Α,μπα μου αγαπημένη γεια σου, Ήμουν σε σχέση ενάμιση χρόνο μ’εναν υπέροχο άνθρωπο, ο οποίος ηταν αλλοδαπός. Ειχε φύγει απο τη χώρα του εδω και μια τριακονταετία περιπου. Ηταν ο μικρός της οικογένειας και με αρκετή διαφορα απο τα αδέλφια του, το “τρελο” ας πουμε, το οποίο πάντα ονειρευόταν να ξεφύγει απο το χωριουδάκι του και να γνωρίσει τον κοσμο, επιθυμία που ποτε δεν συμμερίστηκαν οι δικοί του. Κι ετσι, αν και υπήρχε πάντα πολλη αγαπη μεσα σ’αυτη την οικογένεια, η επικοινωνία μεταξυ τους ειχε κατατάξει να ειναι αρκετα στοιχειώδης και ελάχιστα προσωπική, και λόγω απόστασης και λόγω διαφοράς ηλικίας. Τα αναφέρω ολα αυτα διότι επι ενα χρόνο σχεδον οι δικοί του δεν ήξεραν καθολου για μενα. Φέτος το καλοκαιρι σκοπευαμε να επισκεφτούμε μαζι το χωριό του, κι ετσι θα γνώριζα κι εγω τους δικούς του. Δυστυχώς ομως ο σύντροφος μου πέθανε πριν ενα μηνα. Αρρώστησε βαριά και πολυ ξαφνικά, κι ετσι γνωρίστηκα τελικα με κάποιους συγγενείς του στα πλαίσια της πολύμηνης νοσηλείας του. Οταν έφυγε, η ταφή του εγινε στο χωριό του, οπου και πηγα και τους γνώρισα πλέον όλους. Η υποδοχή τους ηταν πολυ ένθερμη, αν και δικαιολογημένα ταρακουνημενη απο το ιδιο τους το πένθος και απο την έκπληξη που προκαλούσε η παρουσία μου, καθως μεχρι εκεινη την ημέρα οι περισσότεροι αγνοούσαν την ύπαρξη μου. Ακομα κι αν δεν με ήξεραν, εκτίμησαν παρα πολυ το γεγονος οτι μιλούσα άπταιστα τη γλώσσα τους κι οτι ήμουν νυχτα-μέρα στο πλάι αυτού του ανθρώπου όσο ηταν άρρωστος. Για λόγους δουλειάς, η παραμονή μου δεν κράτησε παρα δυο μερες, κι ετσι δεν ειχα τον απαραίτητο χρόνο να μιλησω με ηρεμία με τους δικούς του και να τους γνωρίσω λιγο καλύτερα. Ωστόσο αυτο που με άγγιξε ιδιαίτερα ηταν οτι ο αδελφός του και κάποια αλλα άτομα του χωριού (οχι συγγενείς μεν, αλλα ουσιαστικά δικοί του άνθρωποι, μιλαμε για πολυ μικρο χωριό) μου είπαν να ξαναπάω οποτε μπορέσω για να γνωριστούμε καλύτερα. Η ερώτηση μου λοιπον προς εσένα ειναι η εξής: με βάση ο,τι σου περιέγραψα, πιστεύεις οτι ειναι κατι που εννοούσαν ή το είπαν απο απλή ευγένεια; Αυτη η απώλεια μου εχει στοιχήσει παρα πολυ και προσπαθω να σταθώ στα ποδια μου οπως μπορω. Πιστευω οτι δεν θα εκπλαγείς αν σου πω οτι εχω την τάση να πηγαίνω προς οτιδήποτε μου τον θυμιζει, ποσο μάλλον το χωριό του και η οικογένεια του. Θα ήθελα πολυ να επέστρεφα με ηρεμία, να κάτσω μερικες μέρες και να γνωρίσω όποιον εχει τη διάθεση να με γνωρίσει. Φοβάμαι ομως οτι θα επιβάλλω την παρουσία μου, όντας ουσιαστικά άγνωστη γι’αυτους τους ανθρώπους. Φοβάμαι οτι τους θυμίζω αυτόν τον άνθρωπο, οτι μ’εχουν συνδέσει με την αρρώστια και τον θάνατο του, μα κυρίως οτι δεν συμμερίζονται την ανάγκη μου να μιλάω για εκείνον γιατι τείνουν περισσότερο να θάβουν το πένθος τους παρα να μιλούν γι’αυτο. Ετσι, εγω θελω μεν να παω αλλα δεν ξερω κατα ποσο εχει νόημα. Ο άνθρωπος που μας συνέδεε δεν υπάρχει πια, μιλαμε και για άλλη χώρα, άρα τι εχω να περιμένω πραγματικα απο αυτη τη γνωριμία; Επιπλέον, μ’αυτους τους ανθρώπους επικοινωνουσα κάποια περίοδο τηλεφωνικά αυστηρα και μόνο σχετικά με την υγεία του συντρόφου μου, οταν εκείνος βρισκόταν σε φάση που δεν μπορούσε καν να επικοινωνήσει πια. Απο τοτε που πέθανε, δεν έχουμε ξαναμιλήσει. Άρα αν αποφασίσω να παω, τι κανω; Στέλνω ενα μηνυμα του στυλ “γεια σας ερχομαι”; Νιωθω παρα πολυ μπερδεμένη μεσα μου και δεν ξερω καθολου τι ειναι προτιμότερο να γινει. Πραγματικα θα εκτιμούσα την αποψη σου, καθως και των αναγνωστών. Σ’ευχαριστω πολυ για τον χρόνο σου.
Συλλυπητήρια.
Να κάνεις αυτό που θέλεις για να διαχειριστείς αυτό που νιώθεις. Βάλε τις δικές σου ανάγκες πάνω από των άλλων σε αυτή την περίπτωση. Δεν χρειάζεται να υπάρχει «νόημα». Δεν υπάρχει πάντα νόημα σε αυτά που μας ανακουφίζουν όταν είμαστε σε πένθος. Προσπάθησε μόνο να μην έχεις προσδοκίες ανάρρωσης από αυτή την επίσκεψη, γιατί αυτό που σου συνέβη μέσα σου μόνο μπορεί να λυθεί, δεν υπάρχει ταξίδι ή άνθρωπος ή μέρος που θα σε γιατρέψει. Δες το ως ανακούφιση, όχι ως λύση, μην δώσεις δηλαδή συμβολισμό σε αυτή την αναζήτηση, μην περιμένεις να γίνει κάτι κοσμοϊστορικό. Δεν είναι πολύ πιθανό να ενωθείτε μαγικά και να παρηγορήσετε ο ένας τον άλλον.
Θα μπορούσες να στείλεις ένα μήνυμα «έρχομαι», δίνοντας αρκετό χρόνο ώστε να μπορεί ο καθένας να προετοιμαστεί και να αποφασίσει αν θέλει να σε δει ή όχι. Έτσι θα καταλάβεις ποιος το είπε από ευγένεια και ποιος όχι. Αν δεν περιμένεις κάποια λύση από αυτή την κίνηση, ό,τι και να γίνει, θα το αντιμετωπίσεις. Σκέψου αν είσαι αρκετά δυνατή για να αντέξεις την απουσία απάντησης, και αποφάσισε.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ευχομαι απο τοτε να πηγες και να βρηκες αυτο που ειχες αναγκη. Πολλα συλλυπητηρια..