τέτοια φιλμ? Βαρέθηκα κάθε φορά να απογοητεύομαι, βαρέθηκα να πηγαίνω όλο ενθουσιασμό να δω π.χ. κάθε καινούργια ταινία του Γούντι Άλεν μόλις προβάλλεται στην Ελλάδα και να φεύγω με την αίσθηση ότι ήταν απλά συμπαθητική και όχι αξιομνημόνευτη…
-Στραβός είν’ ο γιαλός, ή εγώ στραβά αρμενίζω?
Σου άρεσαν όλες οι ταινίες επειδή δεν είχες οξυμένο κριτήριο. Τώρα έχεις πάρα πολλή εμπειρία για να ξετρελαθείς με το οτιδήποτε. Αυτό είναι το τίμημα της εμπειρίας. Στον αντίποδα, και με το ίδιο αποτέλεσμα, το να νιώθεις έντονα είναι ικανότητα, ικανότητα που χάνεται όσο μεγαλώνουμε, όπως χάνουμε την ακοή μας, την γεύση μας, ακόμα και την ικανότητα μας να κοιμόμαστε πολλές ώρες. Σε κάθε περίπτωση, σου εύχομαι να μην πέσεις ποτέ στην παγίδα να πιστέψεις ότι όλα ήταν καλύτερα μια συγκεκριμένη δεκαετία, που είναι η δεκαετία που εσύ ήσουν νέα. Είναι η πιο θλιβερή απόδειξη ότι η κοινωνία σε έχει προσπεράσει. Το επόμενο βήμα είναι να βρεθείς εκτός της και μετά, να γίνεις γραφική.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αχ τη θυμάμαι αυτήν την ερώτηση. Είχα στεναχωρηθεί γιατί εγώ πάλι θεωρώ πως βγαίνουν αριστουργήματα. Για την ακρίβεια θεωρώ πως οι ταινίες τώρα ακουμπούν και θέματα που ακόμη τοτε ήταν ταμπού, είναι πολύ δουλεμένες, έχουν χάσει κάτι από την αφέλεια και τελικώς απλά αγαπώ το σινεμά.
Είναι δυνατόν να τρέχεις να δεις τις καινούριες του Woody Allen; (πιο has been πεθαίνεις).
Παιδιά, δεν ξέρω τι λέτε για τις καινούριες του Woody, το Match Point είναι για εμένα το αριστούργημά του (εκτός αν δεν θεωρείται μια από τις καινούριες του).
Προτεινω ανεξαρτητο και ευρωπαικο κινηματογραφο. Το χολυγουντ αναμασαει τα ιδια κ τα ιδια, οσο για το γουντι αλλεν, πιο κοπι πειστ (του εαυτου του) δε γινεται.
Η τηλεοραση ειναι το νεο σινεμα, μπορεις να βρεις παρα πολλα ενδιαφεροντα ντοκιμαντερ, σειρες κτλ να παρακολουθησεις.
Αυτο που εχω παρατησει εγω ειναι πως πια με ενδιαφερουν πιο πολυ οι βιογραφιες, οι αληθινες ιστοριες και λιγοτερο η μυθοπλασια.
Εγω αυτο το εχω παθει πιο πολυ μετα βιβλια, βεβαια ζουμε σε ενα κοσμο που η οθονη ειναι πια τα παντα……..
Θλιβερή απόδειξη εδώ….συμπάσχω με την γραφούσα 1000000% (αν και φέτος το Ρόμα με συγκίνησε βαθιά).
Τότε βίωνες τη χαρά του νεοφώτιστου. Όλα σου ήταν καινούρια. Τώρα που γνωρίζεις περισσότερα για τη γλώσσα του σινεμά ειναι πιο δύσκολο να εντυπωσιαστείς. Δεν σημαίνει οτι δε βγαίνουν καλές νέες ταινίες. Απλώς για κάποιο λόγο είσαι ακόμα ερωτευμένη με αυτές που ξέρεις ήδη. Είσαι “πιασμένη” …
Τώρα θυμήθηκα πως “οι ζωές των άλλων” εμένα δεν με είχε εντυπωσιάσει γιατί το κόνσεπτ ήταν ολόιδιο με “το λάθος” του Σαμαράκη. Επίσης σινεφίλ και δεν εντυπωσιάζεσαι με τις ταινίες του Γουλες Άντερσον; έτσι πρόχειρα μου ήρθε
Καταρχάς, πολύ σωστά το έθεσε η Λένα: μεγαλώνοντας, αποκτάς εμπειρία, γίνεσαι περισσότερο εκλεκτικός, ενθουσιάζεσαι δυσκολότερα. Ξαναδιαβάζω βιβλία, ξαναβλέπω (όποτε μπορώ στη μεγάλη οθόνη, δεν μπορώ την μικρή) ταινίες που με είχαν εντυπωσιάσει 20-30 χρόνια πριν, λιγότερα από τα μισά έργα περνάνε πλέον τον πήχη… Μπορώ βα σε διαβεβαιώσω ότι εξακολουθούν να υπάρχουν εξαιρετικές ταινίες, όμως είναι πολύ δυσκολότερο να τις εντοπίσεις. Καταρχάς θεωρώ (μπορεί και να κάνω λάθος) ότι δεν υπάρχουν πλέον κινηματογραφικοί κριτικοί του διαμετρήματος εκείνων του παρελθόντος που μπορούσαν να σε βοηθήσουν να ανακαλύψεις εκπληκτικές ταινίες. Θα πρέπει επίσης να στραφείς πλέον κυρίως σε γαλλικό, ασιατικό και λατινοαμερικάνικο… Διαβάστε περισσότερα »
Καταλαβαίνω την αγάπη προς τον ευρωπαικό κινηματογράφο ή τον ιρανικό η τον ιαπωνέζικο. Και η δική μου αγαπημένη ταινία όλων των εποχών είναι η μπλε ταινία απο την τριλογία του κιζλόφσκι. Όμως ρε παιδιά πως μπορείς να δηλώνεις σινεφίλ και να αγνοείς τη μεγαλύτερη παραγωγή ταινιών; (όχι το μπόλιγουντ) συμφωνώ πως βγαίνουν οι μπλοκμπάστερς ταινίες αλλά όταν βλέπεις τη μέγιστη αμερικανιά τις τρεις πινακίδες έξω από το εμπινγκ, νιώθεις πως δεν είδες ταινιάρα; δε σου σήκωσε αυτή η ταινία την τρίχα; αν όχι τι ζητάμε πια από τις ταινίες; αν όχι να σε συνεπάρουν, να σε συγκινήσουν, να σε κάνουν… Διαβάστε περισσότερα »
Έχω να δηλώσω πως δε μου αρέσουν οι αμερικάνικες σειρές εκτός από λίγες. Θεωρώ ότι είναι κάτι πολύ έξω από μένα, δεν μπορώ να νιώσω το άγχος του μέσου Αμερικανού, να καταλάβω τις ανησυχίες του δηλαδή δεν πιάνω τον παλμό της σειράς. Σε αντίθεση με ισπανικές, λατινοαμερικανικες και ελληνικές. Φαίνεται υποκουλτούρα το ξέρω, αλλά θεωρώ ότι αυτές οι παραγωγές (όχι όλες) μεταφέρουν μια πιο ζωντανή, παραστατική εικόνα και πιο αληθινή. Ταινίες αμερικάνικες παρακολουθώ αρκετά, τις εμπορικές θα έλεγα, αλλά πλέον ακολουθούν όλες το ίδιο μοτίβο στο είδος τους. Ευτυχώς, το Netflix παρουσιάζει αρκετά πρωτότυπες παραγωγές (13 reasons why, La Casa… Διαβάστε περισσότερα »